Ο Γιάννης Ξανθούλης πήγε στρατό γιατί τον έκαψε μια σούπα

Συγγραφέας, θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος, δημοσιογράφος και ζωγράφος. Με αφορμή το καινούργιο του βιβλίο ‘Εγώ, ο Σίμος Σιμεών’ από τις εκδόσεις Διόπτρα, ο Γιάννης Ξανθούλης βρέθηκε στο στούντιο του Ραδιοφώνου 24/7 και πάτησε το Rec για μια κουβέντα που σκαρφάλωνε από το ένα θέμα στο άλλο με εξαιρετικό τέμπο, από την αρχή μέχρι το τέλος της.

(φωτογραφία: Γιώργος Οικονομόπουλος)

Αυτά είναι μερικά από τα καλύτερα σημεία της συνέντευξης:

“Ήμουν πάρα πολύ συνειδητοποιημένος σε αυτό που έκανα. Έγραφα, δηλαδή διηγόμουν παραμύθια, προφανώς έλεγα υπερβολικά ψέματα, τα οποία πίστευα απόλυτα. Άλλωστε νομίζω στο γράψιμο αυτό έχει μεγάλη σημασία. Αν πιστέψουμε αυτά που γράφουμε, όσα κι αν είναι αλήθεια, αρχίζουμε και το εκμεταλλευόμαστε προς όφελος του βιβλίου, αλλά και της δικιάς μας ιδεοληψίας”.

“Η επινόηση είναι πολύ πιο σημαντική απ’ την πραγματικότητα. Αυτό άρχισα να το συνειδητοποιώ όσο περνάει ο καιρός”.

“Πάντα πίστευα ότι θα υπάρχει μια περιπετειώδης εξέλιξη στη ζωή μου, γι’ αυτό και δεν ήθελα να ενηλικιωθώ, είχα ένα πρόβλημα γενικά με την ενηλικίωση. Και τώρα ακόμη, έχω τεράστιο πρόβλημα, δεν προσαρμόζομαι εύκολα”.

“Ένας καλός ήρωας πρέπει να πάθει τα πάντα. Αν οι συγγραφείς συμπεριφέρονταν εξαιρετικά στους ήρωές τους, δεν θα είχε ενδιαφέρον το βιβλίο. Δεν ξέρω ποιος επινόησε όλο αυτό το πράγμα, αλλά είδες τι κάνανε τον Χριστό οι Ευαγγελιστές. Τον ταλανίσανε, στο τέλος βέβαια είχε happy end. Στα δικά μου βιβλία, οι ήρωες περνούν των παθών τους τον τάραχο, αλλά έτσι είναι η ιστορία, έτσι είναι η ζωή”.

Ακούστε ολόκληρο το Rec με τον Γιάννη Ξανθούλη:

“Δεν διασκεδάζω καθόλου όταν γράφω. Η διαφορά του βιβλίου του Σίμου με τα άλλα ήταν ότι με πήγαινε, δεν το πήγαινα. Ήταν ένας ήρωας που με πονούσε. Ήθελα να ξεφύγω όσο τον έγραφα, αλλά δεν μπορούσα, είχα πιαστεί για τα καλά στο μαγνήτη της ιστορίας”.

“Μερικές φορές αναγνωρίζω αυτό το πράγμα που λέγεται έμπνευση και αναγνωρίζω ότι εκεί είμαι καλός”.

“Όπως και στη ζωή, έτσι και στα βιβλία μου, τα βλέπω όλα δραματικά ευτράπελα. Αυτό, ξέρετε, είναι και ένα είδος άμυνας, αλλά και μάλλον η δική μου οπτική στα πράγματα, είναι πολύ προσωπικό”.

“Ένα διάστημα που με απασχολούσε πολύ το θέατρο, την είχα καταβρεί να πηγαίνω στη Νέα Υόρκη. Το είχα κάνει λίγο Αθήνα-Παγκράτι. Με γοήτευε όλη αυτή η μυθολογία του θεάτρου, του Μπροντγουέι, της λογοτεχνίας της αμερικανικής και του θεάτρου που ήξερε καλά. Μάλιστα, η Νέα Υόρκη ήταν μια πόλη -όπως και η Κωνσταντινούπολη αργότερα- που με χαρακτήριζε τουλάχιστον εκείνα τα χρόνια, είχα ένα πάθος, ένα εθισμό. Με αφορούσε”.

“Από θυμό οδήγησα (σ.σ. στα 59). Όλα τα πράγματα από θυμό τα κάνω εγώ. Ακόμα και στο στρατό πήγα από θυμό, γιατί κάηκα στη σούπα. Αμέσως σταμάτησα μια αναβολή που είχα και πήγα στο στρατό. Είμαι απρόβλεπτο άτομο. Είπα, δεν μπορεί, θα με πάρει ο διάολος αν δεν μάθω να οδηγώ. Έκανα μάθημα και για το πώς βάζεις τη βενζίνη. Ήθελα να ξέρω το λεξιλόγιο, τι λες. ‘Καλημέρα κύριε βενζινά, βγάλ’ τε το καπάκι, ευχαριστώ πολύ’. Ήθελα όλο το σενάριο”.

Το Rec με τον Γιάννη Ξανθούλη μεταδόθηκε το Σάββατο 16 Δεκεμβρίου στο Ραδιόφωνο 24/7.