O Εισβολέας δεν τα φόρτωσε ποτέ στον κόκορα

Ο Hλίας φάνηκε, λοιπόν, από πολύ νωρίς ότι ήταν περίπου αυτό που περίμενα. Σαν να κουβάλαγε πάνω του, στον τρόπο που μίλαγε, στον τρόπο που ανεβοκατέβαζε τον τόνο της φωνής του και στο στιλ βαδίσματός την προσωπική του ιστορία. Γιατί ο Εισβολέας ή αλλιώς ο Λιάκος έχει ζήσει πολλά και τα έχει ζήσει στον δρόμο. Αυτή η πορεία του όμως δεν τον έκανε να αποβάλει την ευαισθησία και την αναλυτική ματιά.

Τον βρήκαμε, λοιπόν, στην πλατεία Αυδή. Είχε έρθει με το ποδήλατο, τον μόνο τρόπο με τον οποίο κυκλοφορεί στην πόλη. Ήταν μάλιστα η ημέρα των γενεθλίων του γιου του. Λίγο πριν τα 40 του έχει καταφέρει κάτι που ίσως και να είναι ένα προαπαιτούμενο, για να είσαι πλήρης και επομένως για να κάνεις μια καλή συνέντευξη: Είχε φτιάξει μια συνεκτική αφήγηση του εαυτού του, του ποιος ήταν, ποιος είναι και ποια πορεία ακολούθησε από την παιδική του ηλικία μέχρι σήμερα.

Αυτές ακριβώς τις διαρκείς αντιθέσεις που όμως πάντα κάνουν -με κάποιον περίεργο ή λιγότερο περίεργο τρόπο- μια σύνθεση ο Ηλίας Παπανικολός θα τις παρουσιάσει στις 31 Ιανουαρίου στο Gagarin και στις 22 Φεβρουαρίου στο WE. Μαζί θα παρουσιάσει και τη νέα του δουλειά κάνοντας όμως και μια αναδρομή στις προηγούμενες στιγμές του. Μου επανέλαβε ούτως ή άλλως αρκετές φορές ότι για τον ίδιο η μουσική πολύ συχνά λειτουργεί και ως ψυχανάλυση.

Πώς ξεκίνησες με τη ραπ και πώς με το λαϊκό τραγούδι;

Πρώτα ξεκίνησα με το λαϊκό τραγούδι και μετά βρήκα τη ραπ. Εδώ είναι και η ιδέα του ‘Λιάκος vs Εισβολέας’. Εγώ πιτσιρικάς μεγάλωσα σε λαϊκή οικογένεια. Ακούγανε τα πάντα στο σπίτι. Η μητέρα μου μπορεί να είχε στο σπίτι Deep Purple, o πατέρας μου να έχει Μάκη Χριστοδουλόπουλο και εγώ να ακούω Michael Jackson. Πανικός.

Φαντάσου, λοιπόν, τι μπέρδεμα υπάρχει στο μυαλό ενός δωδεκάχρονου, όταν ακούει όλα αυτά τα είδη. Δεν υπήρχε μουσική ταυτότητα, ήταν ένας αχταρμάς. Μεγαλώνοντας όμως ήρθε το hip-hop και εκεί βρήκα την ταυτότητά μου. Λέω Εισβολέας, πάρ’τα. Και εκεί ήρθε το κλείσιμο του τοίχου. Έλεγα ότι κάνω ραπ και τίποτα άλλο. Οτιδήποτε άλλο νιώθαμε ότι λερώνει την ταυτότητά μας.

Οπότε, όσο μεγάλωνα ως Εισβολέας, καταπίεζα τον Λιάκο μέσα μου. Γιατί εμένα μου άρεσαν και τα λαϊκά και η ροκ. Κάποια στιγμή, λοιπόν, στο πουθενά, η αδερφή μου μού πήρε δώρο μια κιθάρα.  Άρχισα, λοιπόν, και εγώ να μαθαίνω διαβάζοντας μόνος μου. Εκεί άρχισε να βγαίνει το όλο σκηνικό του Λιάκου. Μιλάμε έγραψα 40 κομμάτια με το που άρχισα να μαθαίνω τα πρώτα 3 ακόρντα.

Στην αρχή πάντως, όταν πρωτοξεκίνησα να παίζω με την ακουστική, ντρεπόμουνα, ξέρεις, να παίξω σε κόσμο μπροστά. Δεν το είχα. Όταν άρχισα σιγά-σιγά, έπαιρνα το θάρρος μου από φίλους που μου έλεγαν καλά λόγια. Τότε ήταν που άρχισα να εντάσσω τα λαϊκά στη φόρμα του hip-hop. Δεν είναι καινούργια αυτή η στροφή. Έγινε πολύ σταδιακά.

Ναι αλλά αυτή η προσπάθεια σου να τα συνδυάσες, πώς προέκυψε;

Για μια περίοδο εγώ έψαχνα εναγωνίως το hit. Είχε γίνει τελείως καταλάθος το ‘Όλοι μαζί τώρα’ και είδα τη γλύκα. Αυτό όμως με έφθειρε. Με έκανε δεύτερο. Έπαιζα σε κάτι μαλακίες, σε κάτι κωλόκλαμπα και μου έλεγαν “ε, Είσβο,παίξε το Νεοέλληνα άκου” και ένιωθα ντροπή μέσα μου. Πραγματικά. Απορούσα. Έλεγα τι κάνω εγώ εδώ.

Ξεκινάω, λοιπόν, και γράφω το ‘Πέφτω και σηκώνομαι’ και κατάλαβα ότι το hit κρύβεται στην καρδιά μας. Εκεί βρήκα τον Λιάκο. Είναι λίγο διπολικό αλλά κάνει μια σύνθεση. Άκουγα και πολλή μουσική. Ούτως ή άλλως το hip-hop στηρίζεται στο sampling, oπότε, όταν το κάνεις καλά μαθαίνεις μουσική. Πολλά διαφορετικά είδη, άσχετα μεταξύ τους.

Το hip-hop έχει ένα ακόρντο μέσα, δεν έχει πολύ πράγμα. Το δύσκολο είναι να κρατήσεις έναν κύκλο και να μείνει αυτό ενδιαφέρον. Αυτή είναι και η μαγεία του. Να βρίσκεις τρόπους να το κάνεις ενδιαφέρον. Σκέφτεσαι πώς γίνεται να ακούς το ίδιο πράγμα για 5 λεπτά και να συνεχίσεις να γουστάρεις; Αυτό το πράγμα του hip-hop το ακολουθώ και στην τωρινή μου φάση. Προσπαθώ δηλαδή να φτιάχνω κύκλους που να έχουν όμως και ενδιαφέρον.

Η rap είναι λαϊκή μουσική;

Κοίτα, πιστεύω ότι η rap είναι λαϊκή μουσική με την έννοια ότι βγαίνει από τα κάτω. Bασικά, πρέπει να είναι λαϊκή μουσική. Από την άλλη, βέβαια, δεν μπορείς να την εντάξεις σε συγκεκριμένα είδη. Αν πεις ότι έχω target group τους κεφαλαιούχους ή έχω target group τους εργάτες, ε, αυτό δεν το θεωρώ μουσική. Είναι σαν marketing. Το δύσκολο είναι να μιλάς σε όλους από τις δικές σου όμως βάσεις, από τη δική σου αλήθεια.

Από την άλλη, τo hip-hop έχει πάρα πολύ εγωκεντρισμό. Εγώ δεν το είχα ποτέ αυτό το πράγμα. Πάντα στόχευα σε ζητήματα πιο κοινωνικοπολιτικά. Είμαι και ευαίσθητος άνθρωπος, όταν βλέπω να γίνονται κάποια πράγματα γύρω μου, θέλω να το γράψω και να το εκφράσω και να το ξεπεράσω.

Ακούς αμερικανική hip-hop; Βλέπουμε πολύ συχνά εκεί να γυρνάμε προς τη jazz.

Αυτή την εποχή δεν ακούω πολύ hip-hop. Είμαι στραμμένος περισσότερο προς την Ανατολή. Ωστόσο, ακούω με την έννοια ότι μελετάω. Θέλω να είμαι πληροφορημένος για το τι συμβαίνει στον κόσμο. Αν θες να εντάξεις τη δυτική τεχνοτροπία με τη δικιά σου την κουλτούρα, πρέπει να είσαι διαβασμένος. Μελετάω, λοιπόν, και Αμερική. Στα πιο ποπ κομμάτια βλέπω πολύ την παραγωγή τους.

Tώρα ως πρός αυτή τη στροφή στη jazz. Πρόκειται για μια νέα σκηνή που την ακούω πάρα πολύ. Είναι η neo-soul. Το ακόρντο είναι πολύ πιο στοχευμένο. Θα ακούστει ένα πολυσύνθετο πράγμα που είναι ταυτόχρονα πολύ γλυκό. Τρομερός ήχος. Έτσι, όπως το κάνει η Erykah Badu, όπως κάνει ο Anderson .Paak ή ο Κendrick Lamar. Τρομερές δουλειές.

Ξέρεις κάτι όμως; Όλοι αυτοί είναι από μουσικά σχολεία. Αυτό δεν καταλαβαίνουν οι Έλληνες ράπερ. Το να είσαι μουσικός δεν είναι κακό πράγμα. Εγώ έχω πιάσει πολλούς ράπερς και τους λέω ‘μάθε ρε μαλάκα ένα όργανο’ και μου λένε ‘τι λες ρε μπάρμπα;’. Το υποτιμούν. Γίνεται να υποτιμάς τη μουσική; Γίνεται να μην ξέρεις μουσική; Δηλαδή πώς μιλάς σε έναν μουσικό, όταν σου φτιάχνει ένα beat; Του λες ‘θέλω εδώ ένα τικ-τικ και εκεί ένα τσακ-τσακ;’ Υπάρχουν όροι για αυτά. Είναι άλλη γλώσσα η μουσική.

Η στροφή στη jazz και στη soul, αν τη δούμε ως στροφή στην παράδοση, πιστεύεις ότι μπορεί να έχει ως αντίστοιχο τη στροφή στο ρεμπέτικο ως προς την Ελλάδα;

Σίγουρα. Εννοείται. Αρκεί όμως να έχεις τις κατάλληλες γνώσεις και τους κατάλληλους ανθρώπους γύρω σου.

Κοίτα, έχω κάνει κομμάτια με ρεμπέτικη χροιά. Εγώ όμως με την παράδοση δεν το έχω και τόσο πολύ το respect. Με ποια έννοια όμως; Θεωρώ ότι η παράδοση είναι μια παγίδα που, αν σε βάλει μέσα της, την έχεις γαμήσει. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Πας σε ένα ρεμπετάδικο και βλέπεις τρία παιδιά 25 χρονών και κάνουν αυτά που έκαναν το ‘30. Ρε φίλε, αυτό το κάναν άλλοι. ‘Ασ’το.

Δεν έχουμε να προτείνουμε πράγματα. Δεν υπάρχει έκπληξη και εκεί χάνεται όλη η ουσία. Ρε συ, έχουμε πραγματικά τρομερή μουσική κληρονομιά αλλά, οκ, κάν’τη κάτι. Χρησιμοποίησε τη όχι κάνοντας διασκευή. Οκ, άκουσα κάποιο τραγούδι του ‘30 και το έκανα διασκευή swing. Μπράβο (σ.σ. χειροκρατάει). Αυτό όμως δεν είναι το κόλπο. Είναι αλλουνού το κομμάτι. Δεν έχεις δική σου μουσική πρόταση. Η σκέψη σου μένει εκεί. Πεθαίνει με την παράδοση.

Η ελληνική trap μοιάζει με το σκυλάδικο των ‘80s; Αυτό αφορά και το ‘Αμερικάνικα’;

Eγώ ως Λιάκος δεν έχω κανένα θέμα με την trap. Με τη βλακεία έχω θέμα. Πάνω σε trap κομμάτι μπορείς να πεις πολύ όμορφα πράγματα και να περάσεις ένα μήνυμα. Είτε με αστείο μήνυμα είτε με κακό τρόπο είτε δεν ξέρω και εγώ πώς.

Το κομμάτι μου το ‘Αμερικάνικα’ έχει λίγο ένα τέτοιο θέμα. Δεν είναι ακριβώς ότι το κοροϊδεύω. Αυτό που δεν δέχεστε εσείς, το κάνω πράξη. Είστε το σκυλάδικο της νέας εποχής. Το κάνω επίτηδες σκυλάδικο και εγώ. Και γελάω κιόλας. Μου αρέσει πολύ να διακωμωδώ πράγματα. Ξέρεις οι στιγμές της ημέρας μας δεν είναι όλες ίδιες. Άλλες φορές θες να τρολάρεις και άλλες να μιλήσεις σοβαρά. Αυτό μου βγήκε έτσι.

Καμιά φορά με τα αστεία μπορείς να περάσεις πιο εύκολα όλα αυτά που θες να πεις. Έχω βαρεθεί τη μιζέρια και τη δηθενιά.

“Δεν τα φόρτωσα στον κόκορα, μπέσα”. Ξέρω ότι είχες δυσλεξία και διάσπαση προσοχής. Πώς ήταν η ζωή σου στο σχολείο;

Δύσκολα. Πολύ δύσκολα. Αυτή μου η ιδιαιτερότητα με έκανε να το μισήσω το σχολείο. Δεν την καταλαβαίνανε τότε. Με έδιωχναν, δεν τους έδιωχνα. Μιλάμε τώρα για τη δεκαετία του ‘80. Είχαμε έναν δάσκαλο που χτύπαγε. Αλλά ρε φίλε μόνο με ξύλο δεν μαθαίνουν  τα παιδιά. Αν χτυπήσεις έναν άνθρωπο, για να μάθει, είναι σαν να το κάνεις για να μη μάθει.

Έτσι και εγώ απέκτησα μεγάλη δυσκολία με το σχολείο. Δεν ήθελα να διαβάζω, δεν ήθελα να ασχολούμαι. Πλήρης άρνηση. Κι όλα αυτά ενώ γουστάρω πολύ το διάβασμα και το ψάξιμο. Γι’αυτό λέω ‘δεν τα φόρτωσα στον κόκορα’. Αλήθεια στο λέω. Δεν τα είχα φορτώσει στον κόκορα, δεν ήθελα να τα φορτώσω στον κόκορα.

Αυτό το κομμάτι βασίζεται και σε ένα κομμάτι του Θανάση Παπακωνσταντίνου, σωστά;

Ναι. Θυμάμαι ότι άκουσα αυτό το κομμάτι όσο ήμουν στο αυτοκίνητο και οδηγούσα. Έκλαψα όταν το άκουσα. Ένιωσα να ταυτίζομαι απόλυτα. Σαν να έζησα ξανά την παιδική μου ηλικία. Να περνάνε όλες αυτές οι δυσκολίες από μπροστά μου.

Πλέον πολλές φορές κάνω μαθήματα σε παιδιά με μαθησιακές ιδιαιτερότητες. Κάνουμε μαθήματα στίχου, κάνουμε και παιχνίδια. Όταν το έκανα αυτό πέρσι, ανακάλυψα και εγώ πράγματα. Όταν μπω σε κάτι τέτοιο, θα κάτσω να το ψάξω όσο μπορώ. Είναι μη μου δώσεις το κλειδί. Αν το πάρω, θα ψάξω τα πάντα.

Μέσω του παιχνιδιού έκανα μάθημα στίχου. Βρήκα τη φόρμα. Η λογική δεν είναι μόνο ότι η ίδια βοηθάει στη συγκέντρωση. Είναι και γενικά το να βάζεις τη σκέψη σου στο χαρτί. Να μπεις στη λογική ότι μπορείς να κατευθύνεις τη σκέψη μου κάπου. Εμένα αυτό με έκανε ευτυχισμένο.

Παρά τις αποτυχίες του εκπαιδευτικού συστήματος, το διάβασμα σου αρέσει. Υπάρχει κάποιο βιβλίο που να το θεωρείς μέρος της αλλαγής σου;

Ένα μέρος της αλλαγής μου, ένα βιβλίο πολύ συγκεκριμένο που θυμάμαι ακόμα και σήμερα είναι ‘Οι Φυλακές της Παιδικής μας Ηλικίας’ της Alice Miller. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ να κοιτάξω μέσα μου και να έρθω σε σύγκρουση με τα λάθη του παρελθόντος, όχι απαραίτητα τα δικά μου, αλλά ενδεχομένως και των γονιών μου.

Αυτός ήταν ένας πρώτος σταθμός. Δεν ήταν βέβαια το πρώτο βιβλίο που διάβασα. Είχα διαβάσει και άλλα. Ήταν όμως ένα από τα πιο σημαντικά. Γενικότερα άρχισα να αλλάζω ως άνθρωπος, γιατί δεν ήμουν και το καλύτερο παιδί, όταν αρχίσα να κάνω ταξίδια, να γνωρίζω ανθρώπους και να διαβάζω.

Τι λες για τα Εξάρχεια; Τι πιστεύεις για όσα συμβαίνουν εκεί;

Ανοίγεις μεγάλο θέμα. Έχω σταματήσει να πηγαίνω στα Εξάρχεια. Γίνονται πολλά έκει πέραν της αστυνομίας. Πιστεύω ότι όλα γίνονται στη βάση ενός σχεδίου. Όσα έχουν κατακτήσει τόσο χρόνια οι αναρχικοί, τα εκμεταλλεύεται τελικά η μαφία. Από τους επενδυτές, την επέκταση του ιστορικού κέντρου, την πεζοδρόμηση, το Airbnb. Πώς θα διώξεις τον κόσμο που μένει ήδη εκεί; Με όλα αυτά. Υποβαθμίζοντας με κάθε τρόπο την περιοχή. Και δώσε και τα show και γίναμε.

Είναι μακάβριο το σκηνικό. Δυστοπικό. Η αστυνομία έχει φρικάρει τελείως. Κάνει ντου στο σινεμά; Nα τραμπουκίσει ας πούμε το παιδί μου; Kάνει ανήθικες εξακριβώσεις στοιχείων; Ξεβράκωμα στη μέση της Πατησίων; Δηλαδή εγώ τι να εκφράσω γι’αυτό; Ξυπνάνε εποχές άλλες.

Έχεις πει ότι παλιότερα ήσουν σεξιστής. Το έχεις μετανιώσει;

Ήμουν ναι. Έχω πει μεγάλες μαλακίες. Ήμουν αγράμματος ρε φίλε. Δεν είχα τις καλές παρέες, δεν είχα ψαχτεί. Αν δεν έχεις κριτήρια σαν άνθρωπος και κάνεις με μαλάκες παρέα, δεν σκέφτεσαι. Απλά αναπαράγεις όσα λέγονται στην παρέα. Σαν αχυράνθρωπος.

Γι’αυτό έχω γράψει και τον ‘Ρεαλιστή’. Θέλω να υπάρχει ισότητα, θέλω να υπάρχει ισονομία. Υφίσταται όμως αυτό το πράγμα; Με τις γυναίκες το πρόβλημα της ανισότητας είναι ακόμα μεγαλύτερο. Και λες, ρε μαλάκα, τι γίνεται; Κάποιοι άνθρωποι βλέπουν ότι οι γυναίκες έχουν κάτι πολύτιμο και θέλουν να το κλέψουν. Όταν βγαίνει ο άλλος και φωνάζει σαν βλάκας ‘α μουνάρα’, ντάξει ρε μαλάκα πού πας;

Ξέρεις τι μου θυμίζει αυτό; Έχω κουβαλήσει μια φορά στο πορτοφόλι μου 2000 ευρώ και ήμουν στην Τοσίτσα. Και λέω ‘πού να ξέρουν ρε φίλε τι κουβαλάω’. Αυτή την ανησυχία που είχα τότε για μια στιγμή, μια γυναίκα τη βιώνει καθημερινά σε πολύ χειρότερο βαθμό. Εννοείται η ασέλγεια είναι κάτι πολύ χειρότερο από 2000 ευρώ αλλά έτσι προσπαθώ να το σκεφτώ τουλάχιστον. Είναι τρομοκρατία αυτό το πράγμα. Αυτό είναι η πραγματική τρομοκρατία.

Στη Συνέντευξη Τύπου που είχατε δώσει όλοι μαζί για τη δολοφονία του Φύσσα, είχες πει ότι όσοι δεν έχουν μιλήσει για τον φασισμό, πρέπει να το κάνουν τώρα. Πιστεύεις ότι η ελληνική  hip-hop σκηνή μίλησε;

Ο φασισμός λειτουργεί ως λερναία ύδρα. Παίρνεις το ένα κεφάλι και βγαίνουν στη θέση του άλλα 4. Η ελληνική σκηνή είναι ως αντίγραφο της αμερικανικής σκηνής. Όταν ρωτούν έναν πολύ γνωστό καλλιτέχνη, που τον αντιγράφουν πάρα πολύ εδώ, και λέει για την αστυνομική βία και την καταστολή “α, εγώ καλά περνάω, κάνω φλεξ τα χρυσαφικά, έχω και γκομενάκια”. Όταν έχεις τέτοιον τύπο ως πρότυπο, τι να πεις;

Θα πεις για τις γκόμενές σου, πόσο γαμάτος είσαι. Δεν σε ενδιαφέρει τίποτα άλλο πέρα από την πάρτη σου. Τι να πω; Μπορεί να είμαι εγώ κολλημένος αλλά με ενοχλεί αυτό το πράγμα. Με στεναχωρεί. Με παίρνει από κάτω. Υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι, όπως ο Λεξ, που μιλούν.

Ξέρεις ποιο είναι το θέμα; Οι ράπερ έχουμε τον σπόρο της αλήθειας στο στόμα. Γιατί εμείς είμαστε αυτό που λέγεται ‘μουσική του δρόμου’. Τη στιγμή που τον έχεις αυτό τον σπόρο της αλήθειας στο στόμα, πρέπει να πεις κάτι. Σε ακούει 15.000 κόσμος. Πές κάτι. Έχεις και μια ευθύνη. Στο παιδί σου δηλαδή θα του λές ότι ‘πίνεις τα κοκόρια’; Θα τους λες για τις γυναίκες ότι είναι πουτάνες; Είναι ωραίο πράγμα αυτό; Σκεφτείτε το λίγο.

Στην καθημερινή σου ζωή πώς είσαι; Βλέπει ας πούμε ο Εισβολέας τηλεόραση;

Όχι. Εμένα η κάβλα μου είναι να βγαίνω το πρωί και να κάνω όλες τις δραστηριότητές μου. Μετά να γυρνάω το βράδυ και να κάνω μουσική. Αυτό μόνο θέλω να κάνω. Είμαι ταγμένος σε αυτό το πράγμα. Δεν με νοιάζει τίποτα άλλο. Είμαι πρεζάκιας με τη μουσική. Μπορεί να κάθομαι να ασχολούμαι με έναν πολύ μικρό πραγματάκι και ο άλλος να φύγει. Έχω πρόβλημα.

Oneman.gr / Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

Ξέρεις ρε πόσοι μου έχουν στείλει ‘α ρε Λιάκο μου έχεις φτιάξει τη ζωή’ για ένα κομμάτι μου; Πώς πληρώνεται αυτό; Δεν πληρώνεται. Ο άλλος, λαϊκός άνθρωπος, δουλεύει και μου στέλνει βίντεο από τη λάντζα που κάνει και ακούει το κομμάτι μου μέσα στα χαράματα. Τι να σου πω; Eίναι ένα συναίσθημα που μου δίνει η μουσική και δεν ξεπληρώνεται.

Τι θα κάνετε στα live ‘Λιάκος vs Eισβολέας’ που έρχονται;

Το live θα γίνει στις 31/1 στο Gagarin και στις 22/2 στο WE στη Θεσσαλονίκη. Θα βγει όπως το βλέπω ένα δυομισάωρο ή τρίωρο, οπότε ετοιμαστείτε για χαΐρισμα. Θα παρουσιάσουμε τα νέα μας τραγούδια και θα κάνω και μια αναδρομή στα παλαιότερα. Θα είμαστε με μπάντα. Θα είναι μαζί μας η Σεμέλη Παπαβασιλείου, ο Mαριος από τους Fundracar και ο Μυστακίδης.

Έχεις ακόμα άγχος πριν από ένα live;

Νομίζω δεν γίνεται να μην έχεις άγχος. Το είχε πει και ο Πανούσης κάποια στιγμή: “αυτή η μισή ώρα πριν βγεις”. Πηγαίνεις στα Τάρταρα, δεν θες να σου μιλάει κανείς. Είσαι αλλού. Δεν μπορείς να επικοινωνήσεις. Και κρατάει μέχρι ένα λεπτό αφού βγήκες στη σκηνή. Έχω κάνει δεν ξέρω και εγώ πόσα live αλλά το έχω ακόμα. Δεν ξέρω αν είναι καλό κιόλας να σου φύγει. Χάνεται η μαγεία. Κάθε φορά είναι σαν κάτι καινούργιο. Αυτός ο συνδυασμός άγχους και ενθουσιασμός. Κάτι περίεργο, κάτι στη μέση. Η ευτυχία να κάνεις μουσική.