Ο κακός βασιλιάς στον Πλανήτη των πιθήκων εμπνεύστηκε από τους Elon Musk και Schwarzenegger

Το κακό έχει παραγίνει με τα νοσταλγικά σίκουελ. Αλλά κάποιες φορές… έτσι για την ανατροπή… κάποια franchise απλά αρνούνται να ξινίσουν ή να βολευτούν στα ίδια και τα ίδια.

Είναι φοβερό, αλλά το Planet of the Apes δεν έχει σταματήσει να το καταφέρνει από το 1968 μέχρι σήμερα. Η ορίτζιναλ σειρά ταινιών ήταν η μία ταινία πιο ευρηματική, άφοβη και πολιτική από την άλλη. Μετά από μια παύση μερικών δεκαετιών, και προσπερνώντας ένα «τώρα αυτό όντως έγινε ή ας πούμε απλά ότι το ονειρεύτηκα» φιλμ-παραίσθηση του Tim Burton στα ‘90s, η νέα σειρά που ξεκίνησε στα 2010s αποδείχθηκε εξίσου καλή.

Η νέα αυτή τριλογία μας πήγε στο παρελθόν, παρουσιάζοντας τις συνθήκες υπό τις οποίες άρχισε να αλλάζει χέρια η δύναμη πάνω στον πλανήτη, και το πώς οι πίθηκοι άρχισαν σταδιακά να κερδίζουν τη θέση τους, υπό την ηγεσία του Caesar, που υποδύθηκε εκπληκτικά ο Andy Serkis, σε μια motion-capture ερμηνεία-σταθμό.

Αν λοιπόν εκείνες οι ταινίες εστίαζαν στον πόλεμο που άλλαξε τις ισορροπίες, πώς θα έμοιαζε η ζωή στη στη Γη μετά, όταν πια οι πίθηκοι είχαν γίνει το κυρίαρχο είδος; Και πώς θα μπορούσε να μοιάζει μια συνύπαρξη με τους υπό απειλή ανθρώπους;

Το νέο φιλμ Kingdom of the Planet of the Apes, που κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Feelgood Entertainment, χαρτογραφεί έναν νέο κόσμο, με έναν ρυθμό και μια ποιότητα που σπανίζει στο franchise σινεμά, και θέλοντας να πει μια διαφορετικού τύπου ιστορία πάνω στην εργαλειοποίηση της αλήθειας, την συνύπαρξη, και τη δύναμη του μύθου στις ζωές και τις αξίες μας.

Σε αυτή την ταινία, ένας νεαρός πίθηκος από μια απομονωμένη φυλή, ο Noa (Owen Teague στο ρόλο) δραπετεύει όταν το χωριό του καταστρέφεται, συναντά μια αινιγματική γυναίκα, τη Nova (Freya Allan), σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι βασικά ούτε καν θυμούνται πώς να μιλάνε. Και μαζί, με τα διαφορετικά τους κίνητρα, τα βάζουν με τον πανίσχυρο βασιλιά των πιθήκων, Proximus Caesar – στον ρόλο εδώ ο Kevin Durand, από τους πλέον «κάπου τον ξέρω» ηθοποιούς της εποχής μας, με ρόλους από το Lost και το Abigail μέχρι το Strain και το 3:10 to Yuma.

Για να μας συστήσουν αυτόν τον νέο κόσμο που δημιουργούν στη μεγάλη οθόνη, το OneMan συνάντησε μέσω zoom τον σκηνοθέτη Wes Ball (Maze Runner), τον Kevin Durand και το καστ της ταινίας Kingdom of the Planet of the Apes.

***

Kevin Durand: «Η stop-motion ερμηνεία με απελευθέρωσε από την ανθρώπινη ματαιοδοξία μου»

Στην ταινία έχουμε χαρακτήρες πιθήκους κι από την άλλη έναν άνθρωπο – αλλά κι εκείνης τα κίνητρα δεν είναι απόλυτα ξεκάθαρα ή ειλικρινή, δεν είναι άμπεμπτη ηρωίδα όπως κι εσύ δεν παίζεις κάποιο μανιακό κακό. Έχουν κι οι δύο πράγματα που χρειάζονται να πετύχουν για αληθινούς λόγους. Πώς είδες εσύ τον χαρακτήρα σου ως villain, τι σε συνεπήρε σε αυτόν;

Περίπου 7 στους 10 χαρακτήρες που παίζω τα τελευταία 30-τόσα χρόνια, είναι villains. Ή έτσι θεωρούνται από το κοινό! Κι από την οπτική της αφήγησης μές στην οποία έχουν γραφτεί. Αλλά ποτέ δεν τους σκέφτομαι ως villains, αλλά ως ανθρώπους που για τον ένα λόγο ή τον άλλον, νιώθουν παθιασμένοι για κάτι που πρέπει να γίνει.

Ο Proximus ας πούμε είναι τρομερά παθιασμένος και ένας πολύ σκεπτόμενος μπονόμπο. Και δεν είχε συναντήσει ποτέ του άλλο πίθηκο που είχε αυτή τη λάμψη στο βλέμμα του, για να πει, «α, για μισό λεπτό». Ενώ όταν συναντά τον Noa σκέφτεται, [μιλάει ψιθυριστά] «ίσως αυτός είναι σαν εμένα!». Συναρπάζεται.

Κι έγινε αυτή η σύνδεση με εμένα και τον Owen [Teague, που παίζει τον Noa]. Πηγαίναμε και κάναμε αυτοσχεδιασμούς πίσω από το σετ και μπορεί κάποιος που μας έβλεπε να ρώταγε, πότε θα τη φιλμάρετε αυτή τη σκηνή που παίζετε τώρα; Αλλά δεν ήταν σκηνές, απλώς αυτοσχεδιάζαμε! Και ψάχναμε τι ήταν αυτό που θέλαν οι χαρακτήρες μας.

Και το εκτιμώ που δεν βλέπεις τον Proximus ως απλοϊκό villain. Είναι ναρκισσιστής φυσικά, αλλά πέρα από αυτό, προσπαθεί με όποιο τρόπο μπορεί να βρει ό,τι δύναμη έχει και να εξασφαλίσει ένα μέλλον για την, χμ, πιθηκοσύνη; Ξέρει. Έχει μελετήσει την ανθρώπινη Ιστορία, έχει δει πώς είχαμε νίκες και πώς αποτύχαμε. Ξέρει πολύ καλά ότι αν αφήσει τους ανθρώπους να πάρουν πάλι το πάνω χέρι, υπάρχει υψηλή πιθανότητα για τους πιθήκους να καταλήξουν πάλι σε κελιά. Και δεν θα το αφήσει αυτό να συμβεί!

Η έμπνευσή σου ποια ήταν για το πώς έπαιξες τον χαρακτήρα; Υπήρχε κάποιο πρόσωπο ή κάτι προσωπικό από το οποίο άντλησες;

Πήρα έμπνευση από πολύ χαρισματικούς ομιλητές, δυνατούς… Δεν είμαι ιδιαίτερα πολιτικά σκεπτόμενο άτομο αλλά θυμάμαι να βλέπω τον Arnold Schwarzenegger να δίνει λόγο ως κυβερνήτης της Καλιφόρνια… [κάνει μια φανταστική μίμηση του Arnold] goven’ah [γελάμε] και δεν άκουγα στα αλήθεια τι έλεγε, αλλά ένιωθα δέος από το πώς είχε συνεπάρει κάθε άνθρωπο στο κοινό. [σταματάει για μια στιγμή, ξανακάνει τη φωνή του Arnold] Get out of hier. [γελάει]

Οπότε άντλησα από αυτούς… Tony Robbins, Elon Musk… αυτούς τους χαρακτήρες που κάπως δεν μπορείς να μην τους κοιτάς.

Σε πιο τεχνικό επίπεδο η ερμηνεία πώς λειτουργεί; Δίνεις μια motion capture ερμηνεία, κάτι που τα τελευταία χρόνια βρίσκει όλο και περισσότερους ανθρώπους που το εκτιμούν ως τέχνη, σε περιπτώσεις όπως του Andy Serkis ας πούμε ή του Alita: Battle Angel. Για εσένα πώς ήταν η συγκεκριμένη εμπειρία;

Ναι, δεν το έχω κάνει ποτέ ξανά, οπότε μπήκα σε αυτό σαν μαθητής, με ανοιχτό μυαλό και έτοιμος να μάθω. Και τελικά διαπίστωσα ότι ήταν το πιο απελευθερωτικό στυλ ερμηνείας για μένα, γιατί δεν με κρατούσε φυλακισμένο η ανθρώπινη ματαιοδοξία μου. Όσο πολύ κι αν εξαφανίζομαι στους χαρακτήρες μου, υπάρχει πάντα αυτή η πολύ χαμηλή φωνούλα στο πίσω μέρος του μυαλού μου που λέει… «ουάο, αυτός ο φωτισμός μάλλον σε κάνει να μοιάζεις χάλια».

Και τις σιωπώ πάντα αυτές τις φωνές, αλλά είναι σκέτη ενόχληση! Κι εδώ, με αυτόν τον χαρακτήρα, ποτέ δεν μίλησαν, ούτε μια φορά. Γιατί ήμουν ένα τελείως διαφορετικό πλάσμα. Στο μυαλό μου δεν ήμουν άνθρωπος. Μπόρεσα να γίνω αυτός ο υπέροχος τρόμος. Φορούσα το ειδικό κουστούμι, το κράνος, με την κάμερα να μας φιλμάρει με τις βούλες στο πρόσωπο… θα σκεφτόταν κανείς πως μας επιβαρύνουν όλα αυτά, αλλά ήταν κάτι απελευθερωτικό. Ειδικά όταν το πίστευαν κι οι άλλοι ηθοποιοί!

Γιατί όταν παίζεις έναν οποιονδήποτε χαρακτήρα δεν είσαι αυτό το άτομο. Κοιτάς το υπόλοιπο καστ, κοιτάς μες στα μάτια τους, μες στη ψυχή τους, διαβάζεις την ενέργειά τους, κι αυτό σε βοηθά στο πώς θα παραδώσεις την κάθε σκηνή. Με τον Owen [Teague] βρίσκαμε ο ένας τον άλλον στο τέλος των λήψεων με μάτια σαλεμένα και γρυλίζαμε… «καλό ήταν για σένα;» [γελάμε] Ήταν μια πραγματική εμβύθιση. Φοβερή εμπειρία.

Με το franchise γενικά ποια σχέση έχεις; Με την πρόσφατη τριλογία ή και με τις παλιές ταινίες.

Η πρόσφατη τριλογία είναι η αγαπημένη μου σειρά ταινιών ever. Πραγματικά μου έδωσε κίνητρο να σηκωθώ από τον καναπέ μου και να πάω σινεμά να τις δω. Τόσο όμορφη εκτέλεση σε όλα τα επίπεδα.

Αλλά νομίζω πάει πίσω, στην παιδική μου ηλικία, όταν παρακαλούσα τη μητέρα μου να βάλουμε την ταινία του ‘68, και κρυβόμουν πίσω από τον καναπέ… απλώς κρυφοκοιτούσα, ήμουν τρομοκρατημένος, μπορεί να έκλαιγα κιόλας. Η μητέρα μου εξηγούσε ότι ήταν απλά ηθοποιοί με μάσκες, κι αυτό ήταν ίσως το ξεκίνημα, που με έκανε να σκεφτώ ότι ω, ίσως μπορώ να το κάνω κι εγώ μια μέρα.

Είναι τρελό για μένα ότι τώρα είμαι ο βασιλιάς των πιθήκων.

Wes Ball: Από τον κλασικό Πλανήτη των Πιθήκων του ‘68 μέχρι το Apocalypto

Αναλάβατε να πείτε μια ιστορία που χτίζει πάνω σε ένα κλασικό franchise, και το κάνετε παίρνοντας τον χρόνο σας για να χτίσετε έναν κόσμο, να μας μεταφέρετε από τη μια πτυχή του στην άλλη. Τι ήταν αυτό που κοιτάζατε καθώς σχηματίζατε αυτή την ιστορία;

Όταν επιλέξαμε να κάνουμε χρονικό άλμα, άνοιξαν μπροστά μας νέες ευκαιρίες, νέοι χαρακτήρες, μπορέσαμε να εξερευνήσουμε τον κόσμο και να ανακαλύψουμε πράγματα που χάθηκαν. Η ιδέα του πώς η αλήθεια γίνεται αντικείμενο θρύλων, το πώς η γνώση γίνεται δύναμη. Η ταινία Quest for Fire του ‘81 ήταν μια ταινία που κοιτάξαμε, αλλά και το Apocalypto. Όπου συναντάμε την ιδέα μιας μικρής απομονωμένης φυλής όπου εισβάλει ο εξωτερικός κόσμος, κι αυτός ο χαρακτήρας συναντά ξαφνικά έναν πιο πολύπλοκο, μεγαλύτερο κόσμο, που τον αλλάζει για πάντα.

Τελικά, θέλαμε να πούμε μια ιστορία για ένα νέο ξεκίνημα. Η τριλογία των ‘10s ήταν για έναν κόσμο που τελείωνε, για το πώς ο ανθρώπινος κόσμος θα καταστρεφόταν – ο Caesar πεθαίνει! Εδώ έχουμε την ιστορία ενός νέου κεφαλαίου, μια νέα ιδέα, οι πίθηκοι περνάνε σε νέα εποχή για τον πολιτισμό του. Ήταν διασκεδαστικό να δημιουργήσουμε αυτό τον κόσμο, γλώσσες, ιδέες. Να πάμε ένα ταξίδι με το κοινό. Είναι ένα road movie η ταινία μας! Κάτι που θέλαμε να εμπνεύσει ανθρώπους για το τι μπορεί να υπάρχει εκεί έξω.

Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο δουλεύοντας με τα εφέ;

Η αίσθηση κουλτούρας. Οι πίθηκοι αρχίζουν να φοράνε ρούχα, πάνε από την εποχή των σπηλαίων τους, στην silver age. Αναπτύσουν πολιτισμό, κάτι που είναι τρομερά διασκεδαστικό να σχεδιάζεις! Κι αποφασίσαμε ότι οπτικά, θα τους πάμε στο έξω φως, στο σκληρό φως – κάτι που είναι πιο δύσκολο να κάνεις σε CGI. Αλλά ήμασταν σε καλά χέρια με τη WETA, που έχουν κάνει από Avatar μέχρι Lord of the Rings. Ξέραμε πως ό,τι κι αν ονειρευόμασταν θα μπορούσαν να το πραγματοποιήσουν. Και σχεδιάσαμε έναν ολόκληρο νέο κόσμο.

Τι μας λέει η ταινία για τον κόσμο σήμερα;

Είναι βασικό concept το πώς συνυπάρχουμε, κι αυτό ισχύει και για το σήμερα. Θέλω να πιστεύω πως η σχέση του Noa με τη Nova είναι σημαντική, κι αν υπάρχει ποτέ ελπίδα για ειρήνη θα είναι ανάμεσα σε αυτούς τους δύο χαρακτήρες.

Ωστόσο δεν ξεκινήσαμε για να κάνουμε μια ταινία μηνύματος. Να πούμε δηλαδή ότι ο τάδε χαρακτήρας είναι αυτός από τις ειδήσεις. Αλλά αυτές οι ταινίες, αυτής της σειράς, πάντα σχολιάζουν ό,τι είναι επίκαιρο στον κόσμο, και πολλά τέτοια στοιχεία υπάρχουν εκεί μέσα για να τα ερμηνεύσει ο κόσμος. Αλλά και να μην τα δουν, θα περάσουν καλά με μια περιπέτεια.

Αλλά… η αίσθηση της αλήθειας που είναι εύθραυστη στον σημερινό κόσμο, αυτό είναι κάτι με το οποίο παίζουμε. Οι χαρισματικοί ηγέτες που λυγίζουν την θέληση του κόσμου και παίρνουν κακές αποφάσεις, είναι μέρος της ταινίας. Κι είναι κι ανθρώπινη Ιστορία φυσικά, αυτά όλα δεν είναι καινούρια πράγματα. Παίζουμε με όλα αυτά!

Και φυσικά έπρεπε να πείτε μια ιστορία που διαδραματίζεται ανάμεσα σε άλλες. Που με τον τρόπο τους είναι όλες σημαντικές και πετυχημένες.

Αγαπώ τις ταινίες, ακόμα και η γραμματοσειρά τους είναι διαχρονική! Ήταν διασκεδαστικό να πάρουμε όλα αυτά τα πράγματα και να τα κάνουμε δικά μας. Υπάρχουν εικόνες που ονειρεύομαι, από αγάπη για τα ορίτζιναλ. Προσπαθώ να μην τα υπεραναλύω πάντως – έρχονται όλα από ένα πολύ ειλικρινές μέρος, κι ελπίζω να φαίνεται στις επιλογές που κάνουμε. Ελπίζω να φτιάξαμε κάτι που ανήκει στο σύμπαν αυτών των ταινιών.

Μου αρέσει να σχεδιάζω κόσμους, να ονειροβατώ και να σκέφτομαι το οπτικό σκέλος αυτών των πραγμάτων. Περάσαμε τόσο καλά φτιάχνοντάς τα όλα αυτά, ρε φίλε.

Πώς ήταν να γυρίζεις μια ταινίες με motion capture ερμηνείες;

Το πρωταγωνιστικό καστ της ταινίας μας αποκαλύπτει ποιο ήταν το δυσκολότερο κομμάτι του να ερμηνεύεις μέσα σε ένα CGI περιβάλλον. O Owen Teague δυσκολευόταν να ερμηνεύσει δραματικά απέναντι σε πλαστικές μάσκες, ο Kevin Durand έχανε τη στολή του, και η Freya Allan παρότι ήταν η μόνη που έπαιζε έναν άνθρωπο, είχε ίσως την δυσκολότερη αποστολή από όλους…

Freya Allan: Έκανα όλες τις σκηνές μου με αυτούς τους δύο, και μετά φεύγανε από το σετ, γιατί έπρεπε να είναι καθαρό το φόντο κι έπρεπε να ξανακάνω εγώ όλη τη σκηνή χωρίς κανέναν εκεί. Ήταν πολύ δύσκολο γιατί αν σε μια σκηνή ο Owen πάει από αυτό το σημείο σε εκείνο, θα πρέπει μετά εγώ μόνη μου να κινώ το επίπεδο του βλέμματός μου με τον ίδιο τρόπο, να θυμάμαι όλο το timing της κίνησης. Δεν ήταν διασκεδαστικό αυτό, ήταν μια πολύ μηχανική διαδικασία. Κι έπρεπε να το κάνω να μην φαίνεται καθόλου μηχανικό, παρότι ήταν τόσο τεχνικό. Ευτυχώς έκανα κι άλλες σκηνές μαζί τους και πέρασα ωραία!

[γελώντας] Θυμάμαι όταν έφτασα κι απλά μου είπαν ότι α, απλά ενημερωτικά, θα πρέπει όλες τις σκηνές σου στην ταινία να τις γυρίσεις και μόνη σου. Ήμουν σε φάση… τι;!

Kevin Durand: Για μένα ήταν όλα πολύ εύκολα, δεν χρειαζόταν ποτέ να σκεφτώ τίποτα. Α, θυμήθηκα μια δυσκολία – το κράνος μου έπεφτε συνέχεια. Γιατί είναι λαστιχένιο κι εγώ είμαι γίγαντας. [γελάει] Το παράκανα μάλλον με τις εκφράσεις που έπαιρνα και το κράνος μου πέταγε!

Owen Teague: Η σκηνή που βρίσκω τον νεκρό πατέρα μου στο έδαφος και πρέπει να παραδώσω αυτή την τόσο συναισθηματική σκηνή με το άψυχο σώμα του… και καθώς στέκομαι σε αυτή τη σκηνή, έχω μπροστά μου ένα μπλε ύφασμα και μια πλαστική μάσκα πιθήκου, που κοίταγα σα να ήταν ο πατέρας μου. Τέτοια πράγματα, που πρέπει να αγνοήσεις τι είναι αυτό που έχεις μπροστά σου, και πρέπει να φανταστείς κάτι που απαιτεί απόλυτη εστίαση.

*Η ταινία Kingdom of the Planet of the Apes κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Feelgood Entertainment.