Monica Barbaro πώς είναι να υποδύεσαι την Joan Baez;
Η υποψήφια για Όσκαρ Monica Barbaro μιλά στο OneMan για τις προκλήσεις και τους συνδετικούς κρίκους που ανακάλυψε όσο ετοιμαζόταν να υποδυθεί έναν θρύλο.
- 1 ΜΑΡ 2025
Συχνά οι ιστορίες διάσημων καλλιτεχνών που κακομεταχειρίζονται τις ερωμένες τους διαγράφονται. Αντιμετωπίζονται ως παράπλευρες απώλειες της Μεγάλης Τέχνης. Στο A Complete Unknown του James Mangold παρακολουθούμε την πρώιμη καριέρα και τους πρώιμους έρωτες του Bob Dylan, που μπορεί να μην ήταν κι ο Picasso στις σχέσεις του, αλλά εξακολουθούσε να παίζει παιχνίδια με τις καρδιές των ανθρώπων που αγαπούσε. Ένα από αυτά τα πρόσωπα δεν ήταν άλλο από την τραγουδοποιό και ακτιβίστρια Joan Baez.
Στο A Complete Unknown όμως η Baez δεν παρουσιάζεται ως περαστική περιπέτεια. Αντίθετα, το έκδηλο ταλέντο και η εμπορική επιτυχία της folk καλλιτέχνιδας αποδίδεται ως το κλειδί για την έναρξη της καριέρας του Dylan, και φυσικά όλα αυτά θεμελιώνονται από τη Monica Barbaro, που υποδύεται τον αμερικανικό θρύλο με μία τρυφερότητα και δεξιοτεχνία θεαματικές να τις παρακολουθείς.
Όταν η Barbaro είχε βρεθεί κάποτε στα Όσκαρ με το καστ του Top Gun: Maverick, δήλωνε πως θα το απολάμβανε όσο μπορούσε γιατί δεν ήξερε πότε και αν θα είχε ξανά την ευκαιρία. Την Κυριακή όμως θα καθίσει ξανά στο Dolby Theater, αυτή τη φορά ως υποψήφια Β΄Ανδρικού Ρόλου.
Ακολουθεί η συζήτηση που είχε γίνει μαζί της σε press conference για τους ψηφοφόρους, με ερωτήσεις που έκαναν δημοσιογράφοι και συντονιστές του event.
Πώς συνδέεσαι με τον χαρακτήρα σου;
Δεν είναι απαραίτητα από το Bay Area, αλλά κατέληξε να ζήσει εκεί το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της. Εξακολουθεί να ζει εκεί. Την τράβηξε αυτή η περιοχή σε αρκετά νεαρή ηλικία και εκεί μεγάλωσα κι εγώ. Υπάρχει μια υπέροχη ενέργεια εκεί και αισθάνομαι πραγματικά τυχερή που μεγάλωσα εκεί. Μεγάλωσα έχοντας έναν κήπο όπου τραγουδούσαμε τραγούδια του Woody Guthrie. Αν και πιο παλιά δεν ήξερα ποιος τα είχε γράψει. Κάποιοι θα το αποκαλούσαν χίπικη ενέργεια. Κατά κάποιο τρόπο, ακόμη και πριν ασχοληθώ πραγματικά με την έρευνα και τη μελέτη της μουσικής και όλα αυτά, ίσως ενεργειακά ή κάπου στην ουσία μου είχαμε κάποιες ομοιότητες. Είναι επίσης σκληρά εργαζόμενη και πολύ ανεξάρτητη. Νομίζω ότι μπορώ να πω με ασφάλεια αυτά τα πράγματα για τον εαυτό μου.
Είναι τόσο εμβληματική φιγούρα ακόμα και σήμερα.
Είναι είδωλο. Μόλις πήρα τον ρόλο, η έρευνα έγινε πραγματικά πολύ έντονη και απορροφήθηκα πολύ από τα απομνημονεύματά της και τα όμορφα ντοκιμαντέρ που έχουν γυριστεί γι’ αυτήν. Για τους επαγγελματίες μουσικούς, τα όργανά τους είναι κατά κάποιο τρόπο προέκταση του σώματός τους. Η προπόνηση ήταν ασταμάτητη, η προσπάθεια να βρω εμπιστοσύνη στη φωνή μου, η κατανόηση του θάρρους της. Αφιέρωσα μήνες στη μουσική εκπαίδευση, έτσι ώστε να μπορέσει να γίνει και αυτή ένα είδος προέκτασης του σώματός μου. Είναι μια λαμπρή ακτιβίστρια, με τόση διάρκεια. Η ταινία είναι κυρίως από το 1961 έως το 1965, και εκείνη την εποχή ήταν ήδη ένας μουσικός θρύλος.
Ανέφερες τον ακτιβισμό της στα κινήματα για τα πολιτικά δικαιώματα, στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Η Joan πήρε θέση σε τόσα πολλά θέματα. Νομίζω ότι αυτό είναι ένα τεράστιο μέρος αυτού που την κάνει τόσο αξιοθαύμαστη καλλιτέχνιδα. Έγινε πολύ διάσημη, πολύ γρήγορα. Κοίταξε γύρω της και ένιωσε ότι είχε μία πλατφόρμα και την ικανότητα να πει κάτι περισσότερο. Με βάση τις οικογενειακές της αξίες, ήθελε πραγματικά να γίνει περισσότερο ακτιβίστρια παρά τραγουδίστρια. Ήταν ήδη σε διαδηλώσεις όταν ήταν 16 ετών, αλλά πραγματικά αυτό στο διάστημα που αποτυπώνει η ταινία. Τραγουδούσε τα ίδια παλιά folk τραγούδια, και τότε εμφανίστηκε ο Bob Dylan, ένας ιδιοφυής στιχουργός, πρόθυμος να μιλήσει με τον τρόπο που κι εκείνη ήθελε πραγματικά να μιλήσει, αλλά δεν έβρισκε απαραίτητα τους στίχους με τον ίδιο τρόπο που το έκανε εκείνος.
Πώς ήταν η προετοιμασία στο τραγούδι και την κιθάρα;
Δεν είχα παίξει κιθάρα, ούτε είχα τραγουδήσει. Είχα το όνειρο να παίξω και να τραγουδήσω, αλλά δεν το παραδεχόμουν σε κανέναν. Άρχισα να δουλεύω με έναν καταπληκτικό δάσκαλο υποκριτικής, τον Eric Vetro, που είχε δουλέψει με τον Timmy στο Wonka, και τον Austin Butler στο Elvis, και την Ariana Grande στο Wicked. Άρχισα να δουλεύω μαζί του και με μερικούς δασκάλους κιθάρας – ένας που με καθοδήγησε στο να καταλάβω τις μουσικές νότες ένας ακόμη που πραγματικά εξειδικεύεται στα τραγούδια της Joan και στο στιλ που παίζει.
Μετά όμως έγινε η απεργία και δεν μου επιτρεπόταν να δουλέψω με κανέναν. Έμεινα μόνη μου και τότε ήταν που άρχισα να παίζω και να τραγουδάω ταυτόχρονα. Είναι λίγο σαν να προσπαθείς να χαϊδέψεις το κεφάλι σου και να τρίψεις το στομάχι σου την ίδια στιγμή. Ο συγχρονισμένος ρυθμός είναι ένα σύνολο δεξιοτήτων και πρέπει απλά να εξασκηθείς. Εγώ το έκανα σαν τρελή. Έπαιζα κιθάρα ή τραγουδούσα κάθε στιγμή που ήμουν ξύπνια. Έπαιρνα την κιθάρα μου μαζί μου σε άλλα press tours. Είχε αλλάξει τη ζωή μου. Τώρα είμαι εδώ χωρίς την κιθάρα μου και μου λείπει.
Βίωσες αδρεναλίνη κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας;
Η Joan φοβόταν πολύ τη σκηνή, αλλά νομίζω ότι είχε επίσης και μια βαθιά, έκδηλη εμπιστοσύνη στη φωνή της. Για μένα πήρε πολύ χρόνο για να φτάσω σε ένα σημείο όπου ένιωθα ότι η μουσική μου ικανότητα ήταν κοντά στο σημείο που έπρεπε να είναι για την ταινία. Μεγάλωσα κάνοντας μπαλέτο. Μπορώ να γίνω τελειομανής και αυτό πολλές φορές είναι πολύ χρήσιμο.
Υπάρχουν όμως στιγμές που πρέπει να αφήσεις την προετοιμασία και να εμπιστευτείς ότι μπορείς να τραγουδήσεις το τραγούδι και να νιώσεις τη μουσική. Οι πραγματικά υπέροχοι τραγουδιστές λένε την ιστορία του τραγουδιού τους. Η Joan ήταν απίστευτη σε αυτό και η δυναμική με την οποία έπαιζε, και η ενέργεια που έδινε στους διάφορους στίχους, είναι μεγάλο μέρος αυτού που την έκανε τόσο επιτυχημένη. Μόλις αισθάνθηκα αρκετά ικανή τεχνικά, το θέμα ήταν να πω την ιστορία. Εκεί έγινε η έκρηξη αδρεναλίνης. Τότε κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι εθίζονται σε αυτό και γίνονται μουσικοί για όλη τους τη ζωή. Είναι μία τόσο όμορφη ανταλλαγή ενέργειας με το κοινό, το να είσαι τόσο ευάλωτη και να τραγουδάς γι’ αυτούς.
Πώς ήταν τα γυρίσματα της σκηνής στο Newport Folk Festival;
Είχαμε μόνο λίγες λήψεις γιατί έπρεπε να τρέξω και να μπω σε ένα αεροπλάνο, για να πετάξω στο Τορόντο και να γυρίσω μία άλλη ταινία. Ήταν ευτυχώς ήταν προς το τέλος των γυρισμάτων και είχαμε κάνει τόσες πολλές παραστάσεις μαζί με τον Timmy. Γνωρίζαμε τους ρυθμούς μας, γνωρίζαμε τα τραγούδια τόσο καλά, γνωρίζαμε τους χαρακτήρες μας, και ο ένας τον άλλον. Το κάναμε γρήγορα και νομίζω ότι, εξαιτίας αυτού, η σκηνή έχει αυτή την υποβόσκουσα ενέργεια και τον επείγοντα χαρακτήρα. Όταν βγήκα από το πλατό σκεφτόμουν ότι δεν θέλω να φύγω. Θα μου άρεσε πολύ να την είχα γυρίσει επί 14 ώρες ή κάτι τέτοιο.
Πώς ήταν να δουλεύεις με τους επαγγελματίες μαλλιών, μακιγιάζ και κοστουμιών για αυτή την τόσο συγκεκριμένη εποχή;
Ήθελα τόσο πολύ να κάνω ένα έργο που να διαδραματίζεται σε διαφορετική δεκαετία. Η Arianne Phillips, η ενδυματολόγος μας, είναι εξαιρετική. Όλη η ταινία ήταν μία από αυτές τις εμπειρίες του να γνωρίζεις νέους ανθρώπους με τους οποίους πρόκειται να συνεργαστείς, όπως η Arianne, και να συνειδητοποιήσεις ότι πρόκειται για μερικούς από τους καλύτερους επαγγελματίες σε ολόκληρη τη βιομηχανία μας.
Παρακολουθούσα την Arianne να συναρμολογεί αυτά τα κομμάτια και να με εκπαιδεύει σχετικά με τη μόδα εκείνη της εποχής και της Joan, την εξέλιξή της μέσα από τα ρούχα. Η εξειδίκευση που έχει είναι απίστευτη. Το ίδιο και ο François Audouy. Τα σκηνικά μας ήταν εκπληκτικά. Η πρώτη μου νύχτα γυρισμάτων ήταν σε έναν δρόμο της Νέας Υόρκης στο Chelsea Hotel. Ήταν ήδη ατμοσφαιρικά και γραφικά, αλλά μετά έριξαν κάποια κομματιασμένα κουτιά και παλιές εφημερίδες στο έδαφος, και ξαφνικά νιώθεις ότι περπατάς στ’ αλήθεια στη Νέα Υόρκη το 1963. Το επίπεδο ταλέντου σε αυτή την παραγωγή ήταν αδιανόητο και αυτό προφανώς μας βοηθάει ως ηθοποιούς επειδή δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείς τόσο πολύ τη φαντασία σου. Μπορείς απλά να αγκαλιάσεις αυτό που είναι μπροστά σου και να υπάρχεις. Είναι ένα τεράστιο δώρο.
Πώς μετέφερες τη δυσαρέσκεια της Joan για τον Dylan και το βάρος της ιδιοφυΐας του;
Υπάρχει τουλάχιστον μία σκηνή αφιερωμένη σε αυτό στο Chelsea Hotel με τους δυο μας. Έγραφε μέχρι αργά τη νύχτα και δεν τον ένοιαζε ποιον κρατούσε ξύπνιο. Είχε εμμονή με τη μουσική του και το γράψιμο, και νομίζω ήταν κάτι που η Joan σεβόταν πολύ, αλλά κάποια στιγμή έχει πάει 3 π.μ.
Ενώθηκαν και χώρισαν πολλές φορές στη διάρκεια της καριέρας τους, και πάντα με έναν απίστευτο, δημιουργικό τρόπο, διαφωτιστικό νομίζω σε κάθε κεφάλαιό τους. Στην ταινία έπρεπε να υπάρξει μία άμεση σπίθα και σύνδεση μεταξύ των δύο τους που νομίζω την πετύχαμε. Υπάρχει μία υπέροχη σκηνή με τους δυο μας να τραγουδάμε το Blowin’ in the Wind, που ήταν ίσως η αγαπημένη μου σκηνή επειδή μπορέσαμε να παίξουμε μία πιθανή εμπειρία που είχαν πίσω από κλειστές πόρτες. Αυτή η ενέργεια γύρω από το πόσο θα την αφήσει να τον γνωρίσει και πόσο θα τον αφήσει να τη γνωρίσει.
Όταν την αφήνει στη σκηνή και αρχίζουν να τσακώνονται, αυτή ήταν μία αστεία στιγμή γιατί ο Timmy την επινοούσε κάθε φορά. Έβρισκε μία διαφορετική δικαιολογία για να φύγει από τη σκηνή. Νομίζω ήταν το πρώτο πράγμα που γυρίσαμε μαζί. Η κατανόησή μας για αυτούς τους δύο ανθρώπους είχε γίνει τόσο πλήρης μέχρι τη στιγμή που φτάσαμε στα γυρίσματα. Αυτό που κατέληξε στην ταινία έμοιαζε πολύ με κάτι που θα συνέβαινε σε folk συναυλία.
