Ο Φώτης Σεργουλόπουλος αξίζει τον κόπο

Ο Φώτης Σεργουλόπουλος είναι μια τέτοια περίπτωση. Μια σπάνια εξαίρεση σοβαρότητας και ήθους, ένας άνθρωπος που ξέρει πότε να μιλήσει, πώς να εκφραστεί και τι να πει. Κάθε φορά που τον έβλεπα στην τηλεόραση ένιωθα ότι θέλω να τον γνωρίσω, όντας βέβαιος ότι μια κουβέντα μαζί του θα είχε τρομερό ενδιαφέρον. Κάθε φορά που διάβαζα μια συνέντευξή του, από τη μία ζήλευα που δεν την είχα πάρει εγώ, την ίδια στιγμή όμως ένιωθα τέτοια ταύτιση με την κοσμοθεωρία του που γαλήνευε η ψυχή μου.

Ευτυχώς, υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι στο δημόσιο διάλογο, για να μας υπενθυμίζουν ανοιχτά τα αυτονόητα, τα οποία εξακολουθούν να προκαλούν αμηχανία σε μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας.

Πριν λίγες ημέρες, είχα τελικά τη χαρά να καθίσω στο ίδιο τραπέζι με τον Φώτη, στο δεύτερο μαγαζί που άνοιξε, το μικρό αδερφάκι του Shamone, το Shamonette, στο κέντρο της πόλης, για μια εφ όλης της ύλης κουβέντα, για την τηλεόραση, την ελληνική κοινωνία, την πολιτεία, το ρόλο της εκκλησίας και το επιχειρείν στην Ελλάδα του 2020.

Όσα άκουσα από εκείνον, κατάφεραν για ακόμη μια φορά να με γεμίσουν ελπίδα.

Ο Φώτης στην τηλεόραση και η τηλεόραση σήμερα

Μετά από μερικές σεζόν αποχής, ο Φώτης Σεργουλόπουλος επέστρεψε φέτος στις οθόνες μας μέσα από τη συχνότητα του Alpha, για το Divided, το οποίο κλείνει αυτές τις ημέρες τον κύκλο του. Κι είχε καλό λόγο, τόσο για την απουσία, όσο και για την επιστροφή του.

Στη ζωή μου έχω μάθει να αντιμετωπίζω τα πράγματα όπως έρχονται, δεν έχω κάποια στρατηγική. Είχα μια επαφή με τον Alpha, σκεφτόμασταν να συνεργαστούμε και τελικά ήρθε αυτή η πρόταση για το Divided, η οποία μου άρεσε πολύ. Ο κύκλος αυτός τώρα τελειώνει, αφήνοντας μόνο όμορφα συναισθήματα.

Στην πορεία μου αυτή των τελευταίων 20 ετών στην τηλεόραση, έχω κάνει πράγματα που μου άρεσαν λιγότερο, αλλά πάντοτε εκ των υστέρων. Δεν θα ξεκινούσα ποτέ κάτι που εξαρχής δεν μου άρεσε, δεν θα πήγαινα με καλή διάθεση.

Την τηλεόραση την έχω αντιμετωπίσει διαχρονικά με μεγάλη χαρά. Δεν είναι κάτι που με καταδυναστεύει, δεν πρόκειται ποτέ να καταπιώ μια κακή συνεργασία επειδή ‘πρέπει’ να δουλέψω.

Θέλω να κάνω τηλεόραση, αλλά δεν θα πάθω κάτι αν μείνω εκτός. Και δεν το λέω θεωρητικά, γιατί πολλές φορές όταν έρθει αυτό το ‘εκτός’, αυτή η παύση, σε οποιαδήποτε δουλειά, σε πιάνει μια ανασφάλεια. Την ανασφάλεια και την αμηχανία αυτή εγώ δεν την ένιωσα μένοντας εκτός, κάτι που αν μη τι άλλο δείχνει πως είμαι ευτυχισμένος μόνο όταν κάνω πράγματα που μου αρέσουν.

“Υπάρχουν στιγμές που ντρέπομαι με αυτό που βλέπω”

Η τηλεόραση πολλές φορές ανέδειξε ανθρώπους οι οποίοι δεν είχαν ένα επίπεδο, επειδή κάποια στιγμή η τηλεόραση ζήτησε φθηνότερους οικονομικά ανθρώπους. Όπως στις επιχειρήσεις που έχω, εάν αναζητήσω ένα φθηνότερο μάγειρα, τότε θα μπω στη διαδικασία να πάρω έναν δεύτερης, τρίτης ή και τέταρτης γραμμής, έτσι συμβαίνει και στην τηλεόραση, έτσι λειτουργεί η αγορά. Είναι ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης, απευθύνεσαι εκεί που θέλεις και έχεις το αποτέλεσμα το οποίο θέλεις.

Επειδή η τηλεόραση είναι μια συνήθεια, μπορεί πολύ εύκολα ο κόσμος να συνηθίσει το κακόγουστο, το χυδαίο, φανταχτερό αλλά κούφιο. Όταν σου ζητάνε να είσαι θεαματικός σε νούμερα, καταφεύγεις στο να είσαι θεαματικός με οποιονδήποτε τρόπο.

Βλέπω τηλεόραση, μου αρέσει το μέσο, φυσικά κάνω επιλογές. Δεν είμαι απλός θεατής βέβαια, μπορεί να βλέπω κάτι το οποίο δεν μου αρέσει από περιέργεια.

Υπάρχουν στιγμές που ντρέπομαι με αυτό που βλέπω. Όχι ότι δεν συνέβαινε αυτό παλιά, για να είμαστε ειλικρινείς, η τηλεόραση είχε πάντα μελανά σημεία και στιγμές που έχουν γίνει καλτ.

Η υποκριτική δεν με αφήνει αδιάφορο. Κατά καιρούς άλλωστε συμμετέχω σε διάφορα πρότζεκτ, φέτος ήμουν στην ‘Βυθούπολη’, στο Παλλάς, παλαιότερα στο ‘Ο Άη Βασίλης είναι σκέτη λέρα’ και στην ‘Πρισίλα’. Είναι συνεργασίες που θέλω να τις κάνω γι’ αυτό και τις αποφασίζω.

Το θέατρο είναι μια πάρα πολύ απαιτητική δουλειά. Μια δουλειά η οποία σε απομονώνει από τον υπόλοιπο κόσμο, καθώς ο ρυθμός της είναι τελείως διαφορετικός. Σε βάζει σε έναν τελείως διαφορετικό κύκλο ανθρώπων. Δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι ηθοποιός, είναι μια πολύ κοπιαστική και ‘αχάριστη’ δουλειά, οι απολαβές είναι πολύ χαμηλές σε σχέση με τον κόπο σου.

Δεν το χαλαλίζω όλο αυτό απλά και μόνο για να είμαι μια σεζόν πάνω στο σανίδι. Ειδικά τώρα που είμαι πατέρας, ο χρόνος μου αξιολογείται διαφορετικά, ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει να φεύγω τα βράδια και να μην γυρνάω πριν τη μία τα ξημερώματα. Είναι μεγάλο το κόστος. Θέλω να κάνω πράγματα που αξίζουν τον κόπο, με όλη τη σημασία της φράσης

Το θάρρος του να μιλάς δημόσια

Η απόφαση του Φώτη Σεργουλόπουλου να κάνει ένα παιδί, καθώς και το γεγονός πως έχει μιλήσει αρκετές φορές ανοιχτά και χωρίς περιστροφές για την ομοφοβία και τα δικαιώματα της gay κοινότητας στη χώρα μας, τον έχουν βάλει στο στόχαστρο συντηρητικής μερίδας της κοινωνίας. Για εμάς βέβαια, όλα αυτά είναι οι λόγοι που τον εκτιμάμε και τον θαυμάζουμε.

Δεν έχω μιλήσει ποτέ για την προσωπική μου ζωή και δεν γνωρίζει ο κόσμος για αυτήν. Έχω κάνει απλά κάποιες δηλώσεις με αφορμή τη δική μου πεποίθηση ότι ορισμένα πράγματα πρέπει να τελειώνουν κι ότι ο διαχωρισμός των ανθρώπων πρέπει να σταματήσει.

Προσωπικά εγώ πίστευα ότι θα έπρεπε να έχω περισσότερα δικαιώματα και μιας και είχα το βήμα, βγήκα και μίλησα. Το αν είναι εύκολο ή δύσκολο δεν έχει να κάνει με το αν είσαι δημόσιο πρόσωπο ή όχι, αλλά με την προσωπική διαδρομή του καθενός.

Αν δεν έχεις λύσει τα δικά σου προσωπικά προβλήματα και ‘σταματήματα’ δεν πρόκειται να κάνεις απολύτως τίποτα, αυτό είναι το κυριότερο. Το να εκτεθείς δημόσια θέλει ένα θάρρος, αλλά θέλει ένα θάρρος γενικότερα. Για παράδειγμα το να εκτεθεί κάποιος στη δική του οικογένεια μπορεί να είναι δυσβάσταχτο.

Αν ένας άνθρωπος μιλάει δημόσια και με θάρρος για τις επιλογές του, μπορεί να δώσει το έναυσμα, ώστε ένας άλλος άνθρωπος που δεν τολμάει να το κάνει ούτε καν στην οικογένειά του, να το τολμήσει.

Υπάρχουν δεκάδες περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν επικοινωνήσει μαζί μου γραπτώς μέσω των social media για να μου πουν μερικά πολύ προσωπικά τους πράγματα, τα οποία για να είμαι ειλικρινής με έχουν αφήσει άφωνο. Άνθρωποι που έχουν ζοριστεί στη ζωή τους.

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να λέει ό,τι θέλει. Ε λοιπόν, έχω κι εγώ το δικαίωμα να λέω τι με δυσαρεστεί και να σου απαγορεύσω να με προσβάλλεις.

Η ευθύνη της πολιτείας και το gay pride

 

Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

Λέγοντας στον Φώτη περί του συντηρητισμού της ελληνικής κοινωνίας, γρήγορα διαφωνεί μαζί μου, ρίχνοντας το μπαλάκι στην πολιτεία, αλλά και την εκκλησία, ενώ όταν αργότερα η κουβέντα μας θα πάει στα επιχειρήματα που ακούγονται κατά καιρούς εναντίον των gay pride, η άποψή του θα είναι ξεκάθαρη και αποστομωτική.

Δεν πιστεύω ότι η ελληνική κοινωνία είναι ιδιαίτερα συντηρητική. Το θέμα όμως δεν είναι η κοινωνία, αλλά η πολιτεία. Αν η πολιτεία είναι ελεύθερη να αναγνωρίσει όλους τους ανθρώπους ως ίσους, τότε η κοινωνία ακολουθεί. Οφείλει να δώσει ελευθερία στους πολίτες της.

Η πολιτεία πρέπει να αναγνωρίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και να τα στηρίζει. Όταν ψηφίστηκε ο γάμος μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών στην Γαλλία, έγινε μια από τις μεγαλύτερες συντηρητικές διαδηλώσεις στην Ευρώπη. Οι Γάλλοι δεν το πήραν πολύ καλά, όμως η γαλλική πολιτεία δεν το πήρε πίσω.

Στις προηγμένες χώρες, όπως στο Λουξεμβούργο ή τις σκανδιναβικές χώρες, η ελευθερία αυτή ξεκινάει από την πολιτεία.

Σαν Έλληνες είμαστε πολύ δεμένοι με την εκκλησία μας, γιατί η εκκλησία έχει παίξει πολύ μεγάλο ρόλο στην παράδοσή μας. Αυτό καθιστά τον Έλληνα πολλές φορές συναισθηματικά ευάλωτο.

Η εκκλησία έχει δείξει σε αυτές τις περιπτώσεις ένα πρόσωπο τραγικό, μισανθρωπικό, που θυμίζει Μεσαίωνα. Σιγά-σιγά καταλαβαίνουν οι Έλληνες ότι η εκκλησία δεν είναι αυτό που πιστεύουν, δηλαδή η παράδοση, ο 15αύγουστος και το Πάσχα, είναι κι άλλα πράγματα.

Από την άλλη, η εκκλησία είναι ένα δόγμα, εγώ δεν περιμένω από ένα δόγμα να αλλάξει, περιμένω από την πολιτεία όμως να πει ότι δεν συνάδει με ένα δόγμα. Επομένως, δεν είναι θέμα συντηρητικών Ελλήνων, αλλά ξεκάθαρα της πολιτείας.

Όταν βγαίνει ο αντιρατσιστικός νόμος και ψηφίζεται από το κράτος, έχει μετά το δικαίωμα όποιος νιώθει ότι προσβάλλεται να καταφύγει στη δικαιοσύνη και να δικαιωθεί. Πριν τον σχετικό νόμο, δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα. Αν λοιπόν η πολιτεία καταφέρει να βγάλει ένα συμπέρασμα και ψηφίσει νόμους, όποιοι κι αν είναι αυτοί, για την προστασία των πολιτών, τότε οι πολίτες θα το ακολουθήσουν. Αν κάποιος με προσβάλει, δεν θα με βοηθήσει ούτε ο γείτονας, ούτε ο παραδίπλα μου.

Διανύοντας τη δεκαετία του ‘80, περίμενα ότι σε 10-20 χρόνια η Ελλάδα θα είναι ένα πολύ ελεύθερο κράτος. Ε, δεν είναι και πολύ ενθαρρυντικά τα πράγματα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και γενικότερα. Η έξαρση του ρατσισμού είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Είναι η φοβία των ξένων που έρχονται, υπάρχει και φτώχεια πλέον, ενώ τη δεκαετία του ‘80 υπήρχε χρήμα και υποσχέσεις για μια καλύτερη ζωή.

Η δεκαετία της μεγάλης υπόσχεσης είναι λογικό να είναι και πιο φιλελεύθερη. Όταν ο κόσμος φτωχαίνει, όταν μπαίνουν καινούριοι πολιτισμοί μέσα στις χώρες, τότε γεννιούνται προβλήματα ρατσισμού, διότι ο κόσμος δεν αισθάνεται άνετα με τον εαυτό του, αισθάνεται μια απειλή. Ε, το τελευταίο που θα τον νοιάζει, είναι να είναι ο άλλος ελεύθερος, αυτό που τον νοιάζει είναι να φυλάξει τον κώλο του.

Παλαιότερα επίσης, δεν είχαμε τόσα φαινόμενα ομοφοβίας, διότι οι ομοφυλόφιλοι απλά δεν μιλούσαν. Από τη στιγμή που είναι ορατοί, θα είναι ορατές και οι αντιδράσεις.

Μου φαίνεται παράλογο αυτό που λένε κάποιοι ότι δεν πρέπει να υπάρχει το gay pride, δεν μπορώ να στηρίξω αυτή την παράνοια; Ότι, τι, δεν κατάλαβα.

Ακόμα και ορισμένοι άνθρωποι της gay κοινότητας, οι οποίοι έχουν πασχίσει να μην φαίνεται η επιλογή τους, αντιδρούν στο γεγονός πως μια πολύ εκκεντρική παρουσία μπορεί να δημιουργήσει κακές εντυπώσεις.

Οι εκδηλώσεις αυτές όμως έχω να σου πω, έχουν χαρα, έχουν αγάπη και δεν ενοχλούν κανέναν. Όποιος θέλει να εκφραστεί, μπορεί να το κάνει με οποιοδήποτε τρόπο, ακόμα και ερωτικά.

“Οι straight έχουν αυτοκτονήσει ποτέ για την επιλογή τους, έχουν κρυφτεί, έχουν διωχτεί από το σπίτι τους;”

Δεν καταλαβαίνω γιατί κάθε χρόνο βλέπουμε στις ειδήσεις γυμνές και ερωτικά διαθέσιμες χορεύτριες από το καρναβάλι του Ρίο ντε Τζανέιρο και να λέμε ‘κοίτα τι ωραία που κάνουν στο Ρίο’ και ταυτόχρονα μια γιορτή, πάλι με ερωτική διάθεση, αλλά με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, να λέμε ότι είναι ντροπή.

Φυσικά κι ένας άνθρωπος μπορεί να εκφραστεί υπερβολικά και να μην είναι σωστό στη δική μου αισθητική, από εκεί και πέρα δεν θα κρίνω ολόκληρη γιορτή απ’ αυτό και ειδικά τα νοήματα που υπάρχουν πίσω απ’ αυτήν.

Ακούμε το επιχείρημα ‘ας υπάρχει και straight parade’. Τι εννοείτε; Οι straight έχουν αυτοκτονήσει ποτέ για την επιλογή τους, έχουν κρυφτεί, έχουν διωχτεί από το σπίτι τους; Έχουν κραχτεί στο δρόμο; Δεν είναι κοινότητα οι straight που να έχει δεινοπαθήσει και να δεινοπαθεί ακόμα. Τους έχει πλακώσει κανείς στο ξύλο επειδή κρατιούνται χέρι-χέρι; Μπορούν δύο άτομα του ίδιου φύλου να εκδηλώνουν την αγάπη τους στο δρόμο χωρίς να έχουν επιπτώσεις; Και θα πει κάποιος γιατί δεν υπάρχει τέτοια εκδήλωση για τους straight; Όποιος το λέει είναι ανόητος και αμόρφωτος.

Το Shamonette και το επιχειρείν

Πριν λίγο καιρό, το Shamone απέκτησε ένα μικρό αδερφάκι, για να μπορεί ο κόσμος που αγαπάει το κλασικό πλέον στέκι στο Γκάζι, να έχει και μια επιλογή για τις καθημερινές, σε ένα πιο κεντρικό σημείο της πόλης, στην οδό Νίκης, όπου και βρίσκεται το πολύ όμορφο Shamonette.

Δεν είναι εύκολο το επιχειρείν και σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να το κάνω μόνος μου. Με τον συνέταιρό μου συνεργαζόμαστε εξαιρετικά. Βλέπουμε ότι τα τελευταία χρόνια οι επιχειρήσεις κλείνουν, είσαι υπεύθυνος για αυτούς που έρχονται στο μαγαζί σου, στο προσωπικό σου. Από την άλλη είναι κάτι πολύ δημιουργικό, είναι μη εξαρτημένη εργασία, είναι η δική σου δουλειά. Είναι όμως δύσκολο και δεν είναι κάτι που μπορεί να σου φέρει χρήματα και αποτελέσματα αμέσως, μπορεί να σε χαλάσει, να σε καταστρέψει.

Ξεκινήσαμε το 2012 κιόλας, ο κόσμος μας γύρω ήταν σε πλήρη απόγνωση κι εμείς βάζαμε λεφτά και κάναμε επιχείρηση. Και τότε όμως είχα πει ότι ο μόνος τρόπος να βγάλω λεφτά είναι να δουλέψω, δεν έχω άλλο τρόπο. Βάλαμε χρήματα σε δουλεια και ευτυχώς τα πήραμε πίσω.

Είναι πολύ χαρούμενη ενασχόληση όλο αυτό. Το Shamone είναι ένας χώρος ελευθερίας, γι’ αυτόν τον κόσμο θέλαμε να είμαστε παρόντες, να έρχονται άνθρωποι που να μπορούν να εκφραστούν, να μπορούν να είναι χαρούμενοι που είναι μεταξύ τους.