Ο εκδότης της Σχεδίας ανυπομονεί να την κλείσει

Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αυστραλία, ο δημοσιογράφος Χρήστος Αλεφάντης θα μπορούσε να βρίσκεται με τη φωτογραφία του σε κάθε έγκυρο λεξικό δίπλα από το λήμμα ‘αλληλεγγύη’. Υπεύθυνος για τις Αόρατες Διαδρομές στην πόλη, την Εθνική Αστέγων Ανδρών και Γυναικών πια αλλά και ιδρυτής και εκδότης του περιοδικού δρόμου ‘Σχεδία’, ο Χρήστος άφησε για λίγο το έργο του και ήρθε στο στούντιο του Ραδιοφώνου 24/7 για μια κουβέντα που διακόπηκε δύο φορές γιατί μας πιάσανε τα κλάματα.

(φωτογραφία: Γιάννης Ζινδριλής)

Αυτά είναι μερικά από τα καλύτερα σημεία της συνέντευξης:

“Έχω γεννηθεί στην Αυστραλία και έχω ζήσει τη μισή μου ζωή εκεί. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη χαρά μιας κοπελίτσας 20-22 χρονών από έναν ξενώνα της Μελβούρνης, όταν φόρεσε ποδοσφαιρικά παπούτσια. Ξέρεις, αυτές είναι εικόνες που δεν μπορώ να τις αποδώσω με λόγια. Ήταν συγκλονιστικό. Μετά από λίγους μήνες, μετανάστευσα στην Ελλάδα, ήταν Αύγουστος και ξεκίνησα δουλειά στη Γαλέρα”.

“Απέναντι από τα γραφεία της Γαλέρας, ήταν ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο. Κάθε πρωί έβλεπα να ανοίγει ένα παραθυράκι, να βγαίνουν τρεις τύποι, να βάζουν ένα τούβλο για να μην ανοίξει το παραθυράκι και να φεύγουν. Τρεις άστεγοι. Μου ‘χε μείνει αυτή η εικόνα. Έλεγα πού πάνε αυτοί, πού ζουν, τι τρώνε, τι συμβαίνει εκεί μέσα; Ένας άνθρωπος που είναι άστεγος, όπως είναι αποκλεισμένος από την εκπαίδευση, τη στέγαση, την εργασία, είναι αποκλεισμένος και από τον αθλητισμό. Οπότε λέμε να κάνουμε κι εμείς μια ομάδα εδώ, να ενεργοποιήσουμε ανθρώπους μέσα από το ποδόσφαιρο. Στέλνουμε μια επιστολή στα κεντρικά στη Σκωτία, λέμε ότι θέλουμε να συμμετάσχουμε κι εμείς στο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων και μας δέχτηκαν”.

“Όταν κάνουμε την επιλογή της ομάδας, δεν λέμε ρε συ ποιος είναι ο καλύτερος σέντερ φορ, ποιος έχει την μπαλιά-διαβήτη. Αυτά είναι τα τρίτα-τέταρτα κριτήρια. Εμείς κοιτάμε τον άνθρωπο, ανταμοίβουμε τη συνέπειά του στις βασικές μας αρχές, κι έχουμε ένα πολύ δύσκολο κριτήριο, το ποιος από αυτούς τους ανθρώπους θα ωφεληθεί περισσότερο αν συμμετάσχει σε αυτήν την αποστολή. Μια από τις κοπέλες που ήταν στην αποστολή για το Παγκόσμιο του Όσλο, η Δέσποινα μας από ένα ορφανοτροφείο στη Θεσσαλονίκη, 16 χρόνων, έδωσε μια συνέντευξη στη νορβηγική τηλεόραση. Και τη ρωτάει ο δημοσιογράφος, ‘τι σημαίνει για σένα αυτό το ποδόσφαιρο’. Και απαντάει η Δεσποινούλα -συγκινούμαι- αυτό το ποδόσφαιρο σημαίνει αγάπη”.

Ακούστε ολόκληρο το Rec με τον Χρήστο Αλεφάντη:

“Η ομάδα μας είναι η μόνη στην ιστορία του θεσμού που έχει πάρει τρεις φορές το βραβείο fair-play. Το πιο σημαντικό σε αυτόν το θεσμό. Τα κριτήρια είναι η συμπεριφορά σου, πώς διαχειρίζεσαι νίκες και ήττες, πώς συμπεριφέρεσαι στα εργαστήρια, στην τραπεζαρία, στα δωμάτια, στους διαιτητές”.

“Το δικό μας μότο είναι ότι παίζουμε μπάλα για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, όχι καλύτεροι ποδοσφαιριστές”.

“Αυτό που θα ήθελα να τονίσω για τη Σχεδία είναι πως δεν πρόκειται μόνο για τα 3 ευρώ. Αν διαβάσεις τις ιστορίες των ανθρώπων στην τελευταία σελίδα, θα δεις ότι εκεί που στέκονται όλοι οι άνθρωποι που τη διανέμουν είναι η αγάπη του κόσμου και ότι νιώθουν παρόντες. Ότι κάνουν όνειρα για το μέλλον”.

“Μας δίνει πολύ μεγάλη δύναμη να βλέπουμε ανθρώπους να αλλάζουν μέσα σε μία μέρα. Έρχονται στη Σχεδία, μπαίνουν στα γραφεία μας φοβισμένοι, ηττημένοι, καχύποπτοι, παίρνουν τα περιοδικά, βγαίνουν στο δρόμο και βασικά επειδή έχουν ακούσει 2-3 καλημέρες, έρχονται και χαμογελούν. Αυτό κυριολεκτικά γίνεται μέσα μια μέρα”.

“Όταν κάποιος άνθρωπος της Σχεδίας βρει δουλειά και φύγει, εμείς το γλεντάμε, δεν λέμε ‘πωπω, χάσαμε έναν πωλητή’. Όραμα μας είναι να κλείσει μια μέρα η Σχεδία”.

“Οι Αγγλοσάξονες έχουν μια φοβερή ατάκα. Λένε ότι οι περισσότεροι εξ ημών είμαστε δυο μηνιάτικα μακριά απ’ το να μείνουμε στον δρόμο. Νομίζω πως στην Αμερική αυτό το ποσοστό είναι στο 35-40%, πολύ υψηλό. Αυτό συμβαίνει και με εμένα”.

Το Rec με τον Χρήστο Αλεφάντη μεταδόθηκε το Σάββατο 6 Ιανουαρίου στο Ραδιόφωνο 24/7.