Μίλος Τεόντοσιτς, μια αληθινή μπασκετική ιδιοφυΐα

Στο κείμενο που μόλις ξεκίνησες να διαβάζεις, δεν σε περιμένει ένα αναλυτικό προφίλ του Μίλος Τεόντοσιτς με πινακάκια, στατιστικά και ανέκδοτες ιστορίες. Στις παρακάτω γραμμές, δεν πρόκειται να ανακαλύψεις άγνωστες λεπτομέρειες από τα παιδικά του χρόνια, ούτε θα ακολουθήσεις βήμα προς βήμα την πορεία του προς την καταξίωση. Όχι. Όλα αυτά παραείναι κοινότοπα και συνηθισμένα και ο Σέρβος σίγουρα δεν είναι ένας συνηθισμένος παίκτης. 

Το παρόν κείμενο, είναι απλά μια ειλικρινής και ταυτόχρονα τρομερά γραφική αποθέωση του Μίλος, από έναν ορκισμένο φαν του. Ένας ύμνος στην μπασκετική του διάνοια, αυτή που μας έχει αναγκάσει άπειρες φορές να σηκωθούμε όρθιοι να τον χειροκροτήσουμε. Ακόμα κι όταν σκόραρε εναντίον της ομάδας μας. 

Μίλος. Ή απλά ένα παιδί με νυσταγμένο βλέμμα και μπλαζέ ύφος, όταν φορούσε πριν από 10 χρόνια, άγνωστος μεταξύ παιχταράδων, την φανέλα του Ολυμπιακού για πρώτη φορά,  με την ετικέτα ‘φέρελπις Σέρβος’ να τον συνοδεύει. Σέρβος. Ναι, αλλά φέρελπις. Φέρελπις. Ναι, αλλά Σέρβος.

AP Photo/Marco Garcia

Μόλις 20 χρονών, με τις προηγούμενες παραστάσεις του να περιορίζονται στις κακόηχες και άγνωστες -για τους μη μυημένους- μπασκετικά Ζελέζνικ και Μπόρατς Τσάτσακ. Μπόρατς Τσάτσακ, δύο λέξεις που παραπέμπουν περισσότερο σε χαρακτήρα του Σάσα Μπάρον Κοέν παρά σε ομάδα μπάσκετ, Κι όμως, οι Αγγελόπουλοι τον έδεσαν με πενταετές συμβόλαιο και η προοπτική ενός νεαρού και ταλαντούχου Σέρβου πρόλαβε να μας ενθουσιάσει πριν καν τον δούμε να αγωνίζεται.

Ο Ολυμπιακός πάλευε τότε να επιστρέψει στην κορυφή της Ελλάδας και της Ευρώπης και έψαχνε εναγωνίως από κάπου να πιαστεί. Κάποιον που θα τον σύρει αν χρειαστεί μέχρι τους τίτλους. Αρκεί να έσπαγε επιτέλους η κατάρα, να έληγε η ανομβρία. Από σούπερ σταρ τύπου Μασιγιάουσκας και Έλληνες τύπου Βασιλόπουλου και Μπουρούση, μέχρι άγνωστα και ακατέργαστα αστεράκια τύπου Τεόντοσιτς. Έστω κι αν ο Μίλος θα έμενε για πάντα ακατέργαστος, όπως τα διαμάντια.

Σε αυτόν, είδαμε όλοι τον ηγέτη του μέλλοντος. Και μπορεί να μην πρόλαβε να λάμψει για καιρό με τα ερυθρόλευκα, κατάφερε όμως να δείξει ότι μπορούσε και άξιζε να πάρει την μπαγκέτα του μαέστρου στο σπίτι του

Όχι φυσικά πριν βγάλει και τα αρνητικά του χαρακτήρα του, αυτά που κατά καιρούς μας θύμιζαν ότι είναι απλά ένας κοινός θνητός. Αγύμναστος, νωχελικός, χωρίς να τον νοιάζει ιδιαίτερα η άμυνα, συχνά έμοιαζε έτοιμος να τον πάρει ο ύπνος στον πάγκο. Ευτυχώς, μασούσε την τσίχλα του και καταλαβαίναμε ότι είναι ξύπνιος.

Αρκούσαν όμως μερικά μόνο λεπτά στο παρκέ για να μας δείξει τους λόγους που η παρουσία του εκεί ήταν απαραίτητη. Κι ας τον έστελναν στην εξέδρα οι προπονητές του εξαιτίας της απειθαρχίας του. Ο Μίλος πάντα θα επέστρεφε, πιο απαραίτητος και πεισματάρης από ποτέ.

Μέχρι την σεζόν της απόλυτης κυριαρχίας του. Χρειάστηκε μόλις δύο χρονιές ‘ψησίματος’ για να εξελιχθεί στον απόλυτο ηγέτη της ομάδας, πριν καν κλείσει τα 23 του. Δίπλα σε παίκτες όπως ο Τσίλντρες, ο Παπαλουκάς και ο Κλέιζα, βγήκε με συνοπτικές διαδικασίες MVP της κανονικής περιόδου της Ευρωλίγκας ξεδιπλώνοντας τα πρώτα σπουδαία δείγματα της ιδιοφυΐας του. 13,4 πόντοι, 4,9 κλεψίματα, 1,8 κλεψίματα και 2,5 ριμπάουντ. Ένας μικρός μάγος 23 Μαΐων, που έφτανε για δεύτερη σερί φορά σε Final 4, αλλά ήταν η πρώτη που η ομάδα βασιζόταν πάνω του. Ακόμα θυμάμαι την αγωνία όλων όσων βρισκόμασταν στο Παρίσι, για το αν ο άρρωστος Μίλος θα κατόρθωνε να παίξει στον τελικό με την Μπαρτσελόνα. Δίπλα σε πρώην παίκτες του NBA, ο θρασύς Σέρβος είχε καταφέρει να τον θεωρούμε αναντικατάστατο. Και δικαιότατα, αν θες τη γνώμη μου.

Όχι, δεν τα έκανε όλα καλά ο Τεόντοσιτς, ούτε σήμερα που ήρθε η δική του ώρα να παίξει στο ΝΒΑ τα κάνει όλα καλά άλλωστε. Και τα αψυχολόγητα σουτ του θα έπαιρνε, και την περιττή πάσα θα έδινε και την γκριμάτσα απογοήτευσης δεν θα φοβόταν να κάνει. Αλλά διάολε, όταν η μπάλα ζύγιζε μερικούς τόνους, όταν κανείς δεν θα τολμούσε, όταν κάποιο πιόνι έπρεπε να σκεφτεί εκτός σκακιέρας, αυτό θα ήταν ο Μίλος.

Και το καλοκαίρι εκείνης της σεζόν, θα το αποδείκνυε περίτρανα, φορώντας τη φανέλα της αγαπημένης του Σερβίας.  Στον προημιτελικό απέναντι στην πανίσχυρη Ισπανία, τα ‘μωρά’ του Ντούσαν Ίβκοβιτς, έχουν φέρει το ματς στην ισοπαλία, με την τελευταία επίθεση να είναι στα χέρια τους

Και συγκεκριμένα, στα χέρια του καταλληλότερου όλων: του Μίλος. Ο αγαπημένος μας ‘τρελός’ κρατάει τη μπάλα ντριπλάροντας. Σιγά μην τη δώσει. Τρία δευτερόλεπτα πριν το φινάλε, ενώ στους Σέρβους αρκεί ένας πόντος για να πάρουν το προβάδισμα, σηκώνεται από τα 9 μέτρα και ‘πυροβολεί’ για τρεις. Γιατί; Επειδή είναι ο Μίλος. Και φυσικά ευστοχεί, στέλνοντας τους ‘ορλόβι’ την τετράδα. Ο Μίλος έγινε ο Τεόντοσιτς που αγαπάμε, όχι επειδή ευστόχησε, αλλά επειδή απλά σούταρε. Αυτό δεν κατάλαβαν ποτέ όσοι τολμούσαν να τον λοιδωρήσουν.

Αυτό ήταν. Και ο ο τελευταίος που είχε αμφιβολία για τα cojones του, είχε πια πειστεί. Με τον Τεόντοσιτς θα ζούσες, με τον Τεόντοσιτς θα πέθαινες, αλλά θα το έκανες με στιλ. Όπως πέθανε αρκετές φορές με στιλ η ΤΣΣΚΑ, της οποίας τη φανέλα φόρεσε μετά από αυτή του Ολυμπιακού. Αναγκάζοντας μερικούς ιερόσυλους να λένε “ευτυχώς που παίζει με αυτούς“.

Ναι, τον έπιαναν κάτι μυστήριες παρορμήσεις να πάρει τα ακατανόητα σουτ, αυτά που καταλάβαινε μόνο ο ίδιος. Αλλά αυτές τον έκαναν την ιδιοφυΐα που αγαπήσαμε και φυσικά δεν γίνεται να προσπεράσει κάποιος τις μαγικές και γεμάτες σεζόν που έκανε και τον εξόφθαλμο τρόπο που ξεχώριζε μέσα στο γήπεδο από τους υπόλοιπους παίκτες. Ο τρόπος που έβλεπε το γήπεδο, ο τρόπος που πάσαρε, που άλλαζε τον ρυθμό, έκαναν και τον πιο αδαή να αντιληφθεί πώς πρέπει να παίζεται το μπάσκετ. Όχι για να είναι σωστό, αλλά για να είναι όμορφο. Το 2016, πήρε επιτέλους και την πρώτη Ευρωλίγκα της καριέρας του και απελευθερώθηκε εντελώς.

Χωρίς άγχος, χωρίς πίεση, αντιμετώπισε εκείνο το καλοκαίρι δύο φορές τους NBAers των Η.Π.Α και δεν άφησε την παραμικρή αμφιβολία. Η θέση του ήταν ανάμεσά τους. Η πάσα του στον Μπογκντάνοβιτς στο φινάλε της πρώτης αναμέτρησης ανάμεσα στις 2 ομάδες, με το σκορ στο 94-91 υπέρ των Αμερικάνων, πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία. Σκέτη ποίηση. Αριστούργημα. Πίνακας ζωγραφικής. Μίλος Τεόντοσιτς.

Ο Μπογκντάνοβιτς το έχασε, αλλά μικρή σημασία είχε. Ο κόσμος πια ήξερε. Οι Αμερικάνοι έμαθαν να προφέρουν το όνομά του. Και η σεζόν 2016-17, έμοιαζε εντελώς αχρείαστη. Μας χάρισε βέβαια μερικά αριστουργήματα ακόμα:

Αλλά όλοι ξέραμε πως πρόκειται απλά για την προετοιμασία του για την μετάβαση στον κόσμο του NBA. Καλώς τον κι ας άργησε. Rookie ετών 30, ανάγκασε ολόκληρο Ringer να γράψει ότι επιτέλους βρήκε τη θέση του στο κορυφαίο πρωτάθλημα. Και ήδη από τα φιλικά, μας έδωσε μια γερή γεύση των υπέροχων στιγμών ιδιοφυΐας και ποίησης που θα μας χαρίσει εκεί.

Προσωπικά, ανυπομονώ για τους αγώνες των Clippers και σκοπεύω να δω όσο περισσότερο Μίλος μπορώ. Γιατί σε έναν κόσμο με παίκτες που περνάνε ώρες στα γυμναστήρια, χτίζοντας κορμιά, πλασάροντας το προφίλ των καλών παιδιών που αγαπάνε την ομάδα, ο Μίλος μας θυμίζει ότι η κοφτερή σκέψη, είναι πάντα αυτή που θα κάνει τη διαφορά και θα κάνει το παιχνίδι λίγο πιο όμορφο. Κι ας μην μπαίνει πάντα το σουτ. Το θέμα είναι να σκεφτείς και να τολμήσεις να το πάρεις.

Μίλος γερά, σούταρε απ’ τα εννιά και παρ’ τους τα μυαλά.

Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Charlie Neibergall