Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ψάχνει το νοκ άουτ από το πρώτο χτύπημα

Σε ταινίες που ασχολούνται με παραφυσικά φαινόμενα εμφανίζεται συχνά ο όρος ψυχομετρία. Εκεί, δεν έχει την έννοια της επιστήμης που ασχολείται με τα τεστ που υποβάλλονται οι υποψήφιοι για τα σώματα ασφαλείας και για θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, αλλά αναφέρεται στην υπερφυσική ικανότητα ενός ατόμου να μαθαίνει την ιστορία ενός ανθρώπου αγγίζοντας ένα προσωπικό του αντικείμενο. Αν έχεις αυτή την ικανότητα και ακουμπήσεις τη στριφογυριστή σκάλα που οδηγεί από το ισόγειο στο υπόγειο του 94 της Δοϊράνης στην Καλλιθέα, όπου εδρεύει ο σύλλογος πολεμικών τεχνών Spartan Warriors, τότε θα ‘διαβάσεις’ την ιστορία του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, ενός από τους κορυφαίους Έλληνες kick boxers.

Ο Αλέξανδρος κατέβηκε για πρώτη φορά τη συγκεκριμένη σκάλα στα δεκατρία του μαζί με τον πατέρα του, με σκοπό να ξεκινήσει kick boxing. Εικοσιδύο χρόνια αργότερα και λίγα λεπτά πριν πατήσω το rec ανεβήκαμε μαζί αυτή τη σκάλα. Στο μεσοδιάστημα, τη σκάλα που του είναι πιο γνώριμη από οποιοδήποτε προσωπικό του αντικείμενο, τη χρησιμοποίησε ως μέλος της Εθνική ομάδας kick boxing, ως άνθρωπος που μόλις ανάρρωσε από ένα τροχαίο που έθεσε σε κίνδυνο όχι μόνο την καριέρα, αλλά και τη ζωή του και ως ο kick boxer που αποφάσισε πως έχει φτάσει πλέον η ώρα να δείξει αυτό που πραγματικά είναι.

Ένας από τους καλύτερους στα κιλά μου

”Έχω περάσει από όλα τα αθλήματα. Από μπάσκετ μέχρι στίβο. Αλλά περισσότερο μου αρέσουν τα δυναμικά αθλήματα, για αυτό και κατέληξα στο kick boxing. Μου αρέσει που μου δίνει τη δυνατότητα να έχω επαφή με τον αντίπαλο, αλλά και να προστατεύω τον εαυτό μου και τους ανθρώπους που αγαπώ”.

Αλέξανδρος ‘Bad Boy’ Νικολαΐδης

(Πάνω στην Σκάλα)

Ο Αλέξανδρος στο ρινγκ γυρνάει στο ‘Bad Boy‘. Ένα ψευδώνυμο που πηγάζει από το πολύ επιθετικό στιλ του και αποτελείται από τα αρχικά των ανθρώπων που τον αγαπούν και εκτός από τους φίλους του, του στάθηκαν περισσότερο την περίοδο του ατυχήματος, που θα αναλύσουμε παρακάτω. Το ‘B’ αντιστοιχεί στο Βασίλης, όνομα του πατέρα του. Το ‘a’ στο Αθηνά, της μητέρας του και το ‘D’ στο Δέσποινα, της αδερφής του.

Μέχρι να γίνει ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αθλητές των ‘The Battle’ και των ‘No Limits’ events, χρειάστηκε να ανεβοκατέβει χιλιάδες φορές την προαναφερθείσα σκάλα στη Δοϊράνης. ”Από τα δεκατρία μου κάνω κάθε μέρα προπόνηση και στα δεκαέξι έδωσα τον πρώτο μου επαγγελματικό αγώνα. Πάντα ήμουν στρατιώτης τόσο στις προπονήσεις όσο και στη διατροφή που αποτελούν το άλφα και το ωμέγα για έναν αθλητή”.

Πέρα, όμως, από τη σωματική προετοιμασία, ένας αγώνας απαιτεί και ψυχολογική.”Πριν τον αγώνα είσαι εσύ, ο εαυτός σου και ο δάσκαλος που σε στηρίζει. Η προετοιμασία για έναν αγώνα ξεκινά δύο μήνες νωρίτερα. Εκείνη την περίοδο αγριεύεις. Φαντάσου ότι πρέπει να κάνεις διπλές προπονήσεις, να δουλεύεις -γιατί στην Ελλάδα από το kick boxing δεν μπορείς να ζήσεις-, ξεχνάς την προσωπική σου ζωή και τους φίλους σου. Πρέπει να φτάσεις τα σωστά κιλά της κατηγορίας σου και οι δίαιτες σε κάνουν νευρικό. Το μόνο που θες είναι να μένεις μόνος και να ξεκουράζεσαι”.

Κάπου εκεί μπαίνει στη συζήτηση και ο προπονητής. ”Εκτός από την οικογένειά σου είναι ο μόνος που ξέρει τι περνάς. Φτιάχνει το πλάνο της προπόνησης και σε στηρίζει. Μελετάει τον αντίπαλο και κατά τη διάρκεια του αγώνα βλέπει αυτά που δεν μπορείς να δεις εσύ”. ”Κάνεις αυτά που σου λέει την ώρα του αγώνα;”, τον ρωτάω. Χαμογελάει και συνεχίζει ”η αλήθεια είναι πως δεν πολυακούω τις συμβουλές του εκείνη τη στιγμή. Στους αγώνες μου μπαίνω πολύ επιθετικά και κυνηγάω από την αρχή το νοκ άουτ, γιατί έχω το μυαλό μου και στους ανθρώπους μου που με παρακολουθούν και θέλω να τους ευχαριστήσω”.

Όταν τον ρωτάω αν μπορεί να αποδώσει καλύτερα όταν δεν τον βλέπουν οι δικοί του μου απαντάει ένα χορταστικό ”σίγουρα” και συνεχίζει ”Είμαι τυχερός που έχω πολύ κόσμο που με ακολουθεί στους αγώνες. Μερικές φορές, όμως, αυτό γίνεται αρνητικό γιατί θέλω να τους βγάλω ασπροπρόσωπους και αγχώνομαι. Τι να τους πω όμως; Να μην έρχονται;

Τον επόμενό μου αγώνα, επειδή έχω μεγάλη αποχή λόγω τραυματισμού, θα τον κανονίσω κάπου μακρυά και δεν θα το ξέρεις κανείς. Θέλω να κάνω έναν αγώνα που θα μου δώσει ψυχολογία, ώστε μετά να μπορώ ν’ αγωνιστώ ξανά με μεγαλύτερη άνεση μπροστά στους δικούς μου”.

Το τροχαίο

(Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

Ένα απόγευμα του Αυγούστου του 2013 καθώς ο Αλέξανδρος οδηγούσε τη μηχανή του, ένα αμάξι του έκλεισε το δρόμο. Στο επόμενο πλάνο ο Έλληνας kick boxer βρισκόταν καρφωμένος σ’ ένα περίπτερο. Η διάγνωση με λίγο πιο επίσημο ύφος έγραφε πάνω κάτω τα εξής: ”σπασμένα χέρια, διαλυμένο πόδι, κατεστραμμένη ωμοπλάτη και ένας χτυπημένος πνεύμονας”.

‘Τον Οκτώβριο έκανα χειρουργείο. Είχε πειραχτεί ένας σπόνδυλος στη μέση μου και παραλίγο να μείνω”. Η έλλειψη αποσιωπητικών στο κλείσιμο της προηγούμενης πρότασης δεν αποτελεί συντακτικό λάθος. Απλώς ο Αλέξανδρος όσο μου μιλούσε για το ατύχημα δεν χρησιμοποίησε ποτέ τη λέξη ‘ανάπηρος’, ούτε έκανε εκείνο το κενό στο λόγο του που την άφηνε να εννοηθεί και θα δικαιολογούσε τα αποσιωπητικά. Απλώς, έκοψε την πρόταση στο ‘μείνω’.

”Δεν μου πέρασε ούτε για μια στιγμή από το μυαλό το ενδεχόμενο να μην περπατήσω ξανά. Φαντάσου πως όταν ξύπνησα στην εντατική, άρχισα να ρωτάω τους γιατρούς αν θα παίξω ξανά.

Είμαι σκύλος. Εκείνοι μου έλεγαν κάτσε να ξαναπερπατήσεις κι εγώ τους ρωτούσα πότε θα ξανακατέβω σε αγώνες

”Το ατύχημα έγινε το Αύγουστο και αγωνίστηκα τον Ιούλιο. Ο κύριος Γιαννακόπουλος, που με χειρούργησε ήταν σίγουρος ότι θα γίνω καλά. Οι άλλοι έλεγαν τα δικά τους. Μπορεί να έχασα στον αγώνα, αλλά ήμουν νικητής. Ανέβηκα στο ρινγκ μέσα σε έντεκα μήνες, την ώρα που μερικοί μου έλεγαν πως δεν θα περπατήσω ξανά”.

”Δεν με πήρε ούτε μια στιγμή από κάτω”, μου επανέλαβε αρκετές φορές ο Αλέξανδρος και όσο κι αν προσπαθούσα να αναζητήσω κάποια στιγμή στην ιστορία του που τον έκανε να λυγίσει, δεν μου έδωσε τέτοια ευκαιρία. Με έπεισε ότι δεν υπήρξε τέτοια στιγμή. ”Αν σε πάρει από κάτω, έχασες το παιχνίδι. Σκέψου ότι ήμουν στο κρεβάτι και έπαιρνα τηλέφωνο το γιατρό και του έλεγα ‘πρέπει να κάνω κάποιου είδους γυμναστική γιατί θα τρελαθώ’. Του πρότεινα να πάω για κολύμπι, αλλά δεν με άφηνε, γιατί είχα ακόμα πληγές. Έτσι, ξεκίνησα pilates.

‘Όταν χτύπησα, έπαιρναν τηλέφωνο τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη, τον Ολυμπιονίκη του τάε κβον ντο και τον ρωτούσαν αν είναι καλά’‘, μου είπε σε ανύποπτη στιγμή και με έβγαλε από τη δύσκολη θέση να τον ρωτήσω για το αν έχουν κάποια συγγένεια, στο τέλος της συνέντευξης, συνεχίζοντας: ”Γνωριζόμαστε και έχουμε συμμετέχει μαζί σε διάφορα events, αλλά δεν έχουμε κάποια συγγένεια”.

Ο Αλέξανδρος, ο οποίος έχει υπάρξει συναθλητής του Ρίκο, μέσα από την τραυματική εμπειρία του ατυχήματος κέρδισε δύο πράγματα. Η εμπειρία τον έκανε πιο δυνατό, αλλά γνώρισε και τη γυναίκα του.

”Όταν μου πρότειναν να ξεκινήσω pilates δεν ήμουν θετικός. Το έψαξα όμως και έμαθα ότι πολλοί Αμερικανοί του UFC κάνουν pilates και πως ο ίδιος ο Joseph Pilates -ναι ο Pilates είναι άνθρωπος- ασχολούνταν με πολεμικές τέχνες και μποξ. Χάρη στο pilates γνώρισα τη Μάντη, τη γυναίκα μου η οποία είναι ιδιοκτήτρια των ‘Pilates by Mandy‘, μιας αλυσίδας studios για pilates και γυμναστική.

“Θα ήθελα να απευθύνω ένα ξεχωριστό ευχαριστώ στα συμπληρώματα QNT και τον Αιμίλιο Γιατζόγλου που παρά τις τόσες ατυχίες μου, δεν με εγκατέλειψε ούτε για μια στιγμή, το καφέ Passaggio και στον αδελφό μου Κώστα Σπηλιοτόπουλο. Στον τρομερό εξοπλισμό PERSANI και την Ρεγγίνα Περσάνη. Την Muscle Club και τους Tάσο Μισαϊλίδη και Θανάση Υφαντόπουλο, το Sportsphysiomed και τον φυσικοθεραπευτή μου Θοδωρη Χαριτίδη που με επαναφέρει μετά από κάθε τραυματισμό“.

Πλησιάζει η ώρα του Αλέξανδρου

Ένας τραυματισμός στο χέρι, καθυστέρησε λίγες εβδομάδες τη συνέντευξή μας, αλλά και την ολοκληρωτική επαναφορά του Αλέξανδρου στα ρινγκ. ”Είμαι άτυχος σαν αθλητής. Σε πολλούς αγώνες που κέρδιζα τραυματιζόμουν κατά τη διάρκειά τους. Ενώ στα φιλικά πετούσα και κανείς δεν ήθελε να αγωνιστεί μαζί μου, οι αγώνες δεν μου έβγαιναν. Θέλω να δείξω πραγματικά τι είμαι πάνω στον αγώνα και θα το δείξω. Πρώτος μου στόχος είναι να παίξω ξανά, αλλά θέλω λίγο χρόνο ακόμα για να είμαι στο 100%. Μόλις νιώσω έτοιμος θα αγωνιστώ”.

Συμμεριζόμουν το στόχο και την αυτοπεποίθηση του Αλέξανδρου, αλλά έχοντας στο μυαλό μου πως έχει πατήσει τα 35, τον ρώτησα αν η καριέρα του ως kick boxer βρίσκεται κοντά στη λήξη της. ”Θα παίζω μέχρι να πεθάνω, δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης. Μια χαρά είμαι στα 35 μου. Τώρα παίζω με μυαλό. Πιο μικρός έπαιζα με δύναμη. Τη δύναμη την έχω. Άντε, να μειωθεί λίγο. Τώρα έχω και το μυαλό. Οπότε θα παίζω μια ζωή’‘, μου απάντησε και με έβαλε στη θέση μου, ενώ μου πέρασε φευγαλέα από το μυαλό πως θα ήθελα να με δοκίμαζα κάποια στιγμή στο kick boxing.

”Έχει νόημα να ξεκινήσω στα 33 μου;”, τον ρώτησα.”Έλα το βράδυ στις εννιά και κάνε μια προπόνηση μαζί μου. Αν δεν το ερωτευτείς, να μην με λένε Αλέξανδρο”. Μπορεί να μην πήγα εκείνο το βράδυ στo studio της Μάντυ που ο Αλέξανδρος παραδίδει μαθήματα kick boxing, πάντως αν κάποια φορά το δοκιμάσω θα είναι με εκείνον προπονητή. Στο ενδιάμεσο είμαι σίγουρος πως το πάθος του Αλέξανδρου για το άθλημα θα τον αναδείξει δεκάδες ακόμα φορές νικητή στο ρινγκ.