O Guy Ritchie τρελάθηκε και θέλει να βγάλει το Εξκάλιμπερ από το βράχο

17 χρόνια μετά το ‘Δυο Καπνισμένες Κάνες’ (για τους φαν του) και 13 μετά το ντροπιαστικό Swept Away (για αυτούς που τον κράζουν) ο άνθρωπος που έχει βαλθεί να κάνει remake σε οτιδήποτε βρετανικό -εκτός James Bond- ρισκάρει τα πάντα ετοιμάζοντας να μας σερβίρει έξι ταινίες σχετικά με τον βασιλιά Αρθούρο.

Ναι, μιλάμε για τεράστιο θράσος. Σκέψου ότι ούτε καν η Marvel δεν βγαίνει να πει προκαταβολικά ότι φτιάχνουμε έξι Iron Man. Αν και αυτό, προφανώς, θα συμβεί. Τουλάχιστον όσο ο Robert Downey Jr. μπορεί να σταθεί όρθιος χωρίς μπαστούνι. Όμως ο Guy έτσι ήταν πάντα. Θρασύς και ριψοκίνδυνος.

Ήδη από την εποχή που προσπαθούσε, μαζί με τον καλά δικτυωμένο πατέρα του (εννοείται πως ο Ritchie δεν είναι λαϊκός. Έχει κάργα κονέ με τους γαλαζοαίματους και βαρόνο και βαρόνη ως πατριό και μητριά), να πείσει τον Matthew Vaughn να μπει παραγωγός στο ‘Δυο Καπνισμένες Κάνες’.

Την ταινία που μας έκανε πολύ καλό, αφού μας ‘σύστησε’ τους Jason Statham και Vinnie Jones. Και πολύ κακό, μακροπρόθεσμα, στον ίδιο, αφού εκεί, στα πλαίσια του soundtrack, ήταν που συνάντησε για πρώτη φορά την μετέπειτα σύζυγό του, Madonna. Εκείνη που τον μετέτρεψε επί χρόνια σε κομπάρσο στην φαντασίωση της να γίνει lady της αγγλικής εξοχής.

Ευτυχώς, έστω και με πολλά χρόνια καθυστέρησης, ο ‘άνθρωπας’ βρήκε το φως το αληθινό και παντρεύτηκε, πριν από ένα μήνα, την ΄τρώγεται ευχάριστα’ Αγγλίδα μοντέλο με την οποία είχε ήδη τρία παιδιά.

Όπως και να’ χει, ο Αρθούρος του Ritchie, με πρωταγωνιστές τον Charlie Hunnam του Sons of Anarchy, τους Jude Law, Djimon Hounsou, Eric Bana (και cameo από τον David Beckham) δεν θα έχει καμία σχέση με ότι ξέρουμε ή έχουμε δει ως τώρα. Μιλάμε για γιγάντια φίδια, πολεμικούς ελέφαντες και ένα τέρας ονόματι The Nemesis.

Όλα αυτά με περιτύλιγμα το ‘8 μέρη επιφάνεια, 2 μέρη ουσία’ trademark στιλ ενός σκηνοθέτη που -κακώς- κάποτε οι πάντες επέμεναν να συγκρίνουν με τον Ταραντινό.

Εννοείται πως θα δηλώσω παρών στην πρεμιέρα. Άλλωστε, από τις οχτώ μόλις ταινίες που έχει σκηνοθετήσει ως τώρα ο -όνομα και πράγμα- Guy έχω περάσει (με την εξαίρεση,προφανώς, του Swept Away) υπέροχα σε όλες. Ίσως γιατί το παλικάρι επιμένει να φτιάχνει ότι φτιάχνει για ένα και μόνο κοινό. Τους άντρες.

Αν δεν φοβόμουν το κράξιμο που θα πέσει, θα το πήγαινα τόσο μακρυά ώστε να τον χαρακτηρίσω ως μια πιο ταλαντούχα εκδοχή του Michael Bay και όχι ως τον σκηνοθέτη που θα αλλάξει για πάντα το είδος. Αυτό δηλαδή που πίστευαν πολλοί όταν πρωτοέσκασε μύτη. Στην τελική, φαντάζομαι ότι οι πάντες θα συμφωνήσουν ότι, αν και μια χαρά, τα Revolver και RocknRolla είναι πάνω κάτω μια ‘αντιγραφή’, ενδεχομένως λιγότερη αποτελεσματική, των ‘Δυο Καπνισμένες Κάνες’ και Snatch.

Και ότι τα Sherlock Holmes (φανταστική η slow mo σκηνή boxing) είναι απλώς καλοφτιαγμένα blockbuster που είχαν την τύχη να τα προτιμήσει ο Downey Jr. στο ενδιάμεσο ανάμεσα στις υποχρεώσεις του ως Iron Man.

Όσον αφορά το U.N.C.L.E., την αφορμή για όλο αυτό, δεν έχω ακούσει κανένα να βγαίνει από τον κινηματογράφο και να παραμιλά. Είναι απλώς κάτι στιλάτο και σχετικά αξιοπρεπές. Αν και ο ίδιος ο Ritchie θεωρεί ότι τον έχει βοηθήσει να επεκτείνει το εύρος του.

Προσοχή. Κανείς δεν λέει ότι δεν είναι δεξιοτέχνης. Γιατί είναι. Ότι και αν φτιάχνει, από διαφημιστικό μέχρι videoclip, εκπέμπει στιλ και αντρίλα.

Απλώς δεν είναι τόσο μεγάλος δεξιοτέχνης όσο νομίζει. Δεν είναι καν στο επίπεδο του Antoine Fuqua, o oποίος θυμίζω ότι επίσης έχει απλώσει τα χέρια του -με αποτελεσματικό τρόπο και ‘όχημα’ τον Clive Owen- στο μύθο του βασιλιά Αρθούρου. Να μια σύγκριση που με χαρά θα πρέπει να κάνουμε αφού κυκλοφορήσει ο νέος Αρθούρος.

Ίσως το πιο σημαντικό που έχει ποτέ ξεστομίσει ο πάλαι ποτέ αλητόβιος, τον οποίον απέβαλαν από το σχολείο όταν ήταν 15 ( ο ίδιος λέει λόγω ναρκωτικών, ο πατέρας του επειδή τον έπιασαν με γκόμενα στο δωμάτιο) και που έχει χαραμίσει χρόνια ολόκληρα μέσα σε ανήλιαγες pub και δουλεύοντας ως barman, οικοδόμος ή σκάβοντας χαντάκια είναι ότι ‘Moυ αρέσει η ζωή στο περιθώριο, στους δρόμους. Αλλά μου αρέσουν και τα σαλόνια. Με γοητεύει κάποιος που μπορεί να κινηθεί με ευκολία σε αυτούς τους δυο κόσμους. Όπως ο Sherlock Holmes’

Τα τελευταία χρόνια τα σαλόνια τον έφαγαν. Ίσως, αν με τον Αρθούρο επιστρέψει στους δρόμους, έστω μεσαιωνικούς, την βρει την -καλλιτεχνική- υγειά του. Όπως έχει βρει τελευταία και την ψυχοσωματική ένεκα της εμμονικής καθημερινής ενασχόλησής του με το Βραζιλιάνικο jujitsu στο οποίο έχει καφέ ζώνη (συν μια μαύρη στο καράτε).

Και κράξιμο, τολμώ να προσθέσω εγώ. Πολύ κράξιμο. Όπως είναι φανερό ο Guy αυτή τη στιγμή μοιάζει έτοιμος να σταθεί ξανά στα πόδια του. Και, όπως έχει αποδείξει ξανά και ξανά, είναι έτοιμος για τα πάντα. Το καλύτερο, το χειρότερο ή και τα δυο μαζί.