Μίλτο Πασχαλίδη, πώς είναι να τραγουδάς μπροστά σε κοινό που φοράει μάσκες;

Γι’ αυτόν τον λόγο είπαμε μια φορά να ρωτήσουμε κι εμείς εκείνους, έτσι για αλλαγή. Να τους ρωτήσουμε πώς τους φαίνεται αυτή η συναυλιακή εμπειρία που δεν περιλαμβάνει ανοιχτά χέρια, φωνές, αγκαλιές, αλλά καρέκλες και συγκρατημένο χειροκρότημα.

Ο Μίλτος Πασχαλίδης, με πρόσφατη την εμπειρία του απ’ το live του στο Θέατρο Βράχων την 1η Σεπτεμβρίου, δέχτηκε να μάς μιλήσει και να μας λύσει κάποιες βασικές απορίες.

Πώς ήταν να βλέπετε τον κόσμο καθιστό με μάσκα όσο τραγουδούσατε;

Το καθεστώς δεν μου προκαλεί καμιά μεγάλη εντύπωση, έτσι κι αλλιώς τον χειμώνα εκεί που παίζουμε καθιστοί είναι. Υπάρχουν και κάποιοι όρθιοι αλλά το 90% είναι καθιστοί.

Το “με μάσκα” όμως είναι λίγο μία περίεργη σύμβαση, ελπίζω να μην κρατήσει για πολύ καιρό, δεν είναι ωραίο. Είναι λίγο σαν να παίζεις σε οργανωμένες ομάδες νοσηλευτικού προσωπικού (γελάει).

Είναι και λίγο δυστοπικό.

Να σου πω κάτι; Η εικόνα έχει μία δυστοπία αλλά χειρότερη δυστοπία θα ήτανε να ήμασταν ακόμα σπίτι μας. Οπότε έχω αυτήν την έννοια, ότι κάπως πρέπει να κινηθεί η εργασία, έστω και μ’ αυτά τα πρωτόκολλα και μ’ αυτούς τους όρους, καλά που μπορούμε και στοιχειωδώς εργαζόμαστε.

Καταλαβαίνατε ποιος από κάτω τραγουδούσε μαζί σας πίσω απ’ τη μάσκα;

Αυτό δεν το καταλαβαίνουμε έτσι κι αλλιώς. Όταν είμαστε στη σκηνή σπανίως βλέπουμε τα πρόσωπα των κάτω γιατί είναι πολύ δυνατά τα φώτα, εκτός κι αν έχουμε εντοπίσει κάποιον δικό μας άνθρωπο. Σπανίως κοιτάμε πρόσωπα.

Εντάξει, είπαμε, είναι ιδιότυπο αυτό το πράγμα και εύχομαι να μην κρατήσει πολύ. Απ’ την άλλη μεριά, αν με ρωτάς “προτιμάω να τραγουδάω έτσι ή να μην τραγουδάω καθόλου;”, προτιμάω έτσι (γέλια)

Ο ήχος που έφτανε από τον κόσμο είχε τίποτα το διαφορετικό;

Όχι όχι. Κανονικά.

Συχνά στις συναυλίες τους οι καλλιτέχνες παίζουν κάποια τραγούδια τους που δεν είναι και τα πιο δημοφιλή ή δοκιμάζουν κάτι καινούργιο, και εκεί η ανταπόκριση του κόσμου μπορεί να είναι χλιαρή… Μιλάνε, κοιτάνε αλλού. Νιώσατε τώρα σαν να πήρατε μια μικρή εκδίκηση, ότι “σας έχω τώρα, θα παίξω αυτό και εσείς ούτε θα κουνιέστε, ούτε τίποτα. Δεν σας χάλασε”.

(γελάει) Όχι, καθόλου. Ξέρεις γιατί; Γιατί για μένα αυτή η συνθήκη άλλαξε κάποιους όρους του παιχνιδιού μέσα μου.

Θέλω να πω ότι καταρχάς όταν βγαίνω στη σκηνή αισθάνομαι ότι έχει διανύσει ο καθένας από μας το 50%, δηλαδή εγώ έχω κάνει το 50% -σας κάνω την τιμή και τραγουδάω- και εσείς κάνετε το άλλο 50% -μού κάνετε την τιμή και έρχεστε. Τώρα η τιμή που μου κάνετε που έρχεστε είναι μεγαλύτερη. Διότι έχουν μπει τόσα εμπόδια στις συναυλίες που ένας κόσμος για να έρθει πρέπει να υπερβεί εμπόδια και δυσάρεστες παραδοχές. Άρα αντιθέτως τούς είμαι πιο πολύ υπόχρεος που έρχονται.

Έλεγα χθες ας πούμε σε ένα φίλο ότι κατά κοινή ομολογία εμείς στρώνουμε κόκκινα χαλιά στο κοινό για να ρθει, έτσι δεν είναι; Θέλουμε δηλαδή να έρθουν όσοι περισσότερο γίνεται, και για λόγους καλλιτεχνικούς, και για λόγους βιοποριστικούς.

Τώρα, λοιπόν, είναι σαν να έχουμε στρώσει τον δρόμο με νάρκες και όμως εξακολουθούν και έρχονται. Και αυτό με συγκινεί διπλά. Οπότε όχι μόνο δεν “τους έχω” αλλά τους είμαι και υποχρεωμένος.

Σε ποιο τραγούδι έχετε συνηθίσει πολύ μεγάλη ανταπόκριση απ’ το κοινό, που τώρα ίσως και να μην την είχατε;

Νομίζω ότι έγινε ο ίδιος χαμός στα τραγούδια τα πολύ δημοφιλή, ίδια ανταπόκριση, απλώς κοίταξε, εγώ είμαι άλλο από κάποιον συνάδελφο, ο οποίος παίζει πολύ ρυθμικά ας πούμε. Αυτήν την ερώτηση πρέπει να την κάνεις στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Φαντάζομαι εκεί η διαφορά θα είναι πολύ μεγάλη. Εμένα τα ρυθμικά μου τραγούδια, στα οποία στις μεγάλες συναυλίες γίνεται ας πούμε ο παλμός του γηπέδου, είναι τέσσερα πέντε σε όλο το πρόγραμμα, δεν είναι πάρα πολλά.

Ποιού το live δεν θα μπορούσατε με τίποτα να φανταστείτε να το βλέπετε καθιστός;

Του Βασίλη, αλλά επειδή πήγα και τον είδα στην Πετρούπολη, ε μου έκανε τρομερή εντύπωση πόσο υποδειγματικό ήταν το κοινό. Και νομίζω κι εκείνος το απόλαυσε.

Αν κάποιος 12χρονος-13χρονος ήρθε στη συναυλία και αυτό ήταν το πρώτο live της ζωής του, τι θα του λέγατε για να μην απογοητευτεί; Ότι “κοίτα, δεν είναι έτσι κανονικά οι συναύλιες”.

Θα ήθελα να του έχουν εξηγήσει οι γονείς του, ή οι μεγαλύτεροι φίλοι που θα τον φέρουνε ότι “κοίταξε, αυτό είναι μια συνθήκη, η οποία δεν είναι συνηθισμένη, και ίσως θα έχεις να τη διηγείσαι στους νεώτερους από σένα σε είκοσι χρόνια, να τους λες ότι “εμείς πηγαίναμε με μάσκες” και μπορεί να μη σε πιστεύουν κιόλας.

Όπως μάς έλεγαν δηλαδή εμάς οι γονείς μας ότι πηγαίνανε ξυπόλητοι στο σχολείο;

Κάπως έτσι. Το ίδιο λέω τώρα και στη μεγάλη κόρη μου που είναι 12 χρονών, και δυσανασχετεί προφανώς με τις μάσκες και όλα αυτά. Της λέω “δες το σαν παιχνίδι και σαν παράσημο, μετά από 10-15 χρόνια αυτό θα το διηγείσαι στους πιτσιρικάδες, και θα λες ‘εμείς ζήσαμε καραντίνα’”.

Είναι έξω απ’ τη φύση των παιδιών όλο αυτό, αν και πειθαρχούν. Εμένα για παράδειγμα η κόρη μου είναι πολύ εξωστρεφές παιδάκι και θέλει να πάει να τους αγκαλιάσει όλους. Ε, και τώρα ξεκινάει να τους αγκαλιάσει και μένει με τα χέρια αδειανά ας πούμε.

Τώρα που έχουν περάσει κάποιες μέρες απ’ το live στο Θέατρο Πέτρας (σ.σ. 1η Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε), έχετε το άγχος μήπως ακουστεί ότι εκεί κάποιος κόλλησε και κόλλησε και άλλους; Έχετε κάνει αυτήν την ψυχαναγκαστική σκέψη;

Όχι δεν μου περνάει απ’ το μυαλό γιατί, καταρχάς έχω και άλλα live μπροστά μου οπότε αυτό θα ήταν μία καταστροφική σκέψη και πολύ ψυχαναγκαστική. Δεν μου περνάει όμως απ’ το μυαλό γιατί είδα και τα μέτρα ασφαλείας. Για να μπεις σε μια συναυλία μας είναι ακριβώς το ίδιο όπως όταν μπαίνεις σε ένα νοσοκομείο. Δηλαδή τα μέτρα είναι τόσο αυστηρά που είναι πάρα πολύ δύσκολο να κολλήσουν οι άνθρωποι από ξένους. Τώρα τι να σου πω, αν κάποιος σε μια οικογένεια το έχει και κολλήσει κάποιον δικό του, αυτό είναι άλλη συζήτηση.

Αλλιώς αν ήταν οι συναυλίες πιο λάσκα, θα είχα άγχος. Τώρα δεν το έχω.

Τέλος, έχετε σκεφτεί να κάνετε κι εσείς live streaming συναυλία;

Δεν είμαι πολύ φαν της ιδέας, γιατί αυτό είναι κάπως σαν στούντιο ή σαν να πηγαίνεις στην τηλεόραση που έχεις απέναντί σου κάμερες και αυτό εμένα -όλους μας δηλαδή- μας ξενερώνει. Δεν το ‘χω σκεφτεί. Αν όμως κάποια στιγμή αυτό αποτελέσει τη μόνη διέξοδο, προφανώς θα παίξω. Αλλά όσο είναι απλά μια εναλλακτική, με βρίσκει λίγο διστακτικό.

 

Ο Μίλτος Πασχαλίδης θα εμφανιστεί στην Τεχνόπολη στις 26 Σεπτεμβρίου, Ώρα Έναρξης 21.00, Εισιτήρια από 12€ (περιορισμένος αριθμός)