Ο Μιχάλης Σαράντης έχει παίξει μπουνιές για την ΑΕΚ πάνω στη σκηνή

Ένας από τους πιο σημαντικούς ηθοποιούς της γενιάς. Βραβευμένος με τον Σταυρό του Δημήτρη Χορν το 2015 και πουλέν δύο εκ των κορυφαίων θεατρικών σκηνοθετών των καιρών μας, του Νίκου Καραθάνου και του Δημήτρη Καραντζά. Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή της Μικρής Επιδαύρου (Παρασκευή 30/6 και Σάββατο 1/7) για τη Μήδεια, ο Μιχάλης Σαράντης έκανε μια στάση στην εκπομπή Rec (Ραδιόφωνο 247, στους 88.6, κάθε Σάββατο, 12.00-13.00 το μεσημέρι) και στο τέλος πρόσφερε και μια σπουδαία, κινηματογραφική αποκάλυψη.

Αυτά είναι μερικά από τα καλύτερα σημεία της συνέντευξης:

“Τελείωσα το σχολείο, έδωσα πανελλαδικές, δεν πέρασα πουθενά γιατί δεν έγραψα καλά. Πήρα άλλο ένα χρόνο για να ξαναδώσω και ήταν ένας από τους πιο ωραίους της ζωής μου. Διάβαζα πολύ, είχα φίλους ωραίους εκτός σχολείου, κάναμε ωραίες κουβέντες, κάτι φίλοι μου ζωγράφοι ταραγμένοι που είμαστε ακόμα κολλητοί. Σιγά σιγά μπήκα σε έναν κόσμο, τον κόσμο των τεχνών, που δεν μου ήταν πολύ οικείος και δεν ξέρω… Μετά ένας φίλος μου πήγε σε μια δραματική σχολή και τον ακολούθησα”.

“Είμαστε στο 2004, Ολυμπιακοί Αγώνες. Δούλευα. Σε καντίνα. Μέσα στο ΟΑΚΑ, σε μια από τις κεντρικές καντίνες. Βρήκα πολύ περίεργα αυτή τη δουλειά, τύπου χαρτάκια που κυκλοφορούν σε κολόνες ‘Ψάχνουμε ανθρώπους για δουλειά κλπ’. Έρχεται ένας κολλητός μου τότε, ο Κώστας, και μου λέει, βουρ, φύγαμε, πολλά λεφτά. 5 ευρώ την ώρα και κάναμε 16ωρα. Διπλοβάρδια. Για κάποιο λόγο όλη η παρέα μου ήταν σε μια καντίνα τότε, ήταν πολύ ωραία, μεγάλη γιορτή”.

“Είμαι τζόρας πολύ, παρεξηγησιάρης. Στη σκηνή όχι τόσο εύκολα, αλλά στην πρόβα μπορεί… Δεν ξέρω τι με πιάνει. Επειδή τουλάχιστον το ‘χω αναγνωρίσει, το παλεύω. Δεν έχει νόημα να μην αναγνωρίζεις τα πράγματα ή να μην ακούς τι σου λέει ο άλλος, ειδικά όταν είναι δικός σου άνθρωπος”.

“Δεν προλαβαίνω να πάω γήπεδο. Ούτε θέατρο δεν προλαβαίνω πολύ. Με το που τέλειωσε η Οπερέτα, πήγα να δω 3-4 πράγματα φίλων μου και δικών μου ανθρώπων. Πότε να προλάβω να πάω γήπεδο; Βλέπαμε εκεί στο Sport24 με τον Φραγκούλη στην Οπερέτα live τα πλέι-οφ. Πανιώνιος αυτός, ΑΕΚ εγώ. Καλά, στο ΑΕΚ-Πανιώνιος παίξαμε μπουνιές κανονικά, και πάνω στη σκηνή. Βγήκαμε στη σκηνή κι εγώ δεν ήξερα ότι βάλαμε γκολ και μου ‘ρχεται και μου λέει, βάλατε γκολ και αρχίζει να με χτυπάει, γιατί τυγχάνει στη σκηνή που ήρθε να πρέπει να παίξουμε σφαλιάρες. Τσακωνόμασταν γιατί του ‘βαλα γκολ”.

“Έχω πρόβλημα με μία μου τάση, με μια πλευρά της φύσης μου να εθίζεται σε οποιαδήποτε μπούρδα. Τα social τα θεωρώ μπούρδα, μάταια. Καλύτερα να ανοίξω δέκα βιβλία. Δεν μπορώ άλλο scroll down, δεν μπορώ ρε φίλε. Το έχω κάνει και πολύ. Μου φαίνεται μάταιο”.

“Έχω φίλους, έχω ένα τζιπ και πάω βόλτες, έχω ένα κορίτσι που το αγαπώ πολύ και με αγαπάει, έχω τον μπαμπά και τις αδερφές μου, δεν έχω τη μαμά μου, δυστυχώς την έχασα και σκέφτομαι συνεχώς τι είναι αυτό το πράγμα. Ό,τι έχει ένας κανονικός άνθρωπος. Έχω πάρει ένα τζιπ και ψάχνω αφορμές να πάω να το σπάσω”.

“Παλιότερα, όταν είχα βγει από τη σχολή που ήμουν πιο μουτζαχεντίν, θα σου ‘λεγα ότι δεν θέλω να κάνω τηλεόραση. Όχι, αν έρθει κάτι που είναι ενός επιπέδου και οι απολαβές του είναι αυτές που αξίζει να είναι, δεν θα έλεγα όχι, φυσικά. Όχι επειδή δεν είναι η εποχή να λες όχι, αλλά ίσα ίσα, επειδή είναι η εποχή να φέρνεις απέναντί σου τα πράγματα που πιστεύεις για σένα”.

“Έχω δύο ταινίες για του χρόνου και η μία είναι με τον Σταύρο Τσιώλη. Του χρόνου τον Μάιο, το καινούργιο δίδυμο της συμφοράς στην ανθολογία του Τσιώλη, επέλεξε να είμαι εγώ και ο Άρης Σερβετάλης. Θέλουμε πολύ να γίνει”.

(κεντρική φωτογραφία: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)