Ο Γιάννης Λαμπίρης δε θα ξεχάσει ποτέ το μάθημα ζωής του Σπύρου Γιαννιώτη

Κάθε σπουδαία διοργάνωση και μια μοναδική αξέχαστη εμπειρία. Ο Γιάννης Λαμπίρης έχει καλύψει δημοσιογραφικά όλα αυτά τα χρόνια στις μεγαλύτερες αθλητικές διοργανώσεις του κόσμου, ζώντας από κοντά τεράστιες επιτυχίες ελληνικών ομάδων, χρυσά μετάλλια αθλητών, αλλά και στιγμές που κάθε ένας από εμάς θα ζήλευε.

Τα όσα έχουν γίνει στα γήπεδα, τα έχει γράψει και τα έχουμε διαβάσει. Εμείς του ζητήσαμε να μας περιγράψει πέντε από τις καλύτερες ιστορίες που είχε από αυτά τα ταξίδια του και τις οποίες δεν γνωρίζαμε.

Για να ακούσεις περισσότερες αθλητικές ιστορίες του Γιάννη Λαμπίρη, δεν έχεις παρά να συντονιστείς καθημερινά 20.00 – 22.00 στον Sport24 Radio 103.3 και στην εκπομπή ‘Η μπάλα στη σέντρα’, όπου θα βρίσκεται μαζί με τους Δημήτρη Σκούρτα, Γιώργο Οικονόμου και Λευτέρη Αμπατζή.

Λαμπαδηδρομία Ατλάντα – Σικάγο 1996

Μια βραδιά στο γκέτο

Ηταν τέλη Μαΐου του 1996, όταν ως απεσταλμένος της εφημερίδας ‘ΤΑ ΝΕΑ’, ταξίδεψα στην Ατλάντα και το Σικάγο για να καλύψω την παρουσία των Ελλήνων Λαμπαδηδρόμων που είχαν κληθεί στις δύο αμερικανικές πόλεις για να τρέξουν συμβολικά στη λαμπαδηδρομία για τα 100 χρόνιας των Ολυμπιακών Αγώνων που θα γιορτάζονταν στην Ατλάντα. Την πόλη που είχε επικρατήσει της Αθήνας στην ψηφοφορία στο Τόκιο το 1991 για το ποιά πόλη θα διοργανώσει τους επετειακούς Ολυμπιακούς Αγώνες της εκατονταετηρίδας.

Ήταν πραγματικά αξέχαστη η υποδοχή από τους Έλληνες της ομογένειας στην ελληνική αποστολή και γενικά σε όλη αυτή την εβδομάδα στην Αμερική τόσο στην Ατλάντα – όπου θα φιλοξενούσε λίγες μέρες μετά – τους Ολυμπιακούς Αγώνες όσο και στο Σικάγο. Η πρώτη επαφή – από κοντά – με Ολυμπιακές εγκαταστάσεις είχε να κάνει με την έκπληξή μας που η πλειονότητα τους ήταν σε τέντες. Που να φανταζόμασταν ότι το περισσότερο τσιμέντο ίσως στην ιστορία των αγώνων θα το ζούσαμε οκτώ χρόνια αργότερα στην Αθήνα!

Στο Σικάγο, πλησιάζοντας προς το τέλος η αποστολή (και έχοντας ολοκληρωθεί ουσιαστικά η λαμπαδηδρομία) μια βραδιά με τον Γιώργο Νασμή και την Ευη Ελευθεριάδου, συναδέλφους από την εφημερίδα είπαμε να ζήσουμε λίγο και τη νυχτερινή ζωή και ζητώντας από ένα ρεσεψιονίστ στο ξενοδοχείο μια καλή πρόταση, αυτός μας έγραψε τη διεύθυνση ενός εξαιρετικού κλάμπ με τζάζ μουσική. Το Cotton Club ήταν ελκυστικό και ως ονομασία οπότε δεν τον πολυσκεφτήκαμε μπαίνοντας στο ταξί και δίνοντας τη διεύθυνση. Μετά από κάμποση ώρα, φτάνοντας σε μια – μάλλον κακόφημη – περιοχή ερημωμένη, ο ταξιτζής ‘κοκκάλωσε’ το όχημα.

“Εδώ κατεβαίνετε. Παρακαλώ πληρώστε με και καλή τύχη” μας είπε κοφτά.  Πριν βγούμε από το ταξί τον ρωτήσαμε που είναι η είσοδος του μπαρ και αυτός έδειξε με το χέρι του ευθεία. Θα προχωρήσετε κανά δυο χιλιόμετρα και θα το βρείτε σε ένα μικρό σοκάκι δεξιά”, μας είπε και όλοι αναρωτηθήκαμε γιατί δεν μας πάει μέχρι εκεί.

“Θα είστε τρελοί! Εδώ τελειώνουν τα σύνορα και μόλις βγείτε από την πόρτα του ταξί, μπαίνετε στο γκέτο των μαύρων. Καλά δεν σας είχαν ενημερώσει; Λευκοί δεν κυκλοφορούν εδώ, ιδιαίτερα το βράδυ”, μας λέει με στόμφο και περιμένει με ανοιχτό χέρι τα χρήματα και με αναμμένη τη μηχανή για να φύγει γρήγορα με όπισθεν. Σύντομα μας είχε κόψει κρύος ιδρώτας, περπατώντας και νοιώθοντας τα βλέμματα να σε ‘γδύνουν’ από πάνω ως κάτω.

Φτάνοντας στο κλάμπ και μπαίνοντας μέσα ο σερβιτόρος μας κοιτάει με γουρλωμένα μάτια. “Τι θέλετε εσείς εδώ”; ρωτάει για να του απαντήσουμε “Ενα τραπέζι” και γελάει! “Καθίστε εκεί στη μέση” μας είπε και μας έβαλε σε ένα τραπέζι όπου ήμασταν στο επίκεντρο του μαγαζιού και απ’ τα άλλα τραπέζια – όλα μόνο με μαύρους – μας κοίταγαν σαν ένα σπάνιο είδος.

Η μουσική υπέροχη, σαγηνευτική, μοναδική. Με 2-3 ποτάκια, το άγχος χαλάρωσε, η διάθεση ανέβηκε και το βράδυ τελείωσε με μια πραγματική εμπειρία ζωής για όλους μας και μάλιστα πιάνοντας και κουβέντα και κάνοντας παρέα και με ανθρώπους από άλλα τραπέζια.

Ολυμπιακοί Αγώνες Σίδνεϊ 2000

Ο Κεντέρης και το Σάμινα

Eurokinissi

(Eurokinissi)

Το μακρινό ταξίδι στην Αυστραλία ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία καθώς επρόκειτο για την πιο επιτυχημένη διοργάνωση για τα ελληνικά χρώματα εκτός συνόρων. Τα λεφτά στις ομοσπονδίες και από τους χορηγούς έρρεαν άφθονα όντας οι Ολυμπιακοί Αγώνες πριν από αυτούς της Αθήνας.

Εξ΄ ου και τα 16 μετάλλια με ένα να ξεχωρίζει όσο κανένα άλλο. Το χρυσό μετάλλιο του Κώστα Κεντέρη στα 200 μέτρα. Στον τερματισμό, στα δημοσιογραφικά επικρατεί πανικός και όλοι οι ξένοι έχουν πέσει πάνω μας και προσπαθούν να μάθουν και την παραμικρή λεπτομέρεια για τον Ελληνα χρυσό ολυμπιονίκη. Που θα τον μάθαιναν ακόμα καλύτερα ένα χρόνο αργότερα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Εντμοντον και δύο χρόνια αργότερα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Μονάχου.

Κατεβαίνοντας για τις δηλώσεις, η καρδιά χτυπάει τρομερά δυνατά προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουμε αυτό που πέτυχε ο Κεντέρης. Ο ίδιος ψύχραιμος και χαμογελαστός, αφιερώνει το χρυσό μετάλλιο στα θύματα του Σάμινα καθώς εκείνη την περίοδο, δύο μήνες πριν για την ακρίβεια, έχει συμβεί μια από τις μεγαλύτερες ναυτικές τραγωδίες στη χώρα μας, έξω από την Πάρο με τους 81 νεκρούς.

Ήταν η μέρα που πραγματικά ένοιωθες σχεδόν αδύνατον να γράψεις εσύ για αθλητικές επιδόσεις. Από τις πιο δύσκολες βραδιές και ας ήμασταν πολλές χιλιάδες μέτρα μακριά. Ολοι πενθούσαμε με την υπόλοιπη Ελλάδα και απλά με τον Κεντέρη για λίγα δευτερόλεπτα (αυτά τα 20.09 μέχρι την αιωνιότητα) ξεχαστήκαμε, φευγαλέα και ήταν πολύ γλυκόπικρα τα συναισθήματα. Μια τρομερή επιτυχία και χαρμόσυνη είδηση που θα ήταν κανονικά πρωτοσέλιδο σε όλες τις εφημερίδες αλλά δυστυχώς εκεί δέσποζε κάτι οδυνηρό, το τραγικό ναυάγιο του Σάμινα.

Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Βόλεϊ – Σάλτα και Μπουένος Αϊρες 2002

Εικόνες από τη κρίση που μετά χτύπησε την πόρτα μας

Μια αξέχαστη εμπειρία ζωής (που συνδυασμένη με μια μεγάλη αθλητική επιτυχία πάντα μένει πιο δυνατά στη μνήμη) στην Αργεντινή των μνημονίων και του ΔΝΤ, έννοιες άγνωστες για μας τότε. Η εθνική ομάδα του Στέλιου Προσαλίκα είχε κάνει μια ονειρική πορεία από τη Σάλτα στο ξεκίνημα μέχρι την τελική φάση στο περίφημο ‘Λούνα Πάρκ’ του Μπουένος Αίρες στο γήπεδο που είχε φιλοξενήσει το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο του μπάσκετ στο μακρινό 1950.

Η εθνική έφτασε μέχρι την 7η θέση τελικά, αλλά οι εμπειρίες ζωής στους δρόμους του Μπουένος Αϊρες (σε αντίθεση με τη Σάλτα όπου δεν έβλεπες το ίδιο στην καθημερινότητα τη μεγάλη κρίση) ήταν πολύ δυνατές. Σε βόλτες στο δρόμο έβλεπες μέρα μεσημέρι, ανθρώπους να είναι σχεδόν χωμένοι μέσα στα σκουπίδια και να ψάχνουν λίγο φαγητό. Να βλέπεις ανθρώπους απελπισμένους που δίνοντάς τους λίγα αργεντίνικα Πέσο έλαμπαν τα μάτια τους.

Παιδιά στο δρόμο, στα φανάρια, και αλλού να ψάχνουν και το παραμικρό φιλοδώρημα με τον πατέρα πολλές φορές να περιμένει στωϊκά στο πλάι. Ενας περήφανος λαός που ήταν γονατισμένος από τις οικονομικές δυσκολίες και είχε διέξοδο μόνο στο ποδόσφαιρο και στον αθλητισμό γενικότερα. Στα αντίστοιχα προποτζίδικα γινόταν το αδιαχώρητο με τους περισσότερους Αργεντίνους να ποντάρουν ελπίζοντας στη θεά τύχη για ένα καλύτερο αύριο.

Δεν μπορούσαμε ούτε στο ελάχιστο να φανταστούμε ότι σε λιγότερο από 10 χρόνια θα ζούσαμε ανάλογες στιγμές και στη χώρα μας. Η συγκεκριμένη αποστολή περιελάμβανε και μια μονοήμερη περίηγηση στο Μοντεβιδέο, όπου φυσικά ήταν αδύνατον να μην μπούμε στο ναό του ποδοσφαίρου το περίφημο ‘Σεντεράριο’ εκεί όπου φιλοξενήθηκε το 1930 ο πρώτος τελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Επίσης, η επίσκεψη στο θρυλικό Μπομπονέρα (έδρα της Μπόκα Τζούνιορ) αλλά και στο Μομουμεντάλ (έδρα της Ρίβερ Πλέιτ) με παρακολούθηση αγώνα στο δεύτερο σε κάνει να καταλάβεις πως αυτοί οι άνθρωποι λατρεύουν το ποδόσφαιρο.

Final Four Euroleague Κωνσταντινούπολη 2012

Το κείμενο που ξαναγράφτηκε από την αρχή

Το τελευταίο φάιναλ φορ με συμμετοχή δύο ελληνικών ομάδων (αλήθεια πότε θα το ξαναδούμε αυτό;) αν μη τι άλλο ήταν συλλεκτικό. Οπως και το γράψιμο εις διπλούν (και καλά εγώ είχα κανά 1000άρι λέξεις, αλλά ο Παντελής Διαμαντόπουλος στο ΦΩΣ με τις 5000 plus!) του αξέχαστου τελικού του Ολυμπιακού με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Οι περισσότεροι και λόγω του θέματος με την ώρα που κλείνουν οι εφημερίδες για να φύγουν γρήγορα για το πιεστήριο, στο -19 είχαμε αρχίσει να γράφουμε το παιχνίδι. Για να μην πω το τελειώναμε, όταν άρχισε η αντεπίθεση του Ολυμπιακού.

Στις βολές του Σισκάουσκας και την τελευταία επίθεση του Σπανούλη τα πληκτρολόγια έχουν σωπάσει και θα έλεγα ότι σχεδόν δεν ακούγεται τίποτε στο γήπεδο πέραν από τους πιο ενθουσιώδεις φίλους του Ολυμπιακού. Είναι η φάση της μιας ανάσας, ο χρόνος κυλάει αδυσώπητα όταν ο Σπανούλης βρίσκει τον Πρίντεζη και εκείνος ρίχνει πεταχτάρι.

Η πορεία της μπάλας μέχρι να μπει στο καλάθι της ΤΣΣΚΑ Μόσχας και να γράψει ιστορία είναι απειροελάχιστη και γίνεται σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Και όμως το γήπεδο ολόκληρο μοιάζει σαν ένα ‘κλικ’ φωτογράφου. Σαν να έχει σταματήσει εκεί ο χρόνος, δεν μπορεί κανείς να δει τίποτε άλλο. Πρόκειται για μια μοναδική στιγμή, ένα buzzer beater από τα σημαντικότερα στην ιστορία του παγκοσμίου μπάσκετ και το φινάλε που ονειρεύεται κάθε παίκτης στην καριέρα του.

Ολοι ζηλεύουν τον Πρίντεζη την ώρα που αυτός χάνεται στις αγκαλιές των συμπαικτών του και αμέσως μετά και των φιλάθλων. Εκείνη την ώρα είναι μια στιγμή που νοιώθεις ότι βρίσκεσαι σε άλλο τόπο και χρόνο, όταν σε ‘ξυπνάει’ βίαια ο ήχος του κινητού και από την άλλη άκρη ο αρχισυντάκτης μου στην εφημερίδα ‘ΤΑ ΝΕΑ’ ο Γιάννης Κιούσης φωνάζει: “Κλείνουμε, γράφε γρήγορα!”

Είναι η επάνοδος στην πραγματικότητα, με το κείμενο να γράφεται εξ’ ολοκλήρου από την αρχή με εντελώς διαφορετική διάθεση και με ταχύτητα που κάνουν τα πλήκτρα του κομπιούτερ να φαίνονται σαν να χτυπούν μόνα τους.

Το όνειρο πάντως εκεί – που το χάλασε η ΤΣΣΚΑ – ήταν να δούμε τον πρώτο ελληνικό τελικό στην ιστορία μεταξύ μάλιστα των δύο ‘αιωνίων’ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Εκεί που η αγωνία θα είχε τελειώσει πριν το τζάμπολ καθώς ότι και να γινόταν το τρόπαιο θα έμενε σε ελληνικά χέρια!

Ολυμπιακοί Αγώνες Ρίο 2016

Υπόκλιση στον Γιαννιώτη και δέος στο Μαρακανά

Η υπέρτατη πρόκληση να ‘μαντέψεις’ που θα έρθει το απρόοπτο μετάλλιο και να έχεις προλάβει να πας  να το δεις από κοντά.  Στην Κατερίνα Στεφανίδη και τον Λευτέρη Πετρούνια ήταν σαν να είχες το λυσάρι την ώρα των εξετάσεων. Ηταν εύκολο…ποντάρισμα, αλλά η περίπτωση της Αννας Κορακάκη ήταν η ευχάριστη έκπληξη και ίσως γι’ αυτό βγήκε και η ένταση μετά όταν πήγαν να μας την πάρουν για ντόπινγκ κοντρόλ και συνέντευξη Τύπου πριν βγει στον αέρα του Sport24 Radio 103.3.

Δεν υπήρχε περίπτωση τη στιγμή μάλιστα που είχαμε σεβαστεί τη νομιμότητα επιτρέποντας στους ξένους συναδέλφους των media holders δηλαδή των ΜΜΕ που έχουν τα δικαιώματα των μεταδόσεων. Εκεί λοιπόν έγινε μια μικρή μάχη (που άθελά μας, βγήκε στον αέρα) για να μην μας πάρουν την χρυσή Αννα η οποία μίλησε κανονικά στην πιο δυνατή συχνότητα του αθλητικού ραδιοφώνου.

Η πιο συγκλονιστική στιγμή όμως από ελληνικής πλευράς και συναισθημάτων ήταν το ασημένιο μετάλλιο του Σπύρου Γιαννιώτη με τους Ελληνες δημοσιογράφους να είναι σκασμένοι που χάθηκε στην τελευταία χεριά το χρυσό αλλά αμέσως να παίρνουν το καλύτερο μάθημα από αυτόν τον πρωταθλητή της ζωής που ήταν πιο γελαστός απ’ όλους (“Ενα μετάλλιο ήθελα ρε παιδιά, δεν πειράζει που δεν ήρθε το χρυσό”). Το μάθημα ζωής μάλιστα ήταν διπλό καθώς πριν καν πάρει τις πρώτες ανάσες έσπευσε γρήγορα για να προλάβει τα μέλη της ελληνικής αποστολής για να μην κάνουν ένσταση για τον τερματισμό του χρυσού ολυμπιονίκη του Ολλανδού Φέρντμαν (ζητούσαν ουσιαστικά να υπάρξουν δύο νικητές με ταυτόχρονο τερματισμό).

“Οχι, ο αντίπαλός μου με κέρδισε στη χεριά και ακούμπησε πρώτος” είπε ο πρωταθλητής μας που για μας ήταν χρυσός στις καρδιές μας. Ομως δεδομένου ότι βρισκόμασταν στην χώρα που λατρεύεται το εθνικό άθλημα που είναι το βόλεϊ (το ποδόσφαιρο είναι θρησκεία!) η στιγμή που η Βραζιλία νίκησε στο ‘Μαρακαναζίνιο’ την Αργεντινή στον νοκ άουτ προημιτελικό (3-1) ήταν ασύλληπτη. Απίστευτη ατμόσφαιρα και η κόντρα δύο κορυφαίων προπονητών στον κόσμο του Μπερνάντο Ρεζέντε (που αργότερα οδήγησε τη Βραζιλία στο χρυσό μετάλλιο κόντρα στην Ιταλία με 3-0) και του Χούλιο Βελάσκο.

Κερασάκι στην τούρτα σε αυτούς τους αγώνες η εμπειρία ενός ποδοσφαιρικού αγώνα στο Μαρακανά. Του τελικού του ολυμπιακού τουρνουά όπου η Βραζιλία του Νεϊμάρ υποδεχόταν τη Γερμανία όπου δύο χρόνια νωρίτερα είχε στεφθεί στο ίδιο γήπεδο Παγκόσμια Πρωταθλήτρια έχοντας ταπεινώσει νωρίτερα στα ημιτελικά τη Βραζιλία (7-1). Αν η εμπειρία μέσα στο γήπεδο ήταν εξαιρετική (το παιχνίδι κρίθηκε στα πέναλτι) αυτό που είδαμε εκτός γηπέδου ήταν ασύλληπτο.

Φεύγοντας με τον συνάδελφο Δήμο Μπουλούκο λίγο πριν αρχίσει η παράταση για να πάμε στο Ολυμπιακό Στάδιο να δούμε την απονομή του χρυσού μεταλλίου της Κατερίνας Στεφανίδη, στο δρόμο έβλεπες τα πάντα σχεδόν ερειπωμένα. Ολοι στο Ριο (και λογικά σε όλη τη Βραζιλία) ήταν μπροστά σε μια τηλεόραση! Εκεί βρεθήκαμε και εμείς σε ένα υπαίθριο μαγαζάκι πολύ κοντά στο Ολυμπιακό Στάδιο. Οταν ο Νεϊμάρ σκόραρε στο κρίσιμο πέναλτι, το είδαμε μαζί με φαντάρους, καταστηματάρχες, γυναίκες και άνδρες, παιδιά, οδηγούς που είχαν αφήσει τα αυτοκίνητά τους με αναμμένη μηχανή στο δρόμο. Ολοι είχαν γίνει μια αγκαλιά για την αγαπημένη τους εθνική ομάδα που στέφθηκε χρυσή ολυμπιονίκης και μάλιστα κόντρα στη Γερμανία. Την ίδια ώρα το Ολυμπιακό Στάδιο ήταν μισογεμάτο κυρίως από ξένους!

Το νέο πρόγραμμα του Sport24 Radio 103.3 είναι ήδη στον “αέρα” από τις 30 Σεπτεμβρίου με τον αθλητικό σταθμό της 24MEDIA να αποτελεί την αγαπημένη ραδιοφωνική ομάδα του Έλληνα φιλάθλου, έχοντας το πιο πιστό ακροατήριο με το μεγαλύτερο χρόνο ακρόασης.

(Φωτογραφίες από το προσωπικό αρχείο του Γιάννη Λαμπίρη)