O David Fincher πλακώνεται και με τη σκιά του

Το βίντεο ήταν παραγγελιά, πίσω στο 1985, από το American Cancer Society και έκανε πάταγο. Και ο φορτηγατζής,ένας φίλος του που του έκλεισε τη δουλειά. Διακρίνοντας ίσως ότι ο τσαμπουκαλεμένος γιος του διευθυντή του περιοδικού Life στο Colorado, ο οποίος άρχισε να φτιάχνει ταινίες στα 8 του και στα 16 του ήταν ήδη παραγωγός σε τοπικό δελτίο ειδήσεων, είχε πολύ ταλέντο για να το χαραμίσει στα έσχατα της αμερικάνικης επαρχίας.

Και έτσι και έγινε. Ο David, επιβλητικός συνολικά ως παρουσία (βλέπε 1,85 και ‘νταμάρι’) και καθόλου νέρντουλας εμφανισιακά, βρέθηκε στα 19 του στο δημιουργικό ‘στάβλο’ ειδικών εφέ που είχε δημιουργήσει ο George Lucas (ILM) δουλεύοντας σε ταινίες όπως τα Return of the Jedi και Indiana Jones and the Temple of Doom.

Tέσσερα χρόνια αργότερα το παιδί που ποτέ δεν ανεχόταν να του λέει κάποιος άλλος τι να κάνει παραιτήθηκε, μετακόμισε στο Los Angeles και άρχισε να φτιάχνει video clip για μια μεγάλη εταιρεία παραγωγής.

Εννοείται ότι και πάλι είχε προβλήματα με την εξουσία. Οπότε, εκνευρισμένος που του έλεγαν στην μούρη του ότι δεν πρόκειται ποτέ να έχει την ευκαιρία να γυρίσει διαφημιστικό π.χ. για την Coca Cola ή τους υπόλοιπους μεγάλους πελάτες τους, τους είπε που ακριβώς να βάλουν τα videoclip των Rick Springfield, Gypsy Kings και Paula Abdul που του έδιναν να κάνει και ξεκίνησε την δική του εταιρεία.

Και εκεί έγινε το μπαμ. Ο Fincher έφτιαξε τρελό όνομα γυρίζοντας βιντεοκλίπ για πελάτες όπως o George Michael (δικό του είναι αυτό με τα supermodel), η Madonna (Vogue), ο Sting (Englishman in New York), o Michael Jackson (Who is It), οι Aerosmith (Janie’s got a gun) και οι κολλητοί του ακόμη και σήμερα Nine Inch Nails (που του γράφουν την μουσική στις ταινίες). Ακόμη και τους γέροντες Rolling Stones έκανε να μοιάζουν κουλ.

Όλοι μίλαγαν για αυτόν. Το Χόλιγουντ του χτύπησε την πόρτα. Του έδωσε να κάνει το τρίτο μέρος του Alien. Και μετά τον έστειλε στο ψυχιατρείο αφαιρώντας του εκείνο το πράγμα που έχει περισσότερο ανάγκη από όλα. Το να έχει τον πλήρη έλεγχο.

Σκέψου ότι αυτή η ιστορία συνέβη το 1992 και, μέχρι και σήμερα, ο Fincher αρνείται να αναγνωρίσει την ταινία ως δική του. Αρνείται καν να την πει με το όνομά της.

Μια πικρή εμπειρία που τον άλλαξε, τον μεταμόρφωσε ριζικά, τον έκανε τον σκηνοθέτη που βλέπουμε και θαυμάζουμε όλα αυτά τα χρόνια. Ένα μικρό δικτάτορα που επιμένει να κάνει μόνο τις ταινίες που γουστάρει (μόλις σηκώθηκε και έφυγε από το -200 εκ. δολαρίων- 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα), με το τέλος που γουστάρει (χρειάστηκε να επέμβει ο Brad Pitt για να έχει το Fight Club το τέλος που ήθελε) και τους ηθοποιούς που γουστάρει (το μισό Χόλιγουντ ήθελε να είναι πρωταγωνίστρια στο Κορίτσι που Εξαφανίστηκε, αλλά εκείνος διάλεξε την ξεχασμένη Rosamund Pike).

Τους ίδιους ηθοποιούς που μετά ταλαιπωρεί αφάνταστα καθώς του αρέσει να κάνει όσες περισσότερες λήψεις είναι ανθρωπίνως δυνατόν. Σε τέτοιο σημείο που, στο Fight Club, η Helena Bonham Carter, άρχιζε όντως να παίζει μετά την 15η.

Όπως χαρακτηριστικά λέει και ο ίδιος, μια ταινία του ποτέ δεν τελειώνει. Απλώς φτάνει η στιγμή που την ‘εγκαταλείπει’ στα χέρια του κοινού.

Προσοχή. Όλο το παραπάνω δεν σημαίνει ότι το παλικάρι είναι κάποιος τρελός καλλιτέχνης τύπου Terrence Malick. Ο Fincher έχει αποδείξει πως ξέρει πως να ‘αρμέγει’ την επικαιρότητα και το hype με επιλογές όπως το The Social Network, το Girl with the Dragon Tattoo και, τώρα, το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε.

Eκείνος απλά γουστάρει το ταξίδι. Με την προϋπόθεση ότι είναι εκείνος ο οδηγός.

Ένα οδηγός ο οποίος, μέχρι τώρα, ότι μας έχει σερβίρει είναι εξαιρετικό, μοναδικό και έχει την ανεξίτηλη σφραγίδα του. Και αυτό είναι κάτι που, ακόμη και όσοι τον σιχαίνονται (και είναι πολλοί, πάρα πολλοί, στο Χόλιγουντ), του το αναγνωρίζουν.