Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς δεν είναι ένας κοινός θνητός

Όταν ο παππούς σου υπήρξε υπουργός και συνεργάτης του Ελευθερίου Βενιζέλου και ο πατέρας σου υπουργός της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου -κυνηγημένος μάλιστα από την χούντα, το να ακολουθήσεις κι εσύ τα βήματα της πολιτικής, ειδικά σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, θα έλεγε κανείς ότι μοιάζει με μονόδρομο.

Κι όμως, από πολύ μικρή ηλικία, το μονοπάτι της ζωής του Αλέξανδρου Μυλωνά είχε σαν προορισμό μια πολύ διαφορετική κατεύθυνση. Μακριά από κοινοβούλια, κόμματα και εξουσία, γρήγορα κατάλαβε πως ο δικός του δρόμος θα τον έβγαζε σε μια πολύ διαφορετική σκηνή, με εξίσου δυνατά φώτα αλλά χειροκροτήματα και χαμόγελα πολύ πιο ειλικρινή και αυθόρμητα.

Αν μη τι άλλο, η διαδρομή που ακολούθησε τον δικαιώνει. Του επεφύλασσε άλλωστε μια καριέρα γεμάτη σπουδαίους ρόλους, σε θέατρο, σινεμά και τηλεόραση, ένα ταξίδι γεμάτο συγκινήσεις και αξέχαστες εμπειρίες.

Από τα χρόνια στις Η.Π.Α και τη συμμετοχή ως γκεστ σε σαπουνόπερες, στο θεατρικό σανίδι της Αθήνας και φυσικά στην παντοδύναμη τηλεόραση, όπου μια διαφήμιση αρκεί για να σε κάνει αναγνωρίσιμο, ακόμα κι αν έχεις ήδη πίσω σου μια καριέρα μισού σχεδόν αιώνα.

Η κουβέντα μας με τον δραστήριο, χαμογελαστό και ιδιαίτερα ευγενή Αλέξανδρο Μυλωνά, περιελάμβανε λίγο από όλα τα παραπάνω, έναν ειλικρινή απολογισμό ζωής, καλή μουσική και μια κάπως διαφορετική χρήση της θεϊκής του δύναμης, πριν μας αφήσει για να συνεχίσει τις εντατικές πρόβες για την ‘Φαλακρή Τραγουδίστρια’ του Ιονέσκο, σε σκηνοθεσία Μαρίας Ξανθοπουλίδου, στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας, το οποίο κάνει πρεμιέρα σήμερα. Από 1η Μαρτίου, επιστρέφει για δεύτερη χρονιά και στο ήδη πολύ πετυχημένο ‘Αμπιγιέρ’.

Οι αναμνήσεις της χούντας

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς ενηλικιώθηκε τα χρόνια που στην Ελλάδα εγκαθιδρύθηκε η χούντα. Πριν φύγει για τις Η.Π.Α, πρόλαβε να πάρει μια γερή δόση του δικτατορικού καθεστώτος, το οποίο έστειλε τον πατέρα του -και υπουργό της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου- στην εξορία.

Θυμάμαι ακόμα την ημέρα που ήρθαν και πήραν τον πατέρα μου, ήμουν 18 χρονών. Για την ακρίβεια, είχαν έρθει δύο φορές να τον πάρουν, την πρώτη φορά ήταν στις 3 το μεσημέρι, την ημέρα που ο έκανε ο Παναγούλης την απόπειρα εναντίον του Παπαδόπουλου. Για να σφίξουν οι κώλοι, μάζεψαν διάφορους που δεν είχαν σχέση με την απόπειρα και έτσι ήρθαν και στο σπίτι. Συνήθως αυτές οι έφοδοι γίνονται στη μέση της νύχτας, για να σε βρουν σίγουρα εκεί, αλλά εκείνη την ημέρα βιαζόντουσαν. Ο πατέρας μου είχε μόλις φύγει για το πατρικό του στην Κηφισιά, το είχε υποψιαστεί.

Ήρθαν καμιά 15αρια μπάτσοι, σχετικά ευγενείς, στους πολιτικούς συνήθως φερόντουσαν καλύτερα, ενώ με τον απλό κόσμο και ξύλο έπεφτε κι απ’ όλα. Άρχισαν να ψάχνουν, δεν μπήκαν καν σε όλα τα δωμάτια, σαν να ήταν τυπική διαδικασία. Το δικό μου δωμάτιο είχε μια πόρτα με έναν νεροχύτη μέσα, ήταν ένα μοντέρνο σπίτι στο Ψυχικό. Βλέποντας τον νεροχύτη, σχολίασε ένας αστυνομικός στον διπλανό του ‘πω ρε Βαγγέλη, ωραίο πράγμα’.

Είχαμε δύο τηλεφωνικές γραμμές. Κόψανε την μία, την άλλη δεν την είδαν. Υπήρχε λοιπόν μια συσκευή κλειδωμένη μέσα σε ένα δωμάτιο στο οποίο μπορούσες να πας μόνο μέσω του κήπου. Πήγα κρυφά, τον πήρα τηλέφωνο και τον προειδοποίησα να φύγει. Όταν η αστυνομία με ρώτησε την διεύθυνση του πατρικού, τους είπα ότι δεν τη θυμάμαι κι ότι ξέρω απλά να πηγαίνω. Μετά από καμιά δεκαριά μέρες ξεχάστηκε όλο αυτό και γύρισε σπίτι.

Την δεύτερη φορά, τον Αύγουστο του 1968, ήρθαν στις 3 το πρωί, τον πήρανε, τον κράτησαν μαζί με άλλους πολιτικούς στο αστυνομικό τμήμα Αμαρουσίου και μετά τους μοιράσανε σε διάφορα νησιά, τον πατέρα μου τον έστειλαν στην Αμοργό. Έκατσε περίπου ένα χρόνο και το έσκασε, ήταν μια οργανωμένη απόδραση, και κατέληξε στην Ελβετία, έχει γραφτεί και βιβλίο γι’ αυτό.

Έφυγα για σπουδές στις Η.Π.Α και δεν μπορούσα να γυρίσω γιατί δεν θα με άφηναν να ξαναφύγω. Έμεινα 7 συνεχόμενα χρόνια εκτός Ελλάδας

Είναι υπερβολή όταν κάποιος συγκρίνει μια σημερινή κατάσταση με χούντα. Θα σας πω ένα απλό παράδειγμα. Όταν ήρθε η χούντα ήμουν 17 χρονών. Μια μέρα, ήμουν με κάνα δύο φίλους στην πλατεία Κολωνακίου σε ένα μαγαζί που ήταν τότε της μόδας, τα ‘Νούφαρα’ και στη μέση μου είχα δεμένο ένα πουλόβερ. Ήρθε ένας τύπος με πολιτικά και άρχισε να μου φωνάζει να το βγάλω. Υπέθεσα ότι είναι μπάτσος και το έβγαλα, ενώ σήμερα θα απαντούσα ‘τι σε νοιάζει εσένα’. Υπήρχε τρομοκρατία, φοβεροί σπιούνοι, λένε ότι πολλοί περιπτεράδες, θυρωροί έδιναν πληροφορίες.

Ήθελα να γίνω ηθοποιός από 10-11 χρονών, είμαι και μοναχικός άνθρωπος, ο πολιτικός πρέπει συνέχεια να χαμογελάει, να είναι με κόσμο, να μαζεύει ψήφους, πράγματα εντελώς αντίθετα με την ιδιοσυγκρασία μου, ακόμα και σαν ηθοποιός δεν διαφημίζω ποτέ τον εαυτό μου.

Παρακολουθώ τα πολιτικά απ’ έξω – απ’ έξω, πιο πολύ παρακολουθώ την αμερικάνικη πολιτική, με τον Τραμπ και όλη αυτή την τραγική κατάσταση.

Big in U.S.A

Με την Ελλάδα σε καθεστώς χούντας, τον πατέρα του εξόριστο και τον ίδιο να μην μπορεί να επιστρέψει, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς προσπάθησε να κάνει τα πρώτα του βήματα στην υποκριτική μακριά από την χώρα, με κάποιες ενδιάμεσες και άκρως ενδιαφέρουσες παρακάμψεις.

Τον πιο πολύ χρόνο στις Η.Π.Α τον πέρασα στην Νέα Υόρκη. Για ένα χρόνο ήμουν σε ένα κοινόβιο τρεις ώρες έξω από την πόλη, πήγα εκεί για να βρω την αδερφή μου. Ήταν ένα μέρος με φύση, ελάφια, υγιές μέρος, κανείς δεν προσπάθησε να με προσηλυτίσει. Ουσιαστικά έκανα ψυχανάλυση. Δυστυχώς δεν υπάρχει πια.

Στις Η.Π.Α. έπαιξα σε 4-5 έργα ως κομπάρσος, αλλά μόνο στο ‘Big’ με τον Τομ Χανκς φαίνομαι, σε μία σκηνή που πίνει καφέ κι εγώ περνάω απ’ έξω σαν περαστικός. Για να φανεί πιο ρεαλιστικό και να δείξω ότι είμαι ηθοποιός, έκανα ότι κοιτάω την ώρα στο ρολόι μου. Όταν αργότερα είδα τη σκηνή, διαπίστωσα ότι οι μισοί κομπάρσοι έκαναν ακριβώς το ίδιο. Στην Αμερική όλοι οι κομπάρσοι είναι ηθοποιοί άλλωστε.

Έκανα 7-8 guest εμφανίσεις σε μεσημεριανές σαπουνόπερες, απ’ αυτές που παίζονται για 30 χρόνια. Εκεί το σύστημα είναι ότι μέχρι το μεσημέρι κάνεις πρόβες σε όλες τις σκηνές, μετά κάνεις ένα διάλειμμα και στη συνέχεια τις γυρνάς όλες μαζί, σε αντίθεση με εδώ που η διαδικασία είναι πρόβα-γύρισμα, πρόβα-γύρισμα. Είναι πιο γρήγορο το σύστημα εκεί.

Θέατρο, τηλεόραση, Θεός

Στην Ελλάδα, το ταλέντο του δεν θα αργήσει να αναγνωριστεί. Και μπορεί οι περισσότεροι να τον θυμούνται από τον ρόλο του Ρένου στο ‘Οι Παντρεμένοι Έχουν Ψυχή’ ή πιο πρόσφατα από την ενσάρκωση του Θεού σε πετυχημένη διαφήμιση, όμως η διαδρομή του πάνω στο σανίδι είναι μακρά και απολύτως πετυχημένη, με τον ίδιο να αισθάνεται περήφανος για τις δουλειές που έχει επιλέξει αλλά και γι’ αυτές που έχει αποφύγει.

Υπάρχουν εμπορικές παραστάσεις που είναι -ας πούμε- ποιότητας και υπάρχουν και άλλες που δεν είναι. Στις δεύτερες, δεν θα ήθελα να δουλέψω. Έχει να κάνει με το ποιοι παίζουν, ποιος σκηνοθετεί, σε ποιο θέατρο είναι. Στον ‘Ακάδημο’ δεν θα πήγαινα να παίξω, γιατί πάντα ανεβάζει αυτά τα φτηνιάρικα, κατά τη γνώμη μου. Από την άλλη, έχω παίξει στο ‘Κλουβί με τις Τρελές’ στο Παλλάς σε σκηνοθεσία Φασουλή, το οποίο ήταν εμπορικό αλλά αξιοπρεπές.

Τα τελευταία 15-20 χρόνια έχει υπάρξει μεγάλη πρόοδος στο θέατρο, πιστεύω ότι η Αθήνα έχει πολύ καλό θέατρο. Από πλευράς ποσότητας δεν νομίζω να υπάρχει μέρος στον κόσμο με τόσες παραστάσεις, ούτε καν στη Νέα Υόρκη και στο Λονδίνο. Βέβαια οι περισσότερες δεν είναι τόσο σπουδαίες, αλλά τουλάχιστον οι 20 το χρόνο είναι καλές, δεν το λες και λίγο.

Είναι σε ακμή το ελληνικό θέατρο και είμαστε πρωτοπόροι. Πήγα στο Παρίσι και είδα στην Comédie Française, που είναι κάτι σαν το εθνικό τους θέατρο, δύο παραστάσεις σκέτη βαρεμάρα. Κλασικούρα, με χλαμύδες.

Η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου με ξέρει από την τηλεόραση, το έχω συνηθίσει αυτό. Η διαφήμιση που έκανα πιστεύω είναι πολύ πετυχημένη, φινετσάτη, αρέσει σε κουλτουριάρηδες, σε λαϊκούς, σε όλους. Χαίρομαι που την έκανα.

Αν γινόμουν Θεός για μια μέρα θα έδιωχνα τον Ντόναλντ Τραμπ

Με σταματάνε στο δρόμο για να ζητήσουν την ευλογία μου, κάνουν πλάκες. Πριν χρόνια πάλι, με σταμάτησε στην Πελοπόννησο ένας αστυνομικός επειδή έτρεχα με τη μηχανή. Με το που έβγαλα το κράνος και με αναγνώρισε, δεν μου είπε κουβέντα για την κλήση, με ρώτησε πώς κι απ’ τα μέρη του και στο τέλος μου ζήτησε και συγγνώμη. Και στις δημόσιες υπηρεσίες βοηθάει η αναγνωρισιμότητα, εξυπηρετείσαι πιο γρήγορα.

Πλέον, από οικογένεια πολιτικών, οι Μυλωνάδες εξελίσσονται σε οικογένεια ηθοποιών, με την κόρη του Ζωή να ακολουθεί τα βήματα του μπαμπά της.

Χώρισα όταν η κόρη μου ήταν 4 ετών, τότε εκείνη πήγε πίσω στην Αμερική γιατί η πρώην γυναίκα μου είναι Αμερικάνα. Κάθε καλοκαίρι ερχόταν στην Ελλάδα και την έπαιρνα σε όλες τις περιοδείες, οπότε το μικρόβιο το πήρε από εκεί.

Είναι εξαιρετική, έχει και πάρα πολύ ωραία φωνή. Πιστεύω ότι θα τα πάει καλά. Κανείς άλλος στην οικογένεια δεν ήταν ηθοποιός πριν από μένα. Τον χειμώνα έπαιζα στην ‘Χριστουγεννιάτικη Ιστορία’ στο Εθνικό Θέατρο, και έπαιζε και η κόρη μου. Ήταν συγκινητικό. Δεν της έδινα πολλές συμβουλές, αντίθετα μου έδινε αυτή, την ρωτούσα κι ό,τι μου έλεγε ήταν σωστό και το διόρθωνα, σε εκείνη δεν είχα να διορθώσω κάτι.

Η συμμετοχή στην ‘Φαλακρή Τραγουδίστρια’  είναι μια μεγάλη πρόκληση, πρόκειται για ένα έργο κάπως ‘τρελό’, αλλά υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να το παρακάνεις τρελό. Γι’ αυτό πιστεύω ότι θα πρέπει να βασίζεται σε έναν ρεαλισμό, για να μπορεί να είναι εμφανής κι η διαφορά ανάμεσα στην τρέλα και την καθημερινότητα.

Δεν έχω παίξει κάποιο άλλο έργο του Ιονέσκο, θα κινηθώ με το ένστικτό μου, όπως μου έρθει. Είναι ένας πολύ ωραίος θίασος, με μια καλή σκηνοθέτιδα, την Μαρία Ξανθοπουλίδου, ελπίζω να γελάσει ο κόσμος.  

Στίβος, μπλουζ και ενοχές

Η υποκριτική δεν θα μπορούσε φυσικά να αποτελεί τη μοναδική αγάπη μιας τόσο ενδιαφέρουσας προσωπικότητας όσο αυτής του Αλέξανδρου Μυλωνά. Κι αν για τη μουσική λίγο-πολύ μπορεί να το ξέραμε, η αγάπη του για τον στίβο μας έπιασε μάλλον απροετοίμαστους.

Ήμουν αθλητής, 100ρης και έχω μια ιδιαίτερη αγάπη στον στίβο. Το αγαπημένο μου πράγμα να βλέπω στην τηλεόραση είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες αλλά βλέπω οτιδήποτε αφορά στον κλασικό αθλητισμό, ακόμα και μια απλή ημερίδα. Από ποδόσφαιρο και μπάσκετ παρακολουθώ μόνο τους πολύ μεγάλους αγώνες.

Με όλη τη δουλειά που έχω, δεν προλαβαίνω να ακούω μουσική πλέον, νέος άκουγα συνέχεια μουσική. Γυρνάω κουρασμένος, ανοίγω την τηλεόραση και χαζεύω CNN και National Geographic μέχρι να κοιμηθώ.

Έχω μια ιδιαίτερη αγάπη στα μπλουζ, παίζω μπλουζ, πιάνο και φωνή, παίζω κατά καιρούς και σε κάποια μέρη για μια βραδιά. Μου αρέσει πάρα πολύ, αισθάνομαι απευλευθερωμένος, ότι δεν θα με κρίνει κανείς γιατί δεν είμαι μουσικός. Είμαι μεγάλος φαν του Ντίλαν, πήγα και τον άκουσα δύο φορές στην Μαλακάσα και άλλη μία στον Λυκαβηττό, τον έχω δει και στο εξωτερικό, τον λατρεύω. Τους νεότερους δεν τους πολυξέρω. Τελευταία έχω αρχίσει να ακούω ραδιόφωνο και μπορώ να πω ότι μου αρέσει, πετυχαίνω κάτι πράγματα που δεν θα τα άκουγα αλλιώς.       

Πιστεύω ότι όσο μεγαλώνω γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Όταν ήμουν νεότερος, είχα τις κόντρες μου, τα νεύρα μου, τα οποία πλέον έχω σε πολύ μικρότερο βαθμό. Σε ό,τι αφορά τη δουλειά, έχω γίνει εύκολος συνεργάτης, χωρίς να εκφράζω πολλές αντιρρήσεις και χαίρομαι γι’ αυτό.

Πολλές φορές σκέφτομαι πράγματα τα οποία έχω κάνει και έχω πει ή δεν έχω κάνει και δεν έχω πει στο παρελθόν, για τα οποία μετανιώνω. Έχω πολλές τέτοιες ενοχές, με στιγμιότυπα του παρελθόντος στα οποία δεν σκέφτηκα σωστά.

Μεγαλώνοντας παίζω και δραματικούς ρόλους, τους οποίους χαίρομαι διπλά γιατί δεν είναι το φόρτε μου. Ευτυχώς δεν με έχουν κατηγοριοποιήσει.

Η ‘Φαλακρή Τραγουδίστρια’ κάνει πρεμιέρα σήμερα στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας.

Ευχαριστούμε το Buñuel Uptempo Bistro για την φιλοξενία.