O Bryan Adams είναι πολύ καλύτερος φωτογράφος (από ότι ροκάς)

Έχουν περάσει ακριβώς 23 χρόνια από την εποχή που μας ‘βομβάρδιζε’ τα τύμπανα με το Everything I Do I Do It For You (από το Robin Hood) και, δυο χρόνια αργότερα, με το Have you Ever Really Loved A Woman (από το Don Juan Demarco με τον Johnny Depp). Από τότε οι δρόμοι μας -ευτυχώς- χάθηκαν. Ή, τουλάχιστον, έτσι νόμιζα.

Δυστυχώς δεν ανήκω στους Ινδούς φαν του που έκαναν το 2010 χρυσό το Bare Bones, το τελευταίο ακουστικό του album. Επίσης δεν έτυχε να βρεθώ στο Κατμαντού τον Φεβρουάριο του 2011 για να τον χειροκροτήσω ως τον πρώτο διεθνή καλλιτέχνη που ανέβηκε ποτέ σε σκηνή του απομονωμένου αυτού έθνους.

Ούτε φυσικά ήμουν ανάμεσα στο κοινό που τον χάρηκε/λούστηκε στην τελετή έναρξης του τελευταίου Παγκοσμίου Κυπέλλου κρίκετ στο Μπαγκλαντές. Αυτά δηλαδή που αποτελούν τα ‘χαιλάιτ’ της μουσικής του καριέρας τα τελευταία χρόνια.

Ωστόσο συνεχίζω να είμαι φαν της δουλειάς του. Της κανονικής όμως δουλειάς του, αυτή στην οποία έχει αποδείξει ότι διαθέτει ταλέντο, δηλαδή της φωτογραφίας.

Βλέπεις ο γιος του Καναδού στρατιωτικού και διπλωμάτη (που τον κυνηγούσε γύρω από το σπίτι για να τον δείρει με τη ζώνη, με αποτέλεσμα, στα 12 του, να πηγαίνει σε ψυχιατρείο τρεις φορές την εβδομάδα) θεωρείται αυτή τη στιγμή ένας εξαιρετικά ‘αξιοπρεπής’ φωτογράφος, με σταθερές συνεργασίες με περιοδικά όπως τα Vanity Fair, Esquire, Interview και Zoo, περιοδικές εκθέσεις σε διάφορες μητροπόλεις του κόσμου και ιδιαίτερη έφεση στο να αποτυπώνει ‘τραυματισμένες’ ψυχές, όπως αυτές των Mickey Rourke και Ray Liotta.

Ίσως γιατί, παρόλο που δεν του φαίνεται, και ο ίδιος έχει ‘γευτεί’ για χρόνια την άγρια πλευρά των πραγμάτων αφού στα 15 του, μετά το διαζύγιο των γονιών του (σ.σ. τον πατέρα του τον είδε ξανά στα 27 του ένα βράδυ στην Ιαπωνία) έφυγε από το σχολείο, άρχισε να κάνει κακές παρέες και έπεσε με τα μούτρα στα ναρκωτικά. Τα ίδια μούτρα που, όπως λέει ο ίδιος, τα ναρκωτικά τα έκαναν να δείχνουν βλογιοκομμένα.

Αυτά τα άσχημα παιδικά χρόνια ήταν υπεύθυνα για το γεγονός ότι έφτασε να είναι 50 ετών πριν κάνει παιδιά (αν και ποτέ του δεν παντρεύτηκε). Επίσης ενδεχομένως και να ήταν υπεύθυνα για το γεγονός ότι, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 90, άρχισε να αναζητεί να αποθανατίσει την ομορφιά αυτού του κόσμου μέσα από την φωτογραφία.

Αν και ο λόγος που ξεκίνησε να το κάνει επαγγελματικά είναι επειδή ο φωτογράφος που είχε κλείσει για το εξώφυλλο ενός album του δεν εμφανίστηκε ποτέ. Οπότε πήγε νοίκιασε μια κάμερα και μερικούς self-timers και φωτογράφισε ο ίδιος τον εαυτό του.

Τα τελευταία 20 χρόνια μπροστά από την κάμερα του Bryan έχουν περάσει δεκάδες σταρ της μουσικής (Mick Jagger, Amy Winhouse, Pink, Lana Del Rey), μοντέλα (Cindy Crawford), celebrities γενικής φύσεως (Victoria Beckham, Lindsay Lohan), ηθοποιοί (Sir Ben Kingsley), μέχρι και η βασίλισσα της Αγγλίας.

Όλοι τους του δείχνουν μια διαφορετική, πιο ευάλωτη πλευρά τους. Ίσως επειδή ξέρουν ότι πίσω από τον φακό κρύβεται κάποιος που ξέρει ακριβώς πως περνάνε.

Ενώ είναι δεδομένο ότι ο ίδιος αισθάνεται περισσότερο άνετα με το να κρύβεται πίσω από την κάμερα παρά με το να ‘εκτίθεται’ πάνω στη σκηνή (το οποίο συνεχίζει να κάνει, άσχετα αν δεν τον παίρνουμε είδηση).

Όπως και να έχει (και άσχετα με το αν τον εκτιμάς μουσικά ή όχι) ο Bryan Adams είναι ο μοναδικός καλλιτέχνης αυτή τη στιγμή που μπορεί να καυχηθεί ότι είναι top σε δυο διαφορετικά επαγγέλματα. Γιατί καλό είναι να μην ξεχνάμε πως το παλικάρι έχει πουλήσει συνολικά 75 εκ. δίσκους, έχει κερδίσει ένα Grammy και έχει υπάρξει υποψήφιος για 3 Όσκαρ.

Το πρώτο του φωτογραφικό λεύκωμα κυκλοφόρησε το 2012 και είχε τίτλο Exposed, ενώ, πριν μερικούς μήνες, παρουσίασε το Wounded – The Legacy of War, ένα λεύκωμα στο οποίο έχει φωτογραφήσει βαριά τραυματισμένους βετεράνους του πολέμου.

Και, κάπως έτσι, επιστρέφουμε στην αρχή. Ναι, ο Adams είναι καλύτερος φωτογράφος από ότι ροκάς. Ή μήπως διαφωνείς;