Ο δικός μου Magic Johnson

Υπάρχουν μερικές στιγμές στην ζωή, που θυμάσαι ακριβώς που ήσουν και τι έκανες όταν συνέβη κάτι συνταρακτικό. Ηταν νωρίς το πρωί, Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 1991. Μαθητής λυκείου, ετοιμαζόμουν να κατέβω Αθήνα, για φροντιστήριο Αρχαίων Ελληνικών και Λατινικών. Προετοιμασία για την… καταραμένη Νομική Σχολή. Τότε ο πατέρας μου, έρχεται και μου λέει: “Ακουσα στις ειδήσεις στο ραδιόφωνο πως ο Magic Johnson ανακοίνωσε ότι σταμάτησε το μπάσκετ επειδή διεγνώσθη θετικός στον ιό HIV”.

“Δηλαδή θα πεθάνει ο Magic; Με δουλεύεις;”, του απάντησα σοκαρισμένος, αφού τότε δεν ξέραμε πολλά για την ασθένεια εκείνη, μόνο πως ήταν θανατηφόρα. Ολη εκείνη την ημέρα θυμάμαι ότι σκεφτόμουν αυτό το σκηνικό. Δεν ήμουν ο σούπερ θαυμαστής ούτε του Magic, ούτες των Lakers. Ημουν είμαι και θα είμαι αμετανόητα Jordan-ικός. Απλά μεγαλώνοντας και παρακολουθώντας διάφορες βιντεοκασέτες ή παιχνίδια των Lakers στην TV ήταν πιο “εύκολο” στα ανοιχτά που παίζαμε να μιμηθούμε έναν τύπο που μοιράζει no look πάσες (άσχετο αν η μπάλα κατέληγε στο δρόμο και όχι σε κάποιον συμπαίκτη), από τον Michael Jordan, που τότε ήταν στα ντουζένια του κι έβγαζε το… ψωμία του πετώντας πάνω από τους αντιπάλους.

Του είχα του Magic μία αδυναμία. Μία συμπάθεια. Και πάνω απ’ όλα μου άρεσε να τον παρακολουθώ να παίζει. Αλλωστε αυτός, ο Larry Bird και ο Dr. J ήταν οι πρώτοι παίκτες που μάθαμε από το ΝΒΑ, ως παιδάκια στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ’80.

“Και τώρα τι; Αυτό ήταν;”, αναρωτιόμουν, αναλογιζόμενος τον απολογισμό της καριέρας του στο ΝΒΑ: Πέντε δαχτυλίδια, τρία βραβεία MVP, άλλα τόσα MVP τελικών και μία θανατηφόρα αρρώστεια. O Magic είπε το αντό εκείνο το Νοέμβρη, αλλά κρατούσε άλλα δύο κολλητά encore για όσους τον θαυμάζαμε. Ενα στο All Star Game του Ορλάντο στις αρχές του 1992 κι άλλο ένα το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου, ως μέλος της ιστορικής Dream Team. Στο πρώτο ανακηρύχθηκε MVP, δίνοντας ένα μοναδικό ρεσιτάλ, ενώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, παρέα με τους Jordan, Bird και τους υπόλοιπους Dream Teamers, βοήθησε να εξαπλωθεί ο… ιός του ΝΒΑ σε όλον τον πλανήτη.

Πέρασαν από τότε είκοσι ολόκληρα χρόνια κι ευτυχώς ο Magic Johnson είναι ακόμα εδώ. Υγιέστατος, ακμαίος και ανήσυχος. Πούλησε πια το ποσοστό του στους Lakers, πολύ απλά γιατί είναι πλέον συνιδιοκτήτης της ομάδας μπέιζμπολ του Λος Αντζελες, των Dodgers. H χρυσή φανέλλα με το 32, κρέμεται στην οροφή του Staples Center και το όνομά του είναι χαραγμένο με χρυσά γράμματα στο Basketball Hall of Fame της Μασαχουσέτης.

Eχασα την ευκαιρία να τον δω να παίζει σε αγώνα του ΝΒΑ με τους Lakers. Οταν ξεκίνησα τα πήγαινελα στην Αμερική, την άνοιξη του 1996, ο Magic έπαιζε τους τελευταίους του αγώνες με τους “Λιμνάνθρωπους”, στην επιστροφή του στην ενεργό δράση, η οποία κράτησε λίγους μόνο μήνες.

Ομως τον Φεβρουάριο του 1997, στο πρώτο μου All Star Weekend, στο Κλίβελαντ, μου δόθηκε η ευκαιρία να τον δω από κοντά για πρώτη φορα. Το ΝΒΑ τότε γιόρταζε τα 50η επέτειό του και είχε διαλέξει τους 50 κορυφαίους παίκτες της ιστορίας του. Τους έφερε όλους (πλην του Shaquille O’ Neal και του αείμνηστου Pete Maravich) στο Κλίβελαντ για να τους τιμήσει. Εκεί λοιπόν, σ’ ένα τεράστιο Ballroom ξενοδοχείου ήταν όλοι τους μαζεμένοι. Μαζί και ο Magic. Για να καταλάβει κανείς που ακριβώς καθοταν, αρκούσε ν’ ακολουθήσει το τρανταχτό του γέλιο.

Ο Magic έβγαζε πάντα κάτι προσιτό. Σαν εκείνο το παιδάκι που ξεκινούσε από το Lansing του Michigan με στόχο να κατακτήσει τον κόσμο. Ηθελα να τον περιμένω μέχρι να τελειώσει τις συνεντεύξεις για να του σφίξω το χέρι. Μεγάλη υπόθεση να γνωρίζεις από κοντά έναν παιδικό ήρωα. Μου είχε ξανασυμβεί τρεις φορές στο παρελθόν, στη δεκαετία του ‘80. Μία με τον Μάικ Γαλάκο, όταν έπαιζε στον Ολυμπιακό, στο γήπεδο της Βουλιαγμένης, την άλλη με τον Τάκη Λεμονή επίσης ως παίκτη του Ολυμπιακού, στη Γλυφάδα και φυσικά με τον Θεό Νίκο Γκάλη έξω από το ξενοδοχείο John’s πάλι στη Γλυφάδα.

Μόλις ο Magic ολοκλήρωσε τις συνεντεύξεις, βρέθηκα… μούρη με μούρη μαζί του. Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, αφού μας χωρίζουν και καμιά 30αριά πόντοι στην καλύτερη. Τείνω το χέρι μου προς εκείνον και του λέω: “Χαίρομαι πολύ που σε βλέπω από κοντά. Είμαι από την Ελλάδα και μεγαλώνοντας ήσουν ένα από τα είδωλά μου”. Αυτή η μορφή του παγκόσμιου μπάσκετ χαμογέλασε και αμέσως φρόντισε να καλαμπουρίσει: “Και ήρθες στο δεύτερο είδωλό σου, γιατί στοιχηματίζω πως το πρώτο είναι ο Michael (σ.σ Jordan), που τώρα είναι περικυκλωμένος από 100 συναδέλφους και κυκλοφορεί με τρεις σωματοφύλακες, που δεν σε αφήνουν να τον πλησιάσεις”. Πέταξε το χαρακτηριστικό τρανταχτό του γέλιο, με χτύπησε στον ώμο και αποχώρησε.

Γι’ αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα ο Magic φρόντισε να με κάνει να νιώσω πως ήμουν το κέντρο της γης. Από τότε και κάθε χρόνο, δίνει το παρόν σε όλα τα μεγάλα events του ΝΒΑ. Στα All Star Weekends και στους τελικούς. Κανά δυο φορές είχα την ευκαιρία να του πάρω συνέντευξη για το Sport24 και το NBA Greece, όπως και να βγάλω μαζί του μία αναμνηστική φωτογραφία, πράγμα που έγινε πριν ξεκινήσει το All Star Game του 2008 στη Νέα Ορλεάνη.

Εδώ και μία 15ετία πέφτω συνεχώς μπροστά του. Είναι πάντα χαμογελαστός. Κοινωνικότατος, με διάθεση να έρθει σε επαφή με το κοινό και να κάνει όλους όσους μιλήσουν μαζί του, να νιώσουν σημαντικοί για λίγα δευτερόλεπτα. Δεν έχει υποχρέωση να το κάνει, ούτε τον ζει πια το μπάσκετ. Αλλωστε οι επιχειρηματικές του δραστηριότητες, με τις αίθουσες σινεμά, τα καταστήματα Starbucks στην Καλιφόρνια και φυσικά τους Dodgers, πάνε τόσο καλά που η περιουσία του εκτιμάται πάνω από μισό δις δολάρια. Θα μπορούσε να είναι αραχτός στο σπίτι του στο Μάλιμπου.

Γιατί το κάνει; Τον ρώτησα πριν μερικά χρόνια και μου απάντησε: “Νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη για το παιχνίδι που λέγεται μπάσκετ. Χωρίς αυτό δεν θα ήμουν εδώ. Δεν ξέρω τι μπορεί να είχα γίνει. Δεν θα μπορούσα να δώσω στην οικογένειά μου την καλή ζωή που ζει εδώ και χρόνια. Ισως να ήμουν ένα απλό στατιστικό έρευνας, για τα παιδιά από τις φτωχειές γειτονιές του Μίσιγκαν, που δεν κατάφεραν να φτάσουν μέχρι τα είκοσι. Με το μπάσκετ όμως, άνοιξα τους ορίζοντές μου. Τώρα είναι η σειρά μου ν’ ανταποδώσω για τα όσα μου έδωσε το μπάσκετ”.

Ισως ο Magic είναι γεννημένος για να κάνει τους διπλανούς του καλύτερους, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές του. Οταν ανακοίνωσε πως είναι θετικός στον ιό HIV, που προκαλεί το AIDS, όλοι πίστευαν πως είναι κάτι το οποίο έπρεπε να φοβούνται μόνο οι ομοφυλόφιλοι. Ο Magic, παρά τις όσες φήμες κυκλοφορούσαν για το αντίθετο, ήταν ετεροφυλόφιλος, που δεν έπαιρνε μέτρα προφύλαξης. Κάπως έτσι κόλλησε. Το όλο περιστατικό, όπως έχει πει ο ίδιος, έκανε πολύ κόσμο ν’ αναθεωρήσει τις σκέψεις περί προφύλαξης στο σεξ: “Ξέρω ότι πολύς κόσμος άλλαξε τη σεξουαλική του ζωή, μόλις έμαθε πβς ήμουν θετικός στον ιό HIV. Πολλοί ζούσαν όπως εγώ. Επιπόλαια. Πλέον παίρνουν μέτρα προφύλαξης. Είμαι χαρούμενος που μπορώ να στέλνω το μήνυμα και να γίνομαι το πρότυπο και η ελπίδα. Δεν είχα ούτε μία κακή μέρα από τότε. Δεν σκέφτηκα ποτέ τον θάνατο. Δεν ονειρεύομαι πως ξυπνάω κι έχω AIDS. To μόνο που βλέπω στα όνειρά μου είναι πως ξαναπαίζω μπάσκετ. Δυστυχώς ξυπνάω και ξέρω ότι δεν θα ξαναφορέσω τη φανέλλα των Lakers, γιατί είμαι πια πολύ μεγάλος για το ΝΒΑ”.

Μία από αυτές τις μέρες, είναι σίγουρο ότι θα τον δούμε χαμογελαστό στις εξέδρες να παρακολουθεί την Εθνική ομάδα των ΗΠΑ να παίζει μπάσκετ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Αυτός δεν είναι ο απόλυτος νικητής; Είκοσι χρόνια μετά τη Dream Team και 21 μετά την μέρα που έμαθε πως στο αίμα του βρίσκεται ο ιός HIV, o 52χρονος πλέον, Magic Johnson είναι ζωντανός και δυνατός. Αυτό μοιάζει με μία ευλογία ή με κάτι σαν θαύμα. Από αυτά που έκανε στο παρκέ όταν έπαιζε με τους Lakers και την Dream Team.

Δεκτές όλες οι απόψεις και οι ιδέες σας στο Twitter @ndpapaioannou