Ο Δημήτρης Ορδουλίδης δεν το φοβάται το στυλ

Στην ειδική έκδοση για τα 90’s του Trivial Pursuit, υπάρχει μία κατηγορία χρώματος καφέ που λέγεται ‘προϊοντοθεραπεία’ και οι ερωτήσεις της έχουν να κάνουν κυρίως με τη μόδα και τις τάσεις της. Όχι να περιαυτολογήσω αλλά οι φορές που έχω βρει την απάντηση στην αντίστοιχη κατηγορία των αθλητικών είναι τουλάχιστον διπλάσιες. Τόσο άχρηστη.

Οι μόνες ερωτήσεις που ‘φυσάω’ είναι εκείνες που έχουν ως απάντηση τον Κριστιάν Λα Κρουά. Όχι ότι είμαι φαν του, απλώς είναι όλες του στυλ: “Ποιος σχεδιαστής έχει λάβει το χαρακτηρισμό κιτς σε αρκετές από τις κολεξιόν του” και δεν ξέρω κάποιον που να τον ξεπερνά.

Με αυτήν την παιδεία στριμωγμένη στο backpack μου, κατέβηκα τα σκαλάκια του Underground, του workshop στο οποίο ο Δημήτρης Ορδουλίδης με περίμενε παρέα με τα ρούχα της καινούριας του συλλογής. Ο χώρος μύριζε κλωστή και στραφτάλιζε χρυσόσκονη. Έχω την εντύπωση ότι γι αυτό το τελευταίο, έφταιγαν οι όχι και τόσο διακριτικές κρεμάστρες, αλλά δεν είχα το χρόνο να το ερευνήσω.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson

Ο Δημήτρης μου έτεινε να καθίσω και με ρώτησε τι καφέ πίνω. Γύρισα το κεφάλι μου προς τα ρούχα του και τίναξα προς τα πίσω μία φούστα για να τη δω καλύτερα. Ο Δημήτρης είχε ήδη εξαφανιστεί να φέρει τον καφέ. Η Μαρίνα Παππά, το μοντέλο που είχε καλέσει για να φωτογραφηθεί με ένα από τα ρούχα της καινούριας του κολεξιόν και έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ από πού την ήξερα, έσπευσε να βοηθήσει την Φραντζέσκα με το φως (γιατί αν περίμενε από εμένα σώθηκε).

 

Γύρισε όμως. Κάθισα σε ένα χρυσό (λαμέ) σκαμπό και του ζήτησα να μου μιλήσει λίγο για τον εαυτό του. Με ρώτησε τι θέλω να μάθω για εκείνον και του απάντησα το αναμενόμενο.

Μίλησέ μου για τη σχέση σου με το σχέδιο.

“Η αγάπη για το σχέδιο υπήρχε από πολύ μικρή ηλικία. Θυμάμαι τη μητέρα μου να με κυνηγάει για να μη ζωγραφίζω τα ρούχα της. Να μην τα κόβω. Κάπου προς το μέσον της εφηβείας, που θέλουμε δεν θέλουμε αλλάζουν κάπως οι προτεραιότητές μας, το άφησα για λίγο στην άκρη. Μη φανταστείς ότι μου κράτησε πολύ όμως η αποχή. Πέρασα στο Πολυτεχνείο, το παράτησα και έφυγα στη Γερμανία για να σπουδάσω μόδα“.

Στη Γερμανία; Οφείλω να ομολογήσω ότι με αιφνιδίασε. Περίμενα κάτι σε Ιταλία, Γαλλία, έστω Λονδίνο. Αλλά Γερμανία;

Αλήθεια ποια είναι η σχέση των Γερμανών με τη μόδα;

“Δεν θα έλεγα ότι οι Γερμανοί σαν λαός ντύνονται ωραία. Ειδικά αν πάρουμε ως παράδειγμα τους Έλληνες. Στην Ελλάδα λίγο πολύ όλοι ντύνονται καλά. Δύσκολα θα δεις πολύ κακοντυμένους“.

Ένα “όντως;”, μου ξέφυγε.

“Συγκριτικά με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ναι. Βέβαια το ίδιο ισχύει και με τους καλοντυμένους. Σπάνια θα δεις έναν εξαιρετικά καλοντυμένο στην Ελλάδα. Στη Γερμανία υπάρχουν οι στιλάτοι μεν αλλά υπάρχουν και αυτοί που θα σε κάνουν να απορήσεις ‘μα καλά, πώς το έβαλε αυτό’“.

Οι άντρες ασχολούνται με τη μόδα στη Γερμανία;

“Ναι, τους αρέσει. Γενικά στη Γερμανία υπάρχει το θέμα της αποκέντρωσης. Τα δέκα εκατομμύρια από τα 80 που ζουν σε μεγαλουπόλεις ασχολούνται με τη μόδα. Οι υπόλοιποι, εντάξει δεν πολυενδιαφέρονται“.

 

Για κάποιο λόγο μου ήρθε στο μυαλό η διαφήμιση με την Τασούλα και τον Κίτσο, πριν ωστόσο μπει στο πλάνο μου και ο Θεοδωράκης, πήρα το σοβαρό μου και πέρασα στην επόμενη ερώτηση.

 

Γιατί Γερμανία;

“Γιατί στη Γερμανία υπάρχει αξιοκρατία. Ήξερα ότι εκεί που θα πάω, εκεί που θα καταλήξω δηλαδή, θα το αξίζω. Δεν ήθελα απλώς να πάω να πληρώσω μία σχολή“.

Διάλεξες σχολή και χώρα με κριτήριο την αξιοκρατία και γύρισες να δουλέψεις στην Ελλάδα; Μόνο εμένα μου φαίνεται οξύμωρο όλο αυτό;

“Η επιστροφή μου δεν έγινε ακριβώς, ‘συνειδητά’. Για να καταλάβεις, όταν ήρθα στην Ελλάδα δεν είχα καν τελειώσει με τη σχολή. Ζήτησα δέκα μέρες άδεια για να έρθω στην Ελλάδα να παρουσιάσω τη συλλογή μου. Έτσι, επειδή ήθελα να μετέχω σε ένα fashion show. Μετά όλα τα υπόλοιπα, ήρθαν από μόνα τους“.

Μιας και μίλησες για το κοινό, αλήθεια πώς εξηγείς όλη αυτή την αλλαγή στάσης του κοινού απέναντι στους νέους σχεδιαστές; Κάποτε τους σνόμπαραν μετά βδελυγμίας, τώρα τους αναζητούν και τους στηρίζουν σχεδόν φανατικά.

“Μέχρι πριν από μερικά χρόνια, οι Έλληνες σχεδιαστές δεν υπήρχαν στο χάρτη. Η ξενομανία ήταν τέτοια που αν δεν είχε στην ντουλάπα του Luis Vuitton, Prada, Mark Jacobs, ο Έλληνας, δεν μπορούσε. Ασχέτως αν υποστήριζε ή όχι“.

 

“Εκείνη την περίοδο, που όσοι έκαναν έως τότε χρυσές δουλειές έπεσαν έξω, οι νέοι του χώρου είχαν τη δυνατότητα να συστηθούν και να δείξουν τη δουλειά τους“.

Δεύτερη φορά που με αιφνιδιάζει. Περίμενα να ακούσω κάπου τη φράση ‘fashion bloggers’. Ε αφού δεν το είπε αυτός, το είπα εγώ.

 

Ποια η γνώμη σου για τις fashion bloggers; Πιστεύεις ότι βοηθούν τους νέους σχεδιαστές;

“Στην Ελλάδα ένα μεγάλο μας μειονέκτημα είναι η έλλειψη αντικειμενικότητας. Προσωπικά, σαν Δημήτρης, την κολεξιόν ενός συναδέλφου μπορώ να την κρίνω με βάση το κόνσεπτ της. Αν αισθητικά δεν ταιριάζει όλο αυτό με το  στυλ μου, αυτό είναι δικό μου θέμα. Τι εννοώ, εννοώ ότι όταν η συλλογή καθρεπτίζει το κόνσεπτ σου, σημαίνει ότι είσαι επιτυχημένος σχεδιαστής“.

 

Πήγα να τον ρωτήσω, και με πρόλαβε.

“Είμαι από τους τυχερούς σχεδιαστές, οι bloggers έχουν γράψει μόνο καλά λόγια για μένα και τους υπερευχαριστώ απλώς πιστεύω ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ξέρουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους και κάποιοι όχι“.

 

Δεν ξέρω αν έγινε τυχαία, αλλά εκείνη τη στιγμή μπήκε στο ατελιέ ο artist Κωνσταντίνος Γαβριάς (αν σου θυμίζει κάτι είναι επειδή παίζει στη διαφήμιση της VW) που για χατίρι του Δημήτρη ταξίδεψε από τη Γερμανία για να παραστεί στο fashion show της 18ης Athens Exclusive Desiners Week και να περπατήσει με τα ρούχα της νέας του κολεξιόν. Και να φωτογραφηθεί με ένα από αυτά για το δικό μας το χατίρι.

 

Γενικά, ο Κωνσταντίνος ήρθε στην Ελλάδα να μας κάνει τα χατίρια κατά πως φαίνεται (σόρι, δεν κρατήθηκα).

Ο Δημήτρης του έδωσε τα ρούχα του και μετά στράφηκε προς το μέρος μου.

–Τι λέγαμε;

–Σάμπως θυμάμαι;

Πάμε πάλι.

Μίλα μου λίγο για τους άντρες στην Ελλάδα. Πώς σου φαίνεται το στυλ τους;

“Ο άντρας στην Ελλάδα στυλιστικά είναι σωστός, απλώς έχει μείνει στην εικόνα του 2000. Σταράκι, τζινάκι, T-Shirt, μαλλί και μούσι. Δεν μπορώ να σου πω ότι δεν μου αρέσει αλλά δεν κάνει τη διαφορά“.

 

Η αλήθεια είναι ότι δεν τους λες και ιδιαιτέρως τολμηρούς στην εμφάνιση.

“Ο Έλληνας στο μόνο που τολμά, είναι στο μαλλί. Είναι το μόνο σημείο στο οποίο παίζουν και αυτό γιατί σε ένα μήνα μπορείς να το επαναφέρεις“.

Με κοιτάει κάπως εκνευρισμένος και μου λέει.

Ο Κωνσταντίνος Γαβριάς με ένα παλτό από τη χειμερινή κολεξιόν του Δημήτρη Ορδουλίδη.

Σε κάποιον που θέλει να φτιάξει το στυλ του τι θα τον συμβούλευες;

“Να αποφύγει το overdressed. Το minimal με λεπτομέρειες είναι η καλύτερη επιλογή“.

Μου είπες πριν ότι ασχολείσαι και θέλεις να ασχοληθείς με τα tailored made ρούχα.

-Με διακόπτει-

“Λογικά από τέλη Νοεμβρίου, το μέρος που βρισκόμαστε θα λειτουργεί και για λιανική πώληση και θα φτιάχνω και tailored made κοστούμια μόνο για άντρες.“

Ακριβώς εκεί το πήγαινα. Αλήθεια, οι περισσότεροι άντρες τι είδος κοστουμιού ζητάνε;

“Κυρίως κλασικές γραμμές. Προσπαθώ βέβαια μέσα από το πατρόν να δώσω λίγη  έμφαση στη λεπτομέρεια αλλά δεν με παίρνει και πολύ. Ο άντρας δεν ξεφεύγει από την κλασική γραμμή”.

Anna Naboka, Κωνσταντίνος Γαβριάς και Μαρίνα Παππά με ρούχα από την ανοιξιάτικη συλλογή του Δημήτρη Ορδουλίδη (πριν ακόμα παρουσιαστούν στην 18η Athens Exclusive Week)

Ενώ οι γυναίκες; (Αν είχα μουστάκια, θα γελούσαν αλά Νταλί)

‘Οι γυναίκες είναι λίγο πιο extreme. Όχι όμως ότι και η γυναίκα δεν έχει μία στάνταρ εικόνα στο μυαλό της. Τον άντρα μπορώ να σου πω ότι τον πείθεις πιο εύκολα όταν είναι opeminded. Τη γυναίκα με τίποτα“.

Πώς μου ήρθε δεν ξέρω αλλά του μίλησα για την περίοδο με τις μίνι κολλητές φούστες. Ξεφύσηξε με ανακούφιση.

“Πάλι καλά που περάσαμε την εποχή του 90. Πάλι καλά“.

Κάπου εκεί, η Anna δοκίμασε το σύνολο που είδες στην προηγούμενη φωτογραφία και όλοι μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Αφενός γιατί την Anna και αφετέρου για το σύνολο. Ενός λεπτού σιγή.

Και μία αναμνηστική φωτό.

‘Τελειώνουμε’, τον καθησύχασα. “Δεν έχω πρόβλημα“, μου είπε και πάλι χαμογελαστός.

Θα μου δώσεις ένα παράδειγμα αντρικού στυλ που σου αρέσει;

“Ιδανικό στυλ είναι για μένα αυτό του σχεδιαστή Haider Ackermann από την Αμβέρσα“.

Και γυναικείου;

“Η Ριάνα. Όταν δεν ξεφεύγει, μου αρέσει πολύ. Φτάνει στα άκρα, αλλά είναι μία από τις μεγαλύτερες σταρ αυτή τη στιγμή οπότε, της επιτρέπεται“.

Ο Δημήτρης κοίταξε τη Μαρίνα και η Μαρίνα εμένα. “Μήπως με ξέρεις από τα Playmate;“, με ρώτησε. “Πολύ πιθανό“, της απάντησα και γύρισα στο Δημήτρη παίρνοντας λίγο χρόνο να επεξεργαστώ την πληροφορία. Εκείνος, μου έκανε νόημα αν μπορεί να ανάψει τσιγάρο. Του είπα όχι μόνο και μόνο για να δω την αντίδρασή του. Ούτε που ασχολήθηκε. Δευτερόλεπτα αργότερα του έδωσα το πακέτο.

Αλήθεια, ποια είναι η ατάκα σου; Το ΄μότο΄ σου;

“Dress your life with your dreams“.

Προφανώς και θα κλείσω με αυτήν. Και αφού ευχαριστήσω όλους για τη συνεργασία στη φωτογράφιση, θα ευχηθώ καλή επιτυχία στην αυριανή επίδειξη του Δημήτρη στην 18η Athens Exclusive Week στο κέντρο της Εθνικής Ασφαλιστικής.