Ο Alex Ross Perry δεν πιστεύει στις ευτυχείς καταλήξεις

Η συνέντευξη με τον Alex Ross Perry έγινε στη διάρκεια του 56ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η ταινία ‘Queen of Earth’ κυκλοφορεί στις αίθουσες σήμερα, 15 Σεπτεμβρίου.

***

Βαριόμουν να δω το “Listen Up Philip” για να είμαι ειλικρινής, γιατί μου έμοιαζε πολύ συνταγή. Νέα Υόρκη, τζαζ ρυθμοί, νεαρός συγγραφέας σε αναζήτηση έμπνευσης για το δεύτερο βιβλίο του. Δεν τα έχουμε ξαναδεί όλα αυτά;

Οι ύμνοι όμως ανθρώπων που εμπιστεύομαι (τόσο φίλοι, όσο και κριτικοί στην Αμερική που μιλούσαν για τη νέα μεγάλη ελπίδα) με έπεισαν, και σταδιακά η ταινία με τον Τζέισον Σουόρτσμαν και την Ελίζαμπεθ Μος ξεδίπλωσε και στην οθόνη μου τις αντιφατικές, συχνά συναρπαστικές, εν τέλει θεόμουντες ιδέες της για το τι σημαίνει ταξίδι μιας ανήσυχης ψυχής προς το γνώθι σαυτόν.

 

Για την ακρίβεια, οι κεντρικοί χαρακτήρες των ταινιών του Άλεξ Ρος Πέρι μοιάζουν ανίκανοι να αντιληφθούν τα βήματα εξέλιξής του κι αυτό είναι που τον κάνει τόσο ενδιαφέρουσα περίπτωση σαν δημιουργό. Πόσες ταινίες έχεις δει με αδέρφια που ξεκινούν ένα μεγάλο road trip για να έρθουν σε επαφή με τους εαυτούς τους; (Το κάνει στο “Color Wheel”.) Πόσες που ο νεαρός συγγραφέας πασχίζει να βρει έμπνευση για το επόμενο βιβλίο του; (“Listen Up Philip”.) Πόσες όπου δύο γυναίκες ψυχαναλύονται σε έναν περιορισμένο χώρο με κινηματογραφικούς όρους θρίλερ; (“Queen of Earth”.)

Όμως ο Πέρι στήνει γνώριμα σκηνικά όχι ακριβώς για να τα καταρρίψει, μα για να αναρωτηθεί τι άλλη διαδρομή μπορεί να ακολουθήσει μέσα σε αυτά. Και βάζει πάντα στο κέντρο έναν χαρακτήρα-avatar του εαυτού του, κάτι που δεδομένου του πόσο σκληρός μοιάζει πάντα να είναι απέναντί τους, κάνει τα πράγματα ακόμη πιο ενδιαφέροντα.

Στο 56ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ένα χρόνο μετά το “Listen Up Philip”, ο Περί ήρθε καλεσμένος για να παρουσιάσει τη φετινή του, εκπληκτική, ταινία “Queen of Earth”. Ένα ψυχολογικό θριλερόδραμα δύο χαρακτήρων, της Κάθριν που ερμηνεύει η φοβερή Ελίζαμπεθ Μος του “Mad Men” και της Βιρτζίνια που παίζει η Κάθριν Γουότερστον του “Inherent Vice” του Πολ Τόμας Άντερσον. Η ιστορία σε μεγάλο βαθμό είναι υποκειμενική, με την ταινία να μας βάζει μέσα στο μυαλό της Κάθριν καθώς προσπαθεί να διαχειριστεί έναν επίπονο χωρισμό, με τις προ ενός έτους αναμνήσεις να τρυπώνουν στο σήμερα και να διαστρεβλώνουν τον τρόπο που βλέπει την Βιρτζίνια- και τον εαυτό της.

 

Η ταινία θυμίζει Πολάνσκι και Μπέργκμαν και Κασαβέτη, αρκετά μακριά από το χιπ νεοϋορκέζικο τόνο του “Listen Up Philip”. Το ενδιαφέρον μας για τον σκηνοθέτη ήταν μεγάλο και γι’αυτό τον αναζητήσαμε ένα πρωί στην Αποθήκη Γ στον χώρο του Φεστιβάλ. Ό ίδιος είναι αρκετά άβολος ως παρουσία- μια μέρα πριν, στο Q&A στεκόταν αμήχανα και μηχανικά απέναντι στον κόσμο, ενώ στο ένας προς έναν, του μιλάς και κοιτάει το πάτωμα, απαντώντας όμως έπειτα με φόρα, με ταχύτητα και κυρίως με σιγουριά. Σε μισή ώρα συζήτησης δεν πρέπει να κόμπασε ή να μουρμούρισε “εεεε” ούτε μια φορά. Είπε “νομίζω” ακριβώς μόνο μία φορά. Τα πάντα σε αυτόν είχαν ενδιαφέρον.

EΠΙΣΗΣ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ:

Κοινή συνέντευξη με την ανοιξιάτικη συμμορία του Κωνσταντίνου Γιάνναρη

Οι ταινίες που ξεχωρίσαμε

Ήπιαμε λοιπόν έναν καφέ και μιλήσαμε για τα πάντα. Για το πρόσωπο της Ελίζαμπεθ Μος, για τον Κουέντιν Ταραντίνο, για την σπανιότητα των ευτυχών καταλήξεων, για την απόλυτη αφοσίωσή του στο φιλμ, και για το μεγαλείο του “The Knick”.

 

Έχω δει 3 ταινίες σου. Το “Listen Up Philip”, το “Color Wheel” και τώρα το “Queen of Earth”. Είναι όλες πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, είναι κάτι που αποζητάς συγκεκριμένα;

Ναι σωστά, αυτό είναι κομμάτι της σκέψης μου. Δουλεύω συνέχεια με τους ίδιους ανθρώπους και πάντα στην αρχή σκέφτομαι πώς να μην επαναλαμβάνομαι, να μην πω κάτι σε κάποιον και να μου πει “ναι, μου το έδειξες ήδη αυτό”.Έχω πολλούς ανθρώπους που δουλεύουν σε κάθε ταινία μου, φωτογράφους, μακιγιέρ, μοντέρ, υπεύθυνους ήχου, τα πάντα. Και θέλω να είμαι σίγουρος πως κανείς δε θα μου πει πως κάτι το κάναμε ήδη. Το να διατηρώ μια φρεσκάδα είναι πολύ σημαντικό για μένα.

Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι κι η Ελίζαμπεθ Μος.

Ναι, ακριβώς.

Το κομμάτι του “Listen Up Philip” που εστιάζει στον χαρακτήρα της ήταν το αγαπημένο μου στην ταινία, ήταν και η έμπνευση για να κάνετε μια ολόκληρη ταινία μαζί;

Ναι, αφού είδα πόσο καλά μου βγήκε εκείνη η σκηνή, πόσο συναρπαστικό μου φάνηκε το να τη βλέπω να δημιουργεί αυτό το χαρακτήρα, και πώς αντέδρασε ο κόσμος, νιώσαμε σίγουροι πως μπορούσαμε να κάνουμε μια ταινία που να ήταν απλώς αυτή.

Είχες πρώτα την ιδέα για την ταινία ή το έψαξες αφού πήρατε την απόφαση για την Ελίζαμπεθ;

Μετά ήταν ναι. Τελειώσαμε το “Listen Up Philip”, έκανε πρεμιέρα, και μετά είχαμε κάτσει με τον [παραγωγό] Τζο Σουάνμπεργκ και μιλούσαμε για τις ικανότητές της. Η ιδέα για το “Queen of Earth” μου ήρθε ως ένας πολύ καλός και πολύ πραγματοποιήσιμος τρόπος να κάνουμε μια ταινία πάνω της.

 

Ωστόσο πώς γεννήθηκε η ίδια η ταινία;

Είχα αυτό το πράγμα στο μυαλό μου, με ενδιέφερε πολύ η έννοια της ιδιωτικότητας, το τι σημαίνει να είσαι μόνος σου, πόσο δύσκολο είναι και πόσο περίεργο φαίνεται όταν όντως το καταφέρνει. Και ήθελα να κάνω μια ταινία που ήταν για ανθρώπους που εξαφανίζονταν από τον κόσμο, μια ταινία για αυτή την αναζήτηση ιδιωτικού χώρου. Και εξελίχθηκε μετά από εκεί.

Ενδιαφέρον γιατί υπάρχει αυτό το στοιχείο και στα προηγούμενα έργα σου. Είναι πάντα ήρωες που κατά κάποιο τρόπο αφαιρούν τον εαυτό τους από τις περιοχές όπου συνήθως υπάρχουν και λειτουργούν. Στο “Color Wheel” πάνε ένα road trip, στο “Listen Up Philip” βρίσκει το καταφύγιο στο σπίτι αυτού του συγγραφέα, εδώ πάνε σε ένα εξοχικό. Είναι σημαντικό θέμα για σένα, ειδικά σήμερα που είναι όλο και πιο δύσκολο να εξαφανίσεις τον εαυτό σου;

Νομίζω. Πιστεύω πως ζω με τον τρόπο που βλέπεις τους χαρακτήρες να αντιδρούν σε αυτές τις ταινίες. Κόσμος πηγαίνει αυτά τα μικρά ταξίδια. Στο μέρος της χώρας που ζω οι άνθρωποι πάντα φεύγουν και πηγαίνουν διακοπές, επισκέπτονται φίλους, ψάχνουν να βρουν περιοχές για να χαλαρώσουν. Είναι πολύ συχνό. Και με ενδιαφέρει πολύ, η ιδέα πως πολλοί άνθρωποι που ζουν σε μια πόλη όπως η Νέα Υόρκη νιώθουν την ανάγκη απλά να σηκωθούν και να πάνε σε αυτά τα ιδιωτικά μέρη. Υπάρχουν πολλές ιστορίες που μπορείς να βρεις εκεί.

Μιλώντας για Νέα Υόρκη, το “Listen Up Philip” είναι πολύ νεοϋορκέζικη ταινία. Περίμενα πως όλη σου η φιλμογραφία θα ήταν αντίστοιχου ύφους, αλλά οι άλλες ταινίες προέρχονται από άλλες επιρροές. Είναι σημαντικό κάθε φορά να αντιδράς κινηματογραφικά σε κάποια άλλη επιρροή σου;

Πρώτα απ’όλα μου αρέσουν υπερβολικά πολλά είδη ταινιών ώστε να κάνω αναφορές στο ίδιο είδος για δεύτερη φορά. Υπάρχουν τόσα πράγματα που βρίσκω συναρπαστικά. Οπότε κάθε φορά, επιστρέφοντας και σε αυτό που είπες πριν, κάθε ταινία έρχεται από ένα διαφορετικό σημείο. Και ο μόνος τρόπος που βγάζει για μένα νόημα το να ξοδέψω ένα ή δύο χρόνια κάνοντας μια ταινία είναι το να κάνω το είδος ταινιών που μου αρέσουν αλλά κάνοντας μια εκδοχή τους που διαφέρει από αυτό που έχουμε δει ήδη. Αν υπάρχει ένα είδος ταινιών που μου αρέσει θα τις έχω δει όλες ή τελοσπάντων πάρα πολλές, οπότε είναι εύκολο να ξέρω τι έχουν κοινό και τι δεν έχω ξαναδεί να συμβαίνει.

 

Θεωρείς τον εαυτό σου hardcore σινεφίλ;

Όχι γιατί αυτό υπονοεί πως βλέπω ταινίες για κάποιον ακαδημαϊκό, νοητικό σκοπό. Πως τις κατηγοριοποιώ κατά κάποιο τρόπο, σαν πληροφορία. Ή πως τις τοποθετώ σε ένα πλαίσιο ώστε να ταιριάξουν με μια ιδέα που έχω για το σινεμά. Εγώ αυτό που κάνω είναι να βλέπω ταινίες επειδή είναι διασκεδαστικό κι επειδή με κάνει να νιώθω λιγότερο μόνος. Οπότε το να βλέπω 1-2 ταινίες τη μέρα βγάζει τέλειο νόημα για μένα. Αυτό που παίρνω δεν είναι το ίδιο πράγμα που θα πάρει ένας σινεφίλ που βλέπει ταινίες για να οδηγηθεί σε μια ενοποιητική θεωρία για το σινεμά. Το “Listen Up Philip” είναι μια νεοϋορκέζικη κωμωδία. Μπορεί μια μέρα να βλέπω μια τέτοια ταινία και την επόμενη να βάλω να δω μια ταινία τρόμου, κάτι που φαίνεται στο “Queen of Earth”. Από τη μία είναι διαφορετικά είδη, αλλά από την άλλη, για μένα, όλα είναι διασκέδαση. Θα δω ό,τι με κάνει να νιώθω καλύτερα.

Δε νιώθεις ποτέ άγχος για το αν το σύνολο του έργου σου θα μοιάζει ενιαίο;

Είμαι σίγουρος πως θα υπάρχουν ενιαία πράγματα σε όλες τις ταινίες μου που θα γίνουν εμφανή στο πέρασμα του χρόνου. Αλλά εννοώ θεματικά και ως προς τους τύπους των χαρακτήρων. Υπάρχει ήδη μια ομοιότητα εκεί. Όμως το είδος της ταινίας που βάζεις αυτούς τους χαρακτήρες πρέπει να είναι διαφορετικό κάθε φορά για να κρατάς τα πράγματα φρέσκα για τον κόσμο.

Για σένα το “Queen of Earth” είναι μια ταινία για την Ελίζαμπεθ Μος και τον χαρακτήρα της ή οι δύο πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες είναι ισότιμοι;

Εξαρτάται.

Η ταινία παίζει πολύ με αυτό, είναι σαν ο ένας χαρακτήρας να τρυπώνει στο φιλμ μέσα από διάσπαρτες POV στιγμές του άλλου.

Ναι! Ο κόσμος μπορεί να παρακολουθήσει την ταινία και να διακρίνει μια δυναμική μεταξύ της Κάθριν και της Βιρτζίνια να αναπτύσσεται με έναν τρόπο και κάποιος άλλος να καταλάβει πως η σχέση τους είναι τελείως διαφορετική. Ο χαρακτήρας της Κάθριν έχει ένα πολύ μεγαλύτερο και πιο εφετζίδικο arc, αλλά και στη Βιρτζίνια αυτά που συμβαίνουν είναι πολύ παρεμφερή αλλά με πολύ πιο λεπτό τρόπο. Υπάρχει διαρκώς η ερώτηση του τι ακριβώς συμβαίνει ανάμεσά τους, νομίζω πως είναι ανοιχτό στο θεατή.

 

Την Κάθριν Γουότερστον πότε την έβαλες στην ταινία;

Είχαμε κάποια αλλά αποσύρθηκε την τελευταία στιγμή και ψάχναμε μανιωδώς αντικαταστάτρια. Ο Τζο είχε γνωρίσει την Κάθριν και μας είπε τα καλύτερα γι’αυτήν, και ενθουσιαστήκαμε κι εγώ και η Ελίζαμπεθ. Αλλά ήταν δικό της θέμα, η Ελίζαμπεθ ήξερε τι συμπρωταγωνίστρια ήθελε για να λειτουργήσει η ταινία. Ήταν τέλειες μαζί.

Είναι εκπληκτική, ήταν εκπληκτική και στο “Inherent Vice”.

Ναι.

Οι πάντες όταν είδαμε την ταινία ήμασταν σε φάση “ποια ΕΙΝΑΙ αυτή”

Ναι!

Έχει, όπως και η Ελίζαμπεθ Μος, έχουν κι οι δύο πάρα πολύ ενδιαφέροντα πρόσωπα που είναι το παν για μια ταινία που είναι όλη πάνω τους, τόσα πολλά close-ups, συμβαίνουν τόσα πράγματα στο πρόσωπό τους, σαν κινούμενες ζωγραφιές.

Ναι είναι κι οι δύο πολύ εκφραστικές. Είναι κι οι δύο ηθοποιοί που έχουν κάνει πολύ θέατρο και μπορούν να ερμηνεύσουν με πολύ ‘μεγάλο’ τρόπο σε πολύ μεγάλους χώρος, αλλά μπορούν να κάνουν και μικρά, απειροελάχιστα πράγματα σε εξωφρενικά κοντινά πλάνα της κάμερα. Όταν είσαι στο δωμάτιο και το γυρνάς δεν τα παρατηρείς καν όλα, τα βλέπεις μετά στο δωμάτιο που παρακολουθείς το υλικό. Αυτό είναι το αγαπημένο μου είδος ηθοποιούς, με τέτοιους ηθοποιούς θέλω να κάνω ταινίες.

Η ταινία ξεκινά ας πούμε με μια σκηνή χωρισμού που όλη κοιτά το πρόσωπό της, ο τύπος δεν είναι καν εκεί.

Ναι! Μου φάνηκε ένας πολύ λογικός τρόπος να ξεκινήσει η ταινία, για να είναι και όσο διαφορετική γινόταν από το “Listen Up Philip”. Η εναρκτήρια σεκάνς είναι 3μιση λεπτά, σε ένα τρίποδο, πολύ στατικό πλάνο. Ήθελα να κάνω σαφές με το καλημέρα πόσο διαφορετικά θα ήταν πράγματα σε αυτή την ταινία.

Ανέφερες και το ρόλο του Τζο Σουάνμπεργκ…

Ήταν παραγωγός, ενεπλάκη πολύ στο να καταφέρουμε να γίνει η ταινία. Τον ξέρω 7-8 χρόνια αλλά δεν είχα δουλέψει πριν μαζί του, χαίρομαι που έγινε τώρα.

Είναι υπό μία έννοια ο Νονός όλου αυτού του mumblecore κινήματος.

Ναι, και τώρα κάνει πράξη τα λόγια του και κάνει την παραγωγή για πολλές από αυτές τις ταινίες. Βοηθάει ώστε να είναι οικονομικά δυνατόν να μπορούν πολλοί άνθρωποι να κάνουν τις ταινίες που θέλουν να κάνουν.

Έχει εξελιχθεί πολύ το ρεύμα αυτό σε αυτά τα 10-15 χρόνια, κάποτε ήταν απλά ένας τύπος με μια ψηφιακή κάμερα και 90 λεπτά διαλόγου, τώρα εσύ γυρνάς ταινίες σε φιλμ.

Ναι, το φιλμ είναι το μόνο πράγμα που έβγαζε ποτέ νόημα για μένα. Μεγάλωσα στα ‘90s και με ενθουσίαζε το ανεξάρτητο σινεμά. Ανεξάρτητο σινεμά σήμαινε 16mm. Και ποτέ δεν σκέφτηκα κάτι διαφορετικό έκτοτε. Αποφάσισα πως αυτός είναι ο τρόπος για να γίνονται ανεξάρτητες ταινίες. Έτσι γυρίστηκαν όλες οι αγαπημένες μου. Μέχρι σήμερα δεν μου έχει τύχει κάποια περίπτωση που να μου αλλάξει τη γνώμη.

 

Δηλαδή η αγάπη σου για το φιλμ είναι επειδή το βλέπεις ως κομμάτι του πώς πρωτογνώρισες την ίδια την ιδέα του σινεμά;

Οπωσδήποτε. Έχει να κάνει με ό,τι με ενθουσίαζε πάντα στις ταινίες. Και είναι πολύ αποτελεσματικό για εκείνες τις ταινίες που δεν έχεις πολλά λεφτά στη διάθεσή σου αλλά θες να δημιουργήσεις ολόκληρες ιστορίες με ανθρώπους που ανήκουν σε έναν διαφορετικό, πλαστό κόσμο. Οι περισσότεροι τέτοιοι πλαστοί κόσμοι είναι τεράστια μπλοκμπάστερ όπου χρειάζεσαι 100 εκατομμύρια δολάρια. Αλλά νομίζω πως αν δείξεις στον κόσμο εικόνα με κόκκο, με λίγο θόλωμα, αυτή είναι η αίσθηση που το σινεμά δεν έχει πια. Αμέσως, με το πρώτο κιόλας πλάνο μιας ταινίας που μοιάζει έτσι, ο κόσμος έχει ήδη μεταφερθεί κάπου αλλού. Κάπου διαφορετικά από εκεί που ζει, και κάπου διαφορετικά από όλες τις πρόσφατες ταινίες. Νομίζω είναι ένας πολύ φτηνός και πρακτικός τρόπος να μεταφέρεις το κοινό στον κόσμο που δημιουργείς, γιατί πραγματικά με κάθε ταινία θες να δημιουργήσεις έναν κόσμο. Απλά κινηματογραφείς τον δικό μας κόσμο αλλά με έναν αλλιώτικο τρόπο. Και ξαφνικά μοιάζει κινηματογραφικός και φτιαχτός και νομίζω πως αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο θέλω να φτιάχνω ταινίες.

Δεν είναι ακριβό όμως;

Δεν πολυείναι, όχι. Το “Queen of Earth” το γυρίζαμε για 12 μέρες και όταν γυρίζεις για μόλις 12 μέρες πόσο πολύ φιλμ μπορείς πια να χρησιμοποιήσεις; Οπότε δεν βγαίνει τόσο ακριβό. Είναι σίγουρα πιο ακριβό από το να γυρίσεις σε πολύ φτηνό και πολύ κακό βίντεο, αλλά το να γυρίσεις σε ακριβό, καλό βίντεο που γράφει όμορφα, το να νοικιάσεις αυτά τα πολύ ακριβά υλικά, εν τέλει δεν έχει μεγάλη διαφορά.

Τι κομμάτι των ταινιών σου είναι ο εαυτός σου. Όχι απαραίτητα εσύ ως κάποιος χαρακτήρας, αλλά το να βλέπεις πράγματα που σου αρέσουν και αντιδράς σε αυτά βάζοντας τον εαυτό σου εκεί μέσα και μιλώντας για σένα.

Νομίζω ένα αρκετά καλό ποσοστό. Σε αυτές τις τελευταίες ταινίες η Ελίζαμπεθ παίζει οπωσδήποτε κάποιες εκδοχές του τι πέρναγα εκείνη τη στιγμή, πολύ περισσότερο από τους άλλους χαρακτήρες. Πάντα βέβαια είναι πειραγμένα, αλλαγμένα στο πιο δραματικό τους τα πράγματα. Δεν κάνουν ό,τι κάνω κι εγώ, κάνουν ό,τι κάνει μια καλή ταινία. Αλλά τα πράγματα που απασχολούν εμένα είναι πολύ παρόμοια με τα πράγματα που απασχολούν αυτούς τους χαρακτήρες.

Δίστασες καθόλου να οδηγήσεις αυτές τις ταινίες σε τόσο αληθινά, τόσο σκοτεινά σημεία;

Δεν ξέρω, απλά γράφω ιστορίες που σκέφτομαι. Δεν είναι ότι δεν πιστεύω σε ευτυχείς καταλήξεις απλά δε νομίζω πως είναι πολύ συχνές. Και σίγουρα δε θέλω να κάνω μια ταινία για ανθρώπους που οι καταστάσεις τους είναι τόσο απλές ώστε να μπορούσαν όλα να καταλήξουν σε μια ευτυχή κατάληξη. Βρίσκω συναρπαστικό το να ασχολούμαι με πολύ πιο προκλητικές και συναισθηματικές περιόδους στις ζωές αυτών των χαρακτήρων. Δε νομίζω πως αυτές οι στιγμές της ζωής τους έχουν απλά happy endings. Περισσότερο καταλήγουν σε περίπλοκες, συναισθηματικά βαθιές καταλήξεις.

Αυτή σου η αναζήτηση της συναισθηματικής αλήθειας συνδέεται με τον τρόπο που καταναλώνεις σινεμά και τέχνη;

Ναι, σίγουρα. Εξάλλου όσο καιρό φτιάχνω τις ταινίες παιδεύω και τον εαυτό μου για το τι σημαίνουν όλες αυτές οι καταστάσεις στις οποίες μπλέκω τους χαρακτήρες. Ελπίζω στο τέλος κάθε φορά να έχω και λίγο μεγαλύτερη κατανόηση.

 

Έχεις ποτέ άγχος για το τι θα κάνεις μετά;

Δεν ξέρω. Με νοιάζει απλά να είμαι πάντα παραγωγικός και να συνεχίσω να δουλεύω. Οπότε δεν είναι τόσο άγχος όσο έγνοια για το πώς θα συνεχίσω να είμαι παραγωγικός. Πάντα ξέρω τι θέλω να κάνω απλά κάποιες φορές δεν ξέρω πώς να το προσεγγίσω.

Αλλά σκέφτεσαι ποτέ τις ταινίες σου ως ένα μελλοντικό σύνολο δουλειάς; Επειδή είσαι και φανατικός θεατής κιόλας, οπότε κι εσύ βλέπεις έτσι τις δουλειές άλλων. Όπως ο Ταραντίνο για παράδειγμα που πάντα μιλάει για το έργο του και το πώς θα είναι όταν σταματήσει.

Όχι, απλά σκέφτομαι τις ταινίες που μου αρέσει να βλέπω. Οπότε για έναν μελλοντικό θεατή σαν εμένα ξέρω τι θα θέλει να βλέπει. Όταν πηγαίνω και παρακολουθώ ρετροσπεκτίβες των αγαπημένων μου σκηνοθετών ξέρω τι είδους σύνολο έργου με εξιτάρει. Μπορώ να δω 5-6 ταινίες στη σειρά αν είναι όλες διαφορετικές. Να έχουν ενοποιητικά στοιχεία, αλλά να είναι αρκετά διαφορετικές, μια κωμωδία, ένα δράμα, ένα θρίλερ. Ένα double feature του Ταραντίνο θα ήταν εξουθενωτικό γιατί οι ταινίες του είναι τεράστιες και τόσο μεγάλες γενικώς και πάρα πολύ παρόμοιες. Με διαφορετικό τρόπο μεν, αλλά… Το να δεις ας πούμε συνεχόμενα το “Inglourious Basterds” και το “Django Unchained” θα ήταν εξουθενωτικό. Ενώ μικρότερες, φτηνότερες, πιο διαφορετικές ταινίες back to back για μένα είναι όνειρο.

Θες να συνεχίσεις να δουλεύεις σε αυτό το επίπεδο ανεξαρτησίας;

Ναι, δεν έχεις και πολλές επιλογές. Ελπίζω να να μπορώ να κάνω σταδιακά μεγαλύτερα πράγματα αλλά να έχω πάντα τα μικρότερα δίπλα.

Επειδή ανέφερες το “Mad Max: Fury Road” χτες [σσ. στο Q&A του “Queen of Earth”], μια ταινία που αναρωτιόμαστε όλοι πως είναι δυνατόν να βγήκε τόσο προσωπικό έργο μέσα από στούντιο.

Ναι δε ξέρω. Είχε 150 εκατομμύρια δολάρια και του πήρε 20 χρόνια. Μάλλον έτσι το κατάφερε. Πήρε τόσο πολύ χρόνο.

Αλλά το βρίσκεις όλο και πιο δύσκολο για δημιουργούς να διατηρήσουν ανέπαφο το όραμά τους μέσα από το στουντιακό σύστημα;

Ναι, μέσα από αυτό το σύστημα όπως έχει γίνει, ναι.

Εσύ δεν αισθάνεσαι καμιά ανασφάλεια πως ίσως τον επόμενο χρόνο δε θα μπορέσεις ανεξάρτητα να κάνεις την ταινία που θες;

Όχι, το “Queen of Earth” το κάναμε σε 2 βδομάδες με 5-6 ηθοποιούς. Και είχα 2-3 ακόμα ταινίες σε αυτό το επίπεδο έτοιμες να γυριστούν. Αν η επόμενη που πρέπει να κάνω είναι μια από αυτές, τότε τέλεια. Προσωπικές, συναρπαστικές ταινίες που πιστεύω πως θα είναι διαφορετικές και θα έχουν πολλά να πουν και θα μου επιτρέψουν να δουλέψω με ηθοποιούς που μου αρέσουν, χωρίς κανείς να μου λέει πως δε μπορώ να δουλέψω με αυτό τον ηθοποιό επειδή δεν είναι αρκετά γνωστός ή δεν είναι αρκετά εμπορικός για να μαζέψω το απαιτούμενο μπάτζετ. Θέλω να κάνω μικρές ταινίες σε 2 βδομάδες με τους φίλους μου και έχω 3 τέτοιες έτοιμες ανά πάσα στιγμή, μπορώ να ξεκινήσω τη στιγμή που θα βρω τον χρόνο.

 

Τέλεια. Δουλεύεις τώρα κάτι;

Γράφω όλο το χρόνο, έχω 2 δουλειές. Η μία είναι ένα τηλεοπτικό πράγμα που γράφω, και το άλλο μια στουντιακή ταινία. Που είναι δουλειές όμως. Έχω 2 δικές μου ταινίες που τις ξεκινάω σταδιακά κι έχω μια πολύ πιο μικρή αν χρειαστεί, που μπορώ να την ξεκινήσω πολύ γρήγορα και άμεσα. Πρέπει να βρεις την ισορροπία πώς να μείνεις παραγωγικός και πώς να απασχολείσαι διαρκώς.

Τι κάνεις για την τηλεόραση;

Γράφω έναν πιλότο.

Αλλά δε μπορείς να μιλήσεις γι’αυτό;

Όχι.

Ρωτάω γιατί έχει ενδιαφέρον που πολλοί ανεξάρτητοι δημιουργοί κάνουν τηλεόραση αυτή τη στιγμή.

Ναι κοίτα δεν υπάρχει τίποτα το ενδιαφέρον στην τηλεόραση, αλλά προσπαθείς για το καλύτερο. Είναι απλά διασκέδαση. Είναι ΟΚ. Μου αρέσει να χαζεύω τηλεόραση ενώ τρώω ή ενώ απλώνω τη μπουγάδα.

Δεν εκτιμάς δηλαδή καλλιτεχνικά κάποια πράγματα σαν το “Transparent” ή το “Knick”;

Δεν έχω δει το “Transparent”. To “Knick” είναι απίστευτο. Το “Knick” νομίζω ξεπερνά αυτό που είναι η υπόλοιπη τηλεόραση. Είναι εξαίρεση. Αλλά το “Knick” το έχει γυρίσει ένας κινηματογραφικός δημιουργός. Κάθε επεισόδιο είναι γυρισμένο από τον ίδιο άνθρωπο που είναι και ένας από τους πιο ιδιοσυγκρασιακούς σκηνοθέτες της γενιάς μας. Είναι εντελώς εξαίρεση.

Ίσως σε μερικά χρόνια να έχουμε κινηθεί περισσότερο προς αυτή την κατεύθυνση.

Ναι εντάξει, τέτοια πράγματα είναι… Το “Top of the Lake” που παίζει η Ελίζαμπεθ Μος είναι άλλη μια τέτοια εξαίρεση. 6 ώρες γυρισμένες από την Τζέιν Κάμπιον. 10 ώρες γυρισμένες από τον Στίβεν Σόντερμπεργκ. Αυτά είναι σπουδαία, συναρπαστικά πράγματα, αλλά οτιδήποτε άλλο δεν αντέχει σε σύγκριση σε αυτό το επίπεδο τηλεόρασης.

Αναμένω με ενδιαφέρον τη δική σου δουλειά.

Ε, δε θα είναι και τίποτα συναρπαστικό.

[γελάμε] Εντάξει, ευχαριστώ για την κουβέντα.

Ναι, ευχαριστώ!

Και είμαι σίγουρος πως η μελλοντική ρετροσπεκτίβα στη δική σου δουλειά θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα.

Ναι, το ξέρω!

 

*To 56o Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης πραγματοποιήθηκε 6-15 Νοεμβρίου.