Ο Gerard Butler απλώς δεν δίνει δεκάρα

Στα 46 του ο δίμετρος Σκοτσέζος (1,88 για την ακρίβεια) εξακολουθεί να είναι πρωταγωνιστής σε Χολιγουντιανές ταινίες. Κάτι πραγματικά ακατανόητο αν σκεφτείς ότι απλώς τα κάνει όλα και τα κάνει όλα μέτρια.

Σε προσωπικό επίπεδο, το παλικάρι που θα μείνει στην ιστορία αποκλειστικά και μόνο για το ‘This is Sparta’ (πρόσφατα πήγε και έδειξε σε κάτι Αμερικάνους πεζοναύτες πως να κάνουν την ‘σπαρτιάτικη’ κλωτσιά), μου είναι εξαιρετικά συμπαθές.

Έχει ενδιαφέρον το πως από μια ανύπαρκτη Σκοτσέζικη πόλη βρέθηκε να είναι πρόεδρος των φοιτητών στην Νομική Σχολή της Γλασκόβης και, από εκεί, σε ένα διαμέρισμα στη Venice Beach να μπεκροπίνει μαζί με 3 Ιρλανδούς, να ταξιδεύει -και να τον συλλαμβάνουν λόγω μέθης (σ.σ. έκοψε το ποτό στα 27 του) – ανά την Αμερική και να εκμεταλλεύεται την ‘εξωτική’ προφορά του για να πηδήξει ότι βρει μπροστά του.

Διαβάζοντας τις συνεντεύξεις του νιώθεις, ακόμη και αν δεν στο λέει ρητά, πως πρόκειται για ένα κανονικό άνθρωπο που απλώς του κλήρωσε, στα 27 του, το Tζόκερ (τότε ξεκίνησε να ασχολείται με το άθλημα, αφού απολύθηκε ενώ έκανε πρακτική σε ένα δικηγορικό γραφείο, και πλέον έχει μια έπαυλη στο Los Angeles και 30 εκ. δολάρια στην τράπεζα).

Επίσης, σε καθαρά αντρικό επίπεδο, δεν μπορώ παρά να του αναγνωρίσω το γεγονός ότι από το κρεβάτι του έχει περάσει το αφαν γκατέ του γυναικείου φύλου. Από την Cameron Diaz, την Rosario Dawson και την Jennifer Aniston (συμπρωταγωνίστρια του στο The Bounty Hunter).

Μέχρι το μοντέλο απ’ τη Ρουμανία, Madalina Ghenea.

Kαι, έτσι για επιδόρπιο, 1-2 Playmate, μια Real Housewive of Beverly Hills, μια Καζακστανή μεγιστάνα του πετρελαίου, την Lindsay Lohan και την Naomi Campbell. Ενώ, στο ενδιάμεσο, έχει σαρώσει και ότι groupie έχει βρει μπροστά του με πιο χαρακτηριστική περίπτωση αυτή του Coachella το 2012 όταν τον έπιασαν να κάνει σεξ με μια άγνωστη σε μια φορητή τουαλέτα.

Με άλλα λόγια ο Gerard (ο οποίος, καθόλου τυχαία, ήταν και γκόμενος και βοηθός της Λονδρέζας ατζέντισσάς του πριν τον δεχθεί ως πελάτη) αντιπροσωπεύει το ‘ιδεώδες’ /βασικό ένστικτο του μέσου άντρα φαν που εύχεται να μπορούσε να πάει στο Χόλιγουντ μόνο και μόνο για να μπορέσει να παίξει μπάλα με ότι ξανθό και εντυπωσιακό βρεθεί μπροστά του. Το πρόβλημα δεν είναι, φυσικά, στο πως διαχειρίζεται το προσωπικό του χρόνο, αλλά στις επαγγελματικές του επιλογές. Εκεί όπου τα πράγματα κυμαίνονται από το ακατανόητο ως το εντελώς wtf.

Φέτος μόνο μας έχει ήδη σερβίρει δυο τεράστιες πατάτες. Το καταγέλαστο Gods of Egypt (όλοι είναι λευκοί και τα εφέ και η πλοκή του τρελού) όπου είναι τόσο σοβαρός ως Αιγύπτιος θεός που σε πιάνουν τα γέλια.

Και το London is Falling, sequel στο μοναδικό -εκτός 300- χιτ της καριέρας του, το Olympus is Falling (μόνο που αυτό ήταν φτιαγμένο από τον Antoine Fuqua, για αυτό και βλεπόταν). Τόσο αρχετυπικό, ξενοφοβικό (παρότι ο ίδιος ο Ιρανός σκηνοθέτης είναι πρόσφυγας) και κακοφτιαγμένο που, όσο καλή διάθεση έχεις, απλά δεν μπορείς να το δεις.

Δυο ταινίες, οι κάκιστες κριτικές των οποίων, ήταν η αφορμή για αυτό το άρθρο (σ.σ. Οι επόμενες του Gerard είναι το νέο How to Train you Dragon και δυο ακόμη action thrillers). Ουσιαστικά πρόκειται μια ανοιχτή επιστολή προς εκείνον στην λογική ‘Gerard, σε παρακαλώ, σταμάτα. Σταμάτα να προσβάλλεις την αισθητική μας. Σταμάτα να λες αδιακρίτως ‘ναι’ σε ότι σενάριο βρεθεί στο δρόμο σου. Σταμάτα να ‘βρωμίζεις’ όλους τους ρόλους με την έντονη Σκοτσέζικη προφορά σου (μόνο στον Sean το συγχωρούμε αυτό)’

Δεν θεωρώ απαραίτητα τον Butler κακό ηθοποιό. Απλώς έναν άνθρωπο -επιρρεπή στους εθισμούς και τις καταχρήσεις- με τόσο ‘θολωμένη’ κρίση που δεν δίνει δεκάρα για το μόνο που έχει τελικά σημασία. Το τι δηλαδή βγαίνει και το τι εκπέμπει στην οθόνη. Εκεί που, μερικές φορές, κάνει τον Statham να μοιάζει μπροστά του τέρας υποκριτικής.

Επίσης, επειδή πρόκειται για έξυπνο παλικάρι, είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνει και ο ίδιος πόσο εξωφρενικά τυχερός υπήρξε επί δυο συνεχόμενες δεκαετίες. Καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να είναι πρωταγωνιστής. Δεν το δικαιολογούν ούτε οι κριτικές που παίρνει, ούτε τα νούμερα στο box office.

Εκεί που οι μοναδικές ταινίες του που έχουν ξεπεράσει τα 100 εκ. δολάρια σε εισπράξεις είναι τo 300, τα δυο How I met your dragon, το Olympus Has Fallen και το Ugly Truth (Αυτό με την queen bitch Katherine Heigl, τη μοναδική συμπρωταγωνίστρια του για την οποία δεν έχει κυκλοφορήσει φήμη ότι την έχει ‘ρίξει’).

Ενώ ως μίνι επιτυχίες / μη αποτυχίες μπορούν να θεωρηθούν το Lara Croft Tomb Raider: The Cradle of Life (έπαιζε τον γκόμενο της Jolie) και το Law Abiding Citizen (κατά πολλούς -ανάμεσα στους οποίους δεν ανήκω- η καλύτερη που έχει κάνει. Ναι, μαζί με το Rocknrolla).

Από εκεί και πέρα ο χύμα τύπος που γνωρίσαμε στο Dracula 2000 και ως τρίτο βιολί (μετά τους Bale και McConaughey) στο Reign of Fire έχει αποτύχει (ψιλή ή χοντρό) σε ότι έχει δοκιμάσει.

Από ρομαντικά τίποτα (πειράζει, γιατρέ, που το PS I Love You μου άρεσε;), παιδικές περιπέτειες (Nim’s Island), Σέξπιρ (Coriolanus), βιογραφικά ‘δράματα’ (Machine Gun Preacher, Chasing Maverics), περιπέτειες επιστημονικής φαντασίας (Gamer) και το φάντασμα της όπερας (The Phantom of the Opera).

Όπως και να’ χει, ο ίδιος και πάλι ευχαριστημένος από τον εαυτό του είναι. Άλλωστε η εναλλακτική θα ήταν, όπως έχει δηλώσει ‘Να είμαι ένας μέτριος δικηγόρος σε μια μικρή κωμόπολη στην μέση της Σκοτίας’. Αντί για αυτό προτίμησε να γίνει ένας μέτριος action star. Κρίμα γιατί, ανά διαστήματα, μας δείχνει ότι υπάρχει κάτι πίσω από το χοντρό macho πετσί του. Ίσως, από την άλλη, πρέπει να ξεπέσει εντελώς πρώτα, όπως ο McConaughey, πριν αποφασίσει να μας δείξει κάτι από τον αληθινό του εαυτό.