Η ιστορία πίσω από την πιο θλιμμένη ιστορία που είπε ποτέ η Μποφίλιου

Οδυσσέας Ιωάννου

Πάντα γράφω πρώτα εγώ τους στίχους και μετά ο Θέμης τη μουσική. Αυτή τη φορά το κάναμε ανάποδα.

Κάποια στιγμή μου λέει ο Θέμης “έχω μια μελωδία που μου αρέσει πάρα πολύ”. Μου τη στέλνει, με ενθουσίασε και έκανα τρεις διαφορετικές εκδοχές.

Η πρώτη εκδοχή δεν άρεσε στον Θέμη, η δεύτερη δεν άρεσε σε μένα. Έγραψα και τρίτη, αλλά δεν μας ταίριαζε καμία. Το καθένα χωριστά μπορεί να ήταν καλό, αλλά όχι μαζί. Δεν θεωρούσαμε ότι κούμπωναν. Είχαμε απογοητευτεί και είχαμε φτάσει στο σημείο να πούμε ότι δεν θα μπει η μελωδία στον δίσκο.

Η γυναίκα μου είχε την ιδέα να γίνει κείμενο. Μου λέει “αφού θες να μπει η μελωδία οπωσδήποτε και δεν σας κάθονται οι στίχοι γιατί δεν γράφεις ένα κείμενο και αυτή η μελωδία να το πλαισιώσει; αφού γράφεις κείμενα”.

Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα και έγραψα ένα κείμενο απώλειας. Για μία πολύ σημαντική απώλεια, η οποία όμως δεν χρειάζεται να γίνει συγκεκριμένη και να ορίσουμε τι.

Στην ουσία όλη η ιστορία είναι μια κοπέλα την ώρα που βγαίνει από ένα νεκροταφείο και συναντάει τα δύο πιτσιρίκια. Η κηδεία ήταν ενός τρομερά αγαπημένου της προσώπου, που θα μπορούσε ο καθένας να βάλει στη θέση του όποιο πρόσωπο θέλει, που είναι τόσο σημαντικό για αυτόν ώστε να είναι “το όνομά του”. Θα μπορούσε να είναι ερωτικός σύντροφος, θα μπορούσε να είναι μητέρα, θα μπορούσε να είναι πατέρας, πολύ καλός φίλος, πολύ καλή φίλη. Οτιδήποτε μπορεί ο καθένας να θεωρεί πολύ σημαντική απώλεια.

Πολλές φορές γράφουμε για να ξορκίσουμε τους φόβους μας και ο φόβος μιας πολύ μεγάλης απώλειας είναι κάτι που είναι πολύ έντονο και πολύ ζωντανό σε κάθε άνθρωπο. Δεν είχα κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο στο μυαλό μου και δεν χρειαζόταν κιόλας. Πολύς κόσμος ταυτίστηκε με το κομμάτι και αν ρωτήσεις κάποιον γιατί του άρεσε θα σου δώσει και μια διαφορετική απάντηση. Κάποιοι έχουν καταλάβει κάποιοι όχι ότι πρόκειται για ένα νεκροταφείο, χωρίς να παίζει κανένα ιδιαίτερο ρόλο αυτό. Δεν αναφέρεται κάπου. Μόνο από τη φράση “στο δρόμο φεύγοντας” μπορεί να το υποθέσει κανείς.

Αν είχα στο μυαλό μου συγκεκριμένο πρόσωπο, μπορεί και να μην το γραφα. Συνήθως θέλει μία αποστασιοποίηση να γράψεις κάτι που να αγγίξει κάποιους ανθρώπους.

Το χα στείλει το κείμενο στο Θέμη, του άρεσε, αλλά και οι δύο είπαμε τι νόημα είχε να μπει ένα κείμενο μέσα σε έναν δίσκο με τραγούδια.

Ήμασταν στο στούντιο λοιπόν και είχαμε τελειώσει την ηχογράφηση του δίσκου. Και εκεί που είπαμε αυτός είναι ο δίσκος, 1 η ώρα τη νύχτα, κλείνουμε τις κονσόλες και εκείνη τη ώρα σκεφτήκαμε να το ηχογραφήσουμε και ό,τι γίνει. Η Νατάσσα δεν το χε κάνει ούτε πρόβα ούτε τίποτα. Ζήτησα από το σπίτι να μου στείλουν το κείμενο με mail στο στούντιο και ο Θέμης είχε τη μελωδία σε πιάνο περασμένη στο κινητό του.

Συνδέουμε το κινητό στην κονσόλα, κάνουμε print το κείμενο και ο Θέμης είχε την εξαιρετική η ιδέα να βάλει τη Νατάσσα να τραγουδήσει μόνο μια φρασούλα το “ήσουν το όνομά μου”. Το διαβάζει η Νατάσσα μία φορά και λέμε πάμε να δούμε τι κάναμε.

Και το ακούσαμε και λέμε ναι, να μπει στον δίσκο.

Εντελώς τελευταία στιγμή, εντελώς τυχαία και θεωρώντας ότι κάνουμε κάτι που αφορά μόνο εμάς. Δεν φανταζόμουν ότι θα το άκουγα στο ραδιόφωνο τόσο συχνά και μάλιστα μεσημέρι.

Πέσαμε έξω, γιατί πάντα πέφτουμε έξω. Όταν κάνουμε έναν δίσκο άλλα πράγματα ποντάρουμε και άλλα αρέσουν στον κόσμο.

Θέμης Καραμουρατίδης

Η μουσική του φτιάχτηκε μέσα σε μια μέρα. Είχε συμπληρωθεί ολόκληρος ο δίσκος, στον οποίο πειραματιστήκαμε με διάφορα πράγματα και μου έλειπε μια πιο ζεστή, πιο μελωδική, πιο τρυφερή στιγμή. Ήθελα να υπάρχει και μία αίσθηση πιο “χατζιδακική”. Σκέφτηκα τη μελωδία μέσα στο αυτοκίνητο και πήγα σπίτι και την έγραψα στο πιάνο. Ήταν το τελευταίο κομμάτι του παζλ.

Το πιάνο που ακούγεται είναι από την ηχογράφηση στο σπίτι μου στο κινητό μου.

Ρώτησα τον ηχολήπτη αν γίνεται να το κρατήσουμε, γιατί αυτές οι ηχογραφήσεις που κάνω μόνος μου σπίτι μου για να δοκιμάσω τα κομμάτια έχουν κάτι πολύ ζωντανό και πολύ προσωπικό μέσα. Και επειδή έχει όλη αυτή την ιδιαιτερότητα αυτό το κομμάτι ήταν ένα στοιχείο που δεν ήθελα να πειράξω. Δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω το κρυστάλλινο πιάνο του στούντιο.

Ούτε αυτό το έχω ξανακάνει.

Είναι το μόνο μου τραγούδι σε όλη τη δισκογραφία που έχω κάνει που ολοκληρώθηκε στο στούντιο. Όλα πάντα είναι έτοιμα από πριν.

Η εγχείριση δεν πέτυχε, αλλά ο ασθενής επιβίωσε.

Νατάσσα Μποφίλιου

Οι στιγμές είναι πολύ σημαντικότερες και δυνατότερες από οποιοδήποτε σχέδιο πρόγραμμα ή πλάνο.

Το είπα για δοκιμή και το κρατήσαμε. Σε ένα τέταρτο είχαν τελειώσει όλα.

Είναι φοβερό γιατί το τραγούδι αυτό αγαπήθηκε πάρα πολύ από τον κόσμο, αγαπήθηκε υπερβολικά από εμάς και είναι τόσο ιδιαίτερο και βαθιά συγκινητικό, ενώ ήταν απλά μια στιγμή. Αυτό είναι άλλη μια απόδειξη ότι καμία φορά οι στιγμές είναι πολύ σημαντικότερες και δυνατότερες από οποιοδήποτε σχέδιο, πρόγραμμα ή πλάνο.

Όταν φτάσαμε στο στούντιο δεν είχα δει ποτέ το κείμενο, κατάλαβα κατευθείαν όμως τη δύναμη των λέξεών του. Εγώ νομίζω αυτό κάνω σαν τραγουδίστρια, μπαίνω κατευθείαν στο νόημα, επειδή ο στίχος για μένα έχει μέγιστη σημασία. Ή με συγκινεί κάτι ή δεν με συγκινεί. Είναι πολύ δύσκολο να συμβεί να το καταλάβω μετά από ώρα. Με πιάνουν ακαριαία οι ιστορίες των τραγουδιών. Έτσι όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι φυσικά σαν καλλιτέχνης και σαν ερμηνεύτρια. Και αυτό είναι η μαγεία της τέχνης, μπορεί κάποιος να έχει κάτι άλλο στο μυαλό του, αλλά οι άνθρωποι που γίνονται αποδέκτες του έργου του, όπως και εγώ, να το καταλάβουν αλλιώς.

Για το ‘Όνομά μου’ έχω στο μυαλό μου τη στιγμή μιας τραγικής απώλειας, της τραγικότερης όλων, του θανάτου. Ο καθένας όμως μπορεί να το νιώσει διαφορετικά, γιατί απώλεια δεν είναι μόνο ο θάνατος. Και αυτό είναι η σπουδαιότητα οποιουδήποτε καλλιτεχνήματος, σε κάθε άνθρωπο μιλάει μια διαφορετική ιστορία.