Ο Γιώργος Γούσης θέλει να τρολάρει την Ακαδημία των Όσκαρ

Άρα δεν είχες εξαρχής στο μυαλό σου μία μεγάλου μήκους.

Όχι. Λέγαμε ότι θα ήταν μάλλον μία μεγαλύτερης διάρκειας μικρού μήκους. Δεν είχαμε κάτι πιο συγκεκριμένο αλλά βλέπαμε ότι αυτό που τραβούσαμε άντεχε. Μετά τα έβαλα λίγο κάτω σε ένα πρόχειρο μοντάζ και βάσταγε για αρκετά λεπτά. Έτσι είπαμε ότι ok, πλέον πάμε να κάνουμε μία μεγάλου μήκους.

Και ξεκινάει η πορεία της ξεκινά από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Το πρώτο ναι ήταν από τη Heretic που είδε την ταινία έτοιμη και μας είπε ότι τη θέλει. Για εμάς ήταν κάπως περίεργο. Μας έκανε εντύπωση.

Γιατί;

Άλλο να τη δει ένας φίλος και να πει ότι έχει ενδιαφέρον και άλλο να τη δει ένας παραγωγός που θα την αντιμετωπίσει εμπορικά. Η Ηeretic κάνει και sales στο εξωτερικό. Είναι ένα κομμάτι που δεν το γνωρίζω και δεν με ενδιαφέρει να το γνωρίσω. Προτιμώ να το κάνει κάποιος που θα το κάνει επαγγελματικά και καλά. Οπότε θεώρησα ότι για να την πήραν πιστεύουν σε αυτή.

Υπήρξαν και μικρές απογοητεύσεις που δεν έχουν σημασία. Ας πούμε στο Φεστιβάλ Βενετίας ήμασταν shortlisted μέχρι το τέλος αλλά δεν μας πήραν τελικά. Ήταν όμως ένα δείγμα, μία αίσθηση ότι υπήρχε κάτι εκεί. Είναι μία δύσκολη ταινία εμπορικά και φεστιβαλικά λόγω του no budget, αλλά όλοι κάτι έβρισκαν ενδιαφέρον. Η τεράστια έκπληξη ήταν για μένα το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Νομίζω ότι αυτό που βλέπουν είναι ότι το θέμα της είναι οικουμενικό και μεταφράζεται σχετικά εύκολα.

Ναι, αλλά αυτό είναι κάτι άλλο από το τι σημαίνει η καριέρα μίας ταινίας. Ειδικά για μία ελληνική ταινία στη σύγχρονη εποχή, δύσκολα φτάνει κανείς στο σημείο που φτάσαμε εμείς. Να βγει δηλαδή στις αίθουσες και να αγαπηθεί από το κοινό, που αυτό πιθανώς έχει να κάνει με αυτό που λες. Αλλά σαν καριέρα, επαγγελματικά, στα φεστιβάλ, στα sales, θεωρούσα ότι θα έχουμε πρόβλημα. Θα την αντιμετώπιζαν μεν λίγο ως κάτι unique αλλά ταυτόχρονα θα είναι όλοι πολύ σκεπτικοί. Γιατί παραείναι μικρό, παραείναι παράξενο, δεν θα ήξεραν πώς να το πουλήσουν στις τηλεοράσεις. Το καταλαβαίνω. Και τώρα να το πας σε ένα κανάλι, όταν τους πεις ότι είναι MiniDV και ευθεία ανάλυση θα σου πουν τι να το κάνω, πώς θα το παίξω αυτό;

Επίσης δεν στηρίζεται από άλλες χώρες, από μεγάλα budgets. Υπάρχει ένα τέτοιο δίκτυο που είναι ένας άλλος κόσμος, άσχετο με το αν θα βγει η ταινία και θα αγαπηθεί. Γι’ αυτό μου έκανε εντύπωση ό,τι έγινε με το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Όχι απλά δεν αντιμετώπισε πρόβλημα εκεί η ταινία. Κέρδισε και ένα σωρό βραβεία.

Δεν το περίμενα καθόλου. Σκέψου ότι όλοι είχαν φύγει, μόνο εγώ είχα μείνει στην τελετή. Την τελευταία μέρα που άρχισαν να σκάνε τα τηλέφωνα, είχα αγχωθεί πάρα πολύ. Ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής μου και ταυτόχρονα μία από τις καλύτερες.

Είχες συγκινηθεί;

Όχι, είχα αγχωθεί και σοκαριστεί. Δεν ήξερα τι ακριβώς να νιώσω με όλο αυτό και κατ’ επέκταση δεν ήθελα να μου γίνει και βάρος.

Είχα σκοπό να σε ρωτήσω σχετικά με το βάρος.

Δεν ήξερα τι σημαίνει όλο αυτό. Και για την ταινία, και για μένα, και για μας. Ήταν καλό που πέρασε πολύς καιρός μέχρι να βγει η ταινία στις αίθουσες. Λόγω Covid συνέβη αυτό βέβαια, αλλά με βοήθησε αυτή η παύση. Και μετά η έξοδος στις αίθουσες ήταν κάτι άλλο. Εκεί ήταν πολύ πιο συγκινητικό.

Πήγαιναν τόσο πολύ τα θερινά κιόλας στα Μαγνητικά Πεδία. Μπορεί να έγινε λόγω Covid, αλλά ήταν για καλό.

Νομίζω ότι επειδή είναι μία ταινία για τη συντροφιά και την παρέα, και το θερινό έχει αυτή την αίσθηση νομίζω της ταιριάζει.

Η κυκλοφορία της έπεσε κιόλας κοντά με τα βραβεία Ίρις. Και εκεί εντυπωσιάστηκα θετικά γιατί τα Μαγνητικά Πεδία δεν είναι ο τύπος που συνηθίζουν να βραβεύουν.

Τα Ίρις τα απόλαυσα πιο πολύ. Ήμασταν και πιο χαλαροί. Είχε βγει και η ταινία στις αίθουσες και δεχόμασταν πολλή αγάπη από τον κόσμο, και αυτό τεκμηριώθηκε από τη στήριξη των συναδέλφων στα βραβεία Ίρις – γιατί εκεί ψηφίζουν κυρίως άνθρωποι του χώρου. Ήταν ωραία έκπληξη και θεωρήσαμε ότι έκανε καλό γενικά. Και να μην ήταν δική μας ταινία, το ότι υπάρχει ένας όγκος ανθρώπων που μπορεί να ψηφίζουν με την καρδιά τους πρώτα και όχι επειδή έχουν δουλέψει σε μία παραγωγή ή επειδή έχουν έναν φίλο σε μία παραγωγή. Ένας όγκος ικανός να τεκμηριώσει κάτι που αισθάνθηκε. Νιώσαμε ότι είχε ενδιαφέρον και δεν παίχτηκε κάτι με τους κανόνες του PR. Θεωρητικά αν είναι 500 οι άνθρωποι που ψηφίζουν και οι 150 έχουν δουλέψει σε μία μεγάλη παραγωγή, θα ψηφίσουν τη δουλειά που έχουν κάνει. Οπότε ήταν μεγάλη η χαρά μας. Όλα αυτά όμως ανήκουν στην ταινία με έναν τρόπο, δεν τα βιώνω καθόλου προσωπικά.

Τι εννοείς;

Ότι ούτε για τις επιτυχίες της, ούτε για τις αποτυχίες της σκέφτομαι ότι “εγώ ή εμείς το κερδίσαμε ή το χάσαμε”. Νομίζω ότι ανήκουν σε αυτό τον συγκεκριμένο χωροχρόνο που έγινε αυτή η ταινία και σε αυτούς ίσως τους ανθρώπους που την έκαναν πριν δύο χρόνια.

Δεν εισπράττω ότι είναι αποστασιοποίηση αυτό που περιγράφεις.

Δεν είμαι αποστασιοποιημένος, όχι, αλλά δεν μπορώ να την κουβαλάω συνέχεια μαζί μου, ούτε να προσδεθώ σε αυτή. Κάθε φορά περνάνε χρόνια κιόλας μέχρι να κυκλοφορήσει μία ταινία. Η χαρά μου θα είναι να κάνω μία επόμενη ταινία. Εάν όλα αυτά συνηγορούν στο να ξαναβρεθώ με την παρέα μου, τους φίλους και τους συναδέλφους μου, και να κάνουμε μία ακόμα ταινία έχει καλώς. Αν δεν συνηγορούν με αυτό, τότε δεν με απασχολεί και πολύ. Είναι μία επιβράβευση της ίδιας της ταινίας, αλλά η δική μου ιδέα είναι ότι και Όσκαρ να πάρεις, πώς να στο πω, δεν σημαίνει ότι η επόμενη ταινία σου θα είναι καλή. Με απασχολεί να μπω στη διαδικασία μίας επόμενης δουλειάς.

Έχεις ιδέα για επόμενη δουλειά λοιπόν;

Έχω πολλές ιδέες και εξερευνώ τι θα μπορούσε να γίνει πιο άμεσα και με ποιους όρους. Όλες οι ιδέες έχουν και από ένα πρόβλημα στην αρχή, οπότε είμαι σε φάση διερεύνησης ιδεών, προτάσεων και προοπτικών. Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο αυτή τη στιγμή, είναι διάφορα που τα ψιλοανοίγω. Θεωρητικά θα ήθελα να κάνω ένα ακόμη low budget.

Την πρώτη φορά που μιλήσαμε υπολογίζαμε να κάνουμε τη συνέντευξη Ιούλιο γιατί θα είχε κάνει ήδη έναν κύκλο η ταινία, όμως συνέχισε να κόβει εισιτήρια. Μιλάμε για καθαρόαιμο χιτ. Την έχεις δει με κόσμο;

Ναι, την έχω δει πολλές φορές. Και σε θερινό, και με ξένο κόσμο. Πήγαινα και σε αρκετά Q&A’s, οπότε την έβλεπα με αρκετό κόσμο. Πάλι δεν ξέρω τι σημαίνει στην πραγματικότητα η επιτυχία της. Είναι σίγουρα πολύ κολακευτικό και πολύ συγκινητικό. Παίρνουμε πολλή ζεστασιά και ενέργεια όταν μιλάμε με τον κόσμο στις προβολές. Αισθανόμαστε ότι υπάρχει μία αίσθηση διασκέδασης και ότι κάτι αισθάνθηκαν. Θέλουν να μας αγκαλιάσουν. Υπάρχει μία πολύ τρυφερή ενέργεια. Από άποψη όμως όγκου δεν ξέρω τι σημαίνει.

Νομίζω πως το σινεμά αυτό που κάνει πολύ καλά είναι να δημιουργεί αναμνήσεις. Θυμόμαστε το πώς αισθανθήκαμε όταν πρωτοείδαμε μία ταινία –

– πολλές φορές δεν θυμόμαστε καν τι συμβαίνει στην ταινία, αλλά το πώς μας έκανε να αισθανθούμε.

Αυτό λοιπόν θα είχε ενδιαφέρον αν μπορεί να χωρέσει στο μυαλό σου. Ότι αυτή η τρυφερότητα που εισπράττεις ουσιαστικά είναι μία ανάμνηση που έχεις δημιουργήσει.

Το δέχομαι ως αποτέλεσμα γιατί εγώ ποτέ δεν θα μπορέσω να δω την ταινία ως απλός θεατής. Δυστυχώς. Δεν ξέρω ποιο είναι το πρώτο συναίσθημα που σου δημιουργεί όταν τη βλέπεις για πρώτη φορά χωρίς να ξέρεις τίποτα γι’ αυτή. [Μου λένε] ότι νιώθουν πως κάποιος τους έκανε λίγη καλή παρέα, ότι ξεχάστηκαν για λίγο, ότι χαθήκανε κάπου.

Οι συνεργάτες σου πώς νιώθεις ότι έχουν εισπράξει την επιτυχία;

Χαρούμενοι είμαστε όλοι. Αλλαγμένοι βασικά. Αλλά και από καιρό της ταινίας ήμασταν ήδη αλλαγμένοι. Η ίδια η πράξη που κάναμε, το να φύγουμε και να πάμε να γυρίσουμε αυτή την ταινία με αυτούς τους όρους, ανεξαρτήτου πρόθεσης για το μετά, γυρίσαμε πίσω αρκετά μετακινημένοι σαν άνθρωποι. Η ίδια η διαδικασία της ταινίας είχε αυτή τη συντροφιά, τη συν-δημιουργία, το μοίρασμα. Ήταν μία ηδονική πράξη που μετακίνησε όλη την ομάδα με έναν τρόπο. Και με όλες τις χαρές που ακολούθησαν βλέπω τους συνεργάτες γεμάτους. Είναι χορτασμένοι.

Έχουμε γνωρίσει και πολύ κόσμο μέσα από την ταινία. Και ανθρώπους που μπορεί να είναι μελλοντικοί συνεργάτες, και φίλους. Ένα μεγάλο δώρο που μας έκαναν τα Μαγνητικά Πεδία είναι οι άνθρωποι που κερδίσαμε. Τις προάλλες είχαμε πάλι ένα Q&A, το τελευταίο που κάναμε στη Ριβιέρα, και όλοι οι συνεργάτες είπαν ότι αυτό που έχουν κερδίσει από την ταινία είναι οι άνθρωποι.

Και φτάνουμε τώρα στα Μαγνητικά Πεδία ως επίσημη πρόταση της Ελλάδας για τα Όσκαρ. Πού ήσουν όταν το έμαθες;

Το μαθαίνουμε σε πολλά στάδια, δεν ήταν μία η στιγμή. Επειδή την ξέρω τη διαδικασία, θεωρούσαμε πως μάλλον η ταινία που κέρδισε το Ίρις Καλύτερης Ταινίας της Χρονιάς είναι συνήθως και αυτή που ψηφίζουν. Δεν είναι απαραίτητο γιατί ξαναψηφίζει το σώμα της Ακαδημίας και μετά υπάρχει και η επιτροπή του Υπουργείου που το επικυρώνει εάν θέλει. Ήταν τιμητικό. Γιατί εγώ καταλαβαίνω ότι αυτή η ταινία δεν ανήκει στο πλαίσιο των Όσκαρ. Είναι κάπως μπακάλικη. Τη βλέπεις και δεν λες να μία οσκαρική ταινία. Άλλο αν μπορεί να κάνει κάτι σε έναν άνθρωπο και να την αγαπήσει. Γενικά δεν είναι οσκαρικό προϊόν. Κατά κάποιον τρόπο είναι το τελευταίο “φεστιβάλ” που θα περίμενες ότι θα πάει αυτή η ταινία.

Προφανώς είναι μεγάλη χαρά και τιμή για εμάς. Ταυτόχρονα υπάρχει κάτι μέσα μου που το σκέφτεται ως τρολιά όλο αυτό. Εμένα με γοητεύει το ότι κάποιοι στην Ακαδημία των Όσκαρ θα δουν αυτή την ταινία και θα νομίζουν ότι στείλαμε λάθος αρχείο (γέλια).

Στο μεταξύ λόγω Covid δεν τους τα στέλνουν πια σε DVD, έχει φτιαχτεί ειδική πλατφόρμα. Φαντάζεσαι να το πατήσουν και να σκαλώσουν;

Νομίζω θα το πατήσουν και σε 2’ θα το κλείσουν νομίζοντας ότι είναι λάθος (γέλια).

Μπορεί να λειτουργήσει και υπέρ της ταινίας το πόσο διαφορετική μοιάζει.

Από την άλλη ελπίζω αν φέτος αποφασίσουν να τρολάρουν όντως για κάποιο λόγο, τους τη δώσει και πουν ότι φέτος θα κάνουμε αυτό που δεν περιμένει κανείς ας πούμε, μπορεί με αυτή την ταινία να πουν να, θα βάλουμε αυτό. Αν είναι να τρολάρουμε ως έθνος γενικά, [τα Μαγνητικά Πεδία] είναι μία καλή ευκαιρία (γέλια). Όντως όμως είναι πολύ τιμητικό που αποφάσισαν να τα στείλουμε.

Υπάρχει πάντως πολλή χαρά γι’ αυτό, και εντός των ανθρώπων του χώρου και από τους θεατές στα social. Σα να νιώθουν ότι στέλνουμε κάτι πολύ δικό τους.

Δέχομαι και πολλή δημοσιότητα, σα να πηγαίνουμε σίγουρα στα Όσκαρ. Νομίζω ότι ο απλός κόσμος δεν καταλαβαίνει ότι κάθε χρόνο έτσι κι αλλιώς στέλνουμε κάποια ταινία στα Όσκαρ, απλώς ίσως επειδή την έχουν αγαπήσει το παίρνουν πολύ πατριωτικά. Αν πάει βέβαια όντως στα Όσκαρ θα είναι ο Γολιάθ με τον Δαβίδ. Έχει μία τέτοια έκφανση αυτό το πράγμα που ως μικρή χώρα το νιώθουμε κατά καιρούς. Αν φτάναμε έστω και στο shortlist των 25 ταινιών θα ήταν καλό γιατί η ταινία θα μπορούσε να βρει διανομή στο εξωτερικό. Θα είχαμε κάποια έσοδα και θα μπορούσα να σχεδιάσω την επόμενη ταινία.

*πετάει μπροστά μας μία πεταλούδα* Ορίστε, μία πεταλούδα μιας που μιλάμε για τρυφεράδα.

Είναι τα λεφτά που θα μου ‘ρθουν (γέλια).

Έχεις καθόλου ανυπομονησία γι’ αυτό;

Όχι. Δεν το ψάχνω καθόλου, δεν ξέρω καν πότε θα αποφασιστεί. Το αντιμετωπίζω ως θαύμα. Αν γίνει θα μας έρθει έτσι ξαφνικό. Αλλά γενικά όλο ήταν ένα θαύμα, ήδη έτσι το βλέπω. Και εδώ που φτάσαμε λίγο δεν είναι. Θα ήταν υπεροψία, απληστία να θέλουμε κάτι παραπάνω.

Αυτή η ταινία δεν ανήκει στο weird wave. Επειδή τα τελευταία χρόνια βλέπουμε να αναπτύσσεται περισσότερο η μυθοπλασία που δεν ανήκει σε αυτό –

– η αφηγηματικότητα, ναι.

Ακριβώς. Πώς το βλέπεις αυτό;

Χαίρομαι. Έτσι κι αλλιώς είναι η φύση μου, τα γούστα μου πιο κοντά στις αφηγηματικές ταινίες. Καλό-κακό δεν ξέρω, δεν θέλω να το κρίνω, αλλά σίγουρα μου αρέσει. Ταυτόχρονα θεωρώ ότι είναι μία ανάγκη των δημιουργών να φτάσουν πάλι κοντά στο πιο ευρύ κοινό. Έχει αλλάξει το σύστημα. Παλαιότερα περάσαμε μία εικοσαετία με μεγάλη κυριαρχία των φεστιβάλ, που άρχισε να αποκόβει τον κόσμο από τις αίθουσες. Κάπως νιώθω ότι αρχίζει να αντιστρέφεται το πράγμα και να επιστρέφουν οι δημιουργοί στην αφήγηση ως τρόπο να μιλήσουν απευθείας με το κοινό.

Είχε όντως περάσει ένα διάστημα που οι ελληνικές ταινίες είτε θα ανήκαν στο weird wave ή θα ήταν το I Love Karditsa. Το μεσαίο κομμάτι είχε κάπως παραμεριστεί.

Να δούμε πού θα κάτσει η μπίλια. Είναι ακόμα μεταβατική φάση. Αλλά νιώθω ότι για αρκετά χρόνια, πολλοί άνθρωποι – για να καταφέρουν να κάνουν μία ταινία – έπρεπε να πάνε σε όλα αυτά τα labs, να μπουν σε ένα φεστιβάλ, να εγκριθούν οπότε το φεστιβάλ κυνηγούσε τα weird ή έστω ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Δεν ξέρω υπήρχε ένα σύστημα πραγμάτων που σε οδηγούσε να σκέφτεσαι κι εσύ έτσι, ώστε να μπορέσεις να κάνεις κάτι. Εν τέλει σήμερα βλέπουμε ότι δεν συνομιλήσαμε με το κοινό. Ούτε καλό ούτε κακό είναι αυτό. Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει και δεν χρειάζεται άλλωστε όλες οι ταινίες να συνομιλούν οπωσδήποτε με το κοινό. Κατ’ εμέ όμως η ταινία φτιάχνεται για να μπει στο σινεμά και να την απολαμβάνεις εκεί. Είναι ωραίο να πηγαίνει ο κόσμος.

Άρα πώς βλέπεις τη μάχη με το streaming; Αναρωτιούνται πολλοί για το αν θα επιβιώσει η αίθουσα. Εσένα θα σε ένοιαζε εάν μία ταινία σου αύριο πήγαινε κατευθείαν σε κάποιον streamer;

Από την εμπειρία μου, το να βλέπεις μία ταινία στο σινεμά είναι διαφορετικό από το να τη βλέπεις online. Ταυτόχρονα, από την εμπειρία μου με τα Μαγνητικά Πεδία, είναι πολύ ωραίο που υπάρχει στο Cinobo. Η ζωή της συνεχίζεται, το κοινό της αυξάνεται και μεγαλώνει και το range του κοινού. Νιώθω ότι πια έχει ξεφύγει, έχει πάει και σε άλλους ανθρώπους. Ενώ αρχικά παιζόταν ας πούμε στα Εξάρχεια, πλέον έχει φτάσει ξαφνικά και σε ανθρώπους στους οποίους μπορεί να μην αρέσει αλλά αυτό σημαίνει ότι έχει ανοίξει η βεντάλια και το Cinobo βοηθάει σε αυτό.

Νομίζω προς το παρόν έχει ενδιαφέρον ο συνδυασμός. Δηλαδή το ένα να εξυπηρετεί το άλλο. Ούτε το streaming την αίθουσα, ούτε η αίθουσα να είναι ο μόνος δρόμος και εκεί να τελειώνουν τα πάντα. Αφού υπάρχει αυτό το εργαλείο. Κάθε φορά που βγαίνει μία καινούρια τεχνολογική ευκαιρία είναι ένα εργαλείο που μπορείς να το χρησιμοποιήσεις σωστά ή μπορείς να το χρησιμοποιήσεις καταστροφικά.

Κάποτε είχαν αναγγείλει τον θάνατο του κινηματογράφου επειδή είχε βγει η τηλεόραση, ή μετά το VHS.

Δεν νομίζω ότι θα τελειώσει τόσο εύκολα, ούτε ο κινηματογράφος, ούτε το βιβλίο για παράδειγμα. Απλά είναι διαφορετικό το να φτιάχνεις μία ταινία με σκοπό να βγει στην αίθουσα και διαφορετικό να τη φτιάχνεις για τη μικρή οθόνη. Έχω την αίσθηση ότι είναι κάτι που πρέπει να έχεις υπόψη σου γιατί περνάει διαφορετικά ο χρόνος. Το streaming έχει άλλους κανόνες. Δεν υπάρχει καθοριστική απάντηση, κάθε φορά έρχεσαι μπροστά στα ερωτήματα.

Εγώ καταρχάς την κάνω για την αίθουσα. Αλλά δεν μπορείς να κάνεις μία ταινία έχοντας στο μυαλό σου αυτούς τους παράγοντες τόσο πολύ. Πρέπει να κάνεις την ταινία γιατί εκείνη την ώρα έχεις την ανάγκη να κάνεις την ταινία, και αναρωτιέσαι πάνω σε αυτή την ανάγκη. Όλη η προσπάθεια της ταινίας είναι μία ερώτηση πάνω σε κάτι που σε τρώει, και από αυτή την πράξη προκύπτει ένα αποτέλεσμα. Αν έχεις το νου σου να ψυχανεμιστείς το κοινό, νομίζω είσαι σε λάθος μονοπάτι. Η πρόθεσή σου είναι για το μετά και όχι για ό,τι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή.

Άρα εσύ είσαι άνθρωπος εκείνης της στιγμής.

Εμένα η χαρά μου είναι στη δημιουργική διαδικασία. Σε αυτά τα προβλήματα που πρέπει να λύσουμε. Εκεί κάπως νιώθω τον εαυτό μου πάρα πολύ ενεργό και μου αρέσει να συγκρούομαι με αυτή την πράξη. Είναι στιγμές που η αδρεναλίνη σε ξεπερνάει και αισθάνεσαι λίγο χαμένος. Είναι καθοριστικές στιγμές αυτές. Αλλά θα έρθεις και μπροστά σε μεγάλα ερωτήματα και προβλήματα για τα οποία πρέπει να πάρεις αποφάσεις.

Εκεί κάπως καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει επιτυχία και αποτυχία. Υπάρχει δράση και αποτέλεσμα, και όλα τα αποτελέσματα σου γυρίζουν πίσω συντεταγμένες. Σε πληροφορούν για κάτι. Η αποτυχία μπορεί να σου χαρίσει ένα μάθημα.

Αυτό προσπαθείς να το σκέφτεσαι γενικά για τη ζωή σου; Ότι δεν υπάρχει επιτυχία και αποτυχία;

Προσπαθώ, ναι! Πολλές φορές, αν δεις παραδείγματα του παρελθόντος, η επιτυχία έχει φέρει κακά αποτελέσματα και εγκλωβισμό σε ανθρώπους και καριέρες. Ενώ η αποτυχία έχει ξεκλειδώσει πράγματα. Οπότε θεωρώ ότι πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε για αποτυχία και επιτυχία. Πρέπει να μιλάμε για δράση που έφερε ένα αποτέλεσμα, το οποίο θα σε πληροφορήσει για κάτι. Κάτι που έκανες σωστά και σε εξυπηρέτησε, κάτι που δεν έκανες σωστά και δεν σε εξυπηρέτησε. Όσο πιο πολλά λάθη κάνεις, τόσο πιο κοντά στο σωστό θα σε φέρουν. Ξεσκαρτάρεις. Οφείλεις όμως να κάνεις τη δράση.

Τα Μαγνητικά Πεδία για ποιο πράγμα σε πληροφόρησαν;

Καταρχάς ότι μπορώ να κάνω μία τέτοια ταινία. Να επικοινωνήσω τη συντροφιά και την τρυφερότητα, που θα έλεγε κανείς, άνθρωποι που με ξέρουν δηλαδή, ότι δεν μου είναι εύκολο. Δεν είναι πολύ στον χαρακτήρα μου σε πρώτο επίπεδο. Πολλοί άνθρωποι που με ξέρουν όλα αυτά τα χρόνια βγήκαν από την ταινία και μου λέγανε “δεν ξέρω πώς έκανες εσύ αυτή την ταινία”. Και ναι, με πληροφόρησαν για αυτό που σου λέω τώρα. Ότι μόνο η δράση θα σε φέρει μπροστά σε κάποιο αποτέλεσμα. Η μη δράση δεν σε φέρνει πουθενά. Δεν έχει μεν ρίσκο, αλλά δεν προχωράει και κάτι. Εμείς ρισκάραμε και μάθαμε κάτι για εμάς.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ENTERTAINMENT

Το ρομαντικό καταφύγιο που θα βρεις στα Μαγνητικά Πεδία