Ο Konilo θέλει να σου ανατινάξει το αυτοκίνητο (κι έχει δίκιο)

Το digital περιεχόμενο έχει αποκτήσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην καθημερινότητά μας. Τα social media έχουν γίνει προέκταση του εαυτού μας και η νέα γενιά επιχειρεί ένα δυναμικό “μπάσιμο” στα νέα μέσα. Τα τελευταία χρόνια, νέοι δημιουργοί ‘ξεπηδούν’ απ’ το διαδίκτυο, μέσω της διαδραστικής πλατφόρμας του Youtube. Το δημοφιλές κοινωνικό δίκτυο δίνει την δυνατότητα στον καθένα μας να γίνει παραγωγός, σκηνοθέτης, μοντέρ και να παρουσιάσει το έργο του.

Επομένως το Oneman, ως λάτρης της ποπ κουλτούρας, δεν θα μπορούσε να μην ασχοληθεί με το νέο φαινόμενο του… ιντερνετοχώρου. Γι’ αυτό το λόγο, μέσω της στήλης ‘Μάνα έγινα Youtuber’, θα δίνεται η δυνατότητα σε νέους δημιουργούς να παρουσιάζουν τη δουλειά τους, να αποκαλύπτουν το μυστικό της επιτυχίας, αλλά και να αναφέρονται σε πράγματα που τους ενοχλούν όχι μόνο στο Youtube, αλλά και στην κοινωνία.

Ο Youtuber που επιλέχθηκε για να κάνει ποδαρικό στη νέα στήλη είναι ο Konilo ή κατά κόσμον Στέλιος. Το πώς και το γιατί θα το καταλάβετε στην πορεία της συζήτησης. Ο Konilo, λοιπόν, μέσα απ’ το κανάλι του, επιχειρεί να σχολιάσει θέματα της καθημερινότητας, με κωμικό τρόπο. Ξεκίνησε με βίντεο παρωδίες, συνέχισε με σατιρικά βίντεο, ενώ το τελευταίο διάστημα έχει βγει στους δρόμους (κυριολεκτικά) και δίνει το μικρόφωνο στον κόσμο για να απαντήσει σε ‘σκαλωτικές ερωτήσεις’, αλλά και σε αιώνια διλήμματα.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ’ την αρχή. “Είμαι 24 ετών, μεγάλωσα στην Αθήνα και σπούδασα διοικητική επιστήμη και τεχνολογία στην ΑΣΟΕΕ. Άρχισα το Youtube απ’ το πρώτο έτος της σχολής και το πρώτο βίντεο που έκανα ήταν μία παρωδία ενός διαφημιστικού της ΑΣΟΕΕ, το οποίο είχε παίξει στην τηλεόραση. Φοβόμουν, βέβαια, μήπως με διώξουν απ’ τη σχολή (σ.σ. γέλια). Το είδε αρκετός κόσμος και μου άρεσε όλο αυτό. Φαντάσου, είχε 1000 views και αισθανόμουν πολύ ευχαριστημένος. Τώρα, τα βίντεο έχουν 300.000 views, αλλά κάποιες φορές λες “θα ήθελα να είχε λίγα παραπάνω”.

Ένα ήρεμο troll

(Φωτογραφίες: SOOC/Νίκος Λυμπερτάς)

Ανέβασε το πρώτο βίντεο τον Ιανουάριο του 2013, σε μία εποχή που το Youtube άρχιζε δειλά-δειλά να αποκτά μερίδιο στις προτιμήσεις του κοινού. Τι ήταν, όμως, αυτό που τον παρακίνησε να ασχοληθεί με την παραγωγή βίντεο;

“Προβληματιζόμουν με αρκετά πράγματα που αφορούσαν θέματα της σχολής και κυρίως με τις φοιτητικές παρατάξεις. Μ’ ενοχλούσε η αφισοκόλληση, αλλά και το γεγονός πως έμπαιναν μέσα στο μάθημα με το έτσι θέλω και μας μιλούσαν 20 λεπτά λες και ήταν οι ‘νταβατζήδες’ της σχολής. Μου την έσπαγαν αυτά τα άτομα.

Γι’ αυτό το λόγο, έκανα ένα σκετσάκι, στο οποίο υποδυόμουν το παιδί των παρατάξεων. Ότι και καλά πήγαινα σε κλαμπ, “φτιαχνόμουν” απ’ τις παρατάξεις και ήμουν ο γαμάτος της σχολής. Επιχειρούσα μ’ αυτό τον τρόπο να σατιρίζω τα κακώς κείμενα των ελληνικών πανεπιστημίων. Τότε, είχα το φόβο μήπως με πλακώσουν στο ξύλο. Αλλά, τελικά, όλα καλά”!

Το κομμάτι του μοντάζ παίζει σημαντικό ρόλο προκειμένου να βγει ένα ωραίο αποτέλεσμα. Όμως ο ίδιος, στην αρχή, δεν είχε ιδέα από… κοπτοραπτική. Ωστόσο, είναι τέτοιος ο χαρακτήρας του που δεν το έβαλε κάτω και βρήκε τη λύση μέσω των tutorials στο ίντερνετ.

Καθόμουν άπειρες ώρες, ολόκληρα βράδια πάνω απ’ τη μονταζιέρα και έκανα μοντάζ έως ότου βγάλω ένα καλό αποτέλεσμα

“Ουσιαστικά πήρα ένα δεύτερο πτυχίο στο μοντάζ απ’ το σπίτι. Μετά τη σχολή, αποφάσισα πως μου άρεσε η όλη φάση κι αποφάσισα να δω πιο επαγγελματικά το Youtube. Πλέον, το κάνω εντελώς επαγγελματικά. Συνεργάζομαι με εταιρείες, συντηρώ τον εαυτό μου και έτσι βγαίνει η παραγωγή των βίντεο”.

“Οι ώρες που αφιερώνω πλέον στο μοντάζ, σε σχέση με το παρελθόν, είναι περισσότερες. Μπορεί να μην φαίνεται, επειδή βγαίνω στο δρόμο και κάνω ερωτήσεις, αλλά είναι μεγάλη η διάρκεια των γυρισμάτων. Συνήθως έχω περίπου τρεις ώρες υλικό, το οποίο πρέπει να κατηγοριοποιήσω ανάλογα με την απάντηση. Αυτό μου παίρνει άπειρες ώρες. Δεν το έχω αλλάξει αυτό. Απλά, είναι διαφορετικού στυλ τα βίντεο και δεν φαίνονται οι εργατοώρες. Τα παλαιότερα είχαν διάρκεια δύο-τριών λεπτών και -με τις ίδιες ώρες δουλειάς- έβλεπες ένα διαφορετικό αποτέλεσμα”.

Μου αποκαλύπτει πως του άρεσε πάντα να σατιρίζει καταστάσεις, τις οποίες θεωρούσε ενδιαφέρουσες. Αυτός ήταν κι ένας απ’ τους λόγους που αποφάσισε να δει λίγο πιο σοβαρά το Youtube, αφότου πήρε το πολυπόθητο πτυχίο. Αν συναναστραφείς μαζί του, καταλαβαίνεις πως διαθέτει ένα ιδιαίτερο χιούμορ, με τάση προς την ειρωνεία. Το παραδέχεται, άλλωστε, κι ο ίδιος, δίχως σημαντική… πίεση.

“Γενικά, είμαι λίγο ειρωνικός και troll, αλλά, σε καμία περίπτωση δεν είμαι η ψυχή της παρέας. Είμαι ήσυχος και ήρεμος χαρακτήρας. Σε τέτοιο βαθμό που, μετά τη συνέντευξη, δεν πρόκειται να μιλήσω σε άνθρωπο για το υπόλοιπο της ημέρας”.

Η διαφορά του Youtube από την τηλεόραση

Τα τελευταία χρόνια, η νεολαία έχει στραφεί στα ηλεκτρονικά μέσα, απορρίπτοντας σε μεγάλο βαθμό τα παραδοσιακά, όπως είναι η τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Αναρωτιέμαι τι διαφορετικό προσφέρει το Youtube σε έναν δημιουργό σε σχέση με την τηλεόραση.

“Μπορεί τόσο η τηλεόραση όσο και το Youtube να έχουν να κάνουν με την εικόνα, αλλά είναι τελείως διαφορετικά μέσα. Δεν έχουν καμία απολύτως σχέση. Στην τηλεόραση δεν έχεις τις επιλογές που σου προσφέρει το Youtube. Αν την ανοίξεις, τότε θα δεις αυτό που έχει εκείνη την ώρα. Αντίθετα, στο Youtube μπορείς να δεις ένα βίντεο για πέντε λεπτά, να το σταματήσεις και να πας σε ένα άλλο. Έχεις, δηλαδή, τον απόλυτο έλεγχο. Επίσης, υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία. Δεν υπάρχει λογοκρισία, εκτός κι αν ο ίδιος επιλέξεις μία τέτοια πολιτική. Εσύ αποφασίζεις με ποιους θα συνεργαστείς και πώς θα κρίνεται το περιεχόμενό σου. Βέβαια, όπως σε όλα τα πράγματα, υπάρχουν θετικά κι αρνητικά”.

O Konilo ως περσόνα κρύβει αρκετές υπερβολές σε θέματα συμπεριφοράς, αλλά και κοινωνικοποίησης. Όπως κάθε περσόνα, που δημιουργείται για ένα σκοπό, έχει τις ιδιαιτερότητές της. Όση ώρα συζητάμε σκέφτομαι αν έχει προσδώσει στοιχεία της προσωπικότητάς του σε αυτό τον χαρακτήρα.

“Σίγουρα, όταν δημιουργεί κάποιος μία περσόνα επηρεάζεται απ’ τα στοιχεία του χαρακτήρα του. Μπορεί ο δημιουργός να θέλει να ενισχύσει κάποια χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του ή να κοροϊδέψει κάποια άλλα. Παραμένει, όμως, το ίδιο άτομο. Εγώ θα είμαι και πάλι, ανεξάρτητα αν με λένε Konilo. Ακόμα κι οι ηθοποιοί βάζουν στοιχεία της προσωπικότητάς τους στους ρόλους που υποδύονται”.

Τα πρώτα δύο χρόνια στο Youtube ήταν δύσκολα για τον ίδιο σε ό,τι αφορά στα νούμερα. Παρά το γεγονός πως τα βίντεό του ήταν υψηλού επιπέδου, με πολλές ώρες δουλειάς και οργάνωσης, οι αριθμοί ήταν αντιστρόφως ανάλογοι. Σε τέτοιο βαθμό που μπήκε σε δίλημμα αν έπρεπε να συνεχίσει ή όχι.

Υπήρξε κάποια στιγμή που απογοητεύτηκα. Έπρεπε να αποφασίσω αν θα σταματήσω το Youtube ή θα κάνω κάτι που δεν μου άρεσε τόσο. Στην αρχή δεν ήθελα να βγω στο δρόμο. Προτιμούσα τα βίντεο που ετοίμαζα στο σπίτι

“Σκεφτόμουν ‘πού να βγω στο δρόμο, βαριέμαι. Θέλω να καθίσω σπίτι και να κάνω τα σκετσάκια μου’. Όμως, δεν γίνεται να κάνεις πάντα αυτό που σου αρέσει. Πρέπει να προσαρμόζεσαι. Πλέον, μου αρέσουν και τα δύο στυλ. Η αλήθεια είναι πως τα σκηνοθετημένα βίντεο τα έχω ελαττώσει το τελευταίο διάστημα επειδή θέλουν περισσότερη δουλειά και οργάνωση. Γενικά, μου αρέσει να πειραματίζομαι. Δεν πρόκειται να κάνω για πέντε χρόνια το ίδιο στυλ βίντεο.

Γι’ αυτό το λόγο, μία περίοδο, άλλαξα τη γλώσσα του καναλιού σε αγγλικά. Ήθελα να με βλέπουν κι εκτός Ελλάδας. Γιατί τον PewDiePie να τον βλέπουν σε όλο τον κόσμο, ενώ τον Konilo και τον κάθε Konilo μόνο όσοι μιλούν ελληνικά; Ήταν μία πρόκληση για εμένα. Το έκανα για μία περίοδο, αλλά δεν πέτυχε όσο θα ήθελα. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν άτομα που έρχονται στην Ελλάδα για διακοπές και γνωρίζουν τα βίντεό μου.

Ίσως, μελλοντικά, να αλλάξω και πάλι τη γλώσσα στα αγγλικά. Δεν τα παρατάω εύκολα. Βέβαια, το σημαντικό όταν αποφασίζεις να κάνεις μία τέτοια κίνηση είναι να επιλέγεις στοχευμένα θέματα, όπως είναι για παράδειγμα ο τουρισμός. Δεν πρέπει να κάνει απλά τη γενικότερη θεματολογία σου στα αγγλικά. Οφείλεις να αλλάξεις το περιεχόμενό σου προς το καλύτερο. Δεν μετάνιωσα σε καμία περίπτωση γι’ αυτή την κίνηση και, όπως σου είπα, θα το ξανακάνω στο μέλλον”.

‘Λεφτά υπάρχουν’, αρκεί να το κυνηγήσεις

Πέρα απ’ τα σκετσάκια και τα αγγλικά βίντεο, άφησε στην άκρη και τις φάρσες, που αποτελούσαν ένα σημαντικό στοιχείο του καναλιού του, επειδή ξενέρωσε με τα fake pranks στο εξωτερικό, τα οποία είχαν γίνει κανόνας κι όχι εξαίρεση.

“Το είχαν ξεφτιλίσει. Δεν ήξερες ποια φάρσα είναι αληθινή και πια ψεύτικη. Στην Ελλάδα, επειδή γνωρίζω τους pranksters, δεν κάναμε ψεύτικα πράγματα. Άντε να υπήρχε ένα βίντεο στα εκατό, το οποίο δεν ήταν τόσο αληθινό. Αντίθετα, στο εξωτερικό υπήρχαν κανάλια που στηρίζονταν στις ψεύτικες φάρσες. Εγώ, ως prankster, ξενέρωσα. Yπήρχαν Youtuber που θαύμαζα και ύστερα απ’ αυτό τους απομυθοποίησα. Πλέον, θεωρώ πως είναι πολύ κόπος για το τίποτα. Άσε που δεν αποκλείεται να παρεξηγηθεί ο τύπος που θα του κάνεις τη φάρσα. Πιστεύω πως οι φάρσες έχουν πεθάνει ως είδος κωμωδίας”.

Κεφάλαιο ‘παθογένειες στο ελληνικό Youtube’. Όλα ωραία, μέχρι στιγμής. Ή σχεδόν όλα. Ωστόσο, απ’ την στιγμή που το Youtube, όπως και κάθε τι άλλο σε αυτό τον κόσμο είναι μία μικρογραφία της κοινωνίας, σίγουρα θα υπάρχουν και πράγματα που θα τον ενοχλούν στο ελληνικό community.

“Στο ελληνικό Youtube με ενοχλεί το εύκολο περιεχόμενο. Δηλαδή ο άλλος θα ανοίξει την κάμερα, θα κάνει ένα ‘Would you rather’ challenge και θα πάρει τα views. Μ’ αυτό τον τρόπο, όμως, δεν εξελίσσεσαι, μένεις στάσιμος. Κάνεις πράγματα υπερβολικά απλά. Προφανώς αυτό το στυλ βίντεο αρέσουν στον κόσμο. Για να είμαι ειλικρινής, κάποιες φορές, επιλέγω κι εγώ τέτοιο στυλ βίντεο. Επίσης, μου τη σπάνε τα βίντεο που δεν έχουν σκηνοθεσία. Που ανοίγει κάποιος την κάμερα, την ανεβοκατεβάζει και δημιουργεί τάχα περιεχόμενο”.

“Δεν υπάρχει κάποιος στην Ελλάδα που ζηλεύω τη δουλειά του. Δεν έχω να ζηλέψω τίποτα. Αν μ’ αρέσει κάτι, θα το κάνω, ίσως λίγο διαφορετικά, αφού θέλω να βάζω το δικό μου στυλ στα βίντεο. Βέβαια, υπάρχουν πάρα πολλοί που εκτιμώ. Όσοι έχουν πετύχει στο ελληνικό Youtube, τους εκτιμώ. Μπορεί να μην μου αρέσει αυτό που κάνουν, αλλά τους παραδέχομαι. Φυσικά υπάρχουν άτομα που είναι πιο κοντά σε εμένα, όπως για παράδειγμα ο Vibrator. Όμως, γουστάρω τη δουλειά αρκετών Youtuber, όπως είναι ο Μαλιάτσης, ο Mikieus, ο Jeremy, ο Κοντοπίδης, ο Booyah, ο Tsach, η Μικρή Ολλανδέζα κι η Μαίρη Συνατσάκη.

Αυτούς που ζηλεύω, με την καλή έννοια, είναι οι Youtubers του εξωτερικού. Κυρίως τους Αμερικάνους που έχουν μεγάλες εταιρείες από πίσω τους και μπορούν να βγάζουν καθημερινά βίντεο με 10.000.000 views. Βέβαια, όλοι αυτοί έχουν ολόκληρες παραγωγές από πίσω τους. Μακάρι να συμβεί κάτι ανάλογο μελλοντικά στην Ελλάδα. Μακάρι το Youtube να γίνει βιώσιμο στην Ελλάδα και να αποδείξουμε πως μπορούμε να είμαστε ανταγωνιστικοί έναντι της τηλεόρασης. Θα πρέπει, όμως, ο καθένας απ’ την πλευρά του να προσπαθήσει για να επιτύχουμε το συγκεκριμένο στόχο. Βέβαια, έχουμε περισσότερους Youtubers απ’ ό,τι αντέχει η αγορά με βάση τον πληθυσμό μας”.

Το τελευταίο διάστημα οι εταιρείες αρχίζουν και καταλαβαίνουν τη δυναμική που έχει αποκτήσει το Youtube, με αποτέλεσμα η διαφημιστική ‘πίτα’ να αυξάνεται κι οι δημιουργοί να παίρνουν το μερίδιο που τους αναλογεί βάσει των δυνατοτήτων τους.

“Η αλήθεια είναι πως τα digital μέσα είναι στη δεύτερη θέση των προτιμήσεων των διαφημιστικών εταιρειών. Στην πρώτη θέση βρίσκεται η τηλεόραση, στην οποία ρίχνονται σημαντικά ποσά. Ωστόσο, είναι πλέον στο χέρι τόσο των Youtuber όσο και των digital τμημάτων να αποδείξουν πως αξίζουν επενδύσεις στο ίντερνετ. Δεν φταίνε μόνο οι επικεφαλής. Πρέπει κι εμείς απ’ την πλευρά μας να το δούμε πιο επαγγελματικά”.

Πλέον, στην Ελλάδα ένας δημιουργός έχει τη δυνατότητα να ζήσει απ’ τα χρήματα που βγάζει απ’ το Youtube. Όμως, είναι μετρημένοι στα δάκτυλα αυτοί που τα έχουν καταφέρει

“Υπάρχουν χρήματα, παρά τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, αλλά θα πρέπει κι ο Youtuber απ’ την πλευρά του να το κυνηγήσει. Παντού υπάρχουν προβλήματα, σε όλες τις χώρες. Αν δεν είχαμε αυτά τα προβλήματα, θα είχαμε άλλα. Θα πρέπει ο καθένας να το παλέψει και να δουλέψει σκληρά. Είναι δύσκολο, υπάρχει ανταγωνισμός. Όμως, αν το κυνηγήσεις, μπορείς να επιτύχεις τον στόχο σου. Είναι θέμα θέλησης. Αν δεν μπορείς να ανοίξεις την πόρτα, μπορείς να την… σπάσεις”.

Στη ζωή πρέπει να κάνεις αυτό που αγαπάς

Δείχνει αποφασισμένος να πετύχει κι αυτό είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό για ένα παιδί 24 ετών. Δεν κάθεται να κλαίει τη μοίρα του, δεν απειλεί θεούς και δαίμονες, αλλά επιλέγει μέσα απ’ τη δημιουργία να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Αλήθεια, ποιο είναι το επόμενο μεγάλο βήμα που θέλει να κάνει στο κανάλι του;

“Θέλω να διατηρήσω τη θεματολογία που έχω αυτή την στιγμή στο κανάλι, αλλά παράλληλα να ανεβάσω το επίπεδο σε θέμα ποιότητας και παραγωγής. Παράλληλα, έχω σκοπό να δημιουργήσω μία νέα σειρά με καλεσμένους. Επίσης, θέλω να κάνω νέες συνεργασίες με εταιρείες προκειμένου το θέαμα να γίνει ακόμα καλύτερο”.

“Η συμβουλή που θέλω να δώσω στα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με το Youtube, είναι να κάνουν αυτό που τους αρέσει. Να μην σκέφτονται τα χρήματα. Στη ζωή πρέπει να κάνεις αυτό που αγαπάς. Όποιον Youtuber και να ρωτήσεις, αυτό θα σου πει. Είναι δύσκολο να πετύχεις επαγγελματικά στο Youtube. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να κάνεις αυτό που γουστάρεις”.

Λίγο πριν κλείσουμε το μαγνητοφωνάκι, αποχαιρετιστούμε και πάμε σπίτια μας, του τράβηξε την προσοχή ένα σταθμευμένο όχημα πάνω στον πεζόδρομο της Αιόλου. Αμέσως θυμήθηκε ένα απ’ τα τελευταία βίντεό του, στο οποίο είχε μία στιχομυθία μ’ έναν οδηγό φορτηγού στην Ερμού που του φώναζε να φύγει απ’ τη μέση επειδή είναι… δρόμος.

“Στην Αθήνα μου τη σπάει πάρα πολύ που δεν τηρούνται οι πεζόδρομοι και παρκάρει ο κόσμος τα αυτοκίνητά του όπου να ‘ναι. Υπάρχουν Μέσα Μαζικής Μεταφοράς αν θέλει κάποιος να κατέβει στο κέντρο. Διαφορετικά, αν θέλει τόσο πολύ να πάρει το αμάξι του, ας πληρώνει ακριβά, όπως γίνεται σε κάθε άλλη πολιτισμένη χώρα. Αλλιώς ζήσε στα προάστια. Δεν γίνεται να περνάς την Ερμού με το αυτοκίνητο. Είναι ηλίθιο. Έχουμε τόσους τουρίστες. Είναι δυνατόν; Θέλω, μ’ αυτά που βλέπω, να ανατινάξω τα αμάξια”!