Μιλήσαμε με τη γυναίκα που έφτιαξε το λεξικό της ανθρώπινης αγριότητας

Σε μία σκηνή της πρώτης πράξης του ‘Mindhunter’, όσο ο άγουρος ακόμη Holden Ford είχε την πολυτέλεια της άγνοιας κινδύνου, ετοιμάζεται να συναντήσει τον Richard Speck. Έναν σίριαλ κίλερ που σκότωσε οκτώ γυναίκες μέσα σε μια νύχτα στα μέσα των ‘60s. O ενθουσιασμός του έμοιαζε περισσότερο με 15χρονου κοριτσιού που έλαβε πρόσκληση σε πάρτι απ’ τον ωραίο της τάξης, παρά με πράκτορα του FBI λίγες μέρες πριν από τη συνέντευξή του με ένα τέρας.

Γι’ αυτά τα τέρατα όμως καταβροχθίζουμε εδώ και τέσσερις δεκαετίες ό,τι υλικό πέσει στα χέρια μας. Στην προσπάθειά μας να κατανοήσουμε τις πιο ακραία σκοτεινές γωνιές της ανθρώπινης συμπεριφοράς – ή και γοητευμένοι πολλές φορές από τη ζωή ανθρώπων που δεν υπακούουν σε κοινωνικούς κανόνες – διαβάσαμε γι’ αυτούς, τους γράψαμε σε σενάρια, τους βάλαμε σε τραγούδια, τους φορέσαμε για αποκριάτικα κουστούμια. Η ευθυμία του Ford καθρεφτίζει τη δική μας νοσηρή περιέργεια.

Η υπεραπλούστευση της ταμπέλας του απόλυτου κακού που κολλάμε στους κατά συρροήν δολοφόνους, μάς αποτρέπει από την αποκωδικοποίησή τους. Το κακό που πρέπει απλώς να εξουδετερωθεί και όχι πρώτα να εξηγηθεί, είναι κακό που δεν θα κοπάσει.

Δεν θα χαιρόταν καθόλου, βέβαια, αν με άκουγε να αποκαλώ τον Speck “τέρας”. Ολόκληρη η έρευνά του βασίζεται στην ανάγκη να αποδείξει ότι η υπεραπλούστευση της ταμπέλας του απόλυτου κακού που κολλάμε στους κατά συρροήν δολοφόνους, μάς αποτρέπει από την αποκωδικοποίηση της φύσης τους. Το κακό που πρέπει απλώς να εξουδετερωθεί και όχι πρώτα να εξηγηθεί, είναι κακό που δεν θα κοπάσει. Στην προσπάθειά του να βρει τρόπο να πείσει το FBI για την αξία μιας τέτοιας έρευνας, προσέγγισε τη Δρ. Wendy Carr. Μία ψυχολόγο και καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο της Βοστόνης που βρισκόταν ήδη πέντε βήματα μπροστά του.

Η Wendy δεν έφερε στην ομάδα μόνο τις γνώσεις της. Βρήκε τον τρόπο να την εξοπλίσει με τη μεθοδολογία που θα της επέτρεπε να φύγει από το βρεφικό στάδιο και να περάσει στο ακαδημαϊκό. Σε ευρήματα που θα πήγαιναν τη συμπεριφορική επιστήμη στο επόμενο επίπεδο και θα μπορούσαν να ενσωματωθούν στην ανάλγητη γραφειοκρατία του FBI. Ίσως λιγότερο συναρπαστικό από μια συνέντευξη με τον Charles Manson, αλλά τουλάχιστον δεν έχασε τον ύπνο της.

“Η Wendy δεν κάνει συνεντεύξεις με κανέναν από τους κρατούμενους, αλλά βλέπει φωτογραφίες πολύ σοκαριστικές από τον τόπο του εγκλήματος. Είναι συγκεντρωμένη στην ανάπτυξη του πρωτοκόλλου και την ανάλυση των συνεντεύξεων. Νομίζω αυτό την προστατεύει από την απόλυτη επίδραση των εγκλημάτων που διαπράχθησαν”. Τάδε έφη το πραγματικό πρόσωπο που ενέπνευσε τον χαρακτήρα της Carr, η προσφάτως ανακηρυγμένη ‘Living Legend’ από την Αμερικανική Ακαδημία Νοσηλευτικής, Δρ. Ann Burgess. Εκείνη δεν είχε την ίδια, (περίπου) αναίμακτη εμπειρία με τη Wendy.

Δεν έχει μάλλον καλύτερα. Παροντικός χρόνος γιατί, παρά τα 81 της χρόνια, δεν έχει κανένα σκοπό να σταματήσει όπως μας είπε. Ο χρόνος της μοιράζεται μεταξύ των μαθημάτων που κάνει σε διάφορα κολέγια, στη διεύρυνση της έρευνάς της πάνω στην παράνομη παρακολούθηση και τα σεξουαλικά εγκλήματα μέσω διαδικτύου, στη συνεργασία της σε ανοιχτές υποθέσεις της αστυνομίας ή σε δίκες όπου συμμετέχει ως ειδικός επιστήμονας, στη βιβλιογραφία της και στη νέα μη κερδοσκοπική πρωτοβουλία που ξεκίνησε με το κολέγιο της Βοστόνης. Ένα πρόγραμμα που φέρνει κοντά φοιτητές αθλητές με τραυματισμένους βετεράνους του πολέμου με σκοπό να βελτιωθεί η υγεία των τελευταίων. Μέσα στον ορυμαγδό κατάφερε να κλέψει λίγο χρόνο για να μας μιλήσει. Και για να δει το ‘Mindhunter’ φυσικά.

“Το έχω δει δύο φορές. Δεν με προσέγγισε κανείς από τη δημιουργική ομάδα αλλά γνωρίζω ότι ο πρώην συνάδελφός μου, John Douglas, ήταν ειδικός τους σύμβουλος και τους μίλησε για τις αρχές του Behavioral Science Unit. Είχαν, επίσης, αντίτυπα των βιβλίων και των ημερολογίων που προέκυψαν από το πρότζεκτ κι αυτά τους έδωσαν τη βάση για πολλούς από τους διαλόγους μεταξύ των χαρακτήρων της σειράς”.

“Το βρίσκω τρομερά συναρπαστικό όταν συγκρίνω τον ρόλο της Δρ. Carr στην ομάδα σε σχέση με όσα θυμάμαι ότι έκανα εγώ για το πρότζεκτ”.

“Το βρίσκω τρομερά συναρπαστικό όταν συγκρίνω τον ρόλο της Δρ. Carr στην ομάδα σε σχέση με όσα θυμάμαι ότι έκανα εγώ για το πρότζεκτ. Η δική μου συνεισφορά στο FBI ήταν να φέρω το ακαδημαϊκό κομμάτι και αυτό ήταν ακριβές στη σειρά. Αναπτύξαμε ένα ερωτηματολόγιο 5 σελίδων για να συμπληρώνουν οι πράκτορες μετά τις συνεντεύξεις τους με τους δολοφόνους. Τα δεδομένα αναλύθηκαν, δημοσιεύθηκαν σε ειδικευμένα περιοδικά και αργότερα στο βιβλίο ‘Sexual Homicide: Patterns and Motives’ .”

Σε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες σκηνές του ‘Mindhunter’, ο εκπαιδευμένος από έναν σκασμό αστυνομικών σειρών θεατής που νιώθει ότι παίζει το λεξικό του FBI στα χέρια του, μπαίνει στο αποστειρωμένο γραφείο ενός εισαγγελέα. Εκείνος δεν ξέρει πώς να αποδώσει τις δυναμικές μεταξύ τριών κατηγορουμένων για φόνο, με τρόπο που θα βοηθούσε τους ενόρκους να κατανοήσουν τις περίπλοκες σχέσεις που είχαν μεταξύ τους και που τους οδήγησαν στο έγκλημα. Η ομάδα του νεοσύστατου Behavioral Science Unit δεν ξέρει πώς να μεταφράσει τη δική της εξήγηση για το περιστατικό, ώστε μπορέσει να χρησιμοποιηθεί στη δίκη και να ελαττώσει τις ποινές δύο εκ των τριών που δεν ήταν οι πραγματικοί δολοφόνοι. Γιατί πολύ απλά δεν υπήρχαν οι λέξεις γι’ αυτό τότε. Σε μια έκρηξη απόγνωσης, ο Ford αναρωτιέται: Τι σημασία έχει η δουλειά τους αν δεν μπορούν να την επικοινωνήσουν στους ανθρώπους που μετράνε; Αυτές τις λέξεις έψαχνε να βρει η Burgess.

[Οι πράκτορες] ήταν ξεκάθαροι από την αρχή για την ορολογία. Για παράδειγμα, ο John [Douglas] ρωτούσε συχνά, ‘Πώς βρίσκεις κάποιον με Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα;’. Έπρεπε να είναι πρακτική και όχι ακαταλαβίστικη ψυχολογία

Όταν περιγράφει τη χημεία της ομάδας αναφέρεται σε αμοιβαίο σεβασμό του ενός για τον άλλον και, φυσικά, για τη δουλειά τους. Με τον δυσκίνητο, γραφειοκρατικό μηχανισμό του FBI όμως;

“Η αλλαγή είναι πάντα δύσκολη στους μεγάλους οργανισμούς. Αλλά οι πράκτορες κατάφεραν επιτυχημένα αποτελέσματα με τις συνεντεύξεις τους που βοήθησαν να εξιχνιάσουν υποθέσεις. Είχα βρει αρκετά εντυπωσιακό το πόσο γρήγορα μπήκε η έρευνα μέσα στους στόχους της Ακαδημίας”. Πράγματι, η ομάδα δεν βρήκε πολλές αντιστάσεις. Κι αυτό γιατί μάλλον κανείς δεν είχε αντιληφθεί πόσο σημαντικό θα ήταν το έργο της.

Μαζί με τον Robert K. Ressler, τον άνθρωπο πίσω απ’ τον ρόλο του στιβαρού Holt McCallany (Bill Tench στη σειρά) και τον όρο “κατά συρροήν δολοφόνος”, ο Douglas ήταν ο πιο στενός της συνεργάτης στην υπηρεσία. Ο ίδιος, πάλι, έχει υπάρξει κατά συρροήν πηγή έμπνευσης τηλεοπτικών πρακτόρων. Εκτός από βασική επιρροή για τον χαρακτήρα του Ford που υποδύεται στη σειρά ο Jonathan Groff, πάνω του έχουν βασιστεί ο Jack Crawford της ‘Σιωπής των Αμνών’ και του ‘Κόκκινου Δράκου’ των μυθιστορημάτων του Thomas Harris, οι Jason Gideon και David Rossi του ‘Criminal Minds’, και ο Will Graham του ‘Hannibal’ της μικρής οθόνης. Οι φαν του τελευταίου μάλιστα, θα διαπιστώσουν ότι ο Graham δεν δανείστηκε μόνο τις μαγικές profiling ικανότητες του Douglas. “Ο John διαγνώστηκε με εγκεφαλίτιδα όταν κατέρρευσε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού. Επιβίωσε πραγματικά ως εκ θαύματος, αλλά του πήρε μήνες να θεραπευθεί και να επιστρέψει στη δουλειά”.

Πράγματι, η πίεση και το στρες που του προκάλεσε η καταδίωξη του Green River Killer (κατά κόσμον Gary Ridgway), του νεκρόφιλου δολοφόνου με τα περισσότερα στην ιστορία – 50 περίπου υπολογίζονται – πτώματα γυναικών στο όνομά του, αποδυνάμωσε τόσο το σώμα του Douglas που δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει την ασθένεια. Η Burgess δεν πέρασε ποτέ κάτι τόσο ακραίο. Υπήρξαν όμως υποθέσεις που τη στοίχειωσαν.

Οι υποθέσεις βιασμών και δολοφονιών παιδιών με στοιχειώνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δύο τέτοιες έμειναν μαζί μου για καιρό. Η δολοφονία της Riley Fox για παράδειγμα.

Η τρίχρονη Riley απήχθη από το σπίτι της ένα ζεστό βράδυ Ιουνίου το 2006 και βρέθηκε νεκρή σε ένα κοντινό πάρκο. Το παιδί ήταν δεμένο και κακοποιημένο σεξουαλικά, ενώ ο θάνατός του όπως διαπιστώθηκε είχε προέλθει από πνιγμό. Σε πρώτη φάση καταδικάστηκε ο πατέρας της μετά από βιντεοσκοπημένη ομολογία του, οκτώ μήνες αργότερα όμως βρέθηκε υλικό DNA που δεν ταίριαζε με το δικό του. Η ομολογία του αποκλείστηκε ως εξαναγκασμένη από την αστυνομία και ο Kevin Fox αφέθηκε ελεύθερος. Η Burgess, μάλιστα, είχε καταθέσει ως ειδικός εκ μέρους της υπεράσπισής του στο δικαστήριο. Μακράν η πιο δημοσιοποιημένη της υπόθεση ωστόσo μέχρι στιγμής, είναι η ιστορική δίκη των αδελφών Menendez.

“Όταν μιλάω με κάποιον [κατηγορούμενο/θύμα] στο πλαίσιο κάποιας δίκης, συγκεντρώνομαι στο να αποσπάσω τις πληροφορίες που χρειάζομαι για να σχηματίσω άποψη, οπότε δεν αποστασιοποιούμαι από το άτομο. Στην υπόθεση των Menendez τους πήρα τις συνεντεύξεις στη φυλακή του Λος Άντζελες για να εξακριβώσω τα κίνητρά τους για τη δολοφονία”.

Δύο χρόνια πριν την πολύκροτη δίκη του O.J. Simpson, η δίκη των δύο αδελφών που κατηγορήθηκαν και στη συνέχεια καταδικάστηκαν για τον φόνο των γονιών τους, έγραψε ιστορία ως η πρώτη δίκη που μεταδόθηκε από την τηλεόραση. Και η πρώτη δίκη που απέδειξε ότι, ως μέσο, η τηλεόραση θα μετέτρεπε το ανθρώπινο δράμα σε ψυχαγωγία. Άλλη μία επιλογή στο ζάπινγκ μεταξύ ποδοσφαίρου και κάποιου talk show.

Η υπόθεση θα κρατούσε το ενδιαφέρον του κοινού για τις τρεις επόμενες δεκαετίες.

(Αύγουστος 1990, δικαστήριο Santa Monica, Credit: Nick Ut/Associated Press)

Τα δύο αδέλφια ισχυρίστηκαν ότι προέβησαν στο έγκλημα μετά από πολλά χρόνια ψυχολογικής και σεξουαλικής κακοποίησης από τον πατέρα τους, ενώ η εισαγγελία προχώρησε με φερόμενο ως κίνητρο την περιουσία ύψους 14 εκατ. δολαρίων που θα κληρονομούσαν ο Lyle και ο Erik μετά τον θάνατο των γονιών τους. Η Burgess υποστήριξε το κίνητρο των αδελφών. Ήταν φόβος σύμφωνα με την επιστήμονα, και αυτό φαινόταν στα πάντα. Στα τραύματα που έφεραν τα πτώματα. Στον τόπο του εγκλήματος. Στο ειδικό λεξιλόγιο που είχαν αναπτύξει για την κακοποίηση μεταξύ τους τα αδέρφια (ο Erik, για παράδειγμα, είχε δώσει την ονομασία “γόνατα” στο στοματικό σεξ που ισχυρίστηκε ότι αναγκαζόταν να κάνει στον πατέρα του).

Οι δυο τους τελικά απέφυγαν τη θανατική ποινή, εκτίουν όμως ισόβια κάθειρξη χωρίς τη δυνατότητα αποφυλάκισης υπό όρους. (Και γίνονται ξανά σειρά, αυτή τη φορά στην πρώτη ανθολογία του ‘Law & Order’, ‘True Crime’).

Δεν είναι όμως πολλοί οι επαγγελματίες που μπορούν να κάνουν αυτό που κάνει η Burgess.

Η πραγματική Wendy είναι νοσηλεύτρια που οδηγήθηκε στην εγκληματολογία, δημιουργώντας ουσιαστικά τον κλάδο του forensic nursing. Ελληνιστί, ‘νοσοκόμες της σήμανσης’.

Στο ‘Mindhunter’ η Wendy είναι ψυχολόγος. Η πραγματική επιστήμονας είναι νοσηλεύτρια που οδηγήθηκε στην εγκληματολογία, δημιουργώντας ουσιαστικά τον κλάδο του forensic nursing. Ελληνιστί, ‘νοσοκόμες της σήμανσης’.

“Ως νεαρό κορίτσι μου άρεσε να παίζω πιάνο και ήθελα να το κάνω επαγγελματικά, αλλά με απέτρεψαν οι γονείς μου. Είχα πολλούς συγγενείς που δούλευαν στον τομέα της υγείας κι έτσι η νοσηλευτική μού ήρθε πολύ φυσικά. Η ψυχιατρική της πλευρά προέκυψε επειδή μου άρεσε να προσπαθώ να καταλάβω τι κρύβεται στη συμπεριφορά και τα κίνητρά μας”.

“Ως νοσηλεύτρια, μεγάλο μέρος της δουλειάς μου ήταν να διδάσκω το προσωπικό των νοσοκομείων – τις νοσοκόμες και τους γιατρούς – πώς να έρχεται σε επαφή και να εξετάζει θύματα βιασμού όλων των ηλικιών. Οι νοσηλεύτριες με αυτό το υπόβαθρο που εκπαιδεύονται στη συλλογή τεκμηρίων μπορούν να καταθέτουν στο δικαστήριο σε υποθέσεις σεξουαλικής παρενόχλησης ή κακοποίησης. Σε κάποιες πολιτείες αναγνωρίζονται ως ‘ερευνήτριες θανάτου’. Αλλά η μαρτυρία στο δικαστήριο είναι φοβερά αγχωτική. Δεν αποδίδω ευθύνες σε όσους και όσες από εμάς δεν θέλουν να μπουν σ’ αυτή τη διαδικασία. Ως ακαδημαϊκός όμως πιστεύω ότι ένα σώμα ενόρκων πρέπει να ακούει πρώτα τα συμπεράσματα της επιστήμης μας και μετά να παίρνει την απόφασή του”.

(Σκίτσο της Δρ. Burgess από τη δίκη των Menendez)

Άλλο ένας τεράστιος όγκος δουλειάς στη διάρκεια της καριέρας της ήταν η εκπαίδευση αστυνομικών γιατί, ως πρώτοι πολλές φορές ανταποκριτές, θα πρέπει να γνωρίζουν πώς να να αλληλεπιδρούν κατάλληλα με θύματα βιασμού.

“Αυτή, για την ακρίβεια, ήταν η πρώτη μου αρμοδιότητα στο FBI. Ένας από τους πρώτους κανόνες είναι να δίνεις τον έλεγχο πίσω στο θύμα και να ρωτάς πάντα αν μπορείς να τον/την αγγίξεις. Νομίζω έχουμε κάνει πρόοδο στην ευαισθητοποίηση της αστυνομίας στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα θύματα. Τώρα πια υπάρχουν και πολλές γυναίκες αστυνομικοί κι αυτό έχει βοηθήσει πολύ”.

“Οι νομοθετικές αλλαγές τώρα, όσον αφορά την αντιμετώπιση των θυμάτων στο δικαστήριο, έγιναν κυρίως από οργανωμένες ομάδες γυναικών που εκπαίδευσαν κατά κάποιον τρόπο τους νομοθέτες σχετικά με την αντίληψη γύρω από τον βιασμό. Για το γεγονός, για παράδειγμα, ότι είναι ένα έγκλημα κυριαρχίας και δύναμης, και δεν έχει να κάνει με το σεξ στην πραγματικότητα. Τα εύσημα πρέπει να πάνε στις ακτιβίστριες”.

Και για το γεγονός ότι οι άνδρες βιαστές είναι δυσανάλογα περισσότεροι από τις γυναίκες; “Ένας από τους λόγους είναι ότι ενδέχεται να έχουν μεγαλύτερες ανάγκες για επιβολή, δύναμη και έλεγχο σε σχέση με τις γυναίκες”.

Όσο για τον Αμερικανό σίριαλ κίλερ, αυτόν που στατιστικά περνά απαρατήρητος σχεδόν σε κάθε τετράγωνο, εκείνος είναι μάλλον ένας μύθος. “Είναι εικασίες ότι οι κατά συρροήν δολοφόνοι είναι αμερικανικό φαινόμενο. Δεν γνωρίζουμε αν απλά δεν υπάρχουν πολλές καταγγελίες ή αν δεν αναγνωρίζονται ως τέτοιοι σε άλλες χώρες. Οι σίριαλ κίλερ δεν είναι κάτι καινούριο, ούτε οι δολοφόνοι που σκοτώνουν μαζικά. Διαφορετικά όπλα χρησιμοποιούνται για να εκτελέσουν διαφορετικά εγκλήματα”.

Μιλώντας για τοξική αρρενωπότητα, ένα ζήτημα που το ‘Mindhunter’ ενσωματώνει πολύ οργανικά στο περιβάλλον των ‘70s που έχει στήσει – ιδίως μάλιστα μέσα από παρατηρήσεις της Carr στους συναδέλφους της για το προβληματικό λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν – η συζήτηση οδήγησε στη δική της θέση στο FBI, σε μια εποχή αφιλόξενη για γυναίκες σε τέτοιους χώρους.

Η ίδια δεν υπέστη ποτέ διακρίσεις λόγω του φύλου της – τόνισε κιόλας ότι έπαιρνε μέρος στα μίτινγκ που αφορούσαν την ομάδα της και σε σχετικά συνέδρια όσο η Ακαδημία είχε γυναίκες πράκτορες αλλά και καθηγήτριες – αλλά δεν είναι ξένη με τον ακτιβισμό.

“Μπορεί κανείς να κρατήσει μυστικό ένα τραυματικό γεγονός και, την ίδια στιγμή, να χρειάζεται να το πει σε κάποιον πριν πεθάνει”.

Η φίλη της Lynda Holstrom, η κοινωνιολόγος με την οποία έγραψαν μαζί μία από τις πρώτες μελέτες πάνω στον βιασμό – αυτή συγκεκριμένα που έβαλε για πρώτη φορά τον όρο ‘μετατραυματικό σύνδρομο βιασμού’ στα πράγματα και προοικονόμησε τη σύνδεση της δημιουργίας ενός σίριαλ κίλερ με ένα τραυματικό παρελθόν που θα έκανε στην πορεία η Burgess – παρακολουθούσε κάποιες τοπικές, αφυπνιστικές συναντήσεις όπως τις αποκαλούσε τότε το κίνημα του φεμινισμού. “Νιώσαμε ότι ο βιασμός θα ήταν πολύ σημαντική συζήτηση τα ερχόμενα χρόνια. Η Lynda ήθελε να μιλήσει με θύματα και δεν είχε αυτή τη δυνατότητα, ενώ οι δικές μου διασυνδέσεις με το Boston City Hospital και έναν πρώην καθηγητή μπορούσαν να βοηθήσουν”.

Η τραγική ειρωνεία; Το FBI την ανακάλυψε επειδή το γυναικείο κίνημα είχε ξεσηκώσει αντιδράσεις γύρω από τη μελέτη που δεν μπορούσαν να αγνοήσουν. Και είναι χαρούμενη για τις αντιδράσεις αυτές.

Κι αν υποτιμά τον ρόλο που έπαιξε στις νομοθετικές αλλαγές, δεν είναι ξένη ούτε με την ανάγκη επισήμανσης συμπτωμάτων που οι άνδρες στον τομέα της παρέβλεπαν για δεκαετίες.

“Ένα μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε γύρω από τον βιασμό είναι όταν αποκαλύπτεται με καθυστέρηση. Πολύ νωρίς στην καριέρα μου, είχα συναντήσει μια 62χρονη ασθενή στις τελευταίες της στιγμές στο νοσοκομείο. Όταν τη ρώτησα για τα σχολικά της χρόνια, μου είπε ότι είχε πέσει θύμα ομαδικού βιασμού από συμμαθητές της και δεν το είχε πει σε κανέναν. Αυτή η αποκάλυψη μου έδωσε να καταλάβω πόσο μεγάλο χρονικό διάστημα μπορεί κανείς να κρατήσει μυστικό ένα τέτοιο τραυματικό γεγονός και, την ίδια στιγμή, να χρειάζεται να το πει σε κάποιον πριν πεθάνει”.

Στη χρονιά των ‘Silence Breakers’ του TIME και του Προέδρου που έχει κατηγορηθεί από 19 διαφορετικές γυναίκες για ανάρμοστη συμπεριφορά, το ‘Mindhunter’ και η ίδια η συνέντευξη μοιάζουν να περίμεναν την κατάλληλη στιγμή για να χτυπήσουν. Το ίδιο και η απάντηση της Wendy αναφορικά με τον Nixon στο 3ο επεισόδιο, όταν ο Ford της έκανε την ερώτηση των εκατομμυρίων: “Πώς είναι δυνατόν ένας κοινωνιοπαθής να γίνει Πρόεδρος της Αμερικής;”. Βασικά, σύμφωνα με τη Wendy, απλά δεν γίνεται να μην είναι.

Το ισοδύναμό της στην πραγματική ζωή δεν είναι ακόμα έτοιμο για τόσο τελεσίδικες δηλώσεις. Όταν άκουσε την ίδια ερώτηση όμως, αναθάρρησε.

“Α! Να κι άλλο ένα θέμα άξιο για μελέτη!”.