Ο Άγγελος Σπηλιόπουλος δεν κάνει airball στις παραστάσεις του

Φοιτητής Νομικής, τραγουδιστής σε συγκρότημα, ντελιβεράς και πλέον ένας από τους καλύτερους stand up comedian στην Ελλάδα. Ο Άγγελος Σπηλιόπουλος χρειάστηκε να περάσει από πολλά στάδια μέχρι να καταφέρει να βρει εκείνο που τον ‘γεμίζει’ πραγματικά. Δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να γίνει δικηγόρος, χρειάστηκε να δουλέψει από μικρός για να είναι ανεξάρτητος, ενώ είχε και έχει τεράστια λατρεία στη punk rock και metal μουσική.

Άρχισε από τα open mics, έκανε πεντάλεπτα και δεκάλεπτα acts, αλλά πλέον έχει τη δική του παράσταση που κάνει περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Το ‘Φιλέτο της Αγοράς’. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε, να έχει πιο πρωτότυπο όνομα η παράσταση από την στιγμή που μιλάμε για έναν one-liner κωμικό και λάτρη των λογοπαιγνίων. Παρότι, όπως υποστηρίζει ο ίδιος, είναι ένας ιδιαίτερα αναβλητικός άνθρωπος, στο stand up comedy δεν έκανε ‘εκπτώσεις’ και δικαιώθηκε για την προσπάθειά του.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

Τον συνάντησα στις αρχές Νοεμβρίου και συγκεκριμένα ανήμερα της γιορτής και των γενεθλίων του. Δύο σε ένα. Ο εφιάλτης ενός ανθρώπου που δέχεται δώρα και ευχές μία φορά το χρόνο. Κακό, κακό, πολύ κακό που θα έλεγε κι ο Γιώργος Θαναηλάκης. Παρ’ όλα αυτά, μετά τις συστάσεις, την υπέροχη φωτογράφιση στον Φωκιανό από την Φραντζέσκα και την αρχική αμηχανία που αποτελεί σήμα κατατεθέν του, ο Άγγελος ανέβηκε στην ‘σκηνή’ και μας παρουσίασε μία μοναδική παράσταση.

Ένας punk rocker στη Νομική

Γεννήθηκε στους Αμπελόκηπους, αλλά μεγάλωσε στην Παιανία. Έζησε και δύο χρόνια στη Γερμανία και συγκεκριμένα στη Νυρεμβέργη όταν ήταν στο Λύκειο. Ωστόσο, οι πολλές αλλαγές περιβάλλοντος για ένα παιδί σ’ αυτή την ηλικία δεν ήταν κι ό,τι καλύτερο.

‘Ήμουν ένα πολύ κλειστό παιδί επειδή άλλαζα συχνά σχολεία. Άκουγα punk rock και metal μουσική, είχα μακριά μαλλιά και φορούσα μαύρα ρούχα. Βέβαια, μόλις απέκτησα λίγη ευσυνειδησία έκοψα τα μαλλιά μου. Ήταν απαίσια. Δεν έπρεπε να έχω αυτό το πράγμα στο κεφάλι μου.

Πέρασα Νομική περισσότερο επειδή έγραφα καλούς βαθμούς και λιγότερο επειδή ήθελα να γίνω δικηγόρος. Η αλήθεια είναι πως, στα 18 μου, δεν γνώριζα με τι ήθελα να ασχοληθώ στη ζωή μου. Ακολούθησα κανονικά τα δύο πρώτα χρόνια τη Σχολή, αλλά μετά κατάλαβα πως δεν μου άρεσε καθόλου.

Παρ’ όλα αυτά, πέρασα αρκετά μαθήματα, ενώ παράλληλα έκανα διάφορες δουλειές. Κυρίως ντελιβεράς και τηλεφωνικό κέντρο. Δύσκολες δουλειές, αλλά ήθελα να μένω μόνος μου, οπότε έπρεπε με κάποιον τρόπο να βρω χρήματα’.

Κάποια στιγμή, ενώ ήταν ακόμα φοιτητής, αποφάσισε να επιστρέψει στο πατρικό του στην Παιανία εξαιτίας ενός πένθους στην οικογένειά του, ενώ παράλληλα σταμάτησε να εργάζεται διότι κι ο ίδιος δεν ήταν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση ψυχολογικά.

‘Τότε, δημιούργησα με κάποιος φίλους την μπάντα ‘Vagabonds 77’ και αρχίσαμε να παίζουμε μουσική σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Προσωπικά, αυτή η κίνηση με βοήθησε πάρα πολύ γιατί ενεργοποιήθηκα ξανά ύστερα από μία δύσκολη περίοδο. Ένα με ενάμιση χρόνο αργότερα, το 2013, αποφάσισα να ασχοληθώ με το stand up comedy. Έβλεπα πολύ stand up, αλλά δεν είχα σκεφτεί να ασχοληθώ επαγγελματικά.

Άρχισα να γράφω μόνος μου κάποια κειμενάκια και στη συνέχεια έκανε κάποια σεμινάρια ο Γιώργος Χατζηπαύλου κι αποφάσισα να δηλώσω συμμετοχή. Είμαι ένας ιδιαίτερα αναβλητικός άνθρωπος. Για το μόνο πράγμα που έθεσα στόχο να είμαι συνεπής και τον πέτυχα ήταν το stand up. Σε όλα τα υπόλοιπα, είμαι ό,τι να ναι. Από ειδοποιήσεις στο pc που πατάω πάντα ‘later’ μέχρι τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρώσω’.

Μόνο η αμηχανία είναι αληθινή

Ο Άγγελος έχει επιλέξει ένα ιδιαίτερο στυλ stand up που στηρίζεται στα γρήγορα αστεία και τα λογοπαίγνια και η αλήθεια είναι πως το κάνει απόλυτα επιτυχημένα. Ωστόσο, όπως υποστηρίζει ο ίδιος ‘δεν επέλεξα να γίνω one-liner κωμικός’.

‘Είχα δει όλων των ειδών τα stand up comedy, προφανώς και one-liner κωμικούς όπως είναι ο Μιτς Χένμπεργκ και ο Στίβεν Ράιτ, αλλά δεν είχα σκεφτεί να κάνω κάτι τέτοιο επειδή μου φαινόταν πραγματικά πολύ δύσκολο. Όταν ξεκίνησα το stand up, στους πρώτους μήνες, μου έβγαιναν και τέτοια αστεία. Δεν ήταν τρομερά αστεία, αλλά την ίδια στιγμή συνειδητοποίησα πως δεν είμαι φοβερός στην αφήγηση.

Ούτως ή άλλως, κι εμένα προσωπικά με κουράζουν οι stand up comedy αφηγήσεις. Θέλω αστεία άμεσα. Προσπαθούσα να γράφω μεγάλα κείμενα, αλλά δεν μου ταίριαζαν. Γι’ αυτό το λόγο, αποφάσισα να φτιάξω ένα επτάλεπτο σετ με όλα τα μικρά αστεία που είχα. Κι εκεί κατάλαβα πως μου ταιριάζει πάρα πολύ αυτό το στυλ. Δεν χρειαζόταν να προσποιούμαι κάτι που δεν είμαι. Έχω ξεκαθαρίσει πως όλα όσα σχολιάζω και αναφέρω στην παράσταση είναι ψέματα’.

 

 

Ένα από χαρακτηριστικά που έχει ως stand up comedian είναι η αμηχανία που βγάζει την ώρα που βρίσκεται πάνω στην σκηνή. Πολλοί μπορεί να θεωρούν πως πρόκειται για κομμάτι μίας περσόνας, αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική.

‘Ενώ όλα όσα λέω είναι ψέματα, η αμηχανία μου είναι αληθινή. Είμαι ένας υπερβολικά αμήχανος τύπος που, όμως, είμαι πολύ χαρούμενος που λέω τα αστεία εκείνη την ώρα στην σκηνή.

Έχω καταφέρει την αμηχανία να την βγάζω στην σκηνή με υποφερτό τρόπο

Στην αρχή ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα, αλλά σιγά-σιγά βελτιώνομαι και θα βελτιωθώ ακόμα περισσότερο. Η συγκεκριμένη περσόνα έχει αρκετά στοιχεία του εαυτού μου και αρχίζει να σταθεροποιείται. Δεν υπήρξα ποτέ αθλητής, αλλά στο συγκεκριμένο κομμάτι χρησιμοποιώ τη συγκέντρωση και τους στόχους ενός αθλητή για να γίνομαι διαρκώς καλύτερος’.

Σε μία one-line παράσταση χρειάζονται κάποιες μικρές ατάκες ανάμεσα προκειμένου να σπάει ο ρυθμός. Τα one-line αστεία δεν είναι αφηγηματικά. Διαρκούν μόλις επτά δευτερόλεπτα, οπότε πρέπει να βρίσκεις λέξεις ή εκφράσεις για να πηγαίνεις από το ένα αστείο στο άλλο.

‘Εγώ για παράδειγμα έχω βρει δύο-τρεις εκφράσεις για να κρατάω το κοινό και να τον μεταφέρω στο επόμενο αστείο. Διότι μπορεί στο ένα αστείο να είμαι αστυνομικός, στο άλλο καλός άνθρωπος και στο τρίτο παντρεμένος. Δεν υπάρχει συνοχή απ’ την στιγμή που δεν είναι αληθινά τα γεγονότα, οπότε βρίσκεις άλλους τρόπους για να δώσεις στο κοινό την υπόσταση του αστείου. Όπως και οι ταινίες, έτσι και οι παραστάσεις stand up comedy έχουν δομές για να μην ‘κρεμάσουν’. Στις one-line παραστάσεις το όριο είναι τα 14 λεπτά. Μετά πρέπει να βρεις τρόπους να κρατήσεις το κοινό, γιατί διαφορετικά μπαίνει σε μία λούπα’.

Ναι στα social media, όχι στις βρισιές

Γίνεται πολλή συζήτηση για τη συμπεριφορά που πρέπει να έχει ένας κωμικός απέναντι στο κοινό. Δηλαδή, αν πρέπει να υπάρχει αλληλεπίδραση και τι είδους αλληλεπίδραση. Ο Άγγελος δεν στηρίζει τα κείμενά του στην άμεση επαφή με τον κόσμο, αλλά δεν είναι κι αρνητικός.

‘Το να υπάρχει μία αλληλεπίδραση με το κοινό δεν είναι κακή ιδέα. Το ζήτημα είναι να μην επικεντρώνεσαι σε έναν θεατή και να τον φέρνεις σε δύσκολη θέση. Αυτό το κάνει ο Σεφερλής και κωμικοί παλαιότερης γενιάς. Ουσιαστικά, ελλείψει κείμενου και καλών αστείων, στόχευαν έναν θεατή και κάλυπταν ένα σεναριακό κενό. Το crowd work, όπως ονομάζεται, είναι χρήσιμο για κάποιους αν το κάνουν με ωραία αισθητική’.

Η χρήση των social media βοηθάει τους κωμικούς της νέας γενιάς να τεστάρουν τα αστεία τους και να κρατήσουν ενεργό το κοινό τους. Ο Άγγελος Σπηλιόπουλος δεν αποτελεί εξαίρεση, αν και έχει τις αντιρρήσεις του για κάποια θέματα που συμβαίνουν ειδικά στο facebook.

‘Tα social media βοηθούν τη δουλειά μας, αλλά δεν είναι δεδομένο πως ένα αστείο μπορεί να λειτουργεί στον προφορικό λόγο όπως λειτουργεί στον γραπτό. Για παράδειγμα, προσωπικά, παίρνω ένα 60% feedback από το twitter για το αν ένα αστείο είναι καλό ή όχι. Και προφανώς, στo facebook βάζω κυρίως αστεία που δεν προορίζονται για τις παραστάσεις μου.

Επιλέγω κυρίως το twitter διότι στο facebook τα αστεία είναι πιο εύκολο να ‘κλαπούν’ και να υιοθετηθούν από κάποιον άλλον

‘Επίσης, δεν χρησιμοποιώ κακές λέξεις στην παράστασή μου. Ξέρεις, οι βρισιές πολλές φορές προκαλούν ένταση. Ο άλλος γελάει με τη λέξη και όχι με το αστείο που τους έχει πει. Προτιμώ, λοιπόν, ο θεατής να γελάσει με ένα καλογραμμένο αστείο και όχι με μία βρισιά. Βέβαια, καταλαβαίνω πως υπάρχουν κωμικοί που η περσόνα και το στυλ τους βοηθά να βρίζουν παραπάνω.

Εμένα η περσόνα μου δεν στηρίζεται στις βρισιές, ούτε στην προσωπική ζωή μου είμαι ένας άνθρωπος που βρίζω πολύ. Βρίζω προφανώς, αλλά όχι πάρα πολύ. Θα χρησιμοποιήσω μία βρισιά μόνο αν έχει νόημα σε ένα αστείο. Άσε που, απ’ ό,τι έχω καταλάβει, όσο πιο καθαρό κείμενο έχεις, τόσο πιο εύκολο είναι να σε καλέσουν για παράσταση. Ειδικά, όταν ξεκινούσα, για να σε διαλέξει κάποιος να του ανοίξεις την παράσταση, βοηθούσε να έχεις καθαρό κείμενο’.

Το ‘σαμποτάζ’ του Χρήστου Δάντη

Τα τελευταία δύο χρόνια έχει γυρίσει όλη την Ελλάδα με τις περιοδείες που πραγματοποιεί. Από την Ορεστιάδα μέχρι την Πύλο και από την Κέρκυρα μέχρι την Κρήτη, ο Άγγελος έχει καταφέρει να γίνει ‘αποδεκτός’ μέσω της παράστασης σε μικρές, αλλά και μεγάλες ηλικίες.

‘Στην επαρχία βελτιώνεται σιγά-σιγά η φάση, καθώς όλο και περισσότεροι παρακολουθούν stand up comedy. Είναι λίγο πιο συντηρητικά κοινά υπό την έννοια πως αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο κάποια θέματα. Εγώ δεν έχω προβλήματα, αλλά υπάρχουν κωμικοί που βάσει κειμένου είναι πιθανό να αντιμετωπίζουν κάποια ζητήματα επειδή καταπιάνονται με πιο αιχμηρά θέματα.

Κατά τα άλλα, έχω χαρεί πάρα πολύ γιατί τον τελευταίο χρόνο μπορώ να παίζω οπουδήποτε. Έχω καταφέρει το act μου να λειτουργεί σε ηλικίες από 15 έως 65 ετών κι από την Ορεστιάδα μέχρι την Κρήτη. Αυτός θα πρέπει να είναι ο μεγάλος στόχος ενός κωμικού. Να μπορεί να παίζει παντού’.

 

 

Καλά όλα αυτά, αλλά δεν έχει υπάρξει ποτέ κάποιο αστείο ή περίεργο περιστατικό σε κάποια παράστασή του;

‘Πριν από δύο χρόνια παίζαμε στην Ορεστιάδα μαζί με τον Στέφανο Ζεν. Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού είχε μία lounge καφετέρια στο ισόγειο και στον πρώτο όροφο είχε ένα club. Εκείνη την ημέρα είχε στις 22:00 παράσταση stand up comedy και στις 23:30 συναυλία ο Χρήστος Δάντης στο club. Στο μαγαζί το 25% γνώριζαν πως είχε stand up, υπήρχαν επίσης πολλοί φαντάροι, αλλά και πελάτες που είχαν κάνει κράτηση για τον Δάντη και περνούσαν μέσα από το χώρο με τα καλά τους.

Δύσκολη παράσταση, πήραμε βέβαια αρκετά γέλια, αλλά ο ρυθμός έσπαγε διαρκώς επειδή πηγαινοερχόταν κόσμος.

Κάποια στιγμή πέρασε κι ο Δάντης, αλλά δεν κατάφερα να του φωνάξω ‘ε Χρήστο, κάποιος σ’ αγαπάει’, γιατί είχε τελειώσει η παράσταση

Τον γνωρίσαμε, βέβαια, μετά, αλλά δεν του το είπα. Ντράπηκα’.

Από το 2013 και ύστερα υπάρχει μία ραγδαία άνοδος του stand up comedy στην Ελλάδα. Για τον Άγγελο, έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο δύο πράγματα. Τα open mics και το Youtube.

‘Είναι μεγάλη ευκαιρία για έναν κωμικό, μέσω των open mics, να έχει το δικό του πεντάλεπτο πάνω στην σκηνή και να δείξει τι αξίζει. Επίσης, παρότι εμένα δεν με τρελαίνει η ποιότητα του ελληνικού Youtube, το γεγονός πως υπάρχει κόσμος που καταναλώνει καθημερινά κωμωδία μέσω της συγκεκριμένης πλατφόρμας, βοηθάει πάρα πολύ. Διότι είναι πάρα πολλοί εκείνοι που θα θελήσουν να δουν κι από κοντά τους κωμικούς που βλέπουν στην οθόνη του υπολογιστή τους’.

‘Σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές κωμικών, η δική μας έχει παρακολουθήσει πολύ περισσότερο stand up. Ώρες ολόκληρες. Κι αναφέρομαι σε όσους ξεκίνησαν το stand up από το 2009 κι ύστερα. Κι αυτή είναι η πρώτη συμβουλή που δίνω σε κάποιον που θέλει να ξεκινήσει τώρα. Πρέπει να δει ξένες παραστάσεις για να αποκτήσει μία σφαιρική εικόνα. Για παράδειγμα, εγώ έβλεπα τον Μιτς Χέντμπεργκ και ήθελα να γίνω σαν εκείνον. Δεν λέω σε καμία περίπτωση πως βρίσκομαι στο επίπεδό του, αλλά αποτελεί ένα κίνητρο για εμένα.

Προφανώς το επίπεδο στο αμερικανικό και αγγλικό stand up είναι διαφορετικό, αλλά βλέπεις ανθρώπους που παίζουν 50 παραστάσεις την εβδομάδα να είναι απόλυτα επαγγελματίες. Επίσης, παλαιότερα τα κείμενα επικεντρώνονταν στο sex και τις σχέσεις, επειδή ήταν κάπως taboo. Πλέον, είναι διαφορετικά. Είναι πιο ανοιχτόμυαλος ο κόσμος και μπορείς να σχολιάσεις κι άλλα πράγματα. Όπως και να έχει, στόχος όλων θα πρέπει να είναι να γράψουν καλά αστεία’.

Το ‘AirBall’ ήρθε για να μείνει

Πέρα, όμως, από τις παραστάσεις, ο Άγγελος διατηρεί μία εκπομπή στο Υοutube μαζί με τον συνάδελφό του, Γιάννη Ρούσσο. Το ‘AirBall’ είναι μία χιουμοριστική εκπομπή για τον μαγικό κόσμο του NBA, το οποίο λατρεύουν κι οι δύο πάρα πολύ.

‘Με τον Γιάννη Ρούσσο παίζαμε μαζί πολλά χρόνια. Δεν είχαμε κάποια ιδιαίτερη σχέση, αλλά είχαμε καλή άποψη ο ένας για τον άλλον. Κάποια στιγμή, είχε ανεβάσει ένα status στο facebook για τον Λεμπρόν και εκεί που συζητούσαμε στο chat για μία παράσταση που κανονίζαμε, τον ρώτησα αν ασχολείται κι εκείνος με το NBA. Μάλιστα, θέλαμε κι οι δύο να ξεκινήσουμε μία εκπομπή στο Youtube για το μπάσκετ, οπότε αποφασίσαμε να τα πούμε από κοντά για να δούμε αν ταιριάζουν οι ιδέες μας. Ταίριαξαν απόλυτα, μιλήσαμε με το Comedy Lab και αποφασίσαμε να το προχωρήσουμε.

Φαντάσου πως αυτή η κουβέντα ήταν 6-7 μήνες πριν αρχίσουμε τα επεισόδια στο Αirball. Περάσαμε ένα καλοκαίρι που γράφαμε κείμενα, κάναμε σκετς για να αποκτήσουμε καλύτερη χημεία μεταξύ μας. Τον Γενάρη του 2019 βγήκε το πρώτο επεισόδιο και πλέον βρισκόμαστε στη δεύτερη σεζόν της εκπομπής.

Η αλήθεια είναι πως έχουμε βελτιωθεί αρκετά, γιατί στην αρχή πηγαίναμε βάσει κειμένου και φαινόταν σαν να είναι στημένο

Στη συνέχεια, όμως, παρατηρήσαμε πως μας βγαίνει πιο εύκολα να συζητάμε χαλαρά μεταξύ μας και αποφασίσαμε να αφήσουμε στην άκρη τα κείμενα. Ούτως ή άλλως, το Υοutube θέλει αυθορμητισμό. Αν κάναμε τηλεόραση, ίσως ήταν διαφορετικά. Όμως, στο Youtube είσαι πιο πολύ παρέα. Δεν γράφουμε τίποτα πλέον. Έχουμε ένα πλάνο και με βάση αυτό κινούμαστε’.

‘Σε σχέση με πέρυσι, αλλάξαμε το σκηνικό. Δεν θα υπάρχει πλέον η μπασκέτα ούτε το γκρίζο background που θύμιζε λευκό κελί. Θα προσπαθήσουμε, επίσης, να κάνουμε 1-2 σκετς, τα οποία δεν αποκλείεται να βγουν αυτόνομα επεισόδια κι όχι μέσα στην εκπομπή. Υπάρχουν συζητήσεις και με χορηγούς για μελλοντικές συνεργασίες, ενώ θα θέλαμε πολύ να κάνουμε και συνεντεύξεις. Κι επίσης, πρέπει να πάμε στις ΗΠΑ. Πρέπει να βρεθεί κάποιος… φορέας να μας βοηθάει να κάνουμε το όνειρό μας πραγματικότητα. Θα… αναγκαστούμε κάποια στιγμή να πληρώσουμε εμείς τα εισιτήρια (σ.σ. γέλια)’.

Από την στιγμή που συζητάμε για το ΝΒΑ, δεν γινόταν να μην τον ρωτήσω για τον αγαπημένο του παίκτη. Με την υποσημείωση πως δεν θα μου απαντούσε με κλισεδιές τύπου ‘έχω μεγαλώσει με τον Μάικλ Τζόρνταν’. Οκ, το γνωρίζουμε, αλλά πάμε παρακάτω.

‘Είχα μεγάλη αγάπη στον Καρλ Μαλόουν, παρότι ήμουν και είμαι Σέλτικς. Πολύ πωρωμένος με Μαλόουν. Από τη νέα γενιά, έχω τεράστια συμπάθεια στον Γιάννη Αντετοκούνμπο γιατί πέρα από όλα τα υπόλοιπα, μ’ αρέσει και το στυλ παιχνιδιού του. Κάνει γλέντι στη ρακέτα και δεν σουτάρει όλη την ώρα τρίποντα. Λατρεύω, επίσης, και Κέβιν Γκαρνέτ’.

Λατρεία για το FM και τα μπαρ της Αθήνας

Γενικά, όπως φαίνεται κι από το stand up, είναι ένας άνθρωπος που δεν του αρέσει να αποκαλύπτει πράγματα για τον εαυτό του. Κρύβεται πίσω από τα αστεία του και δεν θέλει να μάθουν τίποτα για εκείνον.

‘Αν έπρεπε να αποκαλύψω κάτι για εμένα, είναι πως μ’ αρέσει να παίζω πάρα πολύ Football Manager. Όμως, επειδή δεν έχω πολύ χρόνο κάθομαι 15-20 μέρες κάποια στιγμή μέσα στο χρόνο και καίγομαι πραγματικά. Επίσης, μ’ αρέσει πολύ να βγαίνω τα βράδια και να πηγαίνω για μπύρες σε διάφορα μπαρ της Αθήνας’.

‘Αυτή την περίοδο υπάρχει ‘το Φιλέτο της Αγοράς’ στο Λος Άντζελε Comedy Club, όπου θα είναι κι η τελευταία σεζόν της συγκεκριμένης παράστασης. Θα μαγνητοσκοπηθεί κάποια στιγμή τον Μάρτιο ή τον Απρίλιο, με σκοπό να ανέβει στο Youtube τον Σεπτέμβρη και να ‘καεί’ ως παράσταση.

Σκοπός είναι να παίξω την παράσταση σε όλη την επαρχία. Ταυτόχρονα, έχω γράψει ένα μεγάλο μέρος και της επόμενης παράστασης και στόχος μου είναι τον Οκτώβριο του 2020 να βγει η νέα παράσταση στα θέατρα.

Όλο τον Αύγουστο έγραφα αστεία και λογοπαίγνια για τη νέα παράσταση. Έχω δημιουργήσει ένα δυνατό 40λεπτο και στόχος είναι να το πάω στη μία ώρα

Με βοηθάει να γράφω το καλοκαίρι γιατί υπάρχει ησυχία και είμαι απερίσπαστος. Μ’ αρέσουν οι διακοπές, αλλά υπάρχουν και παραστάσεις που πρέπει να γραφτούν, οπότε τις έχω βάλει σε δεύτερη μοίρα. Σκέφτομαι του χρόνου να πάω δύο μήνες, γιατί αλλιώς θα φλιπάρω’.

 

 

Κλείνοντας, δεν γινόταν να μην τον ρωτήσω για τα σκυλιά στη Παιανία. Ένα σετ που χρησιμοποιεί αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της παράστασής του και προκαλεί τρομερό γέλιο, παρότι έχει σοβαρές κοινωνικές προεκτάσεις.

‘Σοβαρά υπάρχει τεράστιο πρόβλημα με τα σκυλιά στην Παιανία. Μπορεί να το λέω για πλάκα στην παράσταση, αλλά είναι σοβαρό θέμα και κρύβει άλλα βαθύτερα αίτια. Υπάρχει πολύς κόσμος στο κέντρο που παίρνει σκυλιά, αλλά κάποια στιγμή βαριέται και θέλει να τα αφήσει. Οπότε τι κάνει; Πηγαίνει στην Παιανία, που είναι εκτός κέντρου, και τα παρατάει. Πρόκειται, ξεκάθαρα, για εγκληματίες’.