Ο Απόστολος Γκλέτσος δεν μπορεί να πει ποτέ ψέμματα

Ψαρωτικός. Αυτό, πέρα και πάνω από όλα, είναι ο Απόστολος την πρώτη φορά που έρχεσαι σε επαφή μαζί του. Υποψιάζομαι, χωρίς να είμαι σίγουρος, ότι το κάνει γιατί γουστάρει να σπάει πλάκα με οτιδήποτε ‘μυρίζει’ καθωσπρέπει. Ή γιατί είναι όντως τόσο ‘βάναυσα’ ειλικρινής όσο επιμένει ότι είναι.

“Δεν λέω ποτέ ψέματα. Δεν μου αρέσει. Και γίνομαι και μαλάκας στην πορεία. Γιατί υπάρχουν και τα κατά συνθήκη, που ενίοτε χρειάζονται. Αυτό που μου λέει δηλαδή συνέχεια η μάνα μου και τσακωνόμαστε. Δεν χρειάζεται π.χ. να πεις του άλλου ότι ‘είσαι τόσο μαλάκας’. Πες του ότι ‘δεν συμφωνώ με την άποψή σου’. Αλλά δεν λέω. Ούτε καν στην κόρη μου. Με ρωτάει ‘Μπαμπά, είμαι χοντρή;’. Tης λέω ‘Είσαι’. Δεν είναι αμαρτία να πω στο παιδί μου ψέματα; Λέω την αλήθεια. Ότι ‘Είσαι, αλλά είσαι τόσο όμορφη που, αν χάσεις 4-5 κιλά, και αν θέλεις έλα να σε βοηθήσω, θα είσαι η θεά'”.

Πάντως το κάνει. Και είναι ψαρωτικός. Ή τουλάχιστον ήταν μαζί μου την πρώτη φορά που μιλήσαμε στο τηλέφωνο για να κανονίσουμε την συνέντευξη.

“Το Τατουάζ είναι η πρώτη φορά που παίζω τον μπαμπά ενήλικης κόρης. Η δική μου κόρη είναι 16 ετών και δεν την αλλάζω με τίποτα, αλλά θα ήθελα να έχω και έναν γιο. Μου λείπει ένας γιος. Αυτό φαίνεται από το πως φέρομαι στους πιτσιρικάδες. Είμαι πατέρας. Προσωπικά, πάντως, με βοήθησε πάρα πολύ αυτό, ότι έγινα πατέρας. Ήταν καλό για μένα. Ενδεχομένως θα έπρεπε να έχω κάνει κι άλλο παιδί, αλλά το έχουμε κλείσει τώρα το θέμα. Αν είχα κάνει, θα με βοηθούσε ακόμη περισσότερο για να μπορέσω να ‘συμμαζέψω’ τα δύσκολα”.

Για την ακρίβεια ψαρωτικός, εν δυνάμει εκρηκτικός και, σε πρώτη ανάγνωση, με ένα διαπεραστικό βλέμμα που -χωρίς απαραίτητα να είναι- τον κάνει να μοιάζει ελαφρώς τσαντισμένος με όλα τα στραβά που βλέπει να συμβαίνουν γύρω του.

“Έχω ζήσει πολλές ζωές και δεν είναι καλές όλες. Γιατί είναι ανάλογα με το τι κουβαλάς μέσα σου. Και εγώ είμαι κουρδισμένος να βλέπω και να με ενοχλούν περισσότερο τα άσχημα τριγύρω μου”.

Πέρασα για αυτό πολλές δεκαετίες της ζωής μου απόλυτα παρεξηγημένος από το περιβάλλον μου και από τον εαυτό μου. Το ξεπέρασα στα 50 μου, με μεγάλη προσπάθεια, και με ανθρώπους που με βοήθησαν χωρίς να το καταλάβω

Όλα, όμως, τα παραπάνω, είναι λίγο πολύ αναμενόμενα. Είναι αυτό που περιμένεις από εκείνον και αυτό που ίσως έχεις ήδη ακούσει για εκείνον. Το αναπάντεχο της υπόθεσης; Το πόσο ψαρωτικά ευγενής είναι ο κύριος Γκλέτσος όταν τον προσεγγίσεις χωρίς προκάτ απόψεις για εκείνον. Αυτό που πρόλαβα να διαπιστώσω σε μια συνέντευξη που κράτησε κάτι λιγότερο από μια ώρα, όρθιοι στον κήπο μιας βίλας στα βόρεια προάστια, στο διάλειμμα από ένα από τα γυρίσματα που έχει.

“Ο ρόλος στο ‘Τατουάζ’ είναι όντως γραμμένος πάνω μου. Έτσι πάει στα καθημερινά. Δεν μπορείς να παίξεις ρόλο. Είναι πολύ δύσκολο. Η ιστορία έρχεται, φεύγει, χάνεσαι. Οπότε, από τη στιγμή που δέχθηκα και μετά, μίλησα με τον σεναριογράφο και τον έφερε πιο κοντά μου. Στην αρχή, όταν μου τον πρότειναν, είπα όχι. Άλλαξα γνώμη μετά από δυο ώρες, αφού το συζήτησα με τον εαυτό μου και τους στενούς μου συνεργάτες. Είπαμε ότι θα είναι καλό για την υποψηφιότητα μου στην Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας”.

Εκεί που δεν μου πήρε πάνω από πέντε λεπτά για να συνειδητοποιήσω (με αρχική έκπληξη, το ομολογώ) ότι αυτός που έχω απέναντί μου είναι ένας κάργα γενναιόδωρος άνθρωπος.

“Σε αντίθεση με κάποιους άλλους που περνάνε δύσκολα το πέρασμα του χρόνου και τη μετάβαση από πρωταγωνιστές σε δευτεραγωνιστές, εγώ κάνω προβολή μέσα στους νέους του εαυτού μου και ζω τη χαρά μέσα από τη χαρά τους. Ευχαριστιέμαι τη χαρά τους”

Κάποιος που έχει ρουφήξει τη ζωή με το μεδούλι και το μόνο που θέλει να κάνει για το υπόλοιπο της ζωής του είναι να δίνει. Τα πάντα εκτός από συμβουλές.

“Δεν δίνω συμβουλές. Αν είναι να πείσω κάποιον, θα τον πείσω με την συμπεριφορά μου. Όχι με το να τον πάρω από το χέρι και να του πω ‘πρέπει να κάνεις αυτό’. Αν έρθει κάποιος και με ρωτήσει θα του πω ‘Κάνε ότι σε φωτίσει ο θεός'”

Αυτός δεν είναι άλλωστε ο λόγος που έγινε δήμαρχος Στυλίδας. Το να δίνει. Σωστά Απόστολε;

“Στο δημαρχιλίκι πήγα για να το ευχαριστηθώ εγώ. Για μένα πήγα. Για να βγάλω δουλειά και να βλέπω στα πρόσωπα των άλλων την αποδοχή. Αυτό εμένα με καυλώνει. Γιατί μπορεί να έχω νιώσει στη ζωή μου την αποδοχή, αλλά αυτή είναι άλλου είδους. Ξέρεις τι είναι να σου λένε ‘Κατάφερες να φέρεις ρε φίλε νερό στο ορεινό να ποτίσουμε; Κάτσε κάτω να σφάξουμε και να φάμε δυο αρνιά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη καύλα’“.

Οπότε, αν το δημαρχιλίκι είναι αυτό που τον φτιάχνει τόσο, τότε τι του προσφέρει η υποκριτική πλέον; Είναι απλώς μια παλιά αγάπη;

Είμαι επτά χρόνια δήμαρχος και, όποιον και να ρωτήσεις, ακόμη και αν δεν με έχει ψηφίσει, θα βάλει το κεφάλι του στη λαιμητόμο για δυο πράγματα. Ότι δεν έχω βάλει το χέρι στο μέλι. Και ότι δεν έχω πάει ούτε μια ώρα διακοπές

“Οπότε, όπως ο άλλος πάει και κάνει ιστιοπλοΐα, έρχομαι εγώ και κάνω ψυχοθεραπεία υποδυόμενος τον Θεοχάρη Ραζή. Ξέρεις τι μου αρέσει πιο πολύ; Όχι την ώρα που παίζω, αλλά η ατμόσφαιρα στα γυρίσματα. Είναι για μένα κανονική ψυχανάλυση, μου καθαρίζει το μυαλό. Φεύγουν όλοι οι ιοί. Και ξέρεις πόσο καλύτερα κάνω τη δουλίτσα μου; Κυρίως εξαιτίας των συνεργατών μου, στους οποίους οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Γιατί έχω συνεργάτες που πέφτουν στην φωτιά για μένα. Και εγώ για αυτούς. Το ότι λείπω 2-3 ημέρες δεν τρέχει τίποτα. Μην σου πω ότι λειτουργούν και καλύτερα τα πράγματα γιατί όταν είμαι εκεί μπορεί να κάνω καμία μαλακία, να σπάσω κανένα γραφείο”.

(Eurokinissi.gr)

Το χαμόγελο που έχει στα χείλη ενώ μου μιλάει για το πως αισθάνεται που βρίσκεται στα γυρίσματα, μαζί με τους συνάδελφους ηθοποιούς, επιβεβαιώνει ότι όντως όλη η εμπειρία του Τατουάζ τον ξεκουράζει αφάνταστα.

“Αυτό ακριβώς είπα στους συνεργάτες μου αφού ξεκίνησα. Ότι έχει και ένα άλλο καλό η ιστορία, ότι με ξεκουράζει. Γιατί είχα κουραστεί πολύ. Έχω κάνει δυο εκλογές στον δήμο. Και έχω κάνει και εκλογές σε όλη την Ελλάδα. Κάτι που ήταν πολύ δύσκολο. Κάτι που δεν μπορώ να το επαναλάβω. Δεν βγαίνει, ρε παιδί μου, βιολογικά. Ξέρεις τι είναι να γυρίζεις όλη την Ελλάδα με ένα αυτοκίνητο, εγώ να κοιμάμαι στο πίσω μέρος, να με ξυπνάνε, να κατεβαίνω στο καφενείο να λέω το λόγο, να τρώμε το ‘ξύλο’ (στη λογική ‘Εσείς θα μας σώσετε ρε; Ποιοι είστε εσείς;’) και να συνεχίζουμε; Να προσπαθώ να πείσω θείες και ξαδέλφες, και ευτυχώς που έχω μεγάλο σόι, να μπουν υποψήφιες γιατί δεν μας έφταναν τα ονόματα για να έχουμε σε όλη την Ελλάδα”;

“Αν και υπήρχαν και στιγμές που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Συγκεκριμένα ένα καφενείο κάπου στην Ήπειρο όπου κατεβαίνω και αρχίζουν να με χειροκροτάνε και να μου λένε ‘μπράβο’ και ‘ζήτω’ λες και είμαι ο πρωθυπουργός. Δεν ήξερα τι να πω. Έψαχνα να βρω που είναι η κάμερα και ποιος μου έχει στήσει την πλάκα. Γιατί το αρνητικό το περιμένεις. Τέτοια αποθέωση όχι”.

Προσωπικά απολαμβάνω το να βλέπω τον Απόστολο σε ρόλο τηλεοπτικού μπαμπά. Ειδικά από τη στιγμή που ο ρόλος είναι γραμμένος πάνω του. Κυρίως γιατί μου δίνει μια ‘μυρωδιά’ από το πως είναι όντως το να τον έχει κάποιος πατέρα. Αν και, αν ήμουν 16 ετών και αγόρι της κόρης του, θα μου είχαν κοπεί τα πόδια την πρώτη φορά που θα χτυπούσα το κουδούνι της εξώπορτας του για να τον γνωρίσω.

Ζω για αυτή την σκηνή. Θα είμαι τόσο συγκινημένος που μπορεί να με πάρουν τα ‘ζουμιά’. Τη στιγμή δηλαδή που θα μου φέρει η κόρη μου το πρώτο αγόρι, με το οποίο θα έχει κάνει και σεξ

”Για αυτόν θα είναι δύσκολα μόνο τα πρώτα τρία δευτερόλεπτα. Θα ηρεμήσει και μόνο που θα δει την φάτσα μου, που θα καταλάβει ότι είμαι τόσο ευτυχισμένος.”

Το μόνο σίγουρο είναι ο ίδιος, ως παιδί, δεν ήταν η πιο εύκολη περίπτωση για να τον ντιλάρει κάποιος. Σκέψου ότι ο Απόστολος έφυγε για πρώτη φορά από το σπίτι του όταν ήταν μόλις 16 ετών.

Τράβαγα ζόρι επειδή ο πατέρας μου ως στρατιωτικός ήταν συνέχεια σε μεταθέσεις, οπότε μόλις έκανα κάπου φίλους φεύγαμε. Κάτι που είναι ένα πανεπιστήμιο από μόνο του, αφού, καταρχήν γίνεσαι μεγάλος ηθοποιός. Ηθοποιάτζα της ζωής

“Ξέρεις τι είναι να πηγαίνεις κάπου, να είσαι ο καινούργιος, μέσα σε ένα περιβάλλον με τσαμπουκαλεμένα Κρητικόπουλα που σε φωνάζουν ο Ξανθής. Και, πάνω που γίνεσαι φίλος και ένα με αυτούς να σου λένε ‘τώρα πας Λάρισα’; Εγώ δεν μπορούσα να ζήσω στη Λάρισα. Οπότε σηκώθηκα τον Μάιο και επέστρεψα στους φίλους μου στα Χανιά που με φιλοξένησαν. Κάποια στιγμή τον Σεπτέμβριο ήρθε ο πατέρας μου και με μάζεψε. Του έχω κάνει απίστευτα του πατέρα μου. Το χειρότερο, αυτό που δεν θέλω να μου κάνει η κόρη μου, είναι να πηγαίνω μπροστά του και να κάνω σούζα επί 100 μέτρα χωρίς κράνος, χωρίς τίποτα. Τον έβλεπα να πέφτει κάτω και να βγάζει αφρούς, να βάζει τα κλάματα. Ή τον έβαλα μια μέρα στο αυτοκίνητό του και άρχισα να του κάνω τετακέ”.

Εξίσου σίγουρο είναι ότι ο Γκλέτσος, ως πατέρας, θα δώσει πολύ πιο εύκολα το ‘μπράβο’ από ότι το πήρε ποτέ εκείνος. Για την ακρίβεια εκείνος το μπράβο δεν το πήρε ποτέ.

“Δεν είχαμε τέτοια σχέση με τον πατέρα μου, να μου λέει δηλαδή μπράβο. Ήταν σκληρός άνθρωπος, αλλά μου μάθαινε άλλα. Τον έβλεπα να μην του ζητάνε βοήθεια και αυτός να πηγαίνει να βοηθάει. Είχε για παράδειγμα ο συνάδελφος μετακόμιση, πηγαίναμε όλοι και τον βοηθάγαμε. Έβλεπα έναν άνθρωπο να νοιάζεται. Αυτό μου έμαθε και τον μνημονεύω για αυτό”.

Ούτε ο μπαμπάς Απόστολος θεωρώ ότι θα έχει ιδιαίτερη κάψα να ακολουθήσει το παιδί του το δικό του δρόμο.

“Έδωσα πανελλήνιες γιατί δίνανε όλοι. Περνούσα στις ειδικές κατηγορίες στη σχολή Ευελπίδων, αν και έγραψα χαμηλά γιατί είχα μπλέξει, ενώ ήμουνα μαθηταράς. Αν κάτσω τώρα, στα 50 μου, και διαβάσω για έξη μήνες, μπορώ να δώσω πανελλήνιες και να περάσω. Μου λέει ο πατέρας μου τότε ‘Επειδή σε ξέρω, θα κάτσεις καμιά δεκαριά μέρες στην Ευελπίδων και θα φύγεις. Θα ξεφτιλιστούμε’. Οπότε αποφασίσαμε να μην πάω, παρότι η μάνα μου έκλαιγε και μου ζητούσε να αλλάξω γνώμη”.

Ένας ατίθασος γιος που αποχαιρέτισε πρόσφατα τον πατέρα του με ένα συγκινητικό post στο Facebook που, προσωπικά, με έκανε να καταλάβω πόσο του μοιάζει. Βλέπεις ο πατέρας του, το πάμφτωχο Στυλιδιωτάκι, δεν δίστασε, πίσω στο 1966, να στείλει στο διοικητή του στην αεροπορία (όπου ήταν μόνιμος) το προσκλητήριο του γάμου του με την κόρη αριστερού από τον Τύρναβο που είχε ερωτευτεί. Παρότι του είχαν ήδη πει ότι, αν προχωρήσει, θα περάσει Αεροδικείο για απόταξη. Μια εντελώς, όπως και να το δεις, boss κίνηση.

“Όταν του είπαν ‘δεν θα την παντρευτείς επειδή ο πατέρας της είναι αριστερός’, γύρισε και τους είπε τους ‘Τι λέτε ρε μαλάκες; Να πάτε να γαμηθείτε και εσείς και ο στρατός σας’. Τι εννοείς πότε έχω κάνει εγώ αντίστοιχη boss κίνηση; Εγώ έτσι ζω καθημερινά”.

Πότε όμως είπε o σταρ Γκλέτσος για πρώτη φορά στα ‘τσακίδια να πάνε όλα’; Πότε και γιατί σταμάτησε να είναι απλά ο ζεν πρεμιέ πρωταγωνιστής, γύρισε την πλάτη σε όλα και επέστρεψε στη Στυλίδα για να γίνει ο άλλος Γκλέτσος, ο κάργα μαχητικός;

“Πάντα ο Γκλέτσος ήμουν. O προσγειωμένος. Αυτός που πατάει κάτω στην γη, που πιστεύει ότι δεν υπάρχει άνθρωπος πάνω ή κάτω από μένα, ότι είμαστε όλοι ίσοι. Από την Αθήνα έφυγα για να πάω να γίνω αγρότης, να καλλιεργώ τις ελιές μου. Και αυτό θα καταλήξω να κάνω αν τα πράγματα δεν πάνε καλά με την υποψηφιότητα μου ως Περιφερειάρχης”.

Στα κιτάπια μου ο Απόστολος είναι ένα βεραμάν αρσενικό παλιάς κοπής που έχει μάθει να πολεμάει. Και ποτέ, μα ποτέ, να μην παραπονιέται. Σε τέτοιο σημείο που απορώ. Τόσο εγώ όσο και ο καρδιολόγος του. Γιατί μπορεί η καρδιά του να είναι μεγάλη, αλλά χρειάζεται/ χρειαζόταν συχνά πυκνά ηλεκτροσόκ για να έρθει στα ίσα της.

Ναι, πέρασα καρκίνο (σ.σ. Κάτι που αποκάλυψε πριν από μερικούς μήνες). Τι να κάνω τώρα, να κλάψω; Επίσης έχω κάνει, στα 35-40 μου, τρεις καταλύσεις καθετήρα (ablation). Αυτό που είσαι στο χειρουργείο επί 9 ώρες χωρίς ύπνωση και σου βάζουν καλώδια μέσα στην καρδιά σου. Μια εμπειρία που δεν εύχομαι ούτε στον χειρότερο μου εχθρό, ούτε καν στο Χίτλερ

“Αυτό μαζί με άλλες 30-40 ηλεκτρικές ανατάξεις όπου σε κοιμίζουν και σου κάνουν ηλεκτροσόκ για να βρει η καρδιά τον ρυθμό της. Κατέβαινα μόνος με τη μηχανή ως το Ωνάσειο, την έκανα, και μετά από δυο ώρες έπαιρνα τη μηχανή και γύριζα σπίτι μου. ‘Καλά τι κάνεις; Δεν σε νοιάζει καθόλου;’, θυμάμαι τον γιατρό να μου λέει”.

Πολλές εμπειρίες και πολλές ζωές, η σύνθεση των οποίων έχουν ως αποτέλεσμα τον γοητευτικό -και γοητευτικά ζαμανφου- 50άρη που έχω μπροστά μου. Το μόνο που του καταλογίζω είναι το γεγονός ότι έχει τόση απέχθεια στις αυτοβιογραφίες που δεν σκοπεύει σε καμία περίπτωση να παλουκωθεί κάτω και να γράψει τη δική του.

“Την αυτοβιογραφία την θεωρώ τη μεγαλύτερη ξεφτίλα που μπορεί να κάνει άνθρωπος. Ακόμη και ο άλλος το αξίζει, ακόμη και αν είναι κανονικά ημίθεος. Το να καθίσει δηλαδή, ακόμη και ένας τέτοιος άνθρωπος, και να πει λεπτομέρειες για τη ζωή του, το θεωρώ κακή στιγμή”.

Αν και έχω την αίσθηση ότι δεν υπάρχει κάτι που, πλέον, δεν έχει βγει να μοιραστεί μαζί μας. Κάποιο μεγάλο σκάνδαλο. Κάποια μεγάλη αλητεία.

Τα έχω πει όλα μόνος μου, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Αν έχω ξεχάσει και τίποτα ή άμα δε το πιστεύουν, μπορώ να κάνω και αναπαράσταση

Από την άλλη, αν έσπαγε ο διάβολος το ποδάρι του και ο Απόστολος το έκανε, σκέφτεσαι/ σκέφτεται πραγματικά κάποιον εκεί έξω που θα μπορούσε πειστικά να τον υποδηθεί σε μια ενδεχόμενη τηλεοπτική μεταφορά της;

“Δεν μπορεί, όλο και κάποιο πυροβολημένο σαν και εμένα θα βγει. Κάπου υπάρχει εκεί έξω. Ίσως να είναι 10-12 ετών και να είναι σε κάποια αλάνα. Αλλά κάπου είναι”.

Αυτό που κρατάω εγώ από την πρώτη μου αυτή γνωριμία είναι το γιατί θέλει να γίνει περιφερειάρχης και όχι βουλευτής, υπουργός ή κάτι άλλο.

“Γιατί μέχρι και την περιφέρεια μπορείς να είσαι ασυμβίβαστος. Ή να πιστεύεις ότι είσαι ασυμβίβαστος. Ή απλώς να μην φαίνονται οι συμβιβασμοί και να τους περνάς κάτω από το τραπέζι. Από εκεί και πάνω, στο βουλευτιλίκι, στο υπουργιλίκι και πολύ πιο πολύ στο πρωθυπουργιλίκι, οι συμβιβασμοί είναι εμφανείς. Γιατί δεν ζούμε μόνοι μας πάνω στην γη. Υπάρχουν τέτοιες αλληλεπιδράσεις που, όταν είσαι υπουργός ή πρωθυπουργός και κλείνουν οι πόρτες, πέφτουν κάτι τεράστιοι εκβιασμοί και φεύγεις με τα αυτιά κατεβασμένα. Τρως την μούντζα τη μεγάλη και μέσα σου ξέρεις πως δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς. Όσο και αν ξεκίνησες θέλοντας το καλό της χώρας”.

Και εκείνο το επάγγελμα, από τα πολλά που έχει κάνει, στο οποίο θεωρεί ότι είναι πιο ταλαντούχος.

Νομίζω πως πρέπει να με φωνάξουν κάποια στιγμή στο Χάρβαρντ να διδάξω επικοινωνία

Στην περίπτωσή του, ποτέ δεν ξέρεις. Και είμαι σίγουρος ότι μια χαρά θα τα πήγαινε ως καθηγητής στο Χάρβαρντ. Άλλωστε τι είναι μια ακόμη ζωή για κάποιον τόσο εφτάψυχο όσο εκείνος;

Κεντρική φωτογραφία: Eurokinissi.gr