O Matt Kelly των Dropkick Murphys θέλει να δακρύζεις από χαρά στα live τους

“Γεια! Όλες οι απαντήσεις και οι απόψεις είναι του Matt Kelly. Ευχαριστώ!”

Έτσι ενθουσιωδώς ξεκίνησαν οι απαντήσεις του Matt Kelly των Dropkick Murphys στις ερωτήσεις που του θέσαμε λίγες μέρες πριν η φοβερή μπάντα του εμφανιστεί ζωντανά στο TerraVibe για το φετινό Rockwave Festival αυτή την Κυριακή 5 Ιουνίου.

Οι Dropkick Murphys είναι εξάλλου φίλοι του σάιτ ακόμα και πριν έχουμε αυτή την επικοινωνία με τον Kelly, τον ντράμερ της μπάντας. Δεν πάει πολύς καιρός που σας γράφαμε πόσο τους λατρεύουμε, είτε είναι St. Patrick’s Day είτε όχι, είτε έξω κάνει ήλιο είτε μέσα κάνει μπύρα. Γενικώς οι Dropkick είναι κέλτικη πανκ δύναμη, ιδανικοί αν θες να ακούσεις κάτι για να πωρωθείς ή για να βρεθείς σε ένα live για να ξεσπάσεις.

Ιδανικοί γενικώς δηλαδή.

Πέρνα μια βόλτα κι από εκείνο το αφιέρωμά μας στη μπάντα και διάβασε και τα λόγια του Matt Kelly, ο οποίος μας μίλησε για Βοστωνέζικες ταινίες, για Βοστωνέζους αθλητικούς ήρωες, για το πόσο αδιέξοδες είναι οι επερχόμενες εκλογές, και φυσικά πάνω από όλα για τις πανκ μουσικές περιπέτειες που άλλαξαν τη ζωή του, αλλά και της μπάντας.

Διάβασε επίσης: Συνέντευξη με τον Alex Turner των Last Shadow Puppets

Έχεις μιλήσει στο παρελθόν για την περιπέτεια του να ανακαλύπτεις την πανκ μουσική πριν το ίντερνετ, ποια από τις μπάντες εκείνες είσαι πιο περήφανος που ανακάλυψες τότε;

Ναι, δε νομίζω να υπήρχε το ίντερνετ στα ‘80s! (γελάει) Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω μόνο μία μπάντα, αλλά ίσως οι Misfits. Ένας φίλος μου σε σχολείο της ενορίας είχε μια αδερφή 2 χρόνια μεγαλύτερή μας. Όταν ήμασταν στην 6η τάξη μου έγραψε σε κασέτα το ‘Collection’ των Misfits. Άκουσα το ‘Where Eagles Dare’ και ήταν σα να περίμενα όλη μου τη ζωή για να ακούσω αυτό το πράγμα. Ο ήχους τους ήταν από ποπ α λα Ramones μέχρι τραχύ, βίαιο, γρήγορο hardcore, με όλη αυτή την αίσθηση κινδύνου, αμεσότητας, θυμού. Απλά τέλειο για έναν έφηβο! Μου έδωσε μια πρώτη ματιά στον κόσμο της πανκ και του hardcore, πράγματα με τα οποία έχω εμπλακεί έκτοτε.

Ποια είναι η αγαπημένη σου αντίδραση του κόσμου στις συναυλίες;

Δάκρυα χαράς. Δεν περίμενα ποτέ πως μια μπάντα στην οποία θα ήμουν μέλος θα μπορούσε να αγγίξει έναν ακροατή αρκετά ώστε να βγάλουν δάκρυα. Σε ταπεινώνει. Είναι απίστευτο.

Παίζετε συναυλίες κάθε St. Patrick’s Day εδώ και δύο δεκαετίες. Τι σας αρέσει πιο πολύ σε αυτά τα live;

Όλες οι οικογένειες και οι φίλοι μας είναι εκεί μαζί, οπότε είναι απλά ένα μεγάλο πάρτυ. Υπάρχουν άνθρωποι που μας στηρίζουν με τους οποίους έχουμε γίνει φίλοι στην πάροδο των χρόνων και είναι πάντα σπουδαίο να τους βλέπουμε σε αυτά τα gigs, να δίνουν κάτι πίσω με όσο πάθος δίνουμε κι εμείς παίζοντας. Είναι πάρα πολύ εξαντλητικό αλλά είναι και μια μεγάλη επιβράβευση για εμάς!

Τι είναι αυτό που κρατά αυτή τη μικρή σας παράδοση ενδιαφέρουσα για εσάς;

Είναι ενδιαφέρον κάθε χρόνο καθώς αναρωτιόμαστε ποιοι θα κάνουν κάθε φορά το ταξίδι στη Βοστώνη και από πού και από πόσο μακριά. Κάθε gig είναι διαφορετικό είτε λόγω της σέτλιστ που διαρκώς αλλάζει, είτε λόγω των διαφορετικών ανθρώπων. Το κοινό το κάνει όλο αυτό πάντα ενδιαφέρον καθώς έχουν την τάση να έχουν έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα. Αυτό κάνει τις συναυλίες πιο κεφάτες, πιο σοβαρές, πιο σαχλές, πιο βίαιες, ή οτιδήποτε την κάθε φορά.

Είναι ΠΑΝΤΑ ενδιαφέρον!

Πώς διαφέρει η μπάντα σήμερα από όταν πρωτοξεκινήσατε αυτές τις συναυλίες;

Ξεκινήσαμε ως γκρουπ 4 ατόμων, προσθέτοντας τον James το 1999 στη δεύτερη κιθάρα, και είχαμε διάφορες προσθήκες άλλων ανθρώπων μέχρι να καταλήξουμε στο τωρινό μας lineup το 2008. Όταν ήμασταν τετράδα ήμασταν πιο περιορισμένοι σε εύρος και δεν μπορούσαμε να πετύχουμε live (που για εμάς είναι η καλύτερη εμπειρία ως μπάντα έτσι κι αλλιώς) κάποια από τα πράγματα που κάναμε στα άλμπουμ. Όταν προσθέσαμε ανθρώπους που παίζαν πίπιζα, σφυρίχτρα, μαντολίνο, μπάντζο, και διάφορα άλλα όργανα, τότε μπορέσαμε να επαναδημιουργήσουμε τα άλμπουμ στην σκηνή.

Οπότε τώρα έχουμε αρκετά περισσότερα τραγούδια από τα οποία μπορούμε να διαλέξουμε και περισσότερες δυναμικές και υφές να πειραματιστούμε. Ξέροντας τι μπορούμε να κάνουμε στη σκηνή, είμαστε πιο ελεύθεροι να κάνουμε πιο επιβλητικές συνθέσεις και παραγωγές στα άλμπουμ. Νομίζω ότι έχουμε πρόσφατα επεκτείνει τον ήχο μας κι έχουμε ωριμάσει ως τραγουδοποιοί.

Όχι πολύ, είμαστε ακόμα βλάκες!

Ποιο είναι το καλύτερο πράγμα στο ότι ζείτε παίζοντας πανκ;

Είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε ό,τι θέλουμε μουσικά. Το να κάνεις μουσική για να ζήσεις είναι τρομερό προνόμιο. Ξέρω ένα σωρό μουσικούς, ακόμα και μες στην οικογένειά μου, που είναι δύο φορές οι οργανοπαίχτες που είμαι εδώ. Και παλεύουν με μια δουλειά οχταώρου και παίζουν μουσική τα Σαββατοκύριακα προσπαθώντας να ξεσκάσουν από τις δουλειές τους. Εμείς στη μπάντα έχουμε το προνόμιο να πηγαίνουμε εδώ κι εκεί και να πληρωνόμαστε για να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Αυτό είναι το ΚΑΛΥΤΕΡΟ. Θεωρούμε τους εαυτούς μας απίστευτα τυχερούς που κάνουμε αυτό που κάνουμε.

Ανέφερες ότι η συναυλία είναι πάντα το καλύτερο περιβάλλον για ένα τραγούδι που γράφετε. Ποιο είναι εκείνο που ξεσηκώνει τη μεγαλύτερη αντίδραση από το κοινό;

Εξαρτάται. Παλιά ήταν το ‘Boys on the Docks’ ή το ‘Skinhead on the MBTA’ και, για πολύ καιρό, ήταν το ‘Shipping Up to Boston’, αλλά νομίζω αυτές τις μέρες είναι το ‘Rose Tattoo’. Εξαρτάται από το κοινό και από το πόσο καλά γνωρίζουν τα άλμπουμ μας.

Πώς αντιδράσατε μετά το ‘Departed’; Φοβηθήκατε ποτέ πως αυτή η έκρηξη θα σας αλλάξει ως μπάντα;

Δεν συνέβη μεμιάς. Ήταν σίγουρα πιο γρήγορο από την εξέλιξή μας ως εκείνο το σημείο ως μπάντα, καθώς βασιζόμασταν αποκλειστικά στις περιοδείες. Αλλά και πάλι, δεν έγινε τίποτα εν μια νυκτί. Είχαμε ένα τραγούδι και σε μια άλλη ταινία, το ‘Fever Pitch’, δυο χρόνια πριν το ‘Departed’. Και ήταν πολύ κουλ πως κι οι Boston Red Sox μας πήραν ως μασκώτ, κατά κάποιο τρόπο. Δεν πιστεύαμε πως ο κεραυνός θα χτυπούσε δύο φορές, όμως υποθέτω ότι συνέβη!

Ένα από τα σπουδαιότερα tweets στην ιστορία ήταν το ‘we literally hate you! Love, dropkick murphys’ στον Scott Walker αφού χρησιμοποίησε ένα τραγούδι σας. Είναι σημαντικό για εσένα να εκφράζεται πολιτικά η μπάντα;

Η μπάντα πάντοτε ήταν υπέρ των σωματείων και, κατά κύριο λόγο, Δημοκρατικοί. Ένας ρεπουμπλικάνος πολιτικός υπέρ της διάλυσης των σωματείων που χρησιμοποιεί τραγούδια μας είναι είτε κακά πληροφορημένος είτε υποκριτής. Προσωπικά πάντως, μιλώντας για ατομικές πολιτικές πεποιθήσεις, προτιμώ να κρατώ τις δικές μου για τον εαυτό μου. Δε θα πρέπει να σκεφτόμαστε την πολιτική ως ομαδικό άθλημα.

Πώς βλέπεις τις φετινές εκλογές;

Δεν τις πολυβλέπω. Δε μου αρέσει καμία από τις προσφερόμενες επιλογές. Κάθε υποψήφιος έχει ένα-δυο καλά στοιχεία αλλά σχεδόν όλοι τους είναι μαριονέτες του στρατιωτικού και βιομηχανικού συστήματος ή ασπάζονται πολιτικές θεωρίες στις οποίες είμαι διαμετρικά αντίθετος. Εν ολίγοις: τη γαμήσαμε!!

Ας πούμε για αθλητικά, οι ομάδες της Βοστώνης είναι μερικές από τις πιο αγαπητές ή / και μισητές του κόσμου. Ποιον παίχτη θα ξεχώριζες εσύ πάντως ως αληθινό θρύλο;

Υποστηρίζω όλες τις τοπικές μας ομάδες αλλά το αληθινό πάθος μου είναι το χόκεϊ. Ειδικά οι Boston Bruins. Μου αρέσουν οι σκληρές ομάδες που παλεύουν και οι σκληροί τύποι, αλλά αν πρέπει να ξεχωρίσω παίχτες, έχω δύο. Κλασικά υπάρχει ο #4 Bobby Orr, ο σπουδαιότερος στην ιστορία του χόκεϊ. Αυτές τις μέρες είναι ο #37 Patrice Bergeron. Κι οι δύο περικλείουν ταλέντο, χάρη, σκληράδα, και ακόμα και μια αριστοκρατικότητα. Δύο αληθινοί τζέντλμεν του αθλήματος.

Τίτλοι τέλους. Πες μου την αγαπημένη σου Βοστωνέζικη ταινία.

‘Friends of Eddie Coyle’. Είναι ένα πολύ κουλ γκανγκστερικό φιλμ από τις αρχές των ‘70s. Μου αρέσει η πλοκή, το σκηνικό, η φωτογραφία. Φοβερές ερμηνείες και γενικά μια σκληρή, τραχεία Βοστωνέζικη ταινία που τα έκανε όλα αυτά τα γνωστά κόλπα πολύ πριν από τις σημερινές ‘Southie’ κλισέ ταινίες.

Σε ευχαριστώ πολύ για την συνέντευξη!!! Νά’σαι καλά, και Εβίβα!

*Εβίβα φίλε μου. Την Κυριακή 5 Ιουνίου στο TerraVibe έλα στο Rockwave Festival για να κλάψεις κι εσύ από χαρά στο live των Dropkick Murphys.