Ο Εμμανουήλ Καραλής κάνει πλάκα με τα ρεκόρ

Ειλικρινά, αν με ρωτούσαν στις αρχές του 2016 ποια είναι η γνώμη μου για τον Εμμανουήλ Καραλή, θα γούρλωνα τα μάτια, θα σούφρωνα τα φρύδια μου και θα αναρωτιόμουν: “ποιος είναι πάλι αυτός;”.

Βλέπεις, ο 16χρονός αθλητής του άλματος επί κοντώ, μπήκε εντελώς ξαφνικά στη ζωή μας τον περασμένο Φεβρουάριο, όταν στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου στο ΣΕΦ, έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ της κατηγορίας Παίδων, με ένα άλμα στα 5 μέτρα και 53 εκατοστά. Και για να σιγουρευτεί ότι δεν θα τον ξεχάσουμε, μερικές ημέρες μετά βελτίωσε κατά ένα εκατοστό αυτό το ρεκόρ, στο διεθνές μίτινγκ του Γιάμπλονετς.

Απλά πράγματα για ένα 16χρονο παιδί δηλαδή, που ξαφνικά είδε τους προβολείς να στρέφονται πάνω του, με τα εξώφυλλα και τους αποθεωτικούς τίτλους να διαδέχονται το ένα το άλλο.

Για τον ίδιο και τον προπονητή του, Βασίλη Μεγαλοοικονόμου, τίποτα φυσικά δεν έγινε ξαφνικά, αφού ήταν απλά το αποτέλεσμα αμέτρητων κοπιαστικών προπονήσεων. Έπρεπε όμως να σπάσει τα ρεκόρ για να αναγκάσει όσους δεν ασχολούνται καθημερινά με το στίβο να του δώσουν την προσοχή τους.

Ο ίδιος, πρέπει απλά να συνεχίσει τη δουλειά του, έχοντας πια να αντιμετωπίσει και το ενδιαφέρον, την περιέργεια και την προσοχή του κοινού και των δημοσιογράφων. Και με τις δυο αυτές ιδιότητες και σίγουρα με μπόλικη περιέργεια και την ευγενική βοήθεια της Red Bull, επισκέφτηκα τον Εμμανουήλ στο χώρο που προπονείται στο ΟΑΚΑ, για να τον γνωρίσω και να δω πώς διαχειρίζεται όλη αυτή την ξαφνική προσοχή ένα παιδί που ακόμα φοιτεί στην πρώτη Λυκείου, μια ηλικία που εμένα με ήξεραν μόνο οι συγγενείς κι οι συμμαθητές μου (όχι ότι τώρα με ξέρουν πολλοί περισσότεροι).

Το χαμόγελο με το οποίο με υποδέχτηκε, φρόντισε να με προδιαθέσει θετικά.

Από το Tae Kwon Do στο στίβο

Φωτογραφίες: Μάρκος Χουζούρης/actionimages.gr

Ο Εμμανουήλ είχε μόλις τελειώσει την προπόνηση και με περίμενε υπομονετικά στο κλειστό γυμναστήριο, υπό το διακριτικό βλέμμα του προπονητή του. Χαμογελαστός κι ευγενέστατος, ξεκίνησε να μου εξηγεί πώς φτάσαμε μέχρι εδώ.

“Προέρχομαι από μια αθλητική οικογένεια. Ο πατέρας μου ήταν πρωταθλητής στο δέκαθλο κι η μητέρα μου έκανε άλμα εις μήκος, οπότε είχα μια επαφή με το στίβο και τον αθλητισμό γενικότερα από πολύ νωρίς. Απ’ όταν ήμουν μικρό παιδί, οι γονείς μου ξεκίνησαν να με πηγαίνουν να δοκιμάσω διάφορα αθλήματα, Tae Kwon Do, κολύμβηση, μπάσκετ. Στα 12 μου, μπήκα στο άλμα επί κοντώ, το οποίο είναι το δυσκολότερο άθλημα του δεκάθλου και το αγάπησα απ’ την αρχή. Ξεκίνησα αρχικά με μια προπόνηση την εβδομάδα, μετά οι προπονήσεις αυξήθηκαν κι έφτασα εδώ που είμαι σήμερα”, εξηγεί, κάνοντάς το να μοιάζει πολύ απλό. Προφανώς και δεν είναι.

Έχοντας ίλιγγο, το να αιωρηθείς κοντά στα 6 μέτρα, έστω και με την ασφάλεια του στρώματος να καραδοκεί, πάντα μου έμοιαζε τρομακτικό. Στα 12 χρόνια του, ο Εμμανουήλ δεν φοβήθηκε καθόλου; “Επειδή ήμουν πολύ μικρός, περισσότερο δέος θα έλεγα ότι ένιωθα. Υπήρχε κι ένας μικρός φόβος μη χτυπήσω, όμως αυτή η επικινδυνότητα είναι που κάνει το επί κοντώ πιο ενδιαφέρον και για τους αθλητές αλλά και για τους θεατές που το βλέπουν. Μετά την πρώτη προπόνηση πάντως λύθηκα”.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Εμμανουήλ δεν κάνει την τυπική ζωή ενός 16χρονου. Πώς είναι ο συνδυασμός πρωταθλητισμού και σχολικής ζωής και ποιες θυσίες απαιτούνται; “Αυτό που κάνω είναι μια επιλογή. Εγώ επέλεξα να έρχομαι κάθε μέρα εδώ για προπόνηση για να γίνομαι καλύτερος, αντί να πηγαίνω έξω για καφέ ή να ξενυχτάω όπως κάνουν οι συμμαθητές μου. Καλύτερος όχι μόνο στην προπόνηση, σε όλους τους τομείς. Οι καθηγητές μου στο σχολείο ξέρουν τι κάνω και με αντιμετωπίζουν παρά πολύ καλά, δείχνουν κατανόηση”. Και οι φίλοι του;

“Οι καλοί μου φίλοι έρχονται στους αγώνες, οι καλύτεροι μου φίλοι όμως συμμετέχουν στους αγώνες, οι κολλητοί μου είναι εδώ, προπονούνται μαζί μου. Ανταγωνισμός δεν υπάρχει, υπάρχει συναγωνισμός γιατί είμαστε μαζί κάθε μέρα, έχουμε μάθει ο ένας τα χαρακτηριστικά του άλλου. Έτσι είμαι όμως με όλους αθλητές που αγωνίζονται στο επί κοντώ, όχι μόνο με τους φίλους μου”.

Η ζωή μετά το ρεκόρ

Μπορεί στην αθλητική καθημερινότητα του Εμμανουήλ να μην άλλαξε κάτι ουσιαστικό μετά το ρεκόρ, στην υπόλοιπη ζωή του όμως, σχεδόν τίποτα δεν έχει παραμείνει ίδιο. Πώς υποδέχτηκε ο ίδιος αυτό το πρωτόγνωρο κύμα αποθέωσης που βίωσε;

“Την πρώτη εβδομάδα ήταν ένα σοκ. Είμαι 16 χρονών και ξαφνικά ο κόσμος άρχισε να με αναγνωρίζει και να θέλει να με γνωρίσει καλύτερα, να μαθαίνει για μένα και για το ίδιο το άθλημα. Αυτό δείχνει ότι κάτι κάνω καλά. Όλο αυτό βέβαια δεν ήρθε με delivery, ήρθε με πολύ σκληρή δουλειά, η οποία έφερε το ρεκόρ και τις επιτυχίες”, περιγράφει με ταπεινότητα.

Αλήθεια, στην Ελλάδα του 2016, με τα τόσα προβλήματα, πόσο εύκολο είναι για έναν νέο αθλητή να κάνει πρωταθλητισμό σε διεθνές επίπεδο; Ήδη απ’ την πρώτη μου εικόνα μέσα στο γυμναστήριο, ήταν φανερό πως οι συνθήκες μόνο ιδανικές δεν ήταν. “Σε καλή κατάσταση δεν βρίσκεται το ΟΑΚΑ, αυτό το βλέπεις κι από μόνος σου. Αρκούμαι όμως σε ό,τι υπάρχει, δεν παραπονιέμαι. Έχουμε και τη βοήθεια του ΣΕΓΑΣ, προσπαθεί να μας διευκολύνει όσο γίνεται. Και τίποτα να μην είχα όμως, αν υπήρχε ένα κοντάρι κι ένα στρώμα στο δρόμο, εγώ θα την έκανα την προπόνησή μου κανονικά”, εξηγεί και κόβει κάθε περιθώριο δικαιολογίας. Όσο για τα ινδάλματα που είχε ξεκινώντας την ενασχόλησή του με το επί κοντώ, η απάντησή του ήταν η αναμενόμενη.

“Ο Μπούμπκα ήταν το ίνδαλμά μου και μάλιστα ήταν και στην Κολομβία όταν πήρα τη τρίτη θέση και μου έδωσε το χάλκινο μετάλλιο”. Είχε κάτι να πει στον Καραλή αυτός ο μύθος του επί κοντώ; “Μου είπε ότι είμαι πολύ χαμογελαστός κι ότι θα πάω πολύ ψηλά. Ήταν μια μεγάλη έκπληξη, διότι δεν ήξερα καν ότι θα είναι εκεί”. Είχε αντιληφθεί την παρουσία του στις εξέδρες κατά τη διάρκεια του αγώνα; “Δεν τον είχα δει αλλά δεν θα επηρεαζόμουν έτσι κι αλλιώς, την ώρα του αγώνα είμαι συγκεντρωμένος μόνο στο άλμα, τον προπονητή μου και τον πήχη”.

Οι Ολυμπιακοί κι η κιθάρα

Προφανώς οι στόχοι του Εμμανουήλ δεν σταματάνε στην επίτευξη του παγκόσμιου ρεκόρ στο επίπεδο των παίδων. Η επόμενη μέρα ποια είναι;

“Το καλοκαίρι έχουμε το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην Τιφλίδα και μετά έχουμε το Παγκόσμιο Εφήβων, δηλαδή μια κατηγορία πιο πάνω”. Στους άνδρες, πότε θα τον δούμε; “Σε επίπεδο ανδρών αγωνίστηκα πρόσφατα με τον Λαβιλενί και τους Τσέχους, σιγά-σιγά προετοιμάζομαι γι’ αυτό το επίπεδο, ελπίζω ότι αυτοί θα είναι οι αντίπαλοί μου τα επόμενα χρόνια. Οι Ολυμπιακοί είναι ένας στόχος, όμως ακόμα είναι μακριά. Άλλωστε όσο ανεβαίνεις σε αυτό το άθλημα, γίνεται και δυσκολότερο. Η απόσταση από τα 6 μέτρα στα 6 μέτρα κι ένα εκατοστό είναι πολύ μεγάλη. Πέρσι είχα βάλει σαν στόχο να περάσω τα 5 μέτρα και 50 εκατοστά μέχρι το τέλος του καλοκαιριού, το ‘χα δουλέψει. Το ότι αυτό συνέβη στην Ελλάδα, μπροστά σε τόσο κόσμο και με τους γονείς μου ανάμεσα στο κοινό ήταν ιδανικό”.

Εκτός στίβου, ο Εμμανουήλ πώς περνάει την ώρα του; Έχει χρόνο να κάνει αυτά που κάνουν οι συμμαθητές και συνομήλικοί του; “Κάνω κιθάρα και τα Σαββατοκύριακα, μετά τις προπονήσεις βγαίνω με τους φίλους μου απ’ το επί κοντώ, πάντα σε αθλητικές ώρες όμως, αθλητικές εξόδους”. Οι επιτυχίες και η ξαφνική δημοφιλία του, τον έχουν κάνει πιο αγαπητό και στους συμμαθητές του και ιδιαίτερα στο αντίθετο φύλο;

“Τα κορίτσια βέβαια και μου λένε πράγματα, όχι όμως μόνο αυτά,  και τα αγόρια μου μιλάνε περισσότερο. Γενικά με προσεγγίζει κόσμος, όμως έχω ξεχωρίσει πια τους αληθινούς μου φίλους απ’ αυτούς που απλά με προσέγγισαν μετά το ρεκόρ για να το εκμεταλλευτούν και μου είπαν να πάμε για ένα καφέ. Έχει γίνει πολλές φορές αλλά παραμένω προσγειωμένος”. Όσο για τις συνεντεύξεις και τις φωτογραφίσεις; “Τα έχω ψιλοσυνηθίσει, αλλά είμαι ακόμα σε αρχικό στάδιο. Όταν έχω χρόνο και τελειώνω με τα μαθήματα και τις προπονήσεις μπαίνω και διαβάζω αυτά που γράφονται για μένα”.

Για το τέλος, η απαραίτητη διευκρίνιση φρονημάτων. Τι ομάδα είναι ο Εμμανουήλ; “Είμαι Παναθηναϊκός, έχω πάει 2 φορές και στο γήπεδο, στο μπάσκετ που είναι εδώ δίπλα”.