O Danny DeVito είναι γίγαντας με το πινέλο

Κάτι το selfie που έβγαλε μαζί του η -wannabe ηθοποιός- Cara Delevingne, κάτι οι φωτό από την γιορτή για τα 10 χρόνια του It’s Always Sunny in Philadelphia και ο Danny, ξαφνικά, ήταν όπου και να κοιτάξω. Ευτυχώς. Γιατί πάντοτε ήθελα να τον ρωτήσω πως γίνεται να είναι επί 50 χρόνια σε τοπ φόρμα.

Είναι κόπανος/jerk. Μεγάλος, παρότι το μικρό του μέγεθος, κόπανος. Και αυτό σε σχεδόν όλους τους ρόλους που έχει παίξει. Ταυτόχρονα όμως παραμένει αξιαγάπητος. Αυτός και η χαρακτηριστική ‘είμαι από το New Jersey και φαίνεται’ προφορά του.

Τον θυμάμαι ήδη από την εποχή του Taxi να στέκεται στα ίσα απέναντι στον -επίσης γίγαντα-Andy Kaufman. Ένας ρόλος για τον οποίο τσίμπησε μια Χρυσή Σφαίρα και ένα Emmy.

Τον θυμάμαι να είναι μόνιμη παρουσία (βλέπε να κλέβει την παράσταση) σε ότι έφτιαχνε ο κολλητός του, Michael Douglas (ο οποίος τον αποκαλεί μέχρι σήμερα ‘Πρίγκιπα του Σκότους’, επειδή του αρέσει τόσο το μαύρο χιούμορ). Ξεκινώντας με το One Flew Over the Cuckoo’s Nest (ναι, ο Michael το έφτιαξε αυτό, ως παραγωγός).

Και συνεχίζοντας με τα Romancing the Stone, The Jewel of the Nile και War of the Roses. Εκεί όπου οι τρεις τους (Michael, Danny και Kathleen Turner) έκαναν το box office να αναστενάζει.

Μετά πέταξε την ‘καρακάξα’ μάνα του από το τρένο (σ.σ. η πρώτη ταινία που σκηνοθέτησε)

Ανακάλυψε ότι ο Arnold Schwarzenegger είναι ο δίδυμος αδελφός του.

Μας έδειξε τον τραυματισμένο ψυχικό κόσμο ενός πιγκουίνου σε ένα ρόλο που λες και φτιάχτηκε για αυτόν (κατά τη γνώμη μου ένας από τους καλύτερους κακούς όλων των εποχών)

Έψαξε να βρει που είναι θαμμένος ο Jimmy Hoffa.

Και μετά μετέτρεψε τον εαυτό του σε ‘μαικήνα’ των τεχνών καθώς είναι η δική του εταιρεία, Jersey, που βρίσκεται πίσω από ταινιάρες όπως τα Pulp Fiction, Reality Bites, Get Shorty , Gattaca, Out of Sight, Man in the Moon και Erin Brockovich. Για το τελευταίο, μάλιστα, ήταν και υποψήφιος για Όσκαρ.

Το πιο εντυπωσιακό; Ότι εκείνος το μόνο που ήθελε, όταν αποφάσισε να μπει στην American Academy of Dramatic Arts είναι να γίνει καλύτερος make up artist ώστε να φέρει περισσότερη πελατεία στο κομμωτήριο της αδελφής του στο οποίο δούλευε από πιτσιρικάς (εξού και ο τίτλος του άρθρου).

Ουσιαστικά, τα 50 χρόνια που δουλεύει ο DeVito, μόνο στις αρχές των 00s παρουσίασε σημάδια κόπωσης και παρακμής. Την περίοδο δηλαδή μέτριων ταινιών του (ως ηθοποιός, σκηνοθέτης ή παραγωγός) όπως Screwed , What’s the Worst That Could Happen?, Duplex, Be Cool. Κάτι που ίσως να έχει να κάνει και με την αρχή του τέλους του γάμου του με την Rhea Perlman με την οποία γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν όταν ήταν μόλις 25.

Όλα αυτά μέχρι το 2006, όταν και δέχθηκε να αποτελέσει τον ‘κράχτη’ στο It’s Always Sunny in Philadelpia. Μια no budget σειρά η οποία, μέσα από τον ρόλο του ως ο άθλιος πατέρας των δυο άθλιων παιδιών που έχουν ένα άθλιο μπαρ στην πιο άθλια περιοχή της πόλης, τον έκανε επίκαιρο σε μια εντελώς καινούργια γενιά τηλεθεατών.

Ως Frank Reynolds φέρνει σε κάθε σκηνή μια πρωτόγνωρη ενέργεια. Είναι σε κάθε επεισόδιο το ίδιο καλός -και εντελώς ανεξέλεγκτος- όσο στους πιο trademark κινηματογραφικούς ρόλους του. Απόδειξη; Η παρακάτω παρωδία του Lethal Weapon στο οποίο υποδύεται τον κακό και ερωτύλο Ινδιάνο αρχηγό.

Κάτι που συμβαίνει, το να μένει επίκαιρος δηλαδή, και με άλλα πράγματα που δεν περιμένεις από κάποιον της συγκεκριμένης ηλικίας (και του συγκεκριμένου μεγέθους τραπεζικού λογαριασμού). Όπως το να σκηνοθετεί ταινίες τρόμου μικρού μήκους για το ιντερνετικό του project, The Blood Factory. Ή να πρωταγωνιστεί σε βιντεοκλίπ των One Direction (ναι, και όμως).

Μέχρι και ντεμπούτο στο West End του Λονδίνου έκανε το 2012, στην ‘τρυφερή’ ηλικία των 67, με το Sunshine Boys.

Φαίνεται πως ο DeVito, μετά από τόσα χρόνια στη δουλειά, αποφάσισε πλέον να κάνει μόνο ότι τον διασκεδάζει. Και το να φτιάχνει ταινίες (ως σκηνοθέτης ή κανονικός παραγωγός), δεν είναι ένα από αυτά.

Προτιμά να χαλαρώνει στην έπαυλή του στο Beverly Hills, καπνίζοντας το ένα Κουβανέζικο πούρο που επιτρέπει καθημερινά ως δώρο στον εαυτό του, να παίζει μπιλιάρδο με φίλους (σ.σ. Ο πατέρας του είχε μπιλιαρδάδικο, οπότε ήταν expert από πιτσιρίκι) και να γελάει στην ανάμνηση όλων εκείνων των casting directors που, τα πρώτα χρόνια που είχε έρθει στο Λος Άντζελες, του έλεγαν ότι ‘Κανείς δεν θέλει ένα νάνο στην ταινία του’.

Eυτυχώς που δεν τους άκουσε. Ευτυχώς που ο ίδιος γρήγορα κατάλαβε ότι είναι γίγαντας.