Ντίνα Σαρηγιαννίδου, πώς συνδυάζεται το μπάσκετ σε επίπεδο Α1 με τη μητρότητα;
- 8 ΜΑΡ 2025
Η Ντίνα Σαρηγιαννίδου δεν γεννήθηκε στα Γιάννενα, αλλά έχει ταυτιστεί με την πόλη και την ομάδα όσο κανένας άλλος αθλητής τα τελευταία χρόνια. Η Αρχηγός του ΠΑΣ Γιάννινα ζει τις πιο όμορφες ημέρες της καριέρας της καθώς σε ηλικία 34 ετών κλήθηκε για πρώτη φορά στην Εθνική Ομάδα, ενώ με τον «Άγιαξ της Ηπείρου» έφτασε ως τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος, μετά από μια διαδρομή που μόνο εύκολη δεν ήταν. Βρίσκεται στην ομάδα από το 2013 και την ακολούθησε μέχρι και στα τοπικά και κάπως έτσι έχει γίνει το απόλυτο ίνδαλμα για τα μικρά παιδιά στην πόλη.
Ωστόσο, από το 2016 και έπειτα, το μπάσκετ σταμάτησε να είναι η μεγαλύτερη αγάπη της, αφού ήρθε στον κόσμο ο γιος της, ο Κωνσταντίνος που έχει πια κλείσει τα 9, να είναι η μασκότ της ομάδας.
Δεν άρχισε παραδοσιακά να παίζει μπάσκετ από μικρό κορίτσι και απλά έκανε το όνειρό της πραγματικότητα. «Ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ αρκετά μεγάλη, μετά τα 14. Η μεγάλη μου αδερφή με έπεισε να ξεκινήσω από μια ομάδα στη Βέροια, όπου και μεγάλωσα» λέει για το ξεκίνημά της στο άθλημα. «Ο λόγος όμως που έπαιξα επαγγελματικό μπάσκετ είναι η Αντιγόνη Χαιριστανίδου που παίζει στον Παναθηναϊκό τώρα. Δεν της το έχω πει ποτέ, αλλά ήταν τόσο καλή παίκτρια εκείνα τα χρόνια, τη θαύμαζα τόσο πολύ και όταν την έβλεπα να κυριαρχεί, το κυνήγησα και εγώ περισσότερο.
Έπειτα από περάσματα από τον Ολυμπιακό Βόλου, την Πυλαία και τη Νίκη Λευκάδος η Ντίνα Σαρηγιαννίδου, το 2013 έφτασε στα Γιάννενα και έκτοτε δεν έφυγε ποτέ από τον ΠΑΣ. «Οι γονείς μου με στήριξαν. Μου είπαν βέβαια κάποιες φορές “άντε βρε κορίτσι μου, μήπως πρέπει να κάνεις κάτι άλλο” και είναι λογικό, αλλά κυρίως με στήριζαν». «Στα Γιάννενα βρήκα και τον άντρα μου, τον Γιάννη Ζήκο, ο οποίος είναι τώρα στη διοίκηση της ομάδας μαζί με άλλα δύο παιδιά και όταν ήρθαν τα δύσκολα οικονομικά, προκειμένου και για να με κρατήσει στην ομάδα και στην πόλη κατ’ επέκταση έκανε ό,τι μπορούσε για να σώσει τον ΠΑΣ Γιάννινα και ήταν πολύ γλυκό. Για να σώσει την ομάδα έβαλε χρήματα από την τσέπη του, έψαχνε για χορηγούς, έκανε τα πάντα».
Φέτος με την ομάδα να φτάνει στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος, τα πάντα είναι διαφορετικά στα Γιάννενα. Το αισθάνεσαι αυτό αν βρεθείς στην πόλη. Ο κόσμος έχει δεθεί με την ομάδα και ειδικά στον δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος τα sold out έρχονταν το ένα μετά το άλλο. Το Νέο Κλειστό Γυμναστήριο Ιωαννίνων μπορεί να μην είναι εντυπωσιακό στην πρώτη όψη, αλλά γεμίζει ασφυκτικά σε κάθε παιχνίδι της γυναικείας ομάδας μπάσκετ των Ιωαννίνων, σε βαθμό που ούτε οι παραδοσιακές ομάδες μπάσκετ της Αθήνας δεν τα καταφέρνουν. Με τον παλμό των φίλων του ΠΑΣ που βρήκαν παρηγοριά στο μπάσκετ για όσα συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο, όλα μοιάζουν όμορφα. Ρωτάω λοιπόν την αρχηγό της ομάδας που έχει παίξει σε τρεις εθνικές κατηγορίες με την ομάδα, πώς βιώνει την δημοφιλία που έχει ο ΠΑΣ Γιάννινα σήμερα.
«Είναι πολύ συγκινητικό και δεν ήταν εύκολο για να γίνει. Ο Άγγελος Καχριμάνης που είναι σήμερα Γενικός Αρχηγός και ο Τόλης ο Μιχαήλ, ο Πρόεδρος μας, τότε ήταν στην εξέδρα. Ήταν, δεν ήταν 15 άτομα τα πρώτα χρόνια στην Α2. Κάθε φορά προσπαθούσαν να φέρουν περισσότερο κόσμο και ήταν εντυπωσιακό ότι όσο η ομάδα δεν πήγαινε καλά, εκείνοι δένονταν περισσότερο μαζί μας. Δεν ήταν εύκολη διαδρομή. Τα μισά χρόνια που ήμουν εδώ παίζαμε στην Α2 και τα άλλα μισά στην Α1 και κάναμε και ένα γρήγορο πέρασμα από τα τοπικά. Ήταν πολύ δύσκολη διαδρομή».
Έχοντας δει δεκάδες αγώνες μπάσκετ στην Elite League (Α2 Ανδρών) και έχοντας δει το «ξύλο» που πέφτει εκεί, μπήκα στον πειρασμό να την ρωτήσω τι ισχύει για το αντίστοιχο επίπεδο στις γυναίκες. «Αλλάζουν τα πάντα, γιατί είναι λογικό ότι η δυναμική είναι πολύ μεγαλύτερη στην Α1. Αλλάζει όμως και το άθλημα. Οι ταχύτητες είναι διαφορετικές, η αθλητικότητα στην Α1 είναι τεράστια και σε πολλές ομάδες αλλάζει και το ποιοτικό κομμάτι. Δηλαδή ο τρόπος που δουλεύουν οι ομάδες σε καθημερινό επίπεδο. Την πρώτη μου χρονιά είχα πάθει και ρήξη χιαστού και το σοκ ήταν μεγάλο. Μόλις γύρισα από τον χιαστό και ήμασταν στην Α1 αποφάσισα ότι θα δώσω τα πάντα για να δω εάν θα μπορώ να ανταποκριθώ σε αυτό το επίπεδο και τελικά τα κατάφερα».
Η φετινή σεζόν είναι ιστορική για τον ΠΑΣ Γιάννινα. Η γυναικεία ομάδα μπάσκετ έγινε η πρώτη ομάδα της πόλης που έφτασε σε τελικό εγχώριας διοργάνωσης και για την Ντίνα Σαρηγιαννίδου αυτό ήταν η επιβράβευση μιας πορείας 13 χρόνων. «Κομβική για την πορεία μας φέτος θεωρώ ότι ήταν η απόκτηση της Morehouse, μιας αθλήτριας που άλλαξε όλη την ομάδα και τον τρόπο παιχνιδιού μας. Η κόουτς φυσικά μας δίνει τρομερή ψυχολογία και αυτοπεποίθηση και δίνει πολλή έμφαση σε αυτό, αλλά θέλω να αναφέρω και τον βοηθό της, τον Γιώργο Καρατζένη που είναι από πέρυσι εδώ και πονάει πολύ την ομάδα και μας στηρίζει σε κάθε μας βήμα. Ο Τελικός Κυπέλλου ήταν ένα όνειρο για εμένα και η διοργάνωση ήταν εξαίρετη. Για πρώτη φορά αρχικά ξέραμε ότι μας έβλεπαν. Μας είδαν σε όλη την Ελλάδα και ήταν κάτι μαγικό για εμάς. Αυτό, μαζί με την κλήση μου στην Εθνική Ομάδα, ήταν ό,τι καλύτερο έχω ζήσει στο μπάσκετ».
Μητρότητα και μπάσκετ υψηλού επιπέδου: Πώς γίνεται;
Η Ντίνα Σαρηγιαννίδου είναι μία από τις δύο μόλις παίκτριες της πρώτης κατηγορίας που είναι μητέρες. Σε ένα πρωτάθλημα με 11 ομάδες και σχεδόν 120 παίκτριες, μόλις δύο (εκείνη και η Θάλεια Κασάπογλου) έχουν γίνει μητέρες και αυτό το νούμερο δεν φαίνεται καν τόσο εντυπωσιακό σε κάποιον που γνωρίζει τις δυσκολίες του πρωταθλητισμού. Πόσο δύσκολο είναι όμως για μια γυναίκα που εντυπωσιάζει στο γήπεδο, προπονείται σκληρά και έχει και μια κοινωνική ζωή να γίνει και μητέρα. Η Αρχηγός του ΠΑΣ Γιάννινα και μέλος της Εθνικής Ομάδας μου απάντησε με την δική της ιστορία. Την ρωτάω αρχικά πώς τα καταφέρνει. «Αυτό ακριβώς. Πώς τα καταφέρνω» μου λέει και αφού παίρνει μια ανάσα ξεκινά.
«Ήρθε πολύ ξαφνικά. Σκέψου εγώ δεν το είχα καταλάβει, έπαιζα δυόμισι μήνες μπάσκετ. Ήταν να μπω για μαγνητική γιατί είχα χτυπήσει το γόνατό μου πολύ άσχημα μετά από μια πτώση. Ο Γιάννης ήταν σε ένα φαρμακείο και του λέω “δεν φέρνεις και ένα τεστ” και τελικά ήμουν έγκυος. Επειδή το μπάσκετ είναι άθλημα επαφών, ο γιατρός μου συνέστησε να σταματήσω το μπάσκετ άμεσα. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει και πολλές αθλήτριες μπορούν και συνεχίζουν, αλλά τότε ήταν διαφορετικά ακόμα. Ίσως σήμερα να έπαιζα λίγο ακόμα. Το ότι σταμάτησα το μπάσκετ ήταν πολύ δύσκολο. Ήμουν συνηθισμένη σε μια καθημερινότητα πολύ διαφορετική και ξαφνικά δεν έκανα τίποτα. Κάθησα 7 μήνες, γέννησα με καισαρική, και στη συνέχεια μετά από 3 μήνες γύρισα στο μπάσκετ».
Οι 10 μήνες αποχής για αυτό το επίπεδο είναι πραγματικά πολύ μεγάλο εμπόδιο. Το βλέπουμε σε τραυματισμούς, σε τιμωρίες σε οτιδήποτε. Την ρωτάω λοιπόν αν ήταν πιο δύσκολο ψυχολογικά για εκείνη το να σταματήσει το μπάσκετ ή το να ξανααρχίσει. «Να αρχίσω ξανά. Γέννησα Νοέμβριο και μπήκα Ιανουάριο. Είχα ακόμα κιλά της εγκυμοσύνης, ήταν πολύ δύσκολο. Δεν είναι ότι έρχεσαι από έναν τραυματισμό και έχεις κάνει μια προετοιμασία για να ετοιμάσεις το σώμα σου. Όταν έρχεσαι από μια εγκυμοσύνη, το σώμα σου δεν είναι όπως ήταν πριν. Θέλει χρόνο για να επιστρέψει. Εμένα δεν μου το είχε πει κανένας αυτό και έτσι άρχισα να πιέζω τον εαυτό μου. Έλεγα μέσα μου “γιατί δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις, τι σου συμβαίνει” και πιεζόμουν χωρίς να υπάρχει λόγος. Επέστρεψα και ένιωσα κανονικά την επόμενη χρονιά. Είχαμε μόλις πέσει στο τοπικό και τότε κάναμε τις δύο συνεχόμενες ανόδους και ανεβήκαμε στην Α1».
Φυσικά η μητρότητα δεν είναι μόνο η γέννα. Είναι όλες εκείνες οι στιγμές που ακολουθούν. Τα ξενύχτια, το άγχος και όσα ζει μια μάνα μέχρι την ενηλικίωση. Στα καθαρά πρακτικά λοιπόν, πώς τα κατάφερε η αρχηγός του ΠΑΣ Γιάννινα να ανταποκριθεί και ο Κωνσταντίνος να είναι σήμερα ίσως ο πιο αναγνωρίσιμος 9χρονος του γηπέδου και ενδεχομένως και της πόλης; «Είναι πολύ εύκολο, αν το θες και έχεις οργάνωση. Εγώ είχα την ευτυχία – ατυχία να μην έχω την άπλετη βοήθεια να αφήσω τον Κωνσταντίνο κάπου. Επομένως όπου πήγαινα από τριών μηνών, τον έπαιρνα μαζί μου. Σε όλα τα γήπεδα, σε προπονήσεις, παντού. Ακόμη και τώρα που είναι 9 και είναι ουσιαστικά μέλος της ομάδας. Νιώθω απίστευτες τύψεις όταν πρέπει να τον αφήνω».
Την επόμενη ημέρα της συνέντευξης, είδα τον Κωνσταντίνο από κοντά να σουλατσάρει στο Νέο Κλειστό των Ιωαννίνων μαζί με μια μπλε περούκα (απόκριες γαρ) και κατάλαβα όσα μου έλεγε για «μέλος της ομάδας». Βλέποντας πόσο δημοφιλής είναι η ομάδα στην πόλη, με το κόσμο να σταματά την Selen Erdem για φωτογραφίες όλη την ώρα, την ρώτησα για το πώς ζει ο γιος της, την αγάπη αυτή. Πώς είναι να έχεις μια διάσημη -τοπικά τουλάχιστον- μαμά; «Δεν ξέρω αν το αντιλαμβάνεται 100%, αλλά του αρέσει πολύ. Τον ακούω να το λέει και να μιλά για εμένα, αλλά δεν ξέρω πώς το νιώθει σίγουρα. Προσωπικά δε θεώρώ ότι έχει αλλάξει κάτι φέτος. Για εμένα ο ΠΑΣ Γιάννινα είναι οι άνθρωποι του. Εκείνοι που ήμασταν μαζί από την πρώτη ημέρα, που κράτησαν την ομάδα όρθια. Παίζω για αυτούς τους ανθρώπους, για αυτήν την “οικογένεια”, που ουσιαστικά είναι και δικιά μου».
Μια Rookie, ετών 34 στην Εθνική Ελλάδος
Διαβάζοντας το βιογραφικό της Ντίνας Σαρηγιαννίδου, νιώθεις ότι ακόμα έχει πολύ μπάσκετ μέσα της. Ίσως ευθύνεται το ότι ξεκίνησε σχετικά μεγάλη, ίσως πάλι το ότι έχει εμπνευστεί από την μεγαλειώδη επιτυχία των Ιωαννίνων και φαίνεται σαν να ξεκινά τώρα. Είναι ωστόσο πολύ ώριμη για να αντιμετωπίσει κάθε κατάσταση. Ακόμα και για να ζήσει τις πρώτες τις ημέρες στην Εθνική Ομάδα ως μία κανονική rookie. Όταν τη ρώτησα για την πρόσφατη κλήση της στην Ελληνική Ομάδα, έλαμψε ολόκληρη.
«Ήταν ένα όνειρο. Ένιωθα rookie, όπως το λες. Ήταν όμως οι κοπέλες τόσο καλές, τόσο βοηθητικές, που όλο αυτό έφυγε. Με έκαναν αμέσως να νιώσω μέλος της ομάδας. Τώρα για το Eurobasket, περιμένω. Ο κόουτς είναι εξαιρετικός και τον θαυμάζω και εύχομαι να είμαι κοντά στην ομάδα όπως και να έχει. Αυτό με ενδιαφέρει εμένα. Θα είμαι κοντά στην ομάδα, είτε βρίσκομαι εκεί, είτε όχι».
Το μπάσκετ γυναικών που όλο γίνεται και πιο δημοφιλές
Το Eurobasket δεν το ανέφερε τυχαία. Η φετινή διοργάνωση του Eurobasket Γυναικών στην Ελλάδα αποτελεί ορόσημο για το μπάσκετ γυναικών στη χώρα μας, που έτσι κι αλλιώς περνά άνθηση. Ολοένα και περισσότερα κορίτσια ασχολούνται με το μπάσκετ, βλέπουν τόσο τις εγχώριες σταρ, όσο και τις διεθνείς και νιώθουν πιο άνετα να παίξουν. Τα γήπεδα μαζεύουν κάθε χρόνο και περισσότερο κόσμο και όπου η πολιτεία βοηθά λίγο παραπάνω οικονομικά, μπορούν να γίνουν ακόμα καλύτερα πράγματα.
Η Ντίνα Σαρηγιαννίδου είναι σχεδόν 20 χρόνια στο μπάσκετ και έχει ζήσει τα πάνω και τα κάτω του και δεν μπορεί παρά να είναι ευχαριστημένη σήμερα βλέποντας αυτήν την κατάσταση. Είναι άλλωστε και η ίδια προπονήτρια στις Ακαδημίες του ΠΑΣ Γιάννινα και βλέπει τη δίψα δεκάδων παιδιών καθημερινά. «Βλέπω ένα μικρό αποτέλεσμα της κατάστασης που έχει δημιουργηθεί. Ο κόσμος το περιμένει. Άνθρωποι που δεν ασχολούνταν καθόλου με το μπάσκετ γυναικών ρωτούν συνέχεια πράγματα για να μάθουν. Βλέπω κορίτσια να εγγράφονται με γοργούς ρυθμούς στις ακαδημίες. Ναι, ακόμα απέχουμε πολύ από τους άνδρες και πάντα θα απέχουμε, αλλά θέλει υπομονή η κατάσταση. Δεν μπορούμε από εκεί που ήμασταν στο 0 και δεν μας έβλεπαν καθόλου, να πάμε κατευθείαν στο 10. Σιγά – σιγά βλέπουμε ότι ανεβαίνουμε και θα συνεχίσουμε να ανεβαίνουμε».
Πέρα από εμβληματική αρχηγός του ΠΑΣ Γιάννινα, η Σαρηγιαννίδου μπορεί να γνωρίζει τις μπασκετικές συνήθειες της πόλης και μέσω της επίβλεψής της στις ακαδημίες της ομάδας. Πώς σκέφτεται ένα νέο κορίτσι σήμερα, που ξεκινά να ασχολείται με το μπάσκετ; «Βλέπω την θέλησή τους. Βλέπω ότι το αγαπάνε και τουλάχιστον στις δικές μας ακαδημίες, βλέπω ότι θέλουν να γίνουν ομάδα ενωμένη. Δυστυχώς βέβαια στα Γιάννενα δεν υπάρχουν υποδομές. Δεν υπάρχουν γήπεδα και οι καταστάσεις είναι δύσκολες και η πόλη θα πρέπει να βοηθηθεί σε αυτον τον τομέα. Το μόνο “πρόβλημα” που εντοπίζω στα παιδιά είναι ότι δεν έχουν υπομονή. Θέλουν δηλαδή να φτάσουν από το 0 στο 100. Αλλά το δουλεύουμε. Το θετικό για εμάς είναι ότι τα κορίτσια μας δεν έχουν ινδάλματα μόνο τα μεγάλα ονόματα όπως την Caitlin Clark, αλλά παίκτριες της ομάδας ή και ελληνίδες παίκτριες που παίζουν στο εξωτερικό, όπως η Φασούλα και η Σπανού. Είναι πολύ όμορφο αυτό για εμάς».
