Ο MC Yinka είδε τη δολοφονία του George Floyd ως κάτι ‘φυσιολογικό’
- 1 ΙΟΥΝ 2020
Αν και θα μπορούσε εύκολα να ακολουθήσει λάθος διαδρομή, η μουσική ήταν αυτή που τον έβαλε στα σωστά μονοπάτια, σε συνδυασμό με την αγάπη του για τον αθλητισμό. Μέσα από τη hip hop βρήκε αυτό που πάντα ήθελε να κάνει, όμως πλέον θεωρεί ότι η μουσική δεν έχει όρια και είναι διατεθειμένος να τα ανακαλύψει.
Μας άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του και η συζήτησή μας είχε κάτι από μουσική, μπάσκετ, πολιτική, μέχρι και ταξίδια σε νησιά και παραμεθόριο. Οι πρώτες μας κουβέντες, όμως, δεν θα μπορούσαν να μην περιστρέφονται γύρω από τη δολοφονία του George Floyd στις ΗΠΑ, αλλά και τη ζωή του πριν και μετά την καραντίνα.
“Είναι πραγματικά εξωφρενικό το video με το ‘I can’t breathe’ του George Floyd. Βλέπεις την απάθεια και την έπαρση του αστυνομικού έχοντας το γόνατό του στο λαιμό του Αφροαμερικανού και εξοργίζεσαι. Δυστυχώς, βέβαια, όλο αυτό στις ΗΠΑ είναι μια δεδομένη κατάσταση, μια σταθερά. Τα τελευταία χρόνια έχουν καταγραφεί πολλά περιστατικά αστυνομικής βίας ρατσιστικού περιεχομένου και οι αστυνομικοί είναι πάντα αυτοί που τη γλιτώνουν. Στη χειρότερη θα δεχθούν μια επίπληξη ή θα απαλλαχθούν από τα καθήκοντά τους. Σχεδόν ποτέ δεν διώκονται ποινικά.
Ο ρατσισμός στην Αμερική είναι παράδοση, είναι κάτι ‘φυσιολογικό’. Πριν από 50 χρόνια για ένα τέτοιο περιστατικό δε θα έλεγε κανείς τίποτα. Είναι βαθιά ριζωμένη όλη αυτή η αντίληψη στο DNA τους. Δεν φεύγει τόσο εύκολα. Εμείς έχουμε μια άλλη εικόνα για τους Αμερικανούς, την οποία έχει διαμορφώσει το lifestyle. Με τον μέσο Αμερικανό που έχει στο σαλόνι του κρεμασμένη τη σημαία των ΗΠΑ δεν έχουμε επαφή. Μιλάμε για μια μεγάλη μερίδα ατόμων που ψήφισαν τον Τραμπ για πρόεδρο.
Δεν περίμενα να ακολουθήσει τόσο μεγάλη κινητοποίηση και αντιδράσεις. Ο κόσμος έχει απηυδήσει. Παραδόθηκε όλη η πόλη στην οργή. Ό,τι κι αν έχει κάνει ο Floyd πριν, δεν μπορεί κανένας άνθρωπος να φεύγει έτσι. Ας ελπίσουμε πως όλο αυτό ίσως μπορέσει να αλλάξει κάτι στην αντίληψή μας για τα πράγματα. Θα πρέπει ο κόσμος να βγει μπροστά, να αντισταθεί σε αυτό τον τρόπο μεταχείρισης. Μόνο έτσι θα αλλάξει κάτι τόσο βαθιά ριζωμένο. Αυτή η παγκόσμια κατακραυγή για μια τέτοια πράξη είναι κάτι θετικό.
Όσον αφορά την καραντίνα ήταν σίγουρα κάτι πρωτόγνωρο. Στην αρχή νόμιζα ότι δεν ήταν κάτι σημαντικό ο κορονοϊός και δε θα μας επηρεάσει. Μετά από λίγες ημέρες είδα τι γινόταν στην Ιταλία και πανικοβλήθηκα, γιατί είχα και ένα άτομο στην οικογένειά μου που ανήκει σε ευπαθή ομάδα. Τις πρώτες δύο εβδομάδες επικεντρώθηκα σε δικά μου πράγματα. Κάθισα έγραψα, μελέτησα, έκανα αρκετές βόλτες με το σκύλο μου, τη Μούρα. Το highlight της καραντίνας ήταν όταν στην πρώτη μου βόλτα στο άδειο Μοναστηράκι με το σκύλο μου, φώναξα και άκουσα την ηχώ μου. Δεν περίμενα ότι θα το ζήσω αυτό το πράγμα.
Έκανα αρκετά διαδικτυακά lives και συμμετείχα σε πολλές ενέργειες. Αυτό κάπως μου κάλυπτε την καλλιτεχνική μου ανάγκη. Μετά, όμως, άρχισε να με λούζει κρύος ιδρώτας από την ανασφάλεια. Όσο μπαίναμε βαθιά στην καραντίνα, καταλάβαινα τι αντίκτυπο θα έχει όλο αυτό στον κλάδο. Η προσπάθεια που έγινε με το Support Art Workers ήταν σωστή. Είχα κατέβει και στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα και είδα αρκετό κόσμο.
Ζούμε ακόμα μέσα στην ανασφάλεια. Δεν βλέπω να παίζω κανονικό live μέσα στο 2020 και σκέψου πως είμαι γενικά αισιόδοξος. Εκτός τώρα από κάποια πιο μικρά live σε ανοιχτούς χώρους και με αποστάσεις. Με αυτά και με αυτά έχω μπει σε μια διαδικασία τον τελευταίο καιρό να ψάξω και για μια διαφορετική δουλειά. Έχω ήδη φτιάξει το βιογραφικό μου.
‘Εχω γεννηθεί στην Ελλάδα, αλλά η καταγωγή μου είναι από τη Νιγηρία. Μεγάλωσα στα Πατήσια, στην πλατεία Αμερικής και μετά και προς Άγιο Παντελεήμονα και πλατεία Αττικής. Τώρα έχω έρθει πιο κεντρικά.
Γενικά όλη η δεκαετία του ‘80 που ήμουν παιδάκι εδώ ήταν διαφορετική. Και για εμένα, για τους μετανάστες, αλλά και την κοινωνία γενικότερα. Χρόνια ΠΑΣΟΚ. Τότε ήμασταν πολλοί λίγοι. Στο σχολείο ήμασταν θυμάμαι πέντε παιδιά αφρικανικής καταγωγής. Υπήρχε αυτή η κρυάδα στην αρχή. Η προσέγγιση των άλλων παιδιών ήταν πιο δύσκολη στο δημοτικό. Σκέψου με είχε καλέσει σε ένα πάρτι στο σπίτι του ο καλύτερός μου φίλος και κάναμε ολόκληρη συζήτηση αν θα μπορούσα ή όχι να πάω. Ήταν παράξενο. Μετά στο γυμνάσιο ήταν πιο κουλ τα πράγματα. Όμως, εκφράσεις όπως “μαύρε” και “αράπη” υπήρχαν. Κάποιος θα το έλεγε. Σε γενικές γραμμές όμως ήμουν καλά. Ζούσα σε μια γυάλα και είχα όνειρα να γίνω επαγγελματίας αθλητής.
Έπαιζα ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Μου άρεσε περισσότερο το ποδόσφαιρο, αλλά είχα θέματα με τα χαρτιά μου. Δεν είχα υπηκοότητα και δεν μπορούσαν να μου φτιάξουν δελτίο για να παίξω επαγγελματικά. Κι έτσι το άφησα. Ο αδερφός μου, όμως, είχε βρει έναν παράγοντα, λίγο “γάτα”, και τελικά κατάφερε κάπως μέσω της ληξιαρχική μας πράξης να μας βγάλει και στους δύο δελτία για να μπορέσουμε να παίξουμε μπάσκετ. Μετά από χρόνια έσκασε και η περίπτωση του Αντετοκούνμπο. Ο προπονητής που τον έβγαλε, ο Σπύρος Βελλινιάτης, έκανε και σε εμάς προπονήσεις αρκετά χρόνια νωρίτερα, βέβαια.
Ήμουν κομπλέ τότε. Μετά άλλαξαν τα πράγματα. Είδα ότι δεν είχα θέση στην κοινωνία ως Έλληνας να μπορέσω να στήσω κάτι ωραίο, να μπορέσω να ονειρευτώ. Δεν είχα πρόσβαση στην ιθαγένεια και ήμουν απλά ένας μετανάστης.
Είχα και προβλήματα με την αστυνομία, φυσικά. Ο αδερφός μου είχε μπει κρατητήριο και τον απειλούσαν ότι θα τον απελάσουν μια φορά. Μια άλλη είχα πάει εγώ να πληρώσω την ΔΕΗ και δεν είχα τα χαρτιά μου μαζί και πέρασα οκτώ ώρες στο κρατητήριο. Ήρθαν τελικά οι γονείς μου και έδειξαν κάποια χαρτιά και τελικά με άφησαν.
Τέτοια σκηνικά ήταν συχνά και συνέβαιναν για καιρό. Είχαμε θέματα αρκετά. Για αρκετά μεγάλο διάστημα ήμασταν στον αέρα και ζούσαμε με τον κίνδυνο. Βλέπαμε αστυνομικό και απλά στρίβαμε να μη μας πετύχει.
Εκείνη την εποχή υπήρχε χουλιγκανισμός και έπαιζαν διάφορα ναρκωτικά. Θα μπορούσα εύκολα να μπλέξω, αλλά λόγω του αθλητισμού έμεινα μακριά από αυτά. Έκανα παρέα με διάφορα παιδιά, αλλά δεν ξεπέρασε ποτέ τα όρια. Οι γονείς μου είναι και Μάρτυρες, οπότε είχαμε ένα τρόπο ζωής πιο ηθικό.
Στην εφηβεία άκουγα πολύ ότι έπαιζε στο MTV. Ποπ κομμάτια ελληνικά και ξένα. Μετά άρχισα να εξειδικεύομαι σε hip hop, dram base, λίγο ηλεκτρονική και πιο μετά σε afro, soul και funk. Έκατσα και μελέτησα αρκετά μουσική. Το εύρος μου ήταν πάντα πιο ανοιχτό, ενώ είχα και επιρροές από αφρικανική μουσική που άκουγαν πολύ οι δικοί μου. Όσο έπαιζα hip hop εξερευνούσα και την παράδοση της πατρίδας μου. Μου άρεσε πολύ να πηγαίνω στα δισκάδικα και να ψάχνω με τις ώρες δίσκους. Εκεί έκανα και πολλούς φίλους.
Το Yinka είναι το κανονικό μου όνομα. Είναι το νιγηριανό μου και είναι από τη φυλή των Γιορουμπά, η οποία είναι μία από τις μεγαλύτερες της χώρας με πολύ μεγάλη μουσική παράδοση. Δεν έχω πάει ποτέ δυστυχώς. Ολόκληρο το όνομά μου είναι Emmanuel Olayinka Afolayan. Το Olayinka ουσιαστικά σημαίνει ότι όλα γύρω είναι ευλογημένα. Όταν είχα ξεκινήσει το hip hop με έλεγαν MC Sniper, μετά είχα άλλα δύο ονόματα. Όταν έκανα ξένο κρατούσα το MC Yinka, ενώ όταν έκανα ελληνικό είχα ‘Το Μυστήριο’.
Θεωρώ ότι η hip hop είναι μια πλήρης σκηνή, με όλα τα ηχοχρώματα και όλα τα στιλ. Ο κάθε καλλιτέχνης έχει το δικό του κοινό και όλο αυτό δεν υπήρχε πριν είκοσι χρόνια. Υπήρχε σίγουρα το εμπορικό που το κράζαμε, αλλά κι αυτό έχει το δικό του κοινό. Κάποια κομμάτια των trappers δεν μου αρέσουν στιχουργικά, αλλά μπορώ να αναγνωρίσω το αισθητικό μέρος της παραγωγής και της ατμόσφαιρας. Μπορεί να περάσω καλά ακούγοντάς τα, αλλά κάποια από αυτά δε θα τα έκανα ποτέ. Κι εγώ θα κάνω trap, αλλά με τον δικό μου τρόπο.
Υπάρχει ένα κόμπλεξ από τους μεν και του δε. Κάθε στιλ έχει το δικό του κοινό. Τώρα ο ΛΕΞ για παράδειγμα μπορεί να μαζέψει σε live του 11.000 κόσμο, κατά μία έννοια κι αυτό είναι εμπορικό. Αν θεωρούμε εμπορικό το κομμάτι που έχει μέσα γκόμενες, όπλα και ναρκωτικά, εκεί αν αυτά που περιγράφονται είναι ψέμματα, θα τον κράξω. Αυτό πουλάει όμως. Την διαφορά την κάνουν οι στίχοι. Το πόσο αληθινός είναι ο καθένας. Όλοι κινούνται και γράφουν για το θέαμα και τον κόσμο. Πριν μερικά χρόνια εντωμεταξύ έπρεπε να έχεις από πίσω σου μια εταιρεία, δεν γινόταν να κάνεις κάτι μόνος σου.
Πλέον έχει αλλάξει το σκηνικό. Σίγουρα σε όλο αυτό το hype και το boost που παίρνουν όλοι αυτοί σήμερα έχει παίξει μεγάλο ρόλο το διαδίκτυο και οι διάφορες πλατφόρμες.
Το πιο εμπορικό που έχω κάνει εγώ προσωπικά είναι η συνεργασία με τον Φίλιππο Πλιάτσικα. Έγινε τελείως τυχαία. Ήξερα τον Μάρκο από τους Locomondo, ο οποίος δούλευε στον δίσκο αυτόν. Με έφερε σε επαφή λοιπόν με τον Φίλιππο, ο οποίος έψαχνε κάποιον να κάνει ραπ με αγγλικό στίχο. Είχα πολλούς ενδοιασμούς στην αρχή, γιατί ήμασταν διαφορετικοί κόσμοι, όμως μου έδωσε την ελευθερία να γράψω ό,τι θέλω. Αυτή η συνεργασία γέννησε πολλά πράγματα στη συνέχεια. Παίζαμε μαζί για τρία-τέσσερα χρόνια, γνώρισα κόσμο και τον ευχαριστώ πολύ για αυτή την ευκαιρία. Παράλληλα μπήκε και στην παραγωγή του πρώτου μου δίσκου, κάτι που με βοήθησε αρκετά.
Μετά από αυτή τη συνεργασία μου ζητήθηκαν κι άλλες από άλλους πιο mainstream καλλιτέχνες. Εκεί είναι που πρέπει να ζυγίσεις κάπως τα πράγματα και να κρατήσεις κάποιες ισορροπίες. Οικονομικά μπορεί να με συνέφερε να κάνω κι άλλα, όμως δεν θα ήταν στη δική μου αισθητική. Ωστόσο, έκανα μια υπέροχη συνεργασία με τους Imam Baildi, παίξαμε εντός και εκτός Ελλάδας και γέμισα με ωραίες εμπειρίες.
Το 2013 είχα γράψει ένα κομμάτι για τον Παύλο Φύσσα. Ήταν η “θυσία”. Αυτό τότε ήταν ένα ορόσημο. Ένα πολύ καθοριστικό σημείο για το αντιφασιστικό γενικότερα. Ήταν ένα λυπηρό συμβάν και μας γέμισε με φοβερή οργή ο θάνατός του. Θεώρησα ότι ήταν μια θυσία. Αν δεις την ιστορία πάντα κάποιος άτυχος ή κάποιος εκλεκτός πέφτει και μετά αλλάζουν τα πράγματα κι ακολουθεί η επανάσταση. Αυτό έφερε αυτή η δίκη που μάζεψε όλα αυτά τα πράγματα εις βάρος της εγκληματικής οργάνωσης. Τότε βέβαια τα αντανακλαστικά της hip hop κοινότητας για εμένα δεν ήταν σωστά. Είχαμε μια ομάδα που με έναν πολεμικό τρόπο έδρασε εκείνη τη νύχτα και κατέληξε στη δολοφονία, η οποία ήταν πολιτική δολοφονία. Αυτό δεν επισημάνθηκε από την hip hop κοινότητα, γιατί υπάρχει μια πολιτικοφοβία. Όταν γράφεις ραπ στίχους και μιλάς για δικαιώματα, αυτό που λες έχει πολιτικό αντίκτυπο. Δεν μιλάμε για παρατάξεις, αλλά για πράγματα ανθρώπινα. Μετά από έξι χρόνια, μάθαμε από τα λάθη μας και έγινε μια συσπείρωση.
Παράλληλα με τη μουσική, κάνω και μαθήματα φωνητικής σε ένα πολιτιστικό κέντρο που ίδρυσε ο αδερφός μου. Λέγεται Anasa Cultural Center και είναι μια οργάνωση, η οποία χρησιμοποιεί την τέχνη ως μέσο ένταξης των μεταναστών δεύτερης γενιάς και μη. Κάνουμε μαθήματα φωνητικής, αφρικάνικου χορού και πολλά άλλα. Μέσω της τέχνης και της δραστηριότητας βοηθάει να δημιουργηθεί μια κοινωνική συνείδηση όσον αφορά το μεταναστευτικό και το προσφυγικό. Έχουμε συμμετάσχει και σε πολλά προγράμματα, ενώ έχουμε πάει και σε πολλά νησιά και στην παραμεθόριο.
Μόνος μου έχω κάνει και κάποια workshops σε ρυθμική ποίηση, ραπ και πολιτική τοποθέτηση σε διάφορα σχολεία. Είχα πάει σε Θηρασιά και Λειψούς, σε δημοτικά, γυμνάσια και νηπιαγωγεία. Ουσιαστικά αυτό που έκανα είναι να δίνω θέματα στους μαθητές κι εκείνοι παρουσίαζαν κάτι που να έχει ρυθμό και μελωδία. Είναι μια εξαιρετικά παραγωγική διαδικασία. Και τώρα είμαι εξωτερικός συνεργάτης σε ένα νηπιαγωγείο, το Dorothy Snot και κάνουμε το μουσικό μάθημα. Είναι πολύ σημαντικό για ένα μικρό παιδάκι να έρθει σε επαφή με τη μουσική. Παράγουμε κάθε μέρα συχνότητες, πάλλεται η καρδιά, παράγουμε ήχους. Όλα αυτά είναι μουσική. Το μάθημα της μουσικής θα μπορούσε να γίνεται πιο σωστά στο σχολείο, για να έχει και ένα νόημα. Το ίδιο ισχύει και για άλλα μαθήματα όπως τα λογοτεχνικά κείμενα, τα οποία τότε δεν τα καταλαβαίναμε, αλλά μεγαλώνοντας καταλαβαίναμε την αξία τους.
Τελευταίος μου δίσκος ήταν στο ‘Στη Σκιά της Πόλης’ πριν από περίπου δύο χρόνια. Είχα αργήσει να βγάλω δίσκο και μπήκα σε αυτή τη δύσκολη δοκιμασία. Συνεργάστηκα με πολύ και αξιόλογο κόσμος, αλλά με ευχαρίστησε πάρα πολύ. Παρουσιάζει όλη την εποχή πριν τον δίσκο και πραγματεύεται ουσιαστικά το πώς είναι να βγαίνεις από τη σκιά του εαυτού σου, σε μια προσπάθεια να εξιλεωθείς.
Mέσα στο 2020 θα βγει ο νέος μου δίσκος, ο οποίος θα ονομάζεται “Ήρωες στα ξέφωτα”. Θα έχει 12-13 κομμάτια κι αυτά έχουν να κάνουν με ένα συγκεκριμένο concept, είναι ένα ταξίδι στην ενσυναίσθηση. Σε βάζουν σε μια διαδικασία να μπεις στη θέση αυτού που μιλάει, γιατί κάποια είναι σε πρώτο πρόσωπο. Σε ένα κομμάτι είμαι εγώ ως πιτσιρικάς. Θα είναι μόνο hip hop. Μετά από αυτόν τον δίσκο θέλω να ελευθερωθώ και να κάνω κι άλλα πράγματα. Έχω αυτή την ανησυχία που έχουν οι περισσότεροι καλλιτέχνες. Όταν έχεις βγει με μια συγκεκριμένη εικόνα, σε ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος ή αν θα σε δεχθεί αν αποφασίσεις να την αλλάξεις κάπως. Δεν ξέρω με τι ακριβώς θα καταπιαστώ μετά, έχω καταπιαστεί με διάφορα μουσικά στιλ.
Είχαμε ξεκινήσει να παίζουμε μουσική στο Africana στον Κεραμεικό εδώ και έναν χρόνο με την μπάντα μου τους Fusics και πήγαινε εξαιρετικά. Αυτή η ομάδα λειτουργεί πολύ ωραία και ελπίζω να συνεχιστεί.
Δεν είμαι τόσο του έξω. Παλαιότερα κατέβαινα και για λίγο μπασκετάκι στην Ακαδημία Πλάτωνος. Τώρα όταν έχω ελεύθερο χρόνο, προτιμώ να κάτσω σπίτι να διαβάσω, να χαλαρώσω ή να κοιμηθώ”.