Ο άνθρωπος πίσω από το Megaupload

Είναι Γερμανοφινλανδός. Το όνομά του είναι DOTCOM.

Δεν έχουμε καν ξεκινήσει και ήδη η ιστορία του ακούγεται σαν κάτι που ξεπήδησε από ταινία James Bond, και μάλιστα τις παλιές, τις cheesy, με τους κακούς κομμουνιστές και τον Roger Moore να κάνει παρωδία του εαυτού του.

Ακούς εκεί Kim Dotcom.

Παγιδευμένος στο δίκτυο

Φυσικά δεν ήταν αυτό πάντα το όνομά του. Τον έλεγαν Kim Schmitz αλλά θα ήθελε να τον αποκαλείς Kimble, παρατσούκλι που κόλλησε στον εαυτό του (και στην wannabe αυτοκρατορία του) ως αναφορά στον χαρακτήρα του Harrison Ford στον “Φυγά”. Ως Kimble διέδιδε αριστερά και δεξιά ότι μπορούσε να χακάρει ό,τι υπάρχει στο ίντερνετ, μάζευε κωδικούς ασφαλείας για ένα μάτσο σάιτ και διαλαλούσε την πραμάτεια του.

Αν θέλουμε τα πιστεύουμε όλα αυτά βέβαια. Ο άνθρωπος κάποια στιγμή ισχυρίστηκε ότι μετέφερε λεφτά από τραπεζικούς λογαριασμούς στην Greenpeace, κάτι που ποτέ δε συνέβη.

Αυτά όλα στις αρχές των ‘90s, όταν ακόμα την εικόνα μας για το ίντερνετ την είχαμε από ταινίες όπως το “War Games” και το “Net” με τη Sandra Bullock. Φοβόμασταν ότι μια μέρα οι υπολογιστές θα ξυπνήσουν και μας τηγανίσουν με λέιζερ που έφτιαξαν μόνοι τους, ότι το “ιντερνέ” είναι ένα κακό πράγμα που θα μας σβήσει την ταυτότητα και μετά δε θα μας αναγνωρίζει η μανούλα μας. Ο Schmitz έπαιξε φανταστικά το παιχνίδι των media εκμεταλλευόμενος τον φόβο -και τη γοητεία- του αγνώστου και πούλησε τον εαυτό του ως αυθεντία χάκερ, αντι-χάκερ, και γενική ιντερνετική περσόνα “που ξέρει τα του ίντερνετ”.

Η μεγάλη ζωή

Μη φανταστείς πάντως κανά ανθρωπάκι τύπου Zuckerberg απλώς και μόνο επειδή η αυτοκρατορία του ήταν ιντερνετική. Όταν το FBI τον συνέλαβε την προηγούμενη βδομάδα στη Νέα Ζηλανδία με τη συνεργασία της τοπικής αστυνομίας του Όκλαντ, τον βρήκε μέσα στο δωμάτιο πανικού της πανάκριβης επαύλης του παρέα με μια καραμπίνα. Δεν ξέρουμε αν περίμενε τον 007 να εμφανιστεί, πάντως σίγουρα θα τον κοντράριζε πολύ δυνατά στους δρόμους. Διότι δεν ξέρεις για εμμονή με αμάξια αν δεν έχει κοιτάξει λίγο τι συνέβαινε στο γκαράζ του Dotcom.

(Παρένθεση. Το FBI αποκαλεί την εταιρεία του Dotcom και το σύνολο των συνεργατών του ως “MegaConspiracy”. Περισσότερο από ένα ακόμα over-the-top στοιχείο σε μια υπόθεση γεμάτη από τέτοια, αυτή η ονομασία είναι ένδειξη πως και οι ομοσπονδιακοί αστυνομικοί μάλλον βλέπουν κι εκείνοι πολλές ταινίες.)

Όταν ο Schmitz είχε αρχίσει να βγάζει χρήμα στα ‘90s βασισμένος σε φούσκες και σε ψέμματα, το έριξε κατευθείαν στην υποστήριξη των παιδιάστικων εμμονών του. Πήγε κι έφτιαξε ένα ταινιάκι ονόμα “Kimble, Special Agent” όπου οδηγάει το Megacar του ως χάκερ ιδιοφυία που είναι. Αυτό το Megacar μιας που το αναφέραμε; Πλήρωσε για να του το φτιάξουν στα αλήθεια.

Ναι, τα είχε τα ζητήματάκια του. Στη λίστα των αντικειμένων που κατάσχεσε το FBI από την έπαυλή του, μια πραγματική ακολουθία εμμονής και υπερβολής, ξεχωρίζει η πληροφορία πως οι ντουζίνες των Mercedes στο γκαράζ του έφεραν διακριτές ονομασίες στις πινακίδες: Good, Evil, God, Police, Hacker, Mafia και πολλά άλλα.  Δεν ξέρουμε αν είχε δυο αντικρυστά αυτοκίνητα με πινακίδες “Καουμπόης” και “Ινδιάνος”, αλλά δε θα το θεωρούσαμε καθόλου απίθανο – αν αυτή η κινηματογραφική ιδέα δεν ήταν τόσο παλιομοδίτικη μπροστά στα δεδομένα του Dotcom.

Οι επιρροές και η ιδέα του για το τι συνιστά Μεγάλη Ζωή πρέπει να αναζητηθούν περισσότερο σε κοσμοπολίτικες περιπέτειες με αμάξια. Το “Fast & Furious” θα πρέπει να το είχε λατρέψει. Το αποκορύφωμα του σινε-παραλληλισμού της ταραχώδους πορείας του είναι μάλλον το απίστευτο ερασιτεχνικό ταινιάκι “Kimble Goes Monaco” που γύρισε απλά για να καταγραφεί (κάπου, οπουδήποτε, ακόμα σε μια μικρή γωνία γεμάτη σκουπίδια στο ίντερνετ) η εικόνα που είχε για τον εαυτό του: Λεφτά, αμάξια, γυναίκες, Μονακό. “Αυτά είναι φίλε,” σα να σου λέει.

Γαμώ την καταδίκη μου

Πολλοί έγιναν ‘κάποιοι’ βασιζόμενοι στο ψέμα που πουλούσαν στα media (ή που τα media πουλούσαν για χάρη τους), αλλά ο Schultz/Kimble/Dotcom έπαιξε με πολλούς ανθρώπους, πολλές εταιρείες, συμφέροντα, λεφτά. Και με πολλές προσωπικότητες. Όταν ήρθαν όλα μαζί πήγε να το χάσει το παιχνίδι. Ως χάκερ τη γλίτωσε με χάδια (ήταν ανήλικος όταν δρούσε ως Kimble), αλλά όταν φούσκωσε τις μετοχές μιας από τις ψευτοεταιρείες του πριν πουλήσει και βγάλει μερικά ζεστά-ζεστά εκατομμύρια, τα πράγματα σκούρυναν.

Ας πούμε ότι πουθενά δεν τον δέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες. Στην Ταϊλάνδη ίσως να το έδειξαν κάπως περισσότερο βέβαια, καθώς όταν ο Schmitz πάτησε εκεί για να χτίσει την “Kimpire” του (αλήθεια), συνελήφθη και εστάλη συστυμένος στη Γερμανία, όπου καταδικάστηκε για τις απάτες του.

Βέβαια φυλάκιση με αναστολή και πρόστιμο €100,000 δεν θα τρόμαζαν ακριβώς έναν άνθρωπο που έχει βγάλει από επενδύσεις άλλων εκατομμύρια, οπότε συνέχισε ακάθεκτος. Αυτή τη φορά με βάση το Χονγκ Κονγκ, από όπου συνέχισε να προσπαθεί να καθιερώσει την Kimble-αυτοκρατορία του.

Πειρατή, το τόπι μου

H αυτοκρατορία θα ερχόταν και θα είχε άλλο όνομα. MegaAυτοκρατορία, κατά το MegaCar που είχε προηγηθεί ή κυριότερα, κατά το MegaUpload που ίδρυσε στα μέσα των ‘00s. Ο Schmitz είχε πιάσει την καλή, το διάσημο κατεβαστήρι είχε φτάσει να αποφέρει μέχρι και παραπάνω από $175 εκατομμύρια από συνδρομές και από διαφημίσεις (υπήρξε κάποτε #13 site παγκοσμίως σε κίνηση).

Ο Schmitz, που στο μεταξύ είχε αλλάξει το όνομά του σε Dotcom σε άλλη μια προσπάθεια επανεφεύρεσης της δημόσιας περσόνας του, είχε πιάσει τον παλμό της εποχής. Έγινε σημείο αναφοράς (όχι ο ίδιος, αλλά το site του), επηρέασε όσο λίγοι τις σχέσεις της βιομηχανίας του entertainment με το κοινό/καταναλωτή της, έβγαλε χρήματα (πολλά, πολλά χρήματα) βασισμένα πάνω σε ψέματα. Έχοντας καταφέρει να ελιχθεί έντεχνα μέσα από τις αλυσιδωτές εκρήξεις της κατάρρευσης της ιντερνετικής φούσκας την προηγούμενη δεκαετία, ο Dotcom εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τις τάσεις εκείνης που έφτανε στο τέλος της.

Μέχρι να βγούμε από τα ‘00s, ο Schmitz είχε καταφέρει να γίνει όλα όσα ο Kimble ονειρευόταν.

Τα γραφεία του Megaupload στο Χονγκ Κονγκ, ο ίδιος στο ήρεμο Όκλαντ (όπου είχε μετακομίσει με την οικογένειά του – τη γυναίκα και τα τρία παιδιά του), στην Έπαυλη Dotcom. Σαν αληθινός χαρακτήρας ταινίας (αλλά αυτή τη φορά μαφιόζικης, περισσότερο στη λογική των “Sopanos” για παράδειγμα) ήταν οικογενειάρχης το πρωί, καλός γείτοντας το μεσημέρι, πειρατής το βράδυ.

Και κάτι παραπάνω: Όταν οι ομοσπονδιακοί εισέβαλαν στα γραφεία του Megaupload και στο ίδιο του το σπίτι με ελικόπτερα και SUV, κλείνοντας την επιχείρηση και συλλαμβάνοντας τον πάλαι ποτέ χάκερ με άκρως κινηματογραφική υπερβολή, οι κατηγορίες βάσει των οποίων συνελήφθη ξεπερνούσαν την απλή περίπτωση ενός Pirate Bay και έφταναν ως το ξέπλυμα χρήματος.

Από τις ταπεινές καταβολές του κλισέ κομπιουτεράκια που ρίχνει sites από ένα laptop στο υπονοδωμάτιό του μέχρι τον μεγαλο-επιχειρηματία που βάζει διάσημους σταρ να τραγουδούν για την προώθηση της κατά βάση παράνομης επιχείρησής του, ο Kim Dotcom έκανε αλήθεια το ίδιο του το ψέμα. Και τα κατάφερε με τρόπο τόσο κινηματογραφικό, που κάνει την όποια αναπόφευκτη ταινία να μοιάζει ήδη περιττή.