Το μεγάλο αντρικό περιοδικό φοράει στον βραβευμένο ηθοποιό τα καλά του και πατάει το κλικ, ρωτώντας τον παράλληλα πράγματα από όλη του τη ζωή. Πολύ συχνά ο Denzel δε μοιάζει να είναι και η πιο συναρπαστική προσωπικότητα του Χόλιγουντ – οι ρόλοι του τείνουν να επαναλαμβάνονται και ο ίδιος δείχνει απόμακρος. Όμως αυτό είναι must-read.

Η αφορμή είναι τόσο τα γυρίσματα της ταινίας “2 Guns” στη Νέα Ορλεάνη αυτή την περίοδο, όσο και -υποθέτουμε- μια γενική υπενθύμιση του στάτους του ενόψει της οσκαρικής περιόδου, όπου ο Denzel θα παίξει το ρόλο του με το “Flight” του Robert Zemeckis. Όμως είπε πολλά πράγματα πέραν του τυπικού celebrity προφίλ. Ίσως βοηθάει πως μιλάει με την άνεση ενός διπλά βραβευμένου με Όσκαρ ηθοποιού που δεν έχει κάποια ιδιαίτερη ανάγκη ανάγκη να αποδείξει την αξία του.

Παράλληλα με τη φανταστική φωτογράφιση, απομονώνουμε μερικά σημεία της συνέντευξης που μας έκαναν εντύπωση. (Τη συνέντευξη μπορείς να τη διαβάσεις εδώ ολόκληρη και εκτός των παρακάτω μιλάει ακόμα για τον Obama, για τη Whitney Houston, για το “μαύρο” Χόλιγουντ, για ένα σωρό πράγματα. Αξίζει τον κόπο.)

Η μακάβρια γοητεία

Γιατί γνωρίστηκε με τον Φρανκ Λούκας πριν τον υποδυθεί στο “American Gangster”; “Έψαχνα την αλήθεια. Πώς υποδύεσαι έναν άνθρωπο που σκοτώνει κόσμο;” Τον βρήκε λοιπόν, και θέλησε να μάθει. “Είναι μακάβρια γοητεία, αλλά αυτό αναζητώ.” Το ίδιο έκανε και στο “Training Day”, όπου υποδύθηκε έναν ξεκάθαρο αντι-ήρωα και βραβεύτηκε γι’αυτό με Όσκαρ.

“Θέλω αυτό το ρεαλισμό. Αφού τρώω τη σφαίρα, δεν υπάρχει τελευταίο λογύδριο.” Και αφήνει το ένστικτό του να πάρει τον έλεγχο, καθώς εξηγεί πως την χαρακτηριστική ατάκα του χαρακτήρα του στο φιλμ, “King Kong ain’t got nothing on me”, την σκέφτηκε επί τόπου, στο γύρισμα. “Το εγώ αυτού του χαρακτήρα, το ότι πίστευε πως απλά δε μπορούσε να χάσει. Αυτό ήταν το πρόβλημά του.“

Οι ρόλοι

Υπάρχουν ρόλοι που μετανιώνει που τους απέρριψε; “Το ‘Seven’ και το ‘Michael Clayton’.” Ουάο, ο Denzel στο “Seven”, αυτό θα μπορούσε να τα έχει αλλάξει όλα. Υποθέτουμε πως ο δισταγμός του είχε να κάνει με αυτό που παραδέχεται ότι ήταν αποτρεπτικό για τον ίδιο και όσο αφορά στο “Michael Clayton”: “Ήταν το καλύτερο υλικό που είχα διαβάσει για πολύ καιρό, αλλά ήμουν νευρικός επειδή ήταν νέος σκηνοθέτης, και έκανα λάθος. Συμβαίνει.“

Αυτό που δε συμβαίνει συνήθως με τα λάθη είναι οι αστέρες να τα παραδέχονται, οπότε έξτρα πόντοι γι’αυτό. Όπως και την αυτο-ταπείνωσή του μπροστά στον Kubrick: “Ήθελα ρόλο στο ‘Full Metal Jacket’. Και μου έλεγαν πως ο Kubrick δε στέλνει σενάρια. Και τους λέω, ‘Ωραία, πείτε μου τι θέλετε να κάνω’.” Δυστυχώς δεν έκατσε.

Το διαζύγιο

Γιατί χώρισαν οι γονείς του; “Θα πρέπει να ρωτήσεις έναν από αυτούς. Γιατί χωρίζει ο κόσμος;” Μιλώντας για το διαζύγιο των γονιών του, ζωγραφίζει μια εικόνα σιωπηλής κατάθλιψης την περίοδο εκείνη. “Δεν καθίσαμε ποτέ να το συζητήσουμε. Είναι διαφορετικής γενιάς. Δεν ρώταγα-απλώς υπέθετα. Επειδή δεν υπήρχε πια αγάπη, υποθέτω. Ή για τον όποιον λόγο. Δεν ρώτησα ποτέ. Τι άλλο χρειαζόταν να ξέρω; Δε το είδα να έρχεται, αλλά δεν κοίταζα κιόλας. Ήμουν 14.“

Δεν του εξήγησαν ποτέ.

Θυμάται τη σκηνή: “Ήμουν μακριά από το σπίτι, σε ιδιωτικό σχολείο, και η μητέρα μου ήρθε κι είπε ‘Πήγαινε πάρε τα κλειδιά σου, δε μένουμε πια στο σπίτι’.” Έμεινε μαζί της μέχρι την ενηλικίωση και μετά πήγε στον πατέρα του. Δεν πήγε πολύ καλά αυτό – μια μέρα απλώς τον έδιωξε.

Ο πατέρας

Son of a preacher man o Denzel, κι εδώ μιλά πολύ ανοιχτά για την απόμακρη σχέση με τον πατέρα του, ειδικά μετά το διαζύγιο. “Δεν ήταν δύσκολο να είμαι γιος ιερέα, αλλά υπήρχαν συγκεκριμένα πράγματα που δε μπορούσες να κάνεις. Είχε δική του εκκλησία, και οι Κυριακές μου φαίνονταν τεράστιες γιατί έπρεπε να είμαι εκεί όλη τη μέρα.” Αυτή του η εμπειρία ζωής τον ενέπνευσε στην απεικόνιση του Malcolm X, που είχε ως αποτέλεσμα και μια υποψηφιότητα Όσκαρ. “Θυμάμαι τον κυματισμό της φωνής του πατέρα μου καθώς προετοιμάζε πράγματα στο λόγο του. Και όταν ακούω τον Malcolm X λέω, ‘Α, το στήνει με τον ίδιο τρόπο.’ Είναι στο ρυθμό. Είναι σχεδόν μουσική.“

Ο πατέρας του πέθανε, ειρωνικά, στη διάρκεια των γυρισμάτων του “Malcolm X”, τον Απρίλιο του ’91. “Δεν έχυσα κανένα δάκρυ για τον πατέρα μου. Σαν τραγούδι ακούγεται αυτό,” παραδέχεται. Και εξηγεί: “Δεν έκλαψα καθόλου στη διάρκεια της κηδείας και της όλης διαδικασίας. Δεν υπήρχε καμία σύνδεση.“

Μεγαλώνοντας δεν ήταν πολύ κοντά, ακόμα κι όταν μέναν μαζί. Έκανε 2-3 δουλειές ταυτόχρονα οπότε δε τον έβλεπε πολύ. Και, ήδη διαβάζοντας ανάμεσα στις γραμμές καταλαβαίνεις ότι δεν συναντιόντουσαν σε τίποτα. “Τα πράγματα που έκανα και που μου άρεσαν, ο αθλητισμός, διάφορα άλλα, δεν…” Δε χρειάζεται να τα πει με το νι και με το σίγμα. Υπήρχε απόσταση. Όταν χώρισαν οι γονείς του δε τον έβλεπε έτσι κι αλλιώς στο μεγαλύτερο διάστημα του έτους. “Και το καλοκαίρι δεν έψαχνα να τον βρω. Ήμουν έτοιμος να ξεχυθώ στους δρόμους. Οπότε έτσι απομακρύνεσαι. Όχι ότι δεν τον αγαπούσα σαν πατέρα, αλλά δεν παίζαμε ποτέ μπάλα ή τίποτα τέτοιο. Και μετά ξαφνικά είσαι στο κολέγιο.“

Τον απογοήτευσε ο πατέρας του; “Όλοι οι φίλοι μου όταν μεγάλωνα δεν είχαν πατέρα. Εγώ είχα. Ο πατέρας μου ήταν ένας καλός άνθρωπος. Ήταν πνευματικός άνθρωπος, και αληθινός τζέντλεμαν.“

Η κόρη (και ο Tarantino)

Η μεγαλύτερη κόρη του δουλεύει τώρα με έναν παλιό του εχθρό. “Δεν θέλει να μιλάω για αυτό, αλλά δουλεύει με τον Tarantino, στο “Django Unchained”.” Πριν χρόνια είχε υπάρξει μια μεγάλη παρεξήγηση ανάμεσα στους δύο άντρες που τράβηξε για πολλά χρόνια. Ο Quentin Tarantino είχε προσθέσει κάποια κομμάτια διαλόγου στο “Crimson Tide” τα οποία ο Denzel είχε θεωρήσει ρατσιστικά και έκτοτε υπήρχε η αίσθηση πως δεν μιλιόντουσαν – ειδικά με τον καυγά να είναι τόσο δημόσιος.

Όμως εξηγεί πως πριν καμιά δεκαετία τον αναζήτησε με σκοπό να θάψουν το τσεκούρι του πολέμου. “Πρέπει να μπορείς να ξεπερνάς κάποια πράγματα. Θα ζεις μια ζωή με αυτό το βάρος;” αναρωτιέται, περιγράφοντας πώς ζήτησε συγγνώμη από τον Tarantino με σκοπό να λήξει το θέμα, και πώς ο Quentin έμοιαζε μετά ανακουφισμένος.

“Και τώρα νά’μαστε δέκα χρόνια αργότερα, και η κόρη μου δουλεύει μαζί του. Φοβερό πράγμα η ζωή.”