Ο Miguel Herrera είναι ο προπονητής του λαού

Κάθε Μουντιάλ έχει τις στιγμές του, τις δικές του μικρές αλλά εμβληματικές ιστορίες: Το χέρι-γκολ του Μαραντόνα με την Αγγλία, την κεφαλιά του Ζιντάν στο Marco Materazzi, το χαμένο πέναλτι του Roberto Baggio, τα κλάματα του Paul Gascoigne, την κλωτσιά του Nigel De Jong στον Xabi Alonso.

Και στο φετινό έχουμε, μέχρι τώρα, τη δαγκωνιά του David Suarez, το πέναλτι του Σαμαρά, την κεφαλιά-γκολ του Robbie Van Persie με την Ισπανία, τη απόκρουση του Guillermo Ochoa στην κεφαλιά του Neymar και τις γκριμάτσες του προπονητή του Μεξικού, του Miguel Herrera.

Ναι, αυτός ο τύπος που ελάχιστοι ήξεραν πριν το Μουντιάλ είναι ένα από τα highlight του Μουντιάλ.  Κανείς δε θα ξεχάσει για πολύ καιρό τους πανηγυρισμούς του, τις διαμαρτυρίες στους διαιτητές, τα χορευτικά του, τις εκφράσεις του. Τώρα τον ξέρει όλος ο κόσμος.

Γιατί όταν Andrés Guardado σκόραρε το δεύτερο γκολ για το Μεξικό στον αγώνα με την Κροατία, εξασφαλίζοντας την πρόκριση στους 16,  έγινε αυτό. Και αυτό προσπαθούμε να αναλύσουμε.

Σίγουρα βοηθούν τα αποτελέσματα του Μεξικού που διανύει την καλύτερη περίοδο του εδώ και πολλά χρόνια. Καθάρισε με το επαγγελματικό 1-0 το Καμερούν, πήρε τη λευκή ισοπαλία που χρειαζόταν από τη Βραζιλία και νίκησε στα ίσια την Κροατία με μεγάλο σκορ στο ματς της πρόκρισεις.

Αλλά, σοβαρά τώρα, ο τύπος αυτός τραβάει πολύ περισσότερα φλας πάνω του από ό,τι αντιστοιχεί σε μία ομάδα που εφαρμόζει ένα απαρχαιωμένο αμυντικογενές σύστημα με σύγχρονες προσαρμογές. Που μέχρι στιγμής η μεγαλύτερη διάκριση του είναι να περάσει τους ομίλους του Μουντιάλ.

Περισσότερο είναι κάτι που έχει να κάνει με την ανθρώπινη φύση. Θέλω να πω, ποιος ταυτίζεται με την ιδιοφυΐα που εφαρμόζει συστήματα από το μέλλον αν δεν φέρει αποτελέσματα. Δηλαδή και να τα φέρει πάλι το συζητάμε, ειδικά αν έχει τους παίχτες του στρατιωτάκια και το βοηθό του για τους καφέδες.

Από την άλλη, όλοι λατρεύουμε να βλέπουμε τύπους που κάνουν ό,τι κάνουν με όλο τους το είναι, όπως λατρέψαμε τον Γιούργκεν Κλοπ πριν ένα χρόνο. Τύπους που όταν πανηγυρίζουν συσπάται και ο μυς στο κούτελο. Που όταν χάνουν δε μιλιούνται, που όταν διαμαρτύρονται νομίζεις ότι κάποιος τους σκότωσε τη μάνα. Και ας μη φέρουν την κούπα.

Οι δημοσιογράφοι μπαίνουν ότι ώρα θέλουν σπίτι του για ρεπορτάζ, έχει προτίμηση σε αυτούς που του κάνουν σκληρές ερωτήσεις, ξοδεύει ώρες συζητώντας, λατρεύει τις αντιφάσεις, ζει για να είναι στο επίκεντρο των αντιφάσεων.

Στα γκολ οι κάμερες πάνε στο σκόρερ και μετά σε αυτόν. Ή πρώτα στο σκόρερ, ο σκόρερ σε αυτόν και οι κάμερες έχουν ευκαιρία να αποτυπώσουν στιγμές ποδοσφαιρικού μεγαλείου. Αυτό δε θέλουμε άλλωστε.

Δηλαδή και τηλεοπτικά να το πάρεις, ο τύπος αυτός είναι εξαιρετικά χαρισματικός. Γράφει καλά στο φακό, δεν μπορείς άλλωστε να μη θαυμάσεις την κίνηση παρά τα κιλά του. Έχει αυτή τη φάτσα που γίνεται σειρά στο HBO,  υπερήρωας στο Κάπτεν Αμέρικα, χαρακτήρας Nintendo, συλλεκτικό χαρτάκι Panini.

Κάπως έτσι, η “Ψείρα” όπως είναι το παρατσούκλι του έχει γίνει εικόνισμα στις εξέδρες των Μεξικανών χωρίς να έχει κλείσει καν χρόνο στον πάγκο του Μεξικού. Ο Herrera πήρε τη θέση στα play-off με τη Νέα Ζηλανδία φέρνοντας μαζί του του μισούς παίκτες από την Club America με την οποία έφτασε στον τελικό της Απερτούρα. Αυτό έκανε μερικά βλέφαρα να σηκωθούν.

Ο Herrera άφησε εκτός τους παίκτες που έπαιζαν στην Ευρώπη και έβαλε παίκτες που ήταν αναπληρωματικοί στις ομάδες τους όπως ο Javier Hernandez, ο Andres Guardado και ο Diego Reyes. Έφερε πίσω στην Εθνική τον Rafa Marquez που δεν είχε και την καλύτερη χρονιά.

Οι Νεοζηλανδοί, φυσικά, δεν ήταν απειλή για την ομάδα του Μεξικού αλλά ο Herrera πήρε τα ρίσκα του και δικαιώθηκε κερδίζοντας χρόνο. Έβαλε σε εφαρμογή το ανορθόδοξο 5-3-2 και με την εμπειρία του Marquez φρόντισε να κλείσει τα κενά στην άμυνα που ήταν το βασικό πρόβλημα στο Μεξικό.

Σε μόνο ένα φιλικό με τη Φιλανδία, το Μεξικό βρήκε μια αγωνιστική ταυτότητα, ομοσπονδία και φίλαθλοι ανέπνευσαν από ανακούφιση και ο Herrera πήρε το συμβόλαιο για να  κοουτσάρει την ομάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Αλλά για να παίξεις με το Herrera δε χρειάζεται απλώς να είσαι δικός του. Με μόνο δεδομένο ότι τίποτα δεν θα είναι το ίδιο με το παρελθόν, φώναξε πέντε νέους παίκτες και έκανε μια μικρή περιοδεία για να δει ποιοι από τους “Ευρωπαίους” έχουν όρεξη να παίξουν στην Εθνική. Μίλησε μαζί τους, έκοψε πρόσωπα, είδε ποιοι δεν το βλέπουν σαν αγγαρεία και τους κάλεσε ξανά.

Θέλω να πω, αυτός ο τύπος ξέρει να χτίζει ομάδες που κερδίζουν σαν ομάδα. Σε χρόνο ρεκόρ. Δεν υπάρχει κόκκινο χαλί στα αποδυτήρια, δεν υπάρχουν ντίβες, οι παίκτες δικαιούνται και λίγη καλοπέραση έξω από τα συνηθισμένα. Είναι λίγο old school γενικά.

Γι’ αυτό ίσως σε κάθε αγώνα παίρνει το 150% από κάθε παίκτη ξεχωριστά με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Ochoa που έχει αναστήσει και τον Guadrado που τον κάλεσε ενώ ήταν τραυματίας.

Και ξέρει ότι χωρίς τους φιλάθλους δεν έχει τίποτα. Σε κάποια στιγμή κακώς υπερασπίστηκε την εξέδρα που τραγουδούσε ένα σύνθημα με ρατσιτσικά σχόλια για το γκολκίπερ της Κροατίας.

Δεν πήγε να κάνει το άσπρο μαύρο, να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα αλλά έθεσε το θέμα στις σωστές του διαστάσεις. Είναι μέρος του ψυχολογικού πολέμου που ασκεί η εξέδρα σε ένα παιχνίδι, εξήγησε πως βγήκε το σύνθημα από μια ομάδα στο Μεξικό και είπε πως συμβαίνει όλη την ώρα. Αν κάποιος θέλει να κατηγορήσει κάποιον, ας κατηγορήσει αυτόν.

Καλώς ή κακώς, κακώς για την FIFA που θα ερευνήσει το περιστατικό, τη Ντίλμα Ρουσέφ που ζήτησε το Μουντιάλ να γίνει βατήρας για την υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων και τον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο, αλλά ο Herrera είναι ο τύπος που, με το σωστό τρόπο, θα μπει μπροστά.

Γι’ αυτό σου λέω, ο Miguel Herrera είναι ο προπονητής του λαού.