Ο Αβραάμ Καλλινικίδης παίζει man to man τον φασίστα της διπλανής πόρτας

Ο Αβραάμ Καλλινικίδης δεν είναι μία κλασική περίπτωση αθλητή-πρότυπο. Δεν έχει φορέσει το εθνόσημο. Δεν έχει τιμηθεί με κάποια μεγάλη ατομική διάκριση. Δεν έχει πανηγυρίσει την κατάκτηση ενός μεγάλου πρωταθλήματος ή ενός Final Four. Μάλιστα, ως επιστέγασμα όλων αυτών των ανεκπλήρωτων πόθων, μετράει και έναν σοκαριστικό υποβιβασμό με τα χρώματα της ΑΕΚ. Όμως, η κοινωνική του προσφορά και η εξωαγωνιστική του δράση κομπλάρουν ακόμη και αθλητές-ζωντανούς θρύλους, όπως ο Βασίλης Σπανούλης και ο Δημήτρης Διαμαντίδης .

Πολύ σπάνια, θα τον ακούσεις να επιμένει σε τεχνικές λεπτομέρεις και να αναλύει τις προσωπικές του φιλοδοξίες. Πράγματι, από τη μιάμιση ώρα που κράτησε η συνέντευξη (και η υπομονή του), μόνο ο επίλογος έχει αμιγώς μπασκετική χροιά. Στον δικό του αξιακό κώδικα, το μπάσκετ σε σχέση με τα κοινωνικά προβλήματα έρχεται σε δεύτερη μοίρα.

Οι θέσεις και οι απόψεις του δεν συμμερίζονται εκείνες των συναθλητών του. Διαφωνεί κόσμια με την απολιτίκ και αμέτοχη στάση τους, χειροκροτεί από την άλλη πλευρά της Μεσογείου το ανθρωπιστικό ταξίδι του Marc Gasol στη Μάλτα, προειδοποιεί για την έξαρση της ακροδεξιάς, ψηλαφίζει τον ιό του σπιτικού χουλιγκανισμού και για κερασάκι στην τούρτα ξεψαχνίζει το ‘πειραγμένο’ μυαλό των αθλητών.

Από εδώ και πέρα, εκτός από κάποιες έκτακτες παρεμβάσεις μου, ο Αβραάμ Καλλινικίδης εξιστορεί σε πρώτο ενικό τους γόνιμους προβληματισμούς του.  

Η Κυψέλη και το μπασκετικό παράδειγμα του Φιλαθλητικού

Ίπταται και καρφώνει στα 40 του.

Ο Αβραάμ Καλλινικίδης μεγάλωσε στην Κυψέλη. Εκεί, πήγε σχολείο, έπαιξε για πρώτη φορά μπάσκετ και φίλησε το πρώτο του κορίτσι (αυτή είναι μία δική μου προσθήκη). Στις πλατείες και στα ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ της περιοχής, μιλούσε και σούταρε με παιδιά σαν τον Αντετοκούνμπο. Τα παιδιά αυτά ιδρώνουν για μία απλή άδεια παραμονής, για μία καλύτερη ζωή. Με εξαίρεση τον Φιλαθλητικό (και τον Αβραάμ), οι υπόλοιποι μένουν ασυγκίνητοι. 

Αβραάμ παρότι είσαι γέννημα θρέμμα Κυψελιώτης, έκανες αλλού τα πρώτα σου μπασκετικά βήματα.

Ξεκίνησα από τον Πανελλήνιο σε λίγο καλύτερες εποχές για το μπάσκετ γενικότερα και ειδικότερα.  Από τα 10 μου χρόνια έπαιζα στις ακαδημίες. Όταν ήρθε η ώρα να παίξω στα ανδρικά τμήματα, με έδωσαν δανεικό στην Α’ ΕΣΚΑ, στον Τυφώνα Νέου Ηρακλείου και αμέσως την επόμενη χρονιά στο Αιγάλεω. Στο Αιγάλεω, άρχισε και επίσημα η επαγγελματική μου καριέρα.

Ήταν η Κυψέλη μία από τις πρώτες γειτονιές της Αθήνας η οποία κατάφερε αυτή τη σύζευξη πολιτισμών και στα ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ;

Δεν ξέρω. Πάντως από τη μικρή εμπειρία που έχω, ήταν η πρώτη γειτονιά που έγινε πολυπολιτισμική πολύ νωρίς. Δεν είμαι σίγουρος εάν αυτή η αλλαγή έγινε με κάποιο σχέδιο ή απλώς επειδή έρχονταν αρκετοί μετανάστες να μείνουν μόνιμα στην Κυψέλη. Δεν ήταν εύκολη αυτή η μετάβαση. Επιτεύχθηκε δύσκολα και με προβλήματα αλλά νομίζω ότι τώρα είμαστε σε ένα πολύ καλό σημείο. Επιτέλους, δείχνουμε ένα παράδειγμα για το πως πρέπει να ζει ο κόσμος. Παρόλα αυτά, υπάρχουν προβλήματα λόγω του υπερπληθυσμού και της έλλειψης υποδομών της Κυψέλης. Ο κάθε δήμος, όχι μόνο η Κυψέλη, είναι αφημένος στη μοίρα του.

Το παράδειγμα της Κυψέλης υιοθετήθηκε σε επαγγελματικό επίπεδο από τον Φιλαθλητικό;

Και γιατί να μην το υιοθετήσουν όλες οι ομάδες; Βέβαια, στην αρχή ήταν πολύ περίεργο για όλους μας να έχουμε στην ομάδα μας έναν συμπαίκτη με άλλο χρώμα. Μεγαλώνοντας, καταλαβαίνεις ότι θα συνυπάρξεις επαγγελματικά με αθλητές με άλλο χρώμα, με άλλη κουλτούρα και αυτό, αν θέλεις, είναι απολύτως φυσιολογικό. Γιατί δηλαδή αυτό να μην γίνεται από όταν είσαι μικρός; Είναι μία κρίσιμη ηλικία. Τότε, διαμορφώνεται ο χαρακτήρας σου σύμφωνα με τα βιώματα και τις εικόνες σου. Γιατί λοιπόν να μην είσαι ανοικτός και απέναντι στους ανθρώπους που θεωρείς διαφορετικούς;

Πως είναι δυνατόν οι μετανάστες δεύτερης γενιάς που ζουν στην Ελλάδα από μικρά παιδιά ή έχουν γεννηθεί εδώ να παλεύουν για μία άδεια παραμονής;

Δυστυχώς, δεν μου κάνει τίποτα εντύπωση σε αυτή τη χώρα. Για να μην παρεξηγηθώ, ως χώρα εννοώ το κράτος και τους ανθρώπους του. Ένα τέτοιο παιδί, είτε έχει μεγαλώσει εδώ είτε τον έχουν φέρει οι γονείς του, δεν υφίσταται για το ελληνικό κράτος. Δεν μπορεί να βγάλει χαρτιά, δεν έχει ταυτότητα, είναι σαν να μην υπάρχει. Έχω χαρακτηριστικά στο μυαλό μου ένα τέτοιο οξύμωρο παράδειγμα. Όταν εγώ αγωνιζόμουν στην ΑΕΚ, ο Θανάσης Αντετοκούνμπο ήταν 15 ή 16 χρονών και είχε έρθει να κάνει κάποιες προπονήσεις μαζί μας. Ο Θανάσης ήταν ακριβώς όπως είναι τώρα. Τα αθλητικά του προσόντα ήταν απίστευτα. Είχαμε όλοι εντυπωσιαστεί. Και εμείς ως παίκτες και το προπονητικό επιτελείο και η ΑΕΚ ως οργανισμός. Ψάξαμε λοιπόν τι έπρεπε να κάνουμε για να τον αποκτήσουμε και μάθαμε ότι θα έπιανε θέση ξένου. Όπως καταλαβαίνεις, ήταν τεράστιο ρίσκο και πολύ δύσκολο για μία ομάδα όπως η ΑΕΚ να δώσει θέση ξένου σε ένα παιδί 15 χρονών. Στις μικρές κατηγορίες, δεν ξέρω πως βρέθηκε η φόρμουλα να παίξει γιατί απαγορεύονταν οι ξένοι, ώρες ώρες νομίζω πως έπαιζε ως εξωγήινος.

Ο ρατσισμός και το μερίδιο ευθύνης των αθλητών

Φωτογραφίες: Ειρήνη Προβίδα

Πίνω λίγο από την κρύα μου σοκολάτα με σκοπό να απορροφήσω την ‘Οδύσσεια’ του Θανάση Αντετοκούνμπο στην ΑΕΚ και συνεχίζω. Παίρνω το θάρρος και εξαπολύω μία ασυνήθιστη τριάδα ερωτήσεων, από αυτές που εξιτάρουν έναν ετοιμόλογο συνεντευξιαζόμενο. Εγώ ρωτάω και εκείνος απαντάει νηφάλια, ώριμα και καθόλου διπλωματικά. Για τα ελληνικά στερεότυπα, τις κλισέ ερωτήσεις και τη φρικιαστική απάθεια των Ελλήνων αθλητών απέναντι στα γνωστά κοινωνικά προβλήματα.

Οι επαγγελματίες Έλληνες αθλητές γιατί δεν μιλούν για θέματα ταμπού;

H αλήθεια είναι πάντα δυσάρεστη και πονάει. Επιπλέον, η ελληνική κοινωνία είναι βαθιά συντηρητική και μοιάζει αρκετά στη νοοτροπία και στις αντιλήψεις με χώρες της Ανατολής. Έχουμε περισσότερα κοινά παραδείγματος χάρη με την Τουρκία παρά με τη Δυτική Ευρώπη.

Έχει μερίδιο ευθύνης ένας δημοσιογράφος που διστάζει να ρωτήσει έναν αθλητή σε μία face to face συνέντευξη θέματα που ανοίγουν πληγές;

Ναι, έχει μερίδιο ευθύνης. Η δουλειά του δεν είναι να κάνεις ερωτήσεις του τύπου “πώς παίξατε σήμερα στο παιχνίδι, εάν έχετε προετοιμαστεί καλά για το επόμενο, πόσο καλός προπονητής είναι αυτός, πώς κρίνεις τη συνεισφορά του κόσμου”. Η δημοσιογραφία δεν είναι επάγγελμα, είναι λειτούργημα. Καλό θα ήταν να φέρουμε κάποιους αθλητές σε δύσκολη θέση. Έτσι, θα διαπιστώσουμε εάν είναι θέμα μόνο των δημοσιογράφων ή μόνο των αθλητών ή και των δύο. 

Καλλιεργείται ο ρατσισμός από την απάθεια των αθλητών;

Δεν θα είμαστε για πάντα αθλητές. Δεν θα βγάζουμε για πάντα εκατομμύρια. Δεν θα υπηρετούμε πάντα αυτό το πόστο. Θα είμαστε όμως πάντα μέρος της κοινωνίας. Σίγουρα, η επαγγελματική σου ιδιότητα αλλάζει, αλλά δεν μπορείς να ζεις αποκομμένος από τα προβλήματα της κοινωνίας. Δεν μπορείς να αποποιηθείς τις ευθύνες σου. Δεν είναι δυνατόν να μην ενδιαφέρεσαι για τα προβλήματα της πόλης και της γειτονιάς σου. Δεν είναι δυνατόν να μην ενδιαφέρεσαι για τον συνάνθρωπό σου.

Το ‘πειραγμένο’ μυαλό των αθλητών και οι τάσεις αυτοκτονίας

Η συζήτησή μας έχει ριζώσει στο μεγάλο κεφάλαιο ‘Αθλητές’. Αυτή τη φορά, η αφορμή είναι ακόμη πιο δυσάρεστη. Με μία (σχετική) επιφύλαξη, σχολιάζω την αψεγάδιαστη εικόνα που βγάζουν προς τα έξω οι αθλητές. Ο Αβραάμ, αρπάζει την πάσα-πρόκληση από τα μαλλιά και τα επόμενα δέκα λεπτά της συνέντευξης μετατρέπονται σε ένα μετριοπαθές κρεσέντο γνώσεων γύρω από την εύθραυστη ψυχολογία των αθλητών αλλά και τις κατ΄ εξακολούθηση αυτοκτονίες στη Bundesliga. 

Πόσο παραπλανητική είναι η εικόνα που έχουμε πλάσει στο μυαλό μας για τους επαγγελματίες αθλητές; Είναι στ’ αλήθεια τόσο άτρωτοι;

Είναι τουλάχιστον παραπλανητική. Παίζει μεγάλο ρόλο ότι έχουν κερδίσει απίστευτα ποσά και παρουσιάζονται ως απόλυτα επιτυχημένοι. Κανείς δεν γνωρίζει τι συμβαίνει στο μυαλό τους. Η πίεση είναι τεράστια, οι ίδιοι εκτίθενται καθημερινά στα social media και οι απαιτήσεις συνεχώς αυξάνονται. Απαγορεύεται να δείξεις ότι είσαι ευάλωτος, ότι είσαι ψυχικά ασταθής, ότι λυγίζεις στην πίεση. Ο κόσμος θα τρέξει να σε ‘τελειώσει’.

Το Player’s Tribune στην Αμερική δημοσιεύει ιστορίες αθλητών που έχουν αναμετρηθεί με τους δαίμονες τους.

Πρωτοπόρος σε αυτό το κομμάτι είναι το γερμανικό ποδόσφαιρο. Μετά την αυτοκτονία του Enke και μερικών ακόμη ποδοσφαιριστών, κατάλαβαν ότι επειδή τα προβλήματά τους είναι στον μεγεθυντικό φακό, διογκώνονται. Κάθε ομάδα πλέον βασίζεται πολύ στα ψυχολογικά προφίλ για να προλάβει τέτοια φαινόμενα.

Στην Ελλάδα, οι ακαδημίες του Απόλλωνα Σμύρνης προσέλαβαν πρόσφατα ψυχολόγο.

Αλήθεια; Δεν το γνώριζα. Είναι κάτι πρωτοποριακό. Ένα παιδί μπορεί να μην θέλει να ασχοληθεί με τον αθλητισμό ή να κυνηγάει το όνειρο κάποιου άλλου. Συνειδητά ή υποσυνείδητα, όταν βρίσκεσαι σε μία τόσο ιδιαίτερη ηλικία, πλάθεις στοιχεία που δύσκολα τα αποβάλλεις. Πόσους γονείς βλέπουμε να παγιδεύουν τα παιδιά τους στα δικά τους όνειρα; Αυτή η πρόσθετη πίεση είναι πολύ δύσκολα διαχειρίσιμη.

Ο σπιτικός χουλιγκανισμός και ο οπαδός της διπλανής πόρτας

Ειρήνη Προβίδα

Συμφωνούμε (χωρίς αμοιβαίες υποχωρήσεις) ότι τα επεισόδια και οι συγκρούσεις μεταξύ των οπαδών είναι ένα καθολικό φαινόμενο που δεν κάνει διακρίσεις. Παραμονεύει σε κάθε χώρα, σε κάθε άθλημα, σε κάθε σπίτι (το καταφύγιο αυτό είναι πέραν πάσης υποψίας), σε κάθε γήπεδο και σε κάθε μεμονωμένο αγώνα. Ανδρικό ή γυναικείο.

Στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα Κορασίδων του 2016 δεν είδαμε μερικούς γονείς να πλακώνονται μεταξύ τους για τα μάτια των παιδιών τους;

Είναι αδιανόητο να πηγαίνεις να στηρίξεις και να χειροκροτήσεις το παιδί σου και να καταλήγεις να τσακώνεσαι. Μιλάμε για μικρά κορίτσια, για κορίτσια που έχουν όσο ποτέ ανάγκη από ένα πρότυπο. Πως είναι δυνατόν να μην παραδειγματιστούν και να μην ακολουθήσουν το ίδιο μονοπάτι; Τα παραδείγματα που τους δίνουμε είναι πολύ ισχυρά. Ένα μικρό παιδί δεν φταίει σε τίποτα να πληρώνει τα σπασμένα από τα αίσχη των γονιών του. Δυστυχώς όμως, μιμείται. Δεν είναι εύκολο να απομυθοποιήσεις τους ίδιους σου τους γονείς.

Αυτοί οι άνθρωποι που μεταμορφώνονται προς το χειρότερο μέσα στο γήπεδο δεν είναι οι ίδιοι που βλέπουμε στην παιδική χαρά με τα παιδιά τους, που τρώνε στο διπλανό τραπέζι, που καλούμε στις ονομαστικές μας εορτές; Δεν είναι κάπως τρομακτικό όλο αυτό;

Πολύ σωστά. Δεν είναι κάποια τέρατα, είναι καθημερινοί άνθρωποι. Αυτή η λογική ‘έτσι τα βρήκαμε, έτσι θα τα αφήσουμε’ ξεκινάει από το σπίτι. Στο ανέφερα έμμεσα και πριν. Επείγει να εξελιχθούμε. Η τωρινή κατάσταση μας προσβάλλει. Εγώ θα σε βρίσω επειδή είσαι Παναθηναϊκός (δεν είμαι). Δεν έχεις φίλους Παναθηναϊκούς; Γιατί στο γήπεδο τους απειλείς ενώ στην καθημερινότητά σου συναναστρέφεσαι μαζί τους; Οι συμπεριφορές αυτές είναι τελείως εξοργιστικές.

Αυτή η αντιαθλητική συνήθεια έχει ημερομηνία λήξης;

Πολύ δύσκολα. Είναι η δύναμη του όχλου. Οι οπαδοί δεν σκέφτονται ότι είναι σε θέση ισχύος μόνο πίσω από το κάγκελο. Μέσα από το κάγκελο, οι ρόλοι αντιστρέφονται. Ο αθλητής έχει το πλεονέκτημα. Εάν δεν βρεθεί η αστυνομία να τους χωρίσει και είναι 10 εναντίον 10, θα δεινοπαθήσουν απέναντι σε ανθρώπους με ύψος 2,10 και 120 κιλά.

Οι αθλητές που δεν μασάνε τα λόγια τους

Όταν έριξα στη μάχη τα ονόματα του Αλέξανδρου Νικολαΐδη και του Γιώργου Μπαντή, στο πρόσωπο του Αβραάμ Καλλινικίδη καθρεφτίστηκε ένα τεράστιο χαμόγελο, δείγμα της συμπάθειάς και της εκτίμησής του προς τους δύο αθλητές. Στη δική του αξιοζήλευτη κοσμοθεωρία, ο Έλληνας Ολυμπιονίκης και ο πρώην τερματοφύλακας του Αστέρα Τρίπολης παρουσιάζονται ως τα ιδανικά πρότυπα για ένα νέο παιδί.   

Το Twitter έχει ξεκλειδώσει μεταξύ άλλων και αθλητές σύμβολα όπως ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης

Για τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη, το επίθετο ‘καταξιωμένος’ είναι λίγο. Έχει φέρει ολυμπιακές διακρίσεις στη χώρα μας, οπότε η γνώμη του έχει αξία. Όχι επειδή έχει επιστρέψει φορτωμένος με ολυμπιακά μετάλλια, αλλά επειδή η προσωπική του άποψη ταξιδεύει πολύ μακριά. Χαίρομαι πολύ για τον Αλέξανδρο και ομολογώ ότι θαυμάζω τον τρόπο σκέψης του.

Και ο Γιώργος Μπαντής δεν είναι μία τέτοια περίπτωση;

Ο Γιώργος είναι από τους αγαπημένους μου γιατί ασχολείται πάρα πολλές ώρες με τα κοινά και εκφράζει την άποψή του μόνο μετά από εξαντλητική έρευνα. Έχει πιάσει θέματα που καίνε και προς τιμήν του είναι ακόμη στην πρώτη γραμμή. Κατάλαβε και αυτός με τη σειρά του ότι το ποδόσφαιρο δεν τελειώνει μέσα στις 4 γραμμές.

Με αφορμή τη δικιά σου τοποθέτηση, του Γιώργου Μπαντή και του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, μπορούν να υπάρξουν κι άλλες;

Δεν έχω δει ανάλογη συνέχεια. Ευελπιστώ όμως ότι τα νέα παιδιά που μεγαλώνουν διαφορετικά, αργά ή γρήγορα να πάρουν θέση. Χρειαζόμαστε πολύ περισσότερες φωνές.

Εσύ έχεις κάποιον αθλητή ως πρότυπο;

Έχω πολύ ψηλά τον Marc Gasol. Πέρασε ένα καλοκαίρι στα ανοιχτά της Μάλτας διασώζοντας πρόσφυγες. Ο Gasol έβαλε τον εαυτό του σε μία πολύ δύσκολη θέση και έκανε πολλούς από εμάς που δεν τον θαυμάζαμε μπασκετικά, να τον εκτιμήσουμε ως άνθρωπο. Αναρωτήθηκε που μένουν οι πρόσφυγες, ποια χώρα τους υποδέχεται αλλά και ποιες είναι οι μετέπειτα συνθήκες διαβίωσής τους.  Δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια. Ζήτησε με επίσημη καταγγελία να κατονομαστούν οι υπεύθυνοι αυτής της τραγωδίας.

Η παγκόσμια άνοδος της ακροδεξιάς και η Χρυσή Αυγή

Ο Άκης (χαϊδευτικό του Αβραάμ) δεν κρύβεται από τις ευθύνες του. Έχει συνηθίσει να λέει τα πολιτικά μορφώματα με το όνομά τους αλλά και να εκφράζει την αποστροφή του για τους προπονητές και τους συναθλητές του που ασπάζονται την ακροδεξιά ρητορική. Η διπλή αναφορά του στις κατ’ επανάληψη άστοχες δηλώσεις του Βασίλη Τσιάρτα συνοδευόταν από μία τόσο άγρια απογοήτευση, η οποία από μόνη της φαντάζει ικανή να πνίξει με ενοχές τον παλαίμαχο άσο της ΑΕΚ.                                     

Πως αισθάνεται ο Αβραάμ Καλλινικίδης όταν βλέπει έναν Έλληνα προπονητή να συμμετέχει σε εκδήλωση της Χρυσής Αυγής;

Καλό είναι για μένα να ξέρω ποιους έχω απέναντι μου και με ποιους συνεργάζομαι. Όταν μιλάμε για απόψεις που δηλητηριάζουν την κοινωνία και κρύβουν μίσος, δικαιούμαι να ξέρω. Τώρα τελευταία, έχει βγει ο Τσιάρτας και λέει τα δικά του. Τον θαύμαζα για το γλυκό αριστερό πόδι του και το ταλέντο του, αλλά πια δεν τον θαυμάζω ούτε για αυτό. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τον αθλητή Τσιάρτα από τον άνθρωπο Τσιάρτα.

Θα αντάλλασσες το Eurobasket του 87′ με το 0% της Χρυσής Αυγής;

Μέχρι πριν λίγα χρόνια, γελούσαμε μαζί τους. Τους θεωρήσαμε γραφικούς και γελοίους. Σήμερα, έχουν περίπου 550.000 ψηφοφόρους. Αν κοιτάξουμε μάλιστα τι γίνεται στην Ευρώπη, θα μας πιάσει η ψυχή μας. Όλα ξεκίνησαν βέβαια με την ανοχή μας στον κάθε Τσιάρτα. Με αυτά τα πρότυπα, η νεολαία κινδυνεύει να φασιστικοποιηθεί.

Ένα-ένα τα ποδοσφαιρικά μας είδωλα απομυθοποιούνται με τελευταία απογοήτευση τον Ronaldinio που στήριξε τον ακροδεξιό πρόεδρο της Βραζιλίας.

Είναι δυνατόν να στηρίζεις ένας υποψήφιο που δηλώνει ανοιχτά ότι είναι φασίστας; Ο Ronaldinio ξεπήδησε από τα κατώτερα λαϊκά στρώματα, έχει ζήσει από πρώτο χέρι τη φτώχεια και στηρίζει φανερά έναν άνθρωπο με αυτές τις πεποιθήσεις; Από τη στιγμή που ψηφίζεις έναν φασίστα, για μένα έχεις πάψει να υπάρχεις.

Ginobili και ξερό ψωμί

Η κουβέντα μας πλησιάζει προς το τέλος της και δεν έχουμε μιλήσει καθόλου για μπάσκετ. Από το τελευταίο κοινό μας τέταρτο, δεν θυμάμαι πολλές λέξεις ή φράσεις. Είχα ζουμάρει στην αθεράπευτη αγάπη του για τον Ginobili και το Ρέθυμνο.

Τώρα που αποχώρησε ο Ginobili, o Αβραάμ Καλλινικίδης σκέφτεται να αποσυρθεί η όχι ακόμα;

Θα μάθω ποιοι σκοπεύουν να αποσυρθούν αυτό το καλοκαίρι και θα σου πω.

Σου στοίχισε η απόσυρση του Ginobili;

Μου στοίχισε η απώλεια του Ginobili, όπως μου στοίχισε και η φυγή του Tony Parker. Με την καλοκαιρινή απώλεια του Leonard, κατέρρευσε τελείως το οικοδόμημα του Greg Popovic. Εγώ πάντως είχα ξεκινήσει τα κλάματα από τον Tim Duncan. Χαιρόμουν όχι μόνο με την αγωνιστική εικόνα του San Antonio, αλλά και με τις αξίες που πρεσβεύει σαν οργανισμός.

Θέλεις να επιστρέψεις το Αιγάλεω στην Α1;

Αυτό είναι το ιδανικό σενάριο αλλά για να είμαστε αντικειμενικοί, είναι πολύ δύσκολο. Ακόμη κι αν ανεβαίνουμε μία κατηγορία το χρόνο, μιλάμε σίγουρα για τρεις γεμάτες μπασκετικές σεζόν. Ήδη, έχω ξεπεράσει το μπασκετικό προσδόκιμο. Παρόλα αυτά, αισθάνομαι ακόμη καλά και δεν σου κρύβω ότι με αυτή τη σκέψη επέστρεψα στο Αιγάλεω. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο κίνητρο.

Όταν -με το κακό- αποφασίσεις να κρεμάσεις τα παπούτσια σου, ποιες στιγμές θα πάρεις μαζί σου;

Έχω πολλές στιγμές να θυμάμαι, καλές και κακές. Οπωσδήποτε, η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό είναι η άνοδος με το Αιγάλεω στην Α1 και αμέσως μετά ο υποβιβασμός με την ΑΕΚ που θέλω να σβήσω από τη μνήμη μου. Ο κόσμος θα θυμάται ότι στο ρόστερ εκείνης της περιόδου ήμουν εγώ, ο Νικολαΐδης και ο Δορκοφίκης που δεν καταφέραμε να σώσουμε την ομάδα. Όσον αφορά τις ατομικές στιγμές, θα ξεχώριζα την παρουσία μου στο πάνελ των διεκδικητών του ελληνικού πρωταθλήματος με τα χρώματα του Ρεθύμνου. Τερματίσαμε τέταρτοι πίσω από τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό και τον Πανιώνιο.

Οι δρόμοι μας χώρισαν οριστικά στην πλατεία Κολωνακίου (αυτό ζήτησε να μείνει αυστηρά μεταξύ μας). Εκείνος επέστρεψε στην Κυψέλη και εγώ στο γραφείο με την ελπίδα ότι μετά από 3 χρόνια το Αιγάλεω θα παίζει (ξανά) στην Α1. Παρέα με τον Αβραάμ Καλλινικίδη. Αλλιώς, τι νόημα έχει;