O Απόλλωνας Παπαθεοχάρης είναι ατρόμητος
Ο σκηνοθέτης της 'Αμφιβολίας' μας μίλησε για παραστάσεις μεγάλης κλίμακας και ευνουχισμένες ταινίες μικρού μήκους.
- 17 ΑΠΡ 2018
O Απόλλωνας Παπαθεοχάρης έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Αφού σε δυσκολέψει στην αρχή να τον πλησιάσεις όταν συναντηθείς μαζί του αυτό που σου κάνει εντύπωση είναι το χαμόγελο και η ευγένειά του. Σε οδηγεί σε ένα πολύ όμορφο σημείο, δίπλα στην θάλασσα, και εκεί αρχίζει να σου μιλάει. Για την τέχνη του, τις εικόνες που έχει δημιουργήσει στο θέατρο αλλά και τη μουσική, για την αναρχική εφηβεία του, για την εποχή που έκανε τα γενέθλιά του στα μπουζούκια- επτά ετών- πρώτο τραπέζι πίστα με αναψυκτικά και τοστ.
Από τότε μέχρι σήμερα έχουν μεσολαβήσει πολλά μουσικά viceo clip- ευνουχισμένες ταινίες μικρού μήκους τα αποκαλεί τώρα πια- πολλές θεατρικές παραστάσεις, σκηνογραφικά αλλά και σκηνοθετικά, με πιο πρόσφατη την φετινή –αριστουργηματική- ‘Αμφιβολία’ με πρωταγωνίστρια τη Ρούλα Πατεράκη. Ο Απόλλωνας Παπαθεοχάρης είναι όλα αυτά, υπάρχει σε όλα αυτά, με το δικό του μοναδικό τρόπο και αποδεικνύει – κάθε τόσο- ότι το να είσαι καλλιτέχνης είναι υπέροχο, αρκεί να αγαπάς και να σέβεσαι τη δουλειά σου. Αυτός το κάνει και με το παραπάνω.
«Δεν πάλεψα με κάποιο στερεότυπο για να κερδίσω κάτι, δεν πιστεύω στα στερεότυπα. Είμαι καλλιτεχνικός τύπος. Για να μπορέσω να αναδειχθώ επαγγελματικά και να καταφέρω να εκφραστώ στηριζόμουν σε οτιδήποτε καλλιτεχνικό μου δινόταν, σε καθετί που βρισκόταν γύρω μου και γινόταν πηγή έμπνευσης και δημιουργίας. Μου δόθηκε η ευκαιρία να ασχοληθώ με τη μουσική….το έκανα. Είχα την ευκαιρία να δημιουργήσω τα σκηνικά για μια θεατρική παράσταση ή να σκηνοθετήσω …και αυτό το έκανα. Είναι η ανάγκη που έχω κάθε φορά. Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση αισθάνομαι και είμαι πολυπράγμων. Έχω κάνει διάφορα πράγματα και αυτό μου αρέσει διότι δεν είναι καθόλου βαρετό. Είναι ωραίο που ασχολούμαι με πολλά και ετερόκλητα που έχουν-όμως- έναν κοινό παρανομαστή. Tην καλλιτεχνικότητα».
Η ενασχόλησή του με την τέχνη ξεκίνησε στα μικρά- τα πρώιμα χρόνια- και ήταν εμφανές ότι αυτό το παιδί είχε ξεχωριστό και σπάνιο ταλέντο. Στον τρόπο που αντιμετώπιζε την ζωή και έφτιαχνε εικόνες κοιτάζοντας γύρω του.
«Θυμάμαι τον εαυτό μου να ζωγραφίζει από πάντα. Στο νηπιαγωγείο ερχόταν τα παιδάκια, καθόταν δίπλα μου και θαύμαζαν τις ζωγραφιές που έφτιαχνα. Στη μητέρα μου έκανα δώρο-από τότε- πίνακες και άλλα δημιουργήματα. Έχει κρατήσει-μέχρι σήμερα- αγαλματάκια απο πλαστελίνη που είχα φτιάξει στην Α Δημοτικού, είχα πάντα καλό χέρι».
Η απόφαση και η αρχή
«Η απόφασή μου να ασχοληθώ επαγγελματικά με την τέχνη ήταν δεδομένη- εξ αρχής. Το ήξερα και το έλεγα πάντα. Ξεκίνησα δηλώνοντας ότι θέλω να γίνω ζωγράφος. Αυτό προέκυπτε από τη σιγουριά που είχα –από μικρός- για την ικανότητά μου αφού η τέχνη ήταν το μόνο σύνολο μέσα στο οποίο ήξερα ότι είμαι καλός. Κατά τα άλλα ήμουν πολύ κακός μαθητής όταν το σχολείο είχε απαιτήσεις διαβάσματος. Ήμουν-για παράδειγμα- πολύ καλός στο Δημοτικό αλλά μόλις μπήκα στο Γυμνάσιο όπου έπρεπε να διαβάσω και σε συνδυασμό με το ότι ήμουν δυσλεκτικός, έγινα ένας κακός μαθητής. Χαίρομαι, όμως, που η μητέρα μου είχε την κουλτούρα να υποστηρίξει να να ενθαρρύνει την ικανότητα και την αφοσίωσή μου σε ό,τι είχε καλλιτεχνικό ενδιαφέρον, τη σιγουριά που είχα για τον καλλιτεχνικό μου εαυτό.
Ο πατέρας μου δυσκολεύτηκε πολύ να το χωνέψει. Θεωρούσε ότι έπρεπε να διαχειριστώ την καλλιτεχνία μου σαν χόμπι. Ήθελε- όπως οι περισσότεροι πατεράδες που έχουν δική τους δουλειά- να ασχοληθώ με τις οικογενειακές επιχειρήσεις. Είχα την εξυπνάδα να καταλάβω ότι δεν θα τα κατάφερνα όπως θα ήθελα ή με τον τρόπο που θα ήθελαν οι άλλοι. Αν και σήμερα το κάνω με κάποιο τρόπο. Η σχέση που είχα και έχω με τους γονείς μου δεν διαφέρει από τον τρόπο που συμπεριφέρονται όλα τα παιδιά απέναντι στο μπαμπά και τη μαμά. Με τη μητέρα μου επικοινωνώ καλύτερα, επειδή έχουμε τα ίδια μυαλά, αλλά ο πατέρας μου με κακομαθαίνει περισσότερο».
Η σχέση με τον πατέρα του Γιάννη Παπαθεοχάρη και οι φίρμες
«Ένα κομμάτι της ζωής μου ήταν η δουλειά που έκανε και κάνει ο πατέρας μου. Μεγάλωσα σε μαγαζιά εστίασης και ψυχαγωγίας. Δεν ήταν και δεν είναι κάτι περίεργο ή ιδιαίτερο. Συναντούσα όλους αυτούς τους γνωστούς καλλιτέχνες αλλά δεν τους έβλεπα σαν φίρμες. Δεν μυθοποίησα μια κατάσταση αφού ήταν η πραγματικότητα και η καθημερινότητά μου. Οι μύθοι και οι θρύλοι –στα δικά μου μάτια- είχαν μια ανθρώπινη πλευρά και μια κανονικότητα, με αδυναμίες και χιούμορ. Κάποιοι ήταν έτσι και κάποιοι αλλιώς.Έχω δει τους πάντες σε οποιαδήποτε κατάσταση μπορείς να φανταστείς».
Η οικογένεια και η αναρχική εφηβεία
«Μεγάλωσα σε ένα ιδιαίτερο περιβάλλον. Ο αδερφός μου ήταν ανέκαθεν ένας πολύ καθώς πρέπει κύριος και ένα σωστό παιδί από προσωπική ανάγκη. Δεν του το ζήτησε κάποιος, απλώς αυτό ήθελε, έτσι ήταν και είναι. Ο πατέρας μου αν και επιχειρηματίας που ασχολείται με μαγαζιά διασκέδασης και εστίασης δεν έχει πιει και δεν έχει καπνίσει ποτέ στην ζωή του. Η μητέρα μου είναι ποιήτρια και γυναίκα της Γαλλικής φιλολογίας. Εγώ επαναστάτησα και πέρασα μία δύσκολη εφηβεία. Από την ηλικία των 17 ετών μέχρι και τα 22, περίπου, δεν είχα βρει το κέντρο μου και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γίνω ο αναρχικός μέσα σε αυτό το οικογενειακό σύνολο. Δεν ήμουν, όμως, κακό παιδί. Απλώς έκανα ακρότητες στα μαλλιά και το ντύσιμο, στον τρόπο που συμπεριφερόμουν. Ξύριζα το κεφάλι μου και έβαφα τα μαλλιά μου μπλε. Φορούσα 3 σκουλαρίκια στα αυτιά και 5 στη μύτη. Δεν έχω σκοτώσει και δεν έχω κλέψει αλλά όλα τα υπόλοιπα-πάνω κάτω, τα έχω κάνει».
Πρώτο τραπέζι πίστα σε ηλικία 7 ετών
«Από 7 ετών βρέθηκα στα μπουζούκια. Έπρεπε- για παράδειγμα- να πάμε οικογενειακώς στην πρεμιέρα της Μαρινέλλας και του Πάριου. Με έντυνε η μητέρα μου, μου φορούσε κοστούμι και παπιγιόν και πηγαίναμε. Κατά τη μία με μία και μισή νύσταζα και μου έστρωναν στο γραφείο για να κοιμηθώ. Δεν έχω χάσει μουσική πρεμιέρα. Ήμουν πάντα εκεί. Από την Γ Δημοτικού κάνω τα γενέθλιά μου, με πολύ μεγάλη επιτυχία, στα μπουζούκια. Θυμάμαι να είμαι πρώτο τραπέζι –πίστα στο μικρό Διογένη όπου τραγουδούσε η Πωλίνα με τη Βίσση και τον Καρβέλα. Ήμουν επτά ετών, φορούσα παπιγιόν, είχα εκεί όλους τους συμμαθητές μου, πίναμε αναψυκτικά και τρώγαμε τοστ. Καθόμασταν στο πρώτο πρόγραμμα και κατά τη μία φεύγαμε. Θυμάμαι όταν είμασταν στο Λύκειο είχα καλέσει μια κολλητή μου φίλη και η μητέρα της πήρε τηλέφωνο το Λυκειάρχη για να του εκφράσει την έκπληξη και την αγανάκτησή της. Τον ρωτούσε πώς είναι δυνατόν και πώς τολμάω να καλώ την κόρη της σε νυχτερινό μαγαζί».
Η δύναμη του σκηνοθέτη Απόλλωνα
«Δεν μπορείς να φτιάξεις ανθρώπους, η θέση μου δεν είναι αυτή. Αν γινόταν θα μαζεύαμε κόσμο από το δρόμο και θα δημιουργούσαμε μια εικόνα. Όταν καλείσαι να προωθήσεις κάποιον με τη δουλειά σου, πρέπει αυτός ο κάποιος να έχει κάτι ξεχωριστό, μια λάμψη και εσύ- με τον τρόπο σου- να καταφέρεις να αναδείξεις τις ικανότητες και τις δυνατότητές του στο μεγαλύτερο βαθμό. Στις επαγγελματικές -όπως και σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις- μπορεί να ζητήσεις κάτι παραπάνω από αυτό που είναι σε θέση ο άλλος να σου δώσει. Η ισορροπία και το καλό αποτέλεσμα έχουν να κάνουν με την εμπειρία. Είτε συνεργάζομαι με έναν ηθοποιό είτε με έναν τραγουδιστή είμαι πολύ συγκεκριμένος σε αυτό που ζητάω, έχω συγκεκριμένη αισθητική και γίνομαι απαιτητικός αλλά γνωρίζοντας–εξ αρχής- τι θέλω να κάνω δεν προκαλώ χάος και αυτό βοηθάει πολύ. Από την άλλη πλευρά καταλαβαίνω –στην πράξη- ότι το θέατρο είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Ό,τι και να έχεις στο μυαλό σου όσα προκύπτουν, κατά τη διάρκεια των προβών- σε εκπλήσσουν. Αν και πηγαίνω πάντα με ένα πλάνο πολλά μπορούν να αλλάξουν ενώ κάποια μένουν ίδια… στο τέλος. Είμαι πολύ δεκτικός και ομαδικός αλλά όλα όσα ακούω τα φιλτράρω και επιλέγω αυτά που ταιριάζουν με την αρχική μου ιδέα».
Το στοίχημα της θεατρικής ‘Αμφιβολίας’
«Ο στόχος μου στην ‘Αμφιβολία’ ήταν να δώσω την δική μου οπτική σε ένα έργο αμιγώς θεατρικό που όμως έχει ταυτιστεί- πάρα πολύ- με μία κινηματογραφική ταινία. Έχουμε να κάνουμε με ένα έργο λόγου και εγώ είμαι σκηνοθέτης εικόνας. Δεν είχα την ευκολία του μεγάλου συνόλου, των καταστάσεων και της δράσης. Βγήκα από την comfort zone, την πολυτέλεια της εικόνας, αναμετρήθηκα με το λόγο και τα κατάφερα, έχω αγαπήσει πολύ αυτή την παράσταση. Είναι ένα ξεχωριστό έργο που ενώ στην αρχή έχει να κάνει με την θρησκεία, όσο προχωράει εστιάζει στις ανθρώπινες σχέσεις. Στον τρόπο που ένας άνθρωπος μπορεί να δει κάποιον άλλον μέσα σε μικρά κοινωνικά σύνολα. Απενοχοποιεί την αμφιβολία».
Η δασκάλα του Ρούλα Πατεράκη
«Η Ρούλα Πατεράκη είναι δασκάλα μου. Έχω μελετήσει δίπλα της θέατρο, έχω κάνει μαθήματα μαζί της και σκηνοθέτησα τρεις παραστάσεις στις οποίες ήταν η πρωταγωνίστρια. Μία δύσκολη και απαιτητική γυναίκα που την ίδια στιγμή είναι δοτική και έχει εκατομμύρια γνώσεις. Με ένα νεανικό μυαλό με την φλόγα και το βρασμό του εφήβου».
Καλλιτέχνης χωρίς φόβο αλλά με πάθος
«Η τέχνη και το θέατρο έχουν χίλια καλά αλλά και έναν σνομπισμό… μία κλίκα. Το έχω ζήσει. Διεκδίκησα πράγματα που αγαπώ και την ίδια στιγμή δούλεψα σκληρά για να αποδείξω τριπλά τι είμαι και αν αξίζω να αυτοαποκαλούμαι καλλιτέχνης. Όλο αυτό που κάνω δεν είναι τερτίπι ή παιχνίδι, είναι ψυχική ανάγκη. Στη δουλειά μου δεν έχω φόβο. Είμαι ατρόμητος, αν μπορώ να το πω έτσι. Θα μου ζητήσεις να δημιουργήσω κάτι και θα το κάνω. Για παράδειγμα αν έρθεις και μου πεις φτιάξε ένα γλυπτό, για ένα Μνημείο Πεσόντων στο Σύνταγμα, θα το κάνω. Το μόνο που θέλω είναι να δίνω καλαισθησία και αισθητική μέσα από την τέχνη μου».
Οι ευνουχισμένες ταινίες μικρού μήκους
«Τυχαία ξεκίνησα να σκηνοθετώ video clip. Ήρθε κάποιος και μου ζήτησε να τον βοηθήσω, το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη. Τώρα σκέφτομαι ότι θα ήθελα να κάνω μία κοινωνική ταινία. Έχω δημιουργήσει 35 video clip και τα έχω βαρεθεί. Με το πολύ μικρό τους μπάτζετ δεν είναι κάτι παραπάνω από ταινίες μικρού μήκους χωρίς λόγο και δίνουν μεγάλη σημασία στην εικόνα. Είναι ευνουχισμένες ταινίες μικρού μήκους λοιπόν αν και αποτελούν την χαρά της ποπ κουλτούρας με ξεχωριστή ενέργεια και δύναμη».
Εκτός συνόρων
«Όταν ήμουν φοιτητής και τελείωσα μου έγινε πρόταση να μείνω στο Λονδίνο. Δεν έκατσα για επιπόλαιους λόγους και το έχω μετανιώσει πολύ. Θέλω να προβάλλω την τέχνη μου σε παγκόσμιο επίπεδο. Να εκτεθώ σε τέτοιο βαθμό. Ποιος δεν το επιθυμεί; Λατρεύω δουλειές όπως το ‘Game Of Thrones’ και το ‘The Handmaid’s Tale’.
Η φωτιά της Ελένης Φουρέιρα
«Η Ελένη Φουρέιρα είναι ένα όμορφο, λαμπερό και ταλαντούχο κορίτσι. Έχει εξαιρετική ενέργεια, είναι φοβερή διασκεδάστρια και υποστηρίζει την ποπ κουλτούρα με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο. Στο ‘Fuego’, για τη συμμετοχή της στην Eurovision, προσπάθησα να προβάλλω την εικόνα ενός καλλιτέχνη τον οποίο ξέρουμε στην Ελλάδα από διάφορες καταστάσεις… έχουμε δει όλες τις πλευρές του. Αυτή η δουλειά έχει στόχο να την παρουσιάσει σε ένα κοινό που δεν τη γνωρίζει. Έδωσα βάση στο πώς θα φανεί και θα λάμψει αυτό που κρύβει μέσα της, αυτό που θα ήταν καλό να δουν οι έξω».
Εξέλιξη
«Το δύσκολο δεν είναι να εμπνευστώ αλλά να επιλέξω τι θα εικονοποιήσω. Να επιλέξω αυτό που αφορά και να το εκθέσω με τον καλύτερο τρόπο. Αγαπώ όσα γίνονται, μου αρέσει η ζώη όπως εξελίσσεται και θέλω να προχωράω διαρκώς…. Δεν κολλάω στο παρελθόν».
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:
