Ο Παύλος Φύσσας μέσα από τα μάτια του φίλου του, Tiny Jackal

Δεν ξέρω αν είναι μόνο δική μου παραξενιά. Πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να φτιάχνει ιστορίες μπροστά από την προτομή ενός ανθρώπου τον οποίο δεν ήξερα. Σκέφτομαι ότι -πίσω από το σοβαρό ύφος με το οποίο αποτυπώθηκε ως μνήμη της πόλης το πρόσωπό του- κάποτε ήταν άνθρωπος που αγχωνόταν, χαιρόταν, έτρεχε, πόνεσε, αγάπησε. Φαντάζομαι, λοιπόν, ποια θα ήταν η ιστορία της ζωής του. Kαι δεν είναι μια φορά. Οι προτομές που χάνονται μέσα στην ταχύτητα της πόλης είναι αμέτρητες. Άλλες δεν τις παρατηρείς ποτέ. Άλλες δεν ξέρεις καν το πρόσωπο που απεικονίζουν. Και εκτός από τα αγάλματα, χιλιάδες ονόματα οδών που βαφτίστηκαν από ονόματα ανθρώπων. Πόσους από αυτούς δεν τους ξέρουμε και θα προφέρουμε το όνομά τους εκατοντάδες φορές. Και ίσως δεν θα μάθουμε ποτέ του ανθρώπους που τους βάπτισαν.

Αυτό μάλλον δεν θα συμβεί για τον μελλοντικό διαβάτη της Παύλου Φύσσα, της πρώην οδού Τσαλδάρη που πήρε, το 2015, το όνομα του δολοφονημένου από τη φασιστική βία, Παύλου. Δεν θα συμβεί γιατί η δολοφονία αυτή συντάραξε, συνεχίζει να συνταράζει και θα συνταράζει την ελληνική κοινωνία. Ο Παύλος Φύσσας θα μείνει για πολύ ακόμα σύμβολο ενάντια στη φασιστική απειλή. Eίναι από αυτές τις περιπτώσεις που η μνήμη, η συλλογική μνήμη, είναι τόσο δυνατή που νικάει ακόμα και τον θάνατο. Και κάπως έτσι παίρνει το νόημά της το σύνθημα «Ο Παύλος Ζει». Όπως ζει και ο Λαμπράκης και τόσοι άλλοι.

Η απορία όμως μένει περίπου η ίδια. Γιατί αυτός που σήμερα είναι ένα σύμβολο στον θάνατό του για τον αντιφασιστικό αγώνα, ήταν στη ζωή του ο γιος, ο κολλητός, ο φίλος, ο έρωτας, ο συνεργάτης. Με αφορμή, λοιπόν, την ανακοίνωση της ετυμηγορίας, μιλήσαμε με τον Tiny Jackal, ράπερ και κολλητό φίλο του Παύλου Φύσσα. Ο στόχος μου ήταν από την αρχή να δούμε πώς βιώνει αυτά τα 7 χρόνια ένας άνθρωπος που έζησε τον Παύλο Φύσσα ως άνθρωπο, σε μια κοινωνία που τον θυμάται ως σύμβολο. Λίγες μόνο ώρες πριν μπει η πρώτη άνω τελεία. Και ίσως αυτή η διάκριση του ανθρώπου από το σύμβολο είναι απαραίτητη για να ξαναθυμηθούμε ότι οι Χρυσαυγίτες δικάζονται και ποινικά, γιατί σκοτώθηκε ένας άνθρωπος.

Πώς γνωριστήκατε με τον Παύλο;

“Γνωριστήκαμε στο Β18, το λεωφορείο. Φοράγαμε και οι δύο μια μπλούζα ίδια, ίδιου συγκροτήματος. Είχαμε κόσμο ανάμεσά μας. Κοιταχτήκαμε, χαιρετηθήκαμε με ένα νεύμα. Σαν να γνωριζόμασταν από πάντα. Έτυχε να κατέβουμε στην ίδια στάση και εκεί πιάσαμε την κουβέντα. Από εκείνη τη στιγμή και μετά ήμασταν πολύ κοντά οι δύο μας. Συνεργαστήκαμε και σε διάφορα project”.

Μια ιστορία που έζησες μαζί του;

“Μέσα σε όλα τα άλλα, πάντα θέλαμε να είμαστε χαρούμενοι. Μαζί θέλαμε να κάνουμε χαρούμενους και τους φίλους μας. Αυτά που έζησα με τον Παύλο και δεν θα τα ξεχάσω ποτέ είναι τα καθημερινά μας πάρτι. Ήταν ένας άνθρωπος που του άρεσε κάθε μέρα να περνάει όμορφα. Τα ξενύχτια μας, τα μεθύσια μας, οι διακοπές μας. Όλες αυτές οι προσωπικές στιγμές. Μας άρεσε να ψήνουμε, μας άρεσε να πίνουμε, μας άρεσε να ακούμε μουσική. Είναι πράγματα που τώρα που μου έχουν λείψει πάρα πολύ. 

Σαν μικρές παρεούλες μαζευόμασταν και κάναμε διάφορα γλέντια. Όπου μπορείς να φανταστείς. Σε ταρατσάκια, σε πλατείες, σε παραλίες. Περνάγαμε τέλεια. Αν ακούσετε όλα τα κομμάτια του Παύλου, θα βρείτε όλη αυτή τη funky διάθεση και μέσα σε αυτά. Έχουν όμως ακουστεί μόνο συγκεκριμένα κομμάτια. Αυτή είναι μια ταυτότητα, μια άλλη οπτική του Παύλου που δεν ακούγεται πολύ. Ήταν όμως και αυτό. Ένας πολύ χαρούμενος άνθρωπος”.

Με τι άλλο ασχολούνταν ο Παύλος πέραν της μουσικής;

“Όσο ήταν μικρότερος ο Παύλος δούλευε στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη στο Πέραμα. Ήταν και ο πατέρας του εκεί, ο μαστρο-Τάκης. Δούλεψε αρκετά χρόνια στα ναυπηγεία. Από ένα σημείο και μετά γύρω στο 2005-2006 έφυγε από αυτόν τον χώρο, έκανε κάποιες άλλες δουλίτσες από εδώ και από εκεί. Σε εστιατόρια, σε καφέ. Τέτοια πράγματα. Ήθελε όμως πολύ να ασχοληθεί με τις διοργανώσεις. Του άρεσε πάρα πολύ η μουσική. Ήταν ήδη στον χώρο αρκετά χρόνια”. 

Το ότι γνωρίστηκες με τον Παύλο και επιλέξατε να εκφραστείτε και οι δύο μέσω της rap σχετίζεται με το πού μεγαλώσατε;

“Υπήρχε μια σύνδεση από πολύ παλιά της περιοχής εδώ με τη rap. Δεν θα το έλεγα ακριβώς ταξικό. Θα το έλεγα μάλλον χωρο-ταξικό. Όλες οι γειτονιές εδώ κάτω είναι ναυπηγεία, αποθήκες, εργοστάσια. Όταν μεγαλώνεις σε έναν τέτοιο χώρο, οι εικόνες με τις οποίες μεγαλώνεις είναι λίγο πιο σκληρές. Έχει νόημα να ακολουθήσεις αυτή τη μουσική. Δεν το λέω καθόλου θίγοντας άλλες γειτονιές. Ας πούμε και στο κέντρο, στην Αθήνα, έχουν μια φάση, ένα κλίμα που έχει να κάνει με το hip-hop. Η γρήγορη ζωή της τσιμεντούπολης. Όσο πας πιο πάνω και πιο βόρεια πας το πράγμα αλλάζει. Προφανώς δεν σημαίνει ότι, αν είσαι από τον Κηφισιά ή την Πεντέλη για παράδειγμα δεν μπορείς να κάνεις hip-hop. Μπορείς και μπορείς να το κάνεις και πάρα πολύ καλά.

Μιλάμε όμως για μια μουσική του δρόμου. Οι γειτονιές του Πειραιά έχουν αυτή την καθημερινή τριβή, την καθημερινή εικόνα. Να μεγαλώνεις στο Ρέντη ανάμεσα από εργοστάσια και αποθήκες. Να μεγαλώνεις στο Πέραμα, στη Ζώνη ή στο Κερατσίνι που είναι η ιχθυόσκαλα. Στον Κορυδαλλό με τις φυλακές μέσα στα πόδια σου. Τα μισά σπίτια στον Κορυδαλλό βλέπουν προαυλισμό φυλακισμένων. Σκέψου το και αυτό. Είναι εικόνες πιο σκληρές. Είναι λίγο διαφορετικά από το να μεγαλώνεις σε περιοχές με πάρκα και πράσινο και άπλα”. 

Ο Παύλος είχε δράση στη γειτονιά;

“O Παύλος είχε πολύ συχνά δράση. Ακόμα και αυτόνομα. Ήταν άνθρωπος που τον ένοιαζε πάρα πολύ. Η αλληλεγγύη τον ακουμπούσε. Έκανε συνέχεια πράγματα. Προσπαθούσε να βοηθήσει πιο ευπαθείς ομάδες, άστεγους, ορφανά. Ήταν σε αυτό το κομμάτι πάρα πολύ ενεργός. Σε φάση που έφτανε σε κάποια σημεία που του έλεγα “ρε ψηλέ, δεν έχουμε να πάρουμε ένα πακέτο τσιγάρα, δηλαδή πόσο να πάμε να βοηθήσουμε;”. Moυ έλεγε “ναι αλλά εσύ έχεις πού να πας να κοιμηθείς το βράδυ”. Κατάλαβες; Η αλληλεγγύη ήταν και στην καθημερινότητά του. Δεν ήταν μόνο στους στίχους. Ήταν άνθρωπος των πράξεων. Έβγαινε, βοηθούσε. 

Ήταν και άνθρωπος, ταυτόχρονα, που δεν ανεχόταν μύγα στο σπαθί του. Δεν μπορούσε την αδικία και δεν μπορούσε να μην υπερασπιστεί τις ιδέες του. Δηλαδή, αν μου έστηνες το σκηνικό και μου έλεγες “φαντάσου να γινόταν κάτι τέτοιο”, θα σου έλεγα ότι ο Παύλος θα καθόταν εκεί. Δεν θα έφευγε. Όσοι και αν ήταν. Ό,τι και αν ήταν”.

Η κατάσταση στον Πειραιά ποια ήταν πριν τη δολοφονία;

“Yπήρχαν σίγουρα κάποιοι οι οποίοι έβγαιναν έξω. Έκαναν διάφορα. Είχαμε τις ανησυχίες μας ως προς αυτό το κομμάτι. Δεν ήταν όμως κάτι τόσο έντονο. Δηλαδή δεν έκαναν κάτι τόσο πολύ έντονο, ώστε στην καθημερινότητά σου να το παρατηρείς. Πέρα από το να βλέπεις κάτι τύπους να βγαίνουν στον δρόμο, να μοιράζουν φυλλάδια και να προσπαθούν να προσηλυτίσουν κόσμο. Ποτέ δεν φοβηθήκαμε κανέναν. Δεν πιστέψαμε όμως και ποτέ ότι μπορούσαν να παρεκτραπούν τόσο πολύ τα πράγματα και αυτοί να φτάσουν σε τέτοιο σημείο. Δεν μιλάω μόνο για τον Παύλο. Μιλάω και για τους Αιγύπτιους, μιλάω και για τον Λουκμάν. Δεν είναι μόνο ο Παύλος το θύμα.

Απλά χάρη στον Παύλο ξεσηκώθηκε όλη η κοινωνία. Πέσανε αυτοί πάνω σε έναν μουσικό που δεν δείλιασε ούτε δευτερόλεπτο. Έμεινε εκεί να υπερασπιστεί και τη γειτονιά του και τους φίλους του. Τα πιστεύω και τις αξίες του. Έτυχε να έρχεται και από μια μουσική που είχε απήχηση στη νεολαία. Είχε απήχηση στον κόσμο. Μετά τον Παύλο ακόμα μεγαλύτερη. Εγώ το πιστεύω ότι το γεγονός ότι η rap είναι νούμερο 1 μουσική αυτή τη στιγμή στη χώρα οφείλεται κατά μεγάλο ποσοστό στη δολοφονία του Παύλου”. 

Ήταν όνειρό του να ενώσει την ελληνική rap σκηνή, σωστά;

“Το ήθελε σαν τρελός. Έκανε ένα φεστιβάλ, το ‘Rap Monsters’ στο οποίο ήθελε να καταφέρει κάποια στιγμή να τους βάλει να παίξουν όλοι μαζί στην ίδια σκηνή. Δεν πήγε τόσο καλά. Δεν πήγε καλά, αν θες τη γνώμη μου, και τότε με την ΕΣΗΕΑ. Τελικά ήταν ένα μεγάλο λάθος για μένα. Το να προσπαθείς να τους φέρεις όλους κοντά, όταν δεν έχουν κάποιοι από αυτούς αγνές προθέσεις. Ούτε καν κοινή γραμμή δεν είχαν, από τη στιγμή που ο καθένας έλεγε το δικό του εκεί πέρα. Δυστυχώς δεν τα κατάφερε δηλαδή ούτε μετά θάνατον. Η σκηνή είναι ακόμα διασπασμένη. Είναι ακόμα άνθρωποι που χωρίζονται, που χωρίζουν τη μουσική σε διάφορα μέρη. Δεν μιλάω προφανώς για το trap. Είναι άλλο πράγμα αυτό”. 

Πότε τον είδες τελευταία φορά;

“Τον είχα δει τελευταία φορά δύο μέρες πριν τη δολοφονία. Τους τελευταίους μήνες έμενε Σαλαμίνα και είχα να τον δω αρκετό καιρό. Είχε έρθει, λοιπόν, στον Κορυδαλλό, για να πάρει την καινούργια του ταυτότητα, γιατί την είχε χάσει και την πήρε δύο μέρες πριν δολοφονηθεί. Στην ουσία θάφτηκε με ταυτότητα δύο ημερών. Ήρθε, λοιπόν, να με βρει να πιούμε έναν καφέ. Μιλήσαμε λίγο για τα προσωπικά μας, σε τι φάση είμαστε, πώς έχουν γίνει τα πράγματα, ποια είναι τα επόμενα βήματα. Μετά και για άλλα πολύ πιο προσωπικά θέματα. Είχε ανησυχίες για το μέλλον επαγγελματικά. Το αν θα συνέχιζε στον ίδιο χώρο που ήταν ή θα δεχόταν μια άλλη πρόταση που του είχαν κάνει να αναλάβει. Σκεφτόταν επίσης να ξαναέστηνε το επόμενο φεστιβάλ που ήθελε να κάνει. Συζητήσαμε να κάνουμε το M.O.V. ένα project που είχαμε μαζί. 

Στο τέλος, πριν φύγει, τον ρώτησα “τι θα κάνουμε μεθαύριο;”. Ήταν ο αγώνας του Ολυμπιακού. Συνηθίζαμε να βλέπουμε τα ματς μαζί. Είχαμε και μια μπλούζα που τη βάζαμε από την τηλεόραση κάτω για γούρι. Μου λέει “όχι, άσ’ τον αυτόν τον αγώνα, να πάω να τον δω με τον μαστρο-Τάκη (σ.σ. τον πατέρα του) που έχω να τον δω καιρό και μου έχει λείψει. Θα πάμε με κάτι φίλους του εκεί γύρω να το δούμε”.

Μετά, ο μαστρο-Τάκης ήταν ψιλοαδιάθετος και εντέλει του είπε ότι δεν θα πάνε μαζί να δούνε την μπάλα στο καφενείο. Ο Παύλος, λοιπόν, πήγε να βρει έναν φίλο μας μήπως το δουν σπίτι αλλά είχε μια βλάβη η τηλεόραση. Βγήκαν τότε να πάνε σε μια καφετέρια που την έχουν κάτι φίλοι μας αλλά ήταν τίγκα γεμάτη. Αρχίσαν να ψάχνουν χώρους κάπου εκεί γύρω να έχει την μπάλα και να μπορούνε να κάτσουνε να δούνε. Εντελώς τυχαία βρεθήκανε σε αυτόν τον χώρο που δεν ξέρανε τι είναι. Μετά όλοι ξέρουμε τι συνέβη”.

 

Θυμάσαι πώς το έμαθες;

“Mε πήρανε τηλέφωνο λίγο πριν τη δολοφονία. Μου είπαν ότι γίνεται αυτό και αυτό. Ξεκίνησα να φύγω να πάω από τον Κορυδαλλό και μόλις έφτασα είχαν κλείσει τα ΕΚΑΜ τη Φύσσα (την παλιά Τσαλδάρη). Δεν μπορούσαμε να προχωρήσουμε να δούμε τι έγινε. Τότε πήρα ξανά τηλέφωνο έναν από τους φίλους μας που με είχε πάρει και ήθελε να δει τι είχε γίνει. Τον ρωτάω “γιατί έχουν κλείσει τον δρόμο;”. Μου λέει ότι κάποιον είχαν μαχαιρώσει και μάλλον ήταν ο Παύλος. Μετά θυμάμαι να γυρνάω πίσω Κορυδαλλό. Έψαχνα να βρω τι να κάνω. Έπαιρνα τηλέφωνο. Είχα τρελαθεί. Μου είπαν ότι τον πήγαιναν στο Κρατικό στη Νίκαια. Πήρα τη μηχανή, πήγα εκεί πέρα. Πήγαν μάλιστα να με συλλάβουν, όταν πήγαινα προς τα εκεί. Εκεί διαπληκτιστήκαμε λίγο. Έφυγα και απλά μπήκα μέσα και μέχρι που έφτασα στο δωμάτιο να τον δω εκεί πέρα. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που τον είδα”.

Έχεις πάει να παρακολουθήσεις τη δίκη;

“Έχω πάει σε πάρα πολλές συνεδρίες. Ειδικά τον πρώτο 1,5 χρόνο ήμασταν σχεδόν κάθε μέρα εκεί πέρα. Από ένα σημείο και μετά δεν άντεξα άλλο. Κόντευε να σπάσει το στομάχι μου. Δεν μπορούσα να το αντέξω αυτό το πράγμα. Δεν γίνεται να βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο με αυτούς και να μπορείς να το διαχειριστείς. Έχω πάει όμως σε όλες τις τελευταίες σημαντικές. Ήμουν εκεί όταν ακούστηκε η εισαγγελική πρόταση. Αν ζητάς την άποψή μου για την απόφαση πιστεύω ότι θα είναι καταδικαστική για όλους. Δεν υπάρχει περιθώριο για κάτι άλλο. Είναι απλά μαθηματικά αυτά που έχουν συμβεί. Δεν γίνεται να αθωώσεις κανέναν. Ο Ρουπακιάς δεν ήταν μόνος του. Πώς έφτασε αυτός ο άνθρωπος να κάνει αυτό που έκανε είναι το θέμα”.

Ήξερες τη Μάγδα πριν τη δολοφονία;

“Τη Μάγδα την ξέρω όσο ξέρω και τον Παύλο. Η Μάγδα έχει δώσει έναν τεράστιο αγώνα. Έχει σηκώσει σημαία και έχει σηματοδοτήσει ένα από τα πιο ιστορικά γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας μας. Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Έχει παρακολουθήσει σχεδόν όλη τη δίκη και ήταν εκεί κάθε δευτερόλεπτο. Μέχρι να δικαιωθεί ο γιος της. Πιστεύω ότι έδωσε αυτή κουράγιο και δύναμη σε πολύ κόσμο. Πολύς κόσμος πήρε κουράγιο και δύναμη από τη δική της τη στάση”.

Αν καταδικαστεί η Χρυσή Αυγή θα νιώσεις λύτρωση ή έστω ανακούφιση;

“Ανακούφιση και λύτρωση δεν νιώθεις ποτέ. Δεν είναι μόνο αυτοί. Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι εκεί έξω που ασπάζονται αυτές τις ιδέες. Όσο υπάρχουν δεν μπορείς να νιώσεις καμία ανακούφιση. Σίγουρα είναι κάτι που το θέλουμε όλοι. Να καταδικαστούν. Θα είναι ένα παράδειγμα, για να το βλέπουνε και οι υπόλοιποι ότι δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Πρέπει, λοιπόν, να καταδικαστούν όλοι ως εγκληματική οργάνωση, γιατί αυτό είναι. Από εκεί και πέρα ο αγώνας του να είσαι άνθρωπος δεν σταματάει ποτέ. Αυτό είναι ένα πράγμα που μέχρι την τελευταία σου αναπνοή δεν σταματάει. Γι’ αυτό σου λέω ότι δεν υπάρχει ποτέ ανακούφιση σε αυτό το πράγμα”. 

Ο Παύλος για μας έγινε κατευθείαν ένα σύμβολο…

“Σίγουρα. Και έγινε ακριβώς λόγω της στάσης που κράτησε. Δεν έτρεξε, δεν κρύφτηκε, δεν φοβήθηκε. Έκατσε όρθιος απέναντι τους. Όσοι και αν ήταν. Ήταν σαν να έκατσε μόνος για λίγο απέναντι σε όλο αυτό το μόρφωμα, για να το αντιμετωπίσει. Και χάρη σε αυτόν η Χρυσή Αυγή τελείωσε. Γιατί η δολοφονία του, η πολιτική δολοφονία του, ήταν κάτι που πια δεν μπορούσες να αγνοήσεις. Ήταν μια αφορμή για να δοθεί δικαίωση. Του το χρωστάμε αυτό το πράγμα. Δεν μπορείς να το αμελήσεις αυτό. Ποτέ”.

Εσύ όμως δεν έχεις χάσει μόνο ένα σύμβολο, έχεις χάσει έναν άνθρωπο.

“Ναι…Για κάποιους ανθρώπους είναι πολύ διαφορετικό. Για μένα δεν είναι ένα σύμβολο ο Παύλος. Εμένα είναι ο κολλητός μου. Για μένα ό,τι και να γίνει, ξέρεις, δεν μπορούν να με συγκινήσουν εύκολα πράγματα πλέον. Εγώ τον ίδιο πόνο θα είχα και αν έπεφτε από ένα μπαλκόνι. Τον ίδιο πόνο θα είχα και αν τον πάταγε ένα λεωφορείο. Τον ίδιο πόνο θα είχα αν σκοτωνόταν με ένα μηχανάκι. Και θα τον είχα ακριβώς όπως τώρα. Για 7 χρόνια”. 

Μέσα σε όλο αυτό το κομμάτι με το σύμβολο και το αντιφασιστικό αγώνα, νιώθεις ότι δεν βρήκες τον χώρο και τον χρόνο να θρηνήσεις τον Παύλο ως φίλος;

“Έχω θρηνήσει. Έχω θρηνήσει σε τέτοιο σημείο που έγινα πιο σκληρός άνθρωπος. Σίγουρα ήταν πολύ ενοχλητικό να εμφανίζονται από παντού άνθρωποι που δεν τους ήξερα ποτέ και να θέλουν να πούμε δύο κουβέντες. Ξαφνικά διάφοροι εμφανίστηκαν και παρίσταναν ότι νοιάζονται, γνώριζαν κτλ. Αυτό δεν μου άρεσε να το βλέπω. Έπρεπε να δολοφονηθεί ένας άνθρωπος για να πάρουν όλοι τα χαμπάρια τους.

Για μένα και για την οικογένειά του, δεν μπορεί να μείνει ένα απλό σύμβολο, όπως είναι για παράδειγμα για όσους δεν τον γνώριζαν. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Ίσως και περισσότερο σημαντικό όσον αφορά το προσωπικό επίπεδο. Αν με ρωτήσεις εμένα αν θα προτιμούσα να είχε ζήσει ο Παύλος, να μην ήταν εκείνο το βράδυ εκεί, αλλά η Χρυσή Αυγή να μην είχε πληρώσει τίποτα για όσα έχει κάνει, θα σου έλεγα ότι φυσικά και θα προτιμούσα να ζούσε ο φίλος μου. Να είναι εδώ.

Όλα τα άλλα θα τα αντιμετωπίζαμε με τον τρόπο μας, όπως κάναμε τόσα χρόνια. Με τον αγώνα μας, με τη μουσική μας, με όποιον τρόπο διαλέγει ο καθένας να αγωνιστεί. Στους δρόμους, στις δουλειές, στις παρέες, ζωγραφίζοντας πίνακες, γράφοντας στίχους και beat. Το ξέρω ότι έτσι δεν θα είχε πάρει τόση έκταση το θέμα της Χρυσής Αυγής. Σίγουρα δεν θα είχε δώσει τόση αφορμή σε κόσμο να βγαίνει στον δρόμο και να αγωνιστεί ακόμα περισσότερο. Δεν μπορώ όμως να πω ψέματα ότι δεν θα το προτιμούσα.

Θα προτιμούσα να μην είχε φύγει ποτέ. Να ήμασταν εδώ μαζί να πίναμε καφέ και να λέγαμε 5-10 μαλακίες. Να αγωνιζόμαστε για τα προβλήματα τα δικά μας και των γύρω μας. Ποτέ δεν θα αλλάξει αυτή η απάντηση. Ό,τι και αν γίνει. Θα προτιμούσα να είναι εδώ ο Παύλος. Μαζί μου, μαζί με τη Μάγδα, με τον μαστρο-Τάκη, μαζί με την Ειρήνη, μαζί με τη βαφτιστήρα του, τις ανιψιές του. Μαζί μας”.