Ο Guy Pearce στο OneMan για το αμερικάνικο όνειρο και το The Brutalist

Δεν είναι κάποια καινούρια διαπίστωση: Ο Guy Pearce είναι από τους καλύτερους ηθοποιούς στο σινεμά εδώ και περίπου τρεις δεκαετίες, με αξέχαστους ρόλους και ερμηνείες σε ταινίες που έχουν κερδίσει το στοίχημα του χρόνου. Δίχως ποτέ να φαίνεται πως κυνηγά το σταριλίκι, δίχως να μοιάζει να έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, δίχως να κάνει ένα σωρό πράγματα επειδή του το είπε κάποιος ατζέντης.

(Και είναι και πολιτικά θαρραλέος, παραμένοντας ένας από τους λιγοστούς στο Χόλιγουντ που δεν έχουν σταματήσει με τρομερή συνέπεια να δείχνουν στήριξη στην Παλαιστίνη από την πρώτη στιγμή μέχρι και σήμερα.)

Έπρεπε, για να φτάσει επιτέλους να προταθεί για Όσκαρ, να παίξει έναν αβανταδόρικο, λαρτζ ρόλο σε μια αβανταδόρικη, λαρτζ ταινία που μοιάζει με οσκαρική μηχανή. Άσχετα με το τι θα κερδίσει ή όχι το Brutalist όταν έρθει η ώρα της τελετής, το ότι έχει προταθεί για 10 Όσκαρ, έχει κερδίσει Χρυσές Σφαίρες και βραβεία στη Βενετία και υμνείται από κριτική και ενώσεις ως ένα από τα φιλμ (αν όχι «το» φιλμ) της χρονιάς, σημαίνει πως εδώ, επιτέλους, ο Pearce βρήκε το όχημα που πάντα του άξιζε.

Η ταινία The Brutalist κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tanweer.

Στο επικό ιστορικό φιλμ του Brady Corbet, ο Guy Pearce παίζει τον βιομήχανο Harrison Lee Van Buren ο οποίος παίρνει υπό την προστασία του τον ούγγρο μετανάστη αρχιτέκτονα Laszlo Toth (Adrien Brody), όταν εκείνος φτάνει στην Αμερική μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Van Buren αναθέτει στον Toth μια επική κατασκευή – για τον Van Buren αυτή η κατασκευή είναι ζήτημα ματαιοδοξίας, ενώ για τον Toth είναι ζήτημα κληρονομιάς και επιβίωσης. Τι θα προκύψει από αυτή τη σύγκρουση, από αυτή την άσπονδη φιλία ανάμεσα στους δύο άντρες;

Μιλήσαμε μέσω zoom με τον Guy Pearce για τον ρόλο που τον έφερε επιτέλους μέχρι τα Όσκαρ, για το πώς το Brutalist ήταν διαφορετικό (ή και όχι τόσο) από τις άλλες δουλειές του, και τελικά και για την ίδια την Αμερική και το «τζογαδόρικο» Αμερικάνικο Όνειρο.

O Guy Pearce ως Van Buren στο The Brutalist.

Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί για το πόσο περιορισμένο ήταν το μπάτζετ της ταινίας. Βλέπουμε ένα τεράστιο δημιούργημα και γυρίστηκε με πολύ πιο οικονομικό τρόπο από ό,τι θα φανταζόταν κανείς. Από τη δική σου οπτική γωνία λοιπόν, πώς διέφερε αυτή η παραγωγή από άλλα πράγματα που έχεις κάνει;

Σε ορισμένα επίπεδα, δεν αισθάνθηκα πραγματικά τόση διαφορά. Δουλεύοντας με τον Brady, ξέραμε ότι δουλεύαμε με έναν σοβαρό σκηνοθέτη που είναι πολύ ώριμος.

Επίσης υπήρξε ηθοποιός ο ίδιος στο παρελθόν και είχε απόλυτο σεβασμό για εμάς ως ηθοποιούς. Ένιωθα πως ήξερε τι χρειαζόμασταν, ποιες συζητήσεις χρειαζόμασταν για να βγάλουμε το καλύτερο από μέσα μας. Οπότε αυτό πιθανόν να ήταν λίγο διαφορετικό από άλλες δουλειές. Χωρίς να σημαίνει ότι άλλοι σκηνοθέτες δεν ξέρουν πώς να επικοινωνούν με τους ηθοποιούς. Αλλά το ότι προερχόταν από αυτόν τον κόσμο και ήξερε πραγματικά τι ήθελε, ήταν αναζωογονητικό.

Και δεν αισθανθήκαμε ούτε στιγμή ότι βιαζόμασταν, παρόλο που ο προϋπολογισμός ήταν μικρός. Τα γυρίσματα διήρκεσαν οκτώ εβδομάδες, και ποτέ δε νιώσαμε πίεση ή πως δεν είχαμε αρκετά χρήματα. Κάνοντας την ταινία στην Ευρώπη, κάνοντας την στην Ουγγαρία, στη Βουδαπέστη, σε αντίθεση με την προσπάθεια να την κάνει στην Αμερική, ο Brady ένιωσε ότι είχε όλα όσα ήθελε και χρειαζόταν στην οθόνη.

Προφανώς, έκανε το Vox Lux στην Αμερική με τα ίδια περίπου χρήματα, αλλά μόνο το ένα τρίτο του προϋπολογισμού κατέληξε στην οθόνη τότε. Οπότε είπε: «Δεν μπορώ να κάνω έτσι και αυτή την ταινία [σσ. το Brutalist] και να χάσω πάνω από το μισό του προϋπολογισμού μου».

Οπότε δεν νιώσαμε να λείπει κάτι. Ο ίδιος ο Brady είναι ένας μοναδικός σκηνοθέτης, οπότε μάλλον παρατηρήσαμε περισσότερες διαφορές κοιτάζοντας την τελική ταινία: ακούγοντας αυτή την υπέροχη μουσική, βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο η καλλιτεχνική διεύθυνση της Judy έφερε καρπούς και βλέποντας το απίστευτο στυλ του Brady.

Επίσης κάναμε γυρίσματα με παλιές κινηματογραφικές κάμερες, οπότε μπορούσαμε να τις ακούσουμε! Αυτό ήταν κάτι λίγο διαφορετικό.

Αυτό πώς επηρέασε τη δουλειά σας;

Μπορούσες να τις ακούσεις μερικές φορές, αλλά μόλις αρχίζαμε να μιλάμε, ο ήχος τους πνιγόταν. Και παραδόξως, αυτή είναι η μόνη ταινία που έχω κάνει ποτέ, για την οποία δεν έκανα ποτέ ADR! [σσ. Μια τεχνική πρόσθετης ηχογράφησης διαλόγων γραμμένων σε στούντιο κατά το post production, οι οποίοι αντικαθιστούν διαλόγους που γράφτηκαν κατά το ίδιο το γύρισμα.] Σκεφτόμουν ότι ΟΚ, απλά θα πρέπει να κάνω ADR ολόκληρη την ερμηνεία μου εδώ.

Διότι αρκετά συχνά στις ταινίες –και είναι ένα από τα πιο απογοητευτικά πράγματα που συναντώ στη δουλειά– πρέπει να μπεις αργότερα σε ένα στούντιο και να ξαναγράψεις πολλούς από τους διαλόγους που έχεις ήδη κάνει. Κι αρκετά συχνά αυτό δεν είναι καν απαραίτητο. Απλά νομίζω ότι κάπου στην πορεία, κάποιος παίρνει την απόφαση ότι πρέπει να αποδώσουμε κάθε ατάκα πολύ καθαρά.

Οπότε φέρνουμε πίσω όλους τους ηθοποιούς και τους βάζουμε να ξανακάνουν όλους τους διαλόγους τους θα χρησιμοποιήσουμε αυτές τις εκδοχές. Το οποίο βρίσκω πραγματικά ατυχές. Ο Brady το μισεί αυτό και θέλει μια αυθεντική ερμηνεία. Κι ο μόνος τρόπος για να έχεις πραγματικά μια αυθεντική ερμηνεία είναι να χρησιμοποιήσεις τον ήχο που κατέγραψες εκείνη την ημέρα, στο γύρισμα.

Ο κόσμος βλέπει το The Brutalist ως μια υπερβολικά σοβαρή ταινία, αλλά νομίζω ότι οι σκηνές σου, ειδικά με τον Adrien Brody, έχουν λίγο χιούμορ. Πώς συνεργαστήκατε για να το βρείτε αυτό;

Ναι, το χιούμορ είναι ένα ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας. Σίγουρα δεν είχα καν σκεφτεί τίποτα από αυτά, για να είμαι ειλικρινής, κατά τη δημιουργία της ταινίας. Νομίζω ότι αυτό που είναι αστείο, αν υπάρχει κάτι αστείο, είναι ο σοβαρός τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ο Van Buren και το ότι είναι κάπως γελοίος κατά κάποιον τρόπο. Τη γλιτώνει επειδή είναι πάντα ο πιο ισχυρός άνθρωπος στο κάθε δωμάτιο.

Υποθέτω πολύς κόσμος το βρίσκει αστείο, επειδή ο Van Buren πάντα είναι στο απυρόβλητο. Αλλά δεν ήταν κάτι για το οποίο μιλήσαμε στα αλήθεια. Νομίζω ότι μάλλον μιλήσαμε για το πόσο τολμηρός είναι στα πράγματα που λέει στον Laszlo, αλλά δεν φανταστήκαμε απαραίτητα ότι αυτό θα μεταφραζόταν σε καλή κωμωδία. Αλλά ποιος ξέρει, ίσως να κάνω καριέρα στην κωμωδία τώρα μετά από αυτό.

Δεν το νομίζω. [γελάει]

Πώς ανέπτυξες την ισορροπία σε αυτόν τον πολύ γοητευτικό, αλλά και πολύ δυσάρεστο χαρακτήρα; Πώς κατάφερες να τον ζωντανέψεις;

Δεν ξέρω ποτέ την απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Απλώς ανταποκρίνομαι στη φαντασία μου. [σκέφτεται] Βασικά αυτό επιστρέφει στην προηγούμενη ερώτησή σου, για το πώς διέφερε αυτή η δουλειά από άλλες. Και είναι ότι αυτοί οι χαρακτήρες ήρθαν πλήρως διαμορφωμένοι στη σελίδα. Πραγματικά. Κατάλαβα πλήρως ποιος ήταν αυτός ο τύπος με βάση αυτά που διάβαζα. Και για να απαντήσω στην ερώτησή σου, δεν χρειάστηκε να κάνω τίποτα για να προσπαθήσω να τον βρω. Σα να μπορούσα να τον δω!

Προφανώς δούλεψα λίγο για το πώς θα μπορούσε να παρουσιαστεί και βρήκα μια φωνή γι’’αυτόν. Αλλά απλώς ανταποκρινόμουν σε αυτό που διάβαζα. Ήταν σαν να διαβάζεις ένα σπουδαίο μυθιστόρημα και να έχεις μια αντίδραση σε έναν φανταστικό χαρακτήρα ενός βιβλίου. Ήταν λοιπόν θέμα του να ανταποκριθεί η φαντασία μου.

Μερικές φορές σε άλλες ταινίες υπάρχει ένας χαρακτήρας που έχει διαμορφωθεί μέχρι ένα βαθμό και λες, «εντάξει, μπορώ να δω τον χαρακτήρα μέσα από την ομίχλη», και τώρα πρέπει να συναρμολογήσω κάποια άλλα μέρη για να τον κάνω πιο τρισδιάστατο. Πράγμα που πάντα με ανησυχεί λίγο, γιατί δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου τόσο πολύ. Αλλά αν κάποιος άλλος έχει δημιουργήσει πλήρως τον χαρακτήρα και εγώ απλά επιβιβάζομαι, τότε είμαι πολύ πιο ικανός να εμπιστευτώ αυτό που κάνω.

Επίσης, όπως λες, είναι γοητευτικός. Κουβαλάει πολλή ανασφάλεια. Νομίζω ότι δεν αισθάνεται ότι είναι άξιος και έτσι προσπαθεί με κάθε τρόπο να βρει την αξία του. Προσπαθεί να έχει τον έλεγχο. Προσπαθεί να είναι αυτός που έχει όλη τη δύναμη. Προσπαθεί να είναι ο φθόνος όλων. Γιατί νομίζω ότι τους ζηλεύει όλους κατά κάποιο τρόπο.

Η ευαισθησία του και η ικανότητά του να αναγνωρίζει τη μεγάλη καλλιτεχνική ικανότητα του Laszlo Toth είναι γνήσια και αληθινή. Αλλά στη συνέχεια δεν ξέρει τι να κάνει με τον Laszlo τον καλλιτέχνη, όπως δεν ξέρει και τι να κάνει με τον Laszlo τον άνθρωπο – ο οποίος φαίνεται να έχει μεγαλύτερη αίσθηση του εαυτού του από τον εκείνον.

Οπότε είναι ένας πραγματικά ενδιαφέρων χαρακτήρας για να παίξει κανείς, επειδή είναι γεμάτος ανασφάλειες. Και πικρία. Αλλά προσπαθεί να τα καλύψει όλα αυτά. Προσπαθεί να τα κρύψει όλα και να παρουσιάσει κάποιον άλλο εαυτό.

O Guy Pearce κι ο Adrien Brody, το κεντρικό δίδυμο του The Brutalist.

Είναι ένας χαρακτήρας που αντιπροσωπεύει την ελπίδα για τον Laszlo, αλλά ταυτόχρονα η ταινία είναι καταδικαστική απέναντί του. Με αυτή την έννοια, αντιπροσωπεύει ένα από τα κύρια θέματα της ταινίας, το Αμερικανικό Όνειρο και το σκοτάδι των Ηνωμένων Πολιτειών. Πώς πιστεύεις ότι ανταποκρίνεται αυτό στον σημερινό κόσμο;

Λοιπόν, είμαι σίγουρος ότι μπορεί να έχει απήχηση στον σημερινό κόσμο. Θέλω να πω, η Αμερική εξακολουθεί να παρουσιάζεται ως το είδος της μεγάλης Γης της Επαγγελίας, ότι είναι η σπουδαιότερη χώρα στον κόσμο. Από τη μία πλευρά, έχεις την Αμερική να διαφημίζει τον εαυτό της ως το μέρος όπου τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. «Αν έρθεις εδώ, μπορείς να γίνεις αυτοδημιούργητος και να γίνεις ό,τι θέλεις.»

Το οποίο, βέβαια, είναι σαν τον τζόγο. Ένα άτομο κερδίζει και οι άλλοι 10.000 άνθρωποι δεν κερδίζουν. Οπότε είναι ούτως ή άλλως μια επικίνδυνη ιδέα.

Και έπειτα, από την άλλη πλευρά, μέσα στην Αμερική, γίνεται πολλή συζήτηση για τη μετανάστευση, και ιδιαίτερα με τον Trump να επιστρέφει, να υψώνει τείχη και να διώχνει τους μουσουλμάνους. Έτσι, υπάρχουν όλων των ειδών οι ρωγμές σε αυτή την ιδέα του αμερικανικού ονείρου.

Προφανώς ήταν ένα πολύ πιο αγνό και αφελές μέρος τη δεκαετία του ’40 και του ’50, όταν διαδραματίζεται η ταινία μας. Υπήρχε πολύ περισσότερη γοητεία, υποθέτω. Παρόλο που ο Laszlo δεν πηγαίνει φυσικά στην Αμερική επειδή την βρίσκει γοητευτική, πηγαίνει εκεί επειδή τρέχει να ξεφύγει από τον φασισμό και το Ολοκαύτωμα. Οπότε δεν έχει άλλη επιλογή. Αλλά το ζήτημα της μετανάστευσης, νομίζω, είναι ένα ζήτημα που αφορά τους ανθρώπους σήμερα, σε οποιοδήποτε βαθμό.

Όσο για το αν μια ταινία ιστορικού χαρακτήρα σχετίζεται με ένα σύγχρονο κοινό, νομίζω ότι αυτό είναι καθαρά ατομικό ζήτημα. Κάποιος θα πιστεύει ότι μπορεί να σχετιστεί μαζί της, και κάποιος άλλος όχι. Έτσι, για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω ποτέ πώς να απαντήσω σε αυτό. Επειδή υπάρχουν θέματα που απηχούν από τον 18ο αιώνα, τον 19ο αιώνα, τον 20ό αιώνα και συνεχίζουν να υπάρχουν, επειδή όλοι είμαστε ανθρώπινα όντα που αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν κάποια στοιχεία αυτής της ταινίας που είναι αληθινά για τον κόσμο του σήμερα.

Έτσι κι αλλιώς, όπως ξέρουμε, ζούμε σε έναν πολύ φορτισμένο κόσμο αυτή τη στιγμή. Με την κλιματική αλλαγή, με την τεχνολογία που αλλάζει, την τεχνητή νοημοσύνη, με τους πολέμους… με κατεχόμενες περιοχές… με ανθρώπους που μεταναστεύουν, που μετακινούνται από τόπο σε τόπο και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν σε όλο τον κόσμο.

Νομίζω ότι η ταινία μας, στην πραγματικότητα, κοιτάζει τη ζωή σε μεγάλη κλίμακα, με μεγάλες, ευρείες πινελιές, αλλά και πολύ προσωπικές στιγμές, που είναι τα πράγματα που όλοι μας αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Πώς ταΐζουμε τα παιδιά μας; Πώς πηγαίνουμε τα παιδιά μας στο σχολείο; Πώς κερδίζουμε αρκετά χρήματα για να αγοράσουμε φαγητό; Οπότε νομίζω ότι οι άνθρωποι θα συνδεθούν με την ταινία σε όλα τα επίπεδα, για να είμαι ειλικρινής.

*Η ταινία The Brutalist κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tanweer.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ