Πώς το ‘Spamalot’ ζωντάνεψε για πρώτη φορά στα Ελληνικά

To ‘Spamalot‘ είναι η μεταφορά σε μιούζικαλ της ταινίας των Monty Python ‘Monty Python and the Holy Grail’ ή ‘Οι Ιππότες της Ελεϊνής Τραπέζης’ όπως έχει μεταφραστεί ο τίτλος σε εμάς στα 80s. Για πρώτη φορά, λοιπόν, παρουσιάζεται φέτος στην Ελλάδα τις Τρίτες στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.

Παρόλο που το να προσαρμόσεις τους Monty Python σε ελληνικό μιούζικαλ μοιάζει αδύνατο, το αποτέλεσμα είναι να μπαίνεις στο θέατρο και να γελάς συνεχόμενα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της παράστασης.

Εμείς συναντήσαμε τον Χρήστο Ιντζέογλου, την Πάολα Καλλιγά, την Άννα Μάγκου, την Τατιάνα Μελίδου, τον Κωνσταντίνο Μουταφτσή και τον Χρήστο Ντόβα, τους βάλαμε να κάτσουν γύρω από ένα τραπέζι και μάθαμε ποιοι δεν έχουν δει την ταινία, ποιος υφίσταται bullying και που εξαφανίστηκε ο Δούρειος Λαγός.

(Από Αριστερά: Χρήστος Ιντζέογλου, Χρήστος Ντόβας,  Κωνσταντίνος Μουταφτσής, Τατιάνα Μελίδου, Άννα Μάγκου,  Πάολα Καλλιγά)

*Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ

Κωνσταντίνος: Εγώ έχω 1,2,3,4,5 πολλούς ρόλους. Ο αγαπημένος μου ρόλος είναι ο Μαύρος Ιππότης, αν και δεν είναι ο αγαπημένος του κόσμου. Του είχα αδυναμία πριν την παράσταση. Είναι ένας τυπάς που προστατεύει την περιοχή του και δεν τελειώνει αρτιμελής την παράσταση. Όταν έβλεπα την ταινία πιτσιρικάς ήταν αυτός που μου είχε μείνει και είχα γελάσει πιο πολύ.

Χρήστος Ντόβας: Είναι δύσκολο να μιλάμε για ρόλους επειδή είναι λίγοι οι ρόλοι στην παράσταση. Θα μιλήσω για τύπους, γιατί οι ρόλοι δεν είναι per se. Θα διάλεγα τον πατέρα του Herbert. Είναι εντελώς κωμική φιγούρα μες στη σοβαροφάνειά του.

*Εσύ όμως έχεις ρόλο*

Χρήστος Ιντζέογλου: Εγώ.. έχω ρόλο. Είμαι ο Λάνσελοτ.

Πάολα: Κάνεις και τον γιο μου.

Χρήστος Ιντζέογλου: Ο γιος σου είναι ο Λάνσελοτ.

Πάολα: Α, ναι σωστά.

Χρήστος Ιντζέογλου: Μην το γράψεις αυτό.

Χρήστος Ιντζέογλου: Εγώ δεν ήξερα το έργο, δεν είχα δει την ταινία, ούτε το θεατρικό. Πήγα λίγο απαίδευτος και ξεκίνησα τη δουλειά από το μηδέν. Και δεν θα χαρακτήριζα τον Λάνσελοτ μόνο ρόλο, αλλά και σύμβολο.

Πάολα: Εγώ θα πω όλους τους ρόλους που κάνω, γιατί είμαι περήφανη. Κάνω τη Φινλανδή, τη γριά που δεν πεθαίνει, τη μαζορέτα. -Πειράζει που τα λέω αυτά; Είναι σπόιλερ;- Τη δεσποσύνη, Ιππότη Νι, χορεύτρια καν καν και μια άλλη γύφτισσα που φέρνει τον θαμνώνα. Αγαπημένη μου είναι η γριά και ακόμα πιο πολύ ο Ιππότης Νι, λόγω της ταινίας. Ακόμα δεν το πιστεύω ότι παίζω Ιππότη Νι.

Τατιάνα: Μου αρέσει πολύ όταν κάνουμε τις δεσποσύνες και το χορευτικό που έχουμε με τις μαζορέτες. Αλλά σιχαίνομαι τους Ιππότες Νι.

Πάολα: Δεν έχεις δει την ταινία γι αυτό.

*Είναι κανείς άλλος εκτός που δεν είχε δει την ταινία πριν την παράσταση;*

Όλοι μαζί: Η Τατιάνα δεν την έχει δει ακόμα.

Χρήστος Ντόβας: Παίζει να μην έχει δει το ολόκληρο το θεατρικό μας ακόμα. Τις προάλλες μου είπε “τι ωραίο που είναι αυτό που παίζετε”.

Τατιάνα: Δεν έχω δει ακόμα την ταινία. Το ομολογώ. Έχω δει κάποια πράγματα από το μιούζικαλ στο Youtube. Επιφυλάσσομαι να τη δω. Πάμε να τη δούμε σήμερα το βράδυ; Βάλλομαι από τους συναδέλφους, όπως καταλαβαίνετε. Υφίσταμαι bullying.

Κωνσταντίνος: Συνάδελφοι. Εσύ είσαι τηλεοπτικιά. Εμείς είμαστε του θεάτρου. Εγώ έχω δει το μιούζικαλ στο Λονδίνο.

*Η Τατιάνα τρώει bullying επειδή παίζει στο ‘Τατουάζ’*

Η ΠΙΟ ΑΣΤΕΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

Άννα: Η αγαπημένη μου σκηνή είναι το χορευτικό του Λάνσελοτ.

Πάολα: Εμένα μου αρέσουν οι Γάλλοι. Πάει ο Αρθούρος με τους Ιππότες του να προσεγγίσουν ένα κάστρο και βγαίνουν κάτι Γάλλοι που είναι πιο χαζοί ακόμα. Γενικά αυτό είναι το τέλειο στο έργο. Είναι σούπερ χαζοί όλοι. Και οι κακοί που συναντάνε είναι ακόμη πιο χαζοί.

Κωνσταντίνος: Κάνεις πολύ μεγάλο λάθος. Είναι όλοι πανέξυπνοι. Η καλύτερη για μένα σκηνή, επηρεασμένος από το πώς τη μετέφεραν από την ταινία στο μιούζικαλ, είναι η νεκρή γριά. Είναι μια σκηνή στην ταινία, που δείχνει και την ωμότητα της εποχής, και στο μιούζικαλ καταφέραν και την κάναν ακόμη πιο αστεία από την ταινία.

Πάολα: Εγώ διαφωνώ τελείως, παρόλο που παίζω εγώ τη νεκρή γριά. Μου φαίνεται κρίμα που στο μιούζικαλ παίρνει αυτή την τροπή, γιατί μου αρέσει πολύ όπως είναι στην ταινία.

Χρήστος Ντόβας: Μα δεν αλλάζει κάτι πολύ από την ταινία.

Τατιάνα: Εγώ δεν έχω άποψη, γιατί δεν έχω δει την ταινία!

Χρήστος Ντόβας: Για μένα είναι η σκηνή με τους Γάλλους είναι αστεία και για ένα λόγο, που δεν γίνεται αντιληπτός. Ο μύθος του Αρθούρου ξεκίνησε από τους Γάλλους βασιλείς, που ήταν οι πρώτες οικογένειες που είχαν τον θρόνο στην Αγγλία και το έκαναν αυτό για να αποκτήσουν έναν popular ήρωα οι Βρετανοί. Είναι παντελώς ειρωνεία όταν πάνε οι Βρετανοί και ρωτούν τους Γάλλους “Τι δουλειά έχετε εδώ;”. Οι Γάλλοι προϋπήρχαν των Βρετανών, τουλάχιστον ως πολιτικές οντότητες.

Χρήστος Ιντζέογλου: Τα αστεία βέβαια έχουν μεταφερθεί πάρα πολύ στα δικά μας δεδομένα. Αλλά κάποια δεν φεύγουν. Και δεν θέλουμε και να φύγουν. Εμένα η αγαπημένη μου σκηνή είναι ανάμεσα στον πατέρα του Herbert και στον φρουρό. Είναι πολύ σύγχρονη. Είναι δύο άνθρωποι που δεν επικοινωνούν.

Πάολα: Το πήγε ψυχολογικά.

Χρήστος Ιντζέογλου: Είναι και πολύ αστείο και μπορεί να μας βάλει σε σκέψη.

Κωνσταντίνος: Δηλαδή πιστεύεις ότι αν μιλούσαν στο Facebook θα συνεννοούνταν;

Άννα: Θέλω να πω για ένα σημείο που γελάει πάντα το κοινό, αλλά εγώ δεν θα γέλαγα ποτέ. Η σχέση Αρθούρου και Πάτσι (ο sidekick του Αρθούρου) είναι ιδιαίτερη. Ο Πάτσι είναι συνέχεια δίπλα του, αλλά ο Αρθούρος δεν το αντιλαμβάνεται συναισθηματικά. Όταν ο Αρθούρος έχει ένα σόλο που λέει ότι είναι μονάχος του και ο Πάτσι του υπενθυμίζει ότι είναι δίπλα του, για τον κόσμο είναι αστείο. Στην ουσία όμως είναι λυπηρό, γιατί μιλάμε για έναν άνθρωπο που, επειδή δεν έχει ευγενική καταγωγή, είναι αόρατος.

Τατιάνα: Το Τατουάζ λοιπόν.. Αστειεύομαι. Θέλω να πω ότι είναι σημαντικό στην Ελλάδα του σήμερα το ότι ανεβαίνει ένα μιούζικαλ που είμαστε όλοι μαζί ηθοποιοί και είμαστε ίσοι. Δεν έχουμε τη φίρμα και όλοι άλλοι να είναι από πίσω.

Κωνσταντίνος: Και επίσης είναι αντι-μιούζικαλ. Είναι παρωδία.

ΠΩΣ ΕΓΙΝΑΝ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΙΠΠΟΤΕΣ ΤΟΥ SPAMALOT

Τατιάνα: Ήθελα να γίνω ηθοποιός από πάντα. Όταν ήμουν παιδάκι έπαιξα στη ‘Μελωδία της Ευτυχίας’ της Αλίκης Βουγιουκλάκη, όταν ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη και έκανα τη Μάρθα, ένα από τα παιδιά του Φον Τραπ.

Πάολα: Εγώ πάντα έλεγα ότι θέλω να παίζω σε ταινίες και κάποια στιγμή βρήκα το θάρρος και το σπούδασα. Και τώρα παίζω στο ‘Spamalot’. Είναι η πρώτη φορά που δουλεύω, γιατί μόλις τελείωσα τη σχολή. Δεν είχα ξανακάνει μιούζικαλ, ούτε έχω την παιδεία του μιούζικαλ δυστυχώς.

Κωνσταντίνος: Ναι, δεν υπάρχει στην Ελλάδα.

Χρήστος Ιντζέογλου: Αποφάσισα σχετικά μεγάλος να γίνω ηθοποιός. Ήμουν συνεσταλμένος γενικά. Πήγα στη σχολή στα 22.

Όλοι μαζί: Α, πολύ μεγάλος. Στα γεράματα.

Χρήστος Ιντζέογλου: Και επειδή κατάλαβα ότι είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας το αγάπησα ακόμη περισσότερο.

Χρήστος Ντόβας: Εγώ ήμουν 28 στα 29 όταν μπήκα στη Δραματική. Πριν πάω είχα για πέντε χρόνια βαριάς μορφής κατάθλιψη και το βρήκα σαν μία δίοδο. Και όντως ήταν μία δίοδος, αν και σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι το να ασχολείσαι επαγγελματικά πρέπει να είναι για ψυχοθεραπεία. Είναι μέγα λάθος.

Κωνσταντίνος: Και εγώ στα 27 πήγα, αλλά επειδή είχαν οι άλλοι γύρω μου κατάθλιψη. Έκανα ερασιτεχνικά πολλά χρόνια θέατρο, αλλά είχα αδερφή ηθοποιό (η Ελισάβετ Μουτάφη) και είχα κόμπλεξ ότι θα είναι “αντιγραφή”. Μέσω της αδερφής μου δούλεψα βοηθός παραγωγής στη ‘Βέρα στο Δεξί’ και μέσα σε όλο αυτό είπα “ή τώρα ή ποτέ”, έφυγα και πήγα σε Δραματική. Ο ρόλος που έπαιξα στην οντισιόν για το ‘Spamalot’  είναι και ένας από τους ρόλους που έχω στην παράσταση. Ο ιερέας.

Πάολα: Μας είχαν στείλει σε όλους τις ίδιες σκηνές και από γυναικείους ρόλους μας είχαν στείλει μόνο την Κυρά της Λίμνης. Μας άφησαν ανοιχτό ότι και τα κορίτσια μπορούν να δοκιμάσουν και αντρικούς ρόλους.

Κωνσταντίνος: Μας αποκάλυψαν εκ των υστέρων ότι το βασικό τους κριτήριο, πέραν από φιζίκ και ικανότητες, ήταν και η αντιμετώπιση ως προς το κείμενο των Monty Python.

Άννα: Πήγα στην οντισιόν για να παίξω στην παράσταση και την επόμενη με ειδοποίησαν ότι μπορώ αν θέλω να παίξω, αλλά βασικά με ήθελαν για τη χορογραφία. Τελικά αποφασίσαμε να μην παίξω και να κάνω μόνο τη χορογραφία για να το βλέπω απέξω και να γίνει πιο ολοκληρωμένη δουλειά. Για να δημιουργήσω μια χορογραφία λειτουργώ με βάση το υλικό που έχω. Είδα τι ανθρώπους έχω μπροστά μου και τι μπορούν να κάνουν. Πήγαν όμως πολύ παραπάνω από ό,τι περίμενα. Είδα πολλές εκδοχές του Spamalot, είδα την ταινία, είδα από του Broadway μέχρι ερασιτεχνικές παραστάσεις για να εμπνευστώ και φυσικά χρησιμοποίησα και τη φαντασία μου. Η πιο δύσκολη τεχνικά ίσως είναι το ντουέτο του Αρθούρου και του Πάτσι που τραγουδούν τη ‘Φωτεινή πλευρά της ζωής’. Αλλά χοροταξικά το πιο δύσκολο ήταν το φινάλε.

ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΤΟΥ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

Πάολα: Η μεγαλύτερη διαφορά του μιούζικαλ με την ταινία, είναι ότι στο μιούζικαλ εκεί που μιλάνε κάποια στιγμή τραγουδάνε.

Σοβαρά τώρα. Η μεγάλη διαφορά είναι η γλώσσα. Εμένα αυτό ήταν ο τρόμος μου, ότι η μετάφραση μπορεί να έχει μεγάλο χάσμα. Πέτυχε όμως. Ο κόσμος μας λέει τα καλύτερα για τη μετάφραση.

Κωνσταντίνος: Όταν είσαι φαν των Monty Python λες ότι δεν γίνεται να μεταφραστεί αυτό το πράγμα. Δηλαδή βγαίνουν και σε πλακώνουν στο ξύλο με ένα ψάρι. Δεν υπάρχει νόημα ή ειρμός. Το θέμα είναι ότι ο Άγγελος Κλωνάρης (μετάφραση-σκηνοθεσία) έκανε εκπληκτική δουλειά και μας το λένε όλοι.

Άννα: Θεωρώ πάντως ότι αυτό το μιούζικαλ είναι επιτυχημένο, γιατί ο στόχος του μιούζικαλ είναι τα τραγούδια να εξυπηρετούν την πλοκή της υπόθεσης. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει στο Spamalot.

Κωνσταντίνος: Το ‘Spamalot’ δεν έχει σκετσάκια μόνο από το ‘Holy Grail’, έχει και από το ‘Flying Circus’ και από το ‘Life of Brian’. Πολλοί μας ρωτούν αν βάλαμε το ‘Bright side of Life’ για εμπορικούς λόγους. Το έχουν κάνει οι Monty Python για εμπορικούς λόγους, όχι εμείς. Το έργο είναι αυτούσιο. Το μόνο που κόψαμε είναι η σκηνή με τον Δούρειο Λαγό για πρακτικούς λόγους. Είναι η ίδια ιστορία με τον Δούρειο Ίππο, μόνο που οι ιππότες ξεχνούν να μπουν μέσα.

Χρήστος Ντόβας: Οι Monty Python ήταν Έλληνες.

Kωνσταντίνος: Οι Monty Python είναι οι Beatles του θεάτρου. Θεωρούσαν ότι είναι γνωστοί μόνο στην Αγγλία και όταν πήγαν στην Αμερική είχε μαζευτεί κόσμος να τους υποδεχτεί στο αεροδρόμιο, λες και είχε έρθει υπερ-συγκρότημα. Και εκεί κατάλαβαν ότι είναι παγκόσμιοι.

Χρήστος Ιντζέογλου: Το ίδιο θα συμβεί αν πάμε το ‘Spamalot’ εκτός Αθηνών.

INFO

Spamalot

Τρίτη 12, 19 και 26 Δεκεμβρίου

Ώρα: 21.30

Γυάλινο Μουσικό Θέατρο

Λεωφόρος Συγγρού 143, Νέα Σμύρνη

Εισιτήρια: από 10 €

Συντελεστές:

Κείμενα και στίχοι: Έρικ Άιντλ

Μουσική: Έρικ Άιντλ και Τζον ΝτυΠρέ

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Άγγελος Κλωνάρης

Μουσική διδασκαλία-Βοηθός σκηνοθέτη: Αλέξανδρος Βαμβούκος

Χορογραφίες: Άννα Μάγκου

Διεύθυνση Ορχήστρας: Δημήτρα Κοκκινοπούλου

Ορχήστρα: Πιάνο – Δήμητρα Κοκκινοπούλου, Πλήκτρα – Χάρης Μπότσης, Μπάσο – Μαμπρέ Καζαρτζιάν, Ντραμς – Θοδωρής Χριστοδούλου

Σκηνογράφος-Art Director: Μαγδαληνή Σίγα

Βοηθός Σκηνογράφου: Έλλη Ναλμπάντη

Κατασκευή Κουστουμιών: Νίκος Μηνάς

Σχεδιασμός Φωτισμού: Ανέστης Άγκο

Σχεδιασμός Εντύπων: Ρέα Δουφέκα

Συμμετέχουν (αλφαβητικά): Κλεάνθης Βαρσαμούλης, Χρήστος Ιντζέογλου, Πάολα Καλλιγά, Δήμος Μαμαλούδης, Τατιάνα Μελίδου, Κωνσταντίνος Μουταφτσής, Χάρης Μπόσινας, Χρήστος Ντόβας, Βασίλης Παπαδημητρίου, Δημήτρης Πάσιος, Κατερίνα Σούσουλα

Υπεύθυνος σκηνής: Συμεών Τσακίρης

Στίχοι “Φωτεινή Πλευρά της Ζωής”: Θοδωρής Κοτωνιάς

Δανείζει τη φωνή του ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης

Παραγωγή:

POL – Παύλος Μητσόπουλος / Θέατρο Κολοσσαίον