Ο Άντονι Χόροβιτς γράφει παιδικά βιβλία για να διορθώσει τα παιδικά του χρόνια

Αν ο Σέρλοκ Χολμς ανέβαινε στον πάνω όροφο των Public στην πλατεία Συντάγματος θα επεξεργαζόταν εκατοντάδες πληροφορίες το λεπτό για όλες τις φιγούρες που απολαμβάνουν καθημερινά τον καφέ τους. Πιθανότατα να συλλάμβανε και μερικές από αυτές, στοιχειοθετώντας το ‘έγκλημα’ μέσα από αποδείξεις που μόνο το μυαλό του θα μπορούσε να γεννήσει. Ο κύριος που κάθεται απέναντί μου γνωρίζει καλά το μυαλό αυτό. Το Ίδρυμα Arthur Conan Doyle, άλλωστε, τον επέλεξε πριν από χρόνια για να γράψει δύο νέες περιπέτειες (‘The House of Silk’ και ‘Moriarty’) του Σέρλοκ Χολμς.

Δεν είναι η πρώτη φορά, όμως, που ο Άντονι Χόροβιτς καταπιάνεται με θρύλους. Η πένα του έχει γράψει και τις νέες περιπέτειες του Τζειμς Μποντ. Κι ο ίδιος, άλλωστε, έναν ζωντανό θρύλο αποτελεί. Με δημοφιλείς σειρές αστυνομικών βιβλίων (μόνο οι περιπέτειες του έφηβου κατάσκοπου Άλεξ Ράιντερ έχουν φιλοξενηθεί σε εκατομμύρια σπίτια), βραβευμένες τηλεοπτικές σειρές (όπως οι ‘Foyle’s War’ και ‘Midsomer Murders’), αλλά και παιδικά βιβλία. Που ξορκίζουν τα άσχημα παιδικά του χρόνια.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

Θα νιώθω ένοχος αν μιλούσα για δυστυχισμένα παιδικά χρόνια, καθώς υπάρχουν πολλά φτωχά και άρρωστα παιδιά στον κόσμο, ενώ εγώ ήμουν ένα πλούσιο παιδί που είχε όλες τις ανέσεις. Ωστόσο, μεγάλωσα σε ένα προβληματικό περιβάλλον. Όταν ήμουν οκτώ χρονών οι γονείς μου με έστειλαν σε ένα ιδιαίτερα αυστηρό σχολείο όπου κυριολεκτικά καταστράφηκε η αυτοπεποίθησή μου. Με είχαν πείσει ότι ήμουν χαζός, χοντρός και άχρηστος. Άσχημες καταστάσεις για ένα παιδί. Για αυτό ίσως καταπιάστηκα με τη συγγραφή παιδικών βιβλίων, για να διορθώσω τα δικά μου δυστυχισμένα παιδικά χρόνια.

Μέσα σε αυτό το δυσλειτουργικό σχολικό περιβάλλον παίρνει την απόφαση να γίνει συγγραφέας. Ήταν μόλις 10 ετών.

Είχε ωριμάσει από τότε μέσα μου η ιδέα. Εφτά χρόνια αργότερα, όταν άρχισα να διαβάζω Σέρλοκ Χολμς, το συγκεκριμενοποίησα ακόμα πιο πολύ. Ήθελα να γίνω συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων. Στα 20 μου είχα ήδη αρχίσει να γράφω βιβλία και λίγο καιρό μετά μου ζητήθηκε – ύστερα από μία σειρά τυχαίων γεγονότων – να συμμετέχω στη συγγραφή ενός σεναρίου για μία τηλεοπτική σειρά. Για την ακρίβεια όχι για μία απλή τηλεοπτική σειρά, αλλά για το ‘Robin of Sherwood’, μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία της βρετανικής τηλεόρασης. Σκέψου ότι τότε μιλούσαμε για ένα τεράστιο τηλεοπτικό γεγονός για τη χώρα κι εγώ ήμουν στην ομάδα των σεναριογράφων. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερο ξεκίνημα.

Από τα χέρια του έχουν περάσει μερικοί από τους σημαντικότερους ντετέκτιβ της παγκόσμιας αστυνομικής λογοτεχνίας. Ο ίδιος επιμένει σε κάθε του κουβέντα στην καθοριστική σημασία τους σε μία αστυνομική ιστορία.

Όλα σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα αρχίζουν και τελειώνουν στον ντετέκτιβ. Δεν λες διάβασα το νέο βιβλίο εκείνης της δολοφονίας, αλλά το νέο βιβλίο του Πουαρό, του Σέρλοκ κτλ. Του σταρ ντετέκτιβ. Tο μεγάλο στοίχημα, λοιπόν, είναι να χτίσεις μία στενή σχέση ανάμεσα στον ντετέκτιβ και τον αναγνώστη, να τους βάλεις να ‘κάτσουν’ δίπλα – δίπλα και να ‘ζουν’ μαζί την υπόθεση. Δεν πρέπει, για εμένα, να χάνεται αυτή η σχέση.

Προφανώς, όμως, δεν το πιστεύουν όλοι οι συγγραφείς. Ο Ντόιλ, για παράδειγμα, εξαφάνιζε τον Σέρλοκ και τον εμφάνιζε αργότερα με καινούριες πληροφορίες και λεπτομέρειες για το έγκλημα. Και τότε ο αναγνώστης λέει: “μισό λεπτό, δεν ήμουν μαζί σου όταν πήρες αυτές τις πληροφορίες. Δεν είναι δίκαιο”. Για μένα μία καλή αστυνομική ιστορία πρέπει να τελειώνει όταν ο ντετέκτιβ και ο αναγνώστης φτάνουν μαζί στο τέλος. Και χαμογελάνε.

Μπροστά του βρίσκεται μία εντυπωσιακή πένα με την οποία σημειώνει συνέχεια. Του ζητάω να μου περιγράψει την ιστορία της.

Γράφω πάντα με τη συγκεκριμένη πένα τα βιβλία μου. Ούτε υπολογιστής, ούτε τίποτα. Μόνο πένα. Λατρεύω την αίσθηση του γραψίματος, το ίδιο το χαρτί, το μελάνι που μπορεί να λερώσει τα δάχτυλά μου

Ξέρεις πολλοί σπουδαίοι συγγραφείς χρησιμοποιούσαν μελάνι για να γράψουν τα έργα τους. Σαίξπηρ, Ντίκενς, όλοι οι σπουδαίοι. Μπορεί όχι πένες, αλλά σίγουρα μελάνι.

Η συζήτησή μας φτάνει στο τελευταίο βιβλίο που έγραψε με τη συγκεκριμένη πένα και κυκλοφορεί στην Ελλάδα με τίτλο ‘H Λέξη είναι φόνος’. Βιβλίο που ξεκινάει κάπως ανορθόδοξα, καθώς αντί να τελεστεί πρώτα το έγκλημα και ύστερα να εμφανιστεί το γραφείο τελετών, η Νταϊάνα Κάουπερ οργανώνει πρώτα την κηδεία της και ύστερα δολοφονείται. Γελάει.

Όλα σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα έχουν να κάνουν με το κίνητρο. Και στη συγκεκριμένη ιστορία το γραφείο τελετών κάπου – κάπως μπορεί να σχετίζεται μαζί του. Ή και όχι.

Τον ρωτάω πώς θα ήθελε να πεθάνει ο ίδιος. Δεν το σκέφτεται καθόλου.

Βίαια, ξαφνικά και σίγουρα χωρίς να το περιμένω. Επίσης, αν γίνεται, όχι μαζί με άλλα άτομα.

Και με ποιον τρόπο θα ‘σκότωνε’ έναν ήρωά του; Του αναλύω περιπτώσεις όπου θρύλοι της αστυνομικής λογοτεχνίας είτε σκοτώνουν τον ήρωά τους, είτε τον ‘συνταξιοδοτούν’, είτε τον θέτουν στο περιθώριο με κάποια ασθένεια (όπως π.χ. το αλτσχάιμερ που ‘χάρισε’ στον επιθεωρητή Βαλάντερ ο Μάνκελ). Αντιδρά.

Δε μου αρέσει να σκοτώνω τους ήρωές μου. Ούτε στα παιδικά βιβλία, ούτε στα αστυνομικά. Ζούμε σε μία τόσο στενάχωρη εποχή που δε χρειάζεται να φορτώσουμε τα σκοτάδια της και στη μυθοπλασία. Χρειαζόμαστε τους ήρωες. Δεν σου λέω ότι ο Χόθορν (ο πρωταγωνιστής της τελευταίας του σειράς αστυνομικών βιβλίων) θα επιβιώσει και στα δέκα βιβλία που έχω ήδη γράψει για αυτόν, αλλά σίγουρα δε θα τον σκότωνα ελαφρά τη καρδία. Μπορεί, με έναν μαγικό τρόπο, να παραμείνει ζωντανός ως την τελευταία σελίδα.

Ο Άντονι Χόροβιτς ξέρει, άλλωστε, πολλά από τον κόσμο της μαγείας καθώς διαθέτει μία τεράστια συλλογή από μαγικά κόλπα. Αυτή είναι η μία του μεγάλη αγάπη. Η δεύτερη είναι η Ελλάδα. Το καταλαβαίνει κανείς κι από το προηγούμενο βιβλίο του ‘Οι Φόνοι της Κίσσας’.

Την αγαπώ τη χώρα σας. Τους ανθρώπους της, τον καιρό, το φαγητό, τη μυθολογία, την ιστορία, τη θάλασσα. Είμαι ένας εραστής της και μέγας λάτρης της Κρήτης, όπου έχω ήδη αρχίσει να γράφω το σίκουελ της ‘Κίσσας’.

Ο χρόνος μου μαζί του έχει τελειώσει. Προτού με αποχαιρετίσει με μία εγκάρδια χειραψία τον ρωτάω ποιον θα επέλεγε το… Ίδρυμα του Antony Horowitz για να συνεχίσει τις δικές του ιστορίες (όπως αυτός κλήθηκε να κάνει με τις περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς και του Τζέιμς Μποντ). Το σκέφτεται για ώρα.

Κοίτα, θα είμαι νεκρός οπότε δεν θα με πολυνοιάζει. Ωστόσο, θα ήθελα να αναθέσουν τη συνέχεια των ιστοριών μου στον Ρόμπερτ Χάρις. Είναι ένας εξαιρετικός συγγραφέας και θα τα πήγαινε περίφημα.

Info: Τα βιβλία ‘Οι Φόνοι της Κίσσας’ και ‘Η λέξη είναι φόνος’ κυκλοφορούν από τις ‘Εκδόσεις Διόπτρα’.

*Ευχαριστούμε τα Public για την εξαιρετική φιλοξενία.