Ο Manu Bennett είναι κάτι παραπάνω από φιλέλληνας

Αν σου έλεγαν το όνομα Manu, πιθανότατα το μυαλό σου να πήγαινε κατευθείαν στον Manu Chao. Των μπασκετόφιλων, θα πήγαινε στον Manu Ginobili, τον Αργεντίνο σταρ των San Antonio Spurs. Πάντως, το πιθανότερο είναι πως τον Manu Bennett δεν θα τον σκεφτόσουν.

Ποιος είναι ο Manu Bennett; Μα φυσικά ο φοβερός και τρομερός Crixus από το ‘Spartacus’ ή ο Azog the Defiler από την τριλογία του ‘Hobbit’ ή ο Slade Wilson από το ‘Arrow’. Οι τρεις πιο χαρακτηριστικοί ρόλοι του Νεοζηλανδού ηθοποιού σε κινηματογράφο και τηλεόραση.

Ο 46χρονος Manu, το τελευταίο διάστημα, γυρίζει όλο τον πλανήτη, προσπαθώντας να γνωρίσει πολιτισμούς, να μάθει την ιστορία κάθε τόπου και να μαζέψει εμπειρίες, που θα του δώσουν έμπνευση στη συνέχεια της καριέρας του. Γι’ αυτό άλλωστε βρέθηκε στην Ελλάδα, όπου εν μέσω άλλων εκδηλώσεων και επισκέψεων, πρόλαβε να συμπαρουσιάσει το NO LIMITS XXVIII “The Vengeance”, το περασμένο Σάββατο (30/07) στο Κατράκειο Θέατρο Αθηνών.

Το PopCode τον συνάντησε στο MoMix Bar του Κεραμεικού, όπου οι fans του είχαν την ευκαιρία να τον δουν από κοντά, να μιλήσουν μαζί του, να φωτογραφηθούν, ακόμα και να κάνουν μαζί του τον παραδοσιακό χαιρετισμό των Μαορί, φυλή από την οποία κατάγεται ο Bennett. Πρόκειται για το hongi, όπου δύο άνθρωποι φέρνουν σε επαφή τις μύτες τους και εισπνέουν δυνατά, σαν να λαμβάνουν ζωή ο ένας από τον άλλον.

Όταν πια καθίσαμε κι αρχίσαμε να συζητάμε, συνειδητοποίησα πως έχω μπροστά μου έναν άνθρωπο, που έχει ζήσει πολλά, αλλά επιθυμεί να ζήσει ακόμα περισσότερα. Και μας ανοίχτηκε αρκετά:

Ο αδερφός μου πέθανε στα χέρια μου, έχασα και τη μητέρα μου, οπότε γνώριζα πάντοτε πως το βαθύ συναίσθημα ήταν απαραίτητο για να ταυτιστώ με τους χαρακτήρες που έπαιζα. Ξέρω πως η αλήθεια μου είναι εκεί. Έχασα τη μητέρα μου σε μικρή ηλικία κι έπρεπε να μάθω να επιβιώνω. Έπρεπε να ξαναβρώ την αγάπη, να ξαναβρώ κάτι που θα έκανε πιο δυνατό. Και αυτό το κατάφερα μέσα από την ηθοποιία

Φυσικά, η κουβέντα δεν μπορούσε να μην πάει στη μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του, το ρόλο του Κρίξου στο ‘Spartacus’. Η ιστορία που μας είπε σχετικά με το πώς βίωσε το ρόλο είναι συγκλονιστική.

“Όταν ήμουν στο λύκειο, υπήρχε ένας τύπος που μισούσα όσο τίποτα άλλο, ήταν ο χειρότερός εχθρός μου. Δεν ήθελα να είμαι καν κοντά του, διότι ήταν πολύ επιθετικός και έβγαζε πολύ κακή ενέργεια. Ήταν ένας διαρκώς θυμωμένος τύπος, τον οποίο απέφευγα όσο μπορούσα.

Εκείνη την περίοδο, σε ένα αυτοκινητικό δυστύχημα, η μητέρα μου και ο αδερφός μου σκοτώθηκαν, ενώ εγώ βρέθηκα σε κώμα για δύο εβδομάδες. Όταν ξύπνησα στο νοσοκομείο, ο Matthew Sisley, ο χειρότερος εχθρός μου, στεκόταν δίπλα στο κρεβάτι μου. Και αναρωτήθηκα γιατί.

Μου είπε, ‘Άκουσα πως η μητέρα σου σκοτώθηκε. Λυπάμαι πάρα πολύ. Κι εμένα η μητέρα μου έχει πεθάνει απ’ όταν ήμουν πολύ μικρός’. Κάτι που εγώ δεν γνώριζα. Και τότε κατάλαβα γιατί ήταν πάντα ένα θυμωμένο παιδί. Γιατί ήταν πληγωμένος. Όλοι πηγαίναμε στα σπίτια μας και καθόμασταν στο τραπέζι για φαγητό με τους γονείς μας και περνούσαμε καλά, αλλά δεν ξέραμε το πόσο σκληρά πάλευε εκείνος καθημερινά για να επιβιώσει. Από τότε γίναμε φίλοι.

Κι όταν διάβασα για την ιστορία του Σπάρτακου με τον Κρίξο, αμέσως έκανα τη σύνδεση με εμένα και τον Matthew. Κι όταν έπαιζα τον Κρίξο, σκεφτόμουν τον Matthew Sisley, ένιωθα το θυμό του. Και ο παραγωγός ήρθε και μου είπε ‘Manu, τι κάνεις; Κανείς δεν σε συμπαθεί, έτσι όπως παίζεις’. Και του είπα ‘Εμπιστεύσου με, σε παρακαλώ’. Και τελικά, ο Κρίξος έγινε κάτι παραπάνω από συμπαθής”.

Ο Manu Bennett έχει τρομερή αλληλεπίδραση με τον κόσμο, κάτι που καταλάβαμε όση ώρα ήμασταν μαζί του, αλλά και από τις ιστορίες που μας είπε.

“Συνάντησα έναν τύπο στην Ιταλία, ο οποίος άνηκε στις Ειδικές Δυνάμεις, και μου πρόσφερε τη μεταλλική του ταυτότητα, την οποία είχε περασμένη στο λαιμό του, λέγοντάς μου ‘Στην ομάδα καταδρομέων που ανήκω, σε βλέπαμε στο Spartacus και μας ενέπνεες’.

Εδώ στην Ελλάδα, με είδε ένας νεαρός στο δρόμο και μου είπε “Κρίξε, έλα να παλέψουμε”. Κι εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πόσο ωραία ένιωσα, συνειδητοποιώντας πως το ‘Spartacus’ μού έδωσε την ευκαιρία να επικοινωνώ με ανθρώπους που δεν γνώριζα καν. Και γι’ αυτό ακριβώς θέλω να είμαι στους δρόμους και να μπορώ να γνωρίζω ανθρώπους. Θα μπορούσα, αν ήθελα, τώρα που είναι καλοκαίρι, να είμαι στη Μύκονο και να περνάω καλά. Αλλά δεν είναι αυτό που θέλω.

Δεν με νοιάζει πώς θα φαίνομαι. Δεν θα σκεφτώ ποτέ τόσο ρηχά. Αυτό που με νοιάζει είναι να ικανοποιώ τους fans μου, οι οποίοι με στηρίζουν. Θέλω να πιστεύω πως τους αφιερώνω αρκετό από το χρόνο μου. Μου αρέσει να επικοινωνώ μαζί τους, να συνδέομαι μαζί τους. Μου έχουν πει δεκάδες ιστορίες για το πόσο θετικά τούς επηρέασε το ‘Spartacus’ και τους βοήθησε να επιλύσουν κάποια από τα προβλήματά τους”.

Όπως γίνεται αντιληπτό λοιπόν, ο Manu είναι ένας άνθρωπος που, έχοντας βιώσει δύσκολες στιγμές, νοιάζεται πραγματικά για όσους συνανθρώπους του περνούν τον δικό τους Γολγοθά. Όπως, για παράδειγμα τους Έλληνες. Και παίρνοντας αφορμή από το ρόλο του στο Spartacus, αλλά και την επίσκεψή του στον τύμβο του Μαραθώνα, θεωρεί πως ακόμα και στην εποχή μας, υπάρχουν Κρίξοι και Σπάρτακοι:

Δυστυχώς, πολλοί άνθρωποι νιώθουν σαν σκλάβοι τη σήμερον ημέρα. Μάλιστα, αυτό συμβαίνει και σε πολλούς Έλληνες. Δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση, δεν έχουν οικονομική ελευθερία, δεν μπορούν να χαρούν πραγματικά. Η ιστορία αυτής της χώρας δείχνει ότι αξίζετε κάτι καλύτερο

Και δεν έμεινε μόνο στα τυπικά λόγια για την ιστορία μας. “Έμαθα γι’ αυτόν τον τύπο (τον Φειδιππίδη), που έτρεξε 40 χιλιόμετρα μετά τη μάχη του Μαραθώνα, μόνο και μόνο για να μεταφέρει την είδηση της νίκης των Ελλήνων και μετά πέθανε. Αυτό δείχνει πόσο δυνατοί είναι οι Έλληνες. Αυτό που πρέπει να κάνετε για μια ακόμα φορά, είναι να αντιμετωπίσετε αυτόν το Μαραθώνιο που έχετε μπροστά σας. Πρέπει να έχετε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σας και είμαι σίγουρος πως ένας λαός σαν το δικό σας, θα τα καταφέρει σίγουρα. Το έχετε ξανακάνει και φυσικά μπορείτε να το ξανακάνετε.

Για να πω την αλήθεια, θα ήθελα να κάνω μερικές ταινίες για εσάς τους Έλληνες. Θα ήθελα να αναλάβω μερικές παραγωγές, γιατί θεωρώ ότι έχετε μερικές από τις πιο απίστευτες ιστορίες, τις οποίες πρέπει να μάθει ο κόσμος. Θα ήθελα, ας πούμε, πάρα πολύ να κάνω μία ταινία γι’ αυτόν τον τύπου που έτρεξε τα 40 χιλιόμετρα.

Άκουσα πως ο James Cameron ετοιμάζει μία ταινία για τη μάχη του Μαραθώνα, αλλά εμένα με νοιάζει να ασχοληθώ αποκλειστικά με αυτόν τον τύπο (τον Φειδιππίδη)! Θέλω να μάθω κάθε λεπτομέρεια γι’ αυτόν τον άνθρωπο, που θυσίασε τη ζωή του για τους συμπατριώτες του”.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson