O Μιχάλης Οικονόμου κουράστηκε να τον ρωτούν για την προσωπική του ζωή
Από τότε που απέκτησε την οικογένεια που ονειρευόταν, με τον σύντροφό του και τον γιο τους, όλες οι συνεντεύξεις του ηθοποιού επικεντρώνονται σε αυτό. Ό,τι είχε να πει, το είπε. Δεν θέλει να φανεί περίεργος, αλλά του έχει λείψει να μιλά για τη δουλειά του.
- 19 ΟΚΤ 2021
Ο Μιχάλης Οικονόμου κέρδισε την ευτυχία του, κάνοντας αρχικά το παιδικό του όνειρο επάγγελμα -σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και Πληροφορική, αλλά δεν άσκησε ποτέ το επάγγελμα- και έπειτα, «αγκαλιάζοντας» τη διαφορετικότητά του και αποκτώντας την οικογένεια που ονειρευόταν, με τον σύντροφό του και τον γιο τους.
Η συζήτησή μας ξεκίνησε με τον ενθουσιασμό του που συμμετέχει στο θεατρικό ανέβασμα ενός σύγχρονου έπους.
Πώς είναι να ζωντανεύεις επί σκηνής την εντυπωσιακή πορεία των Λήμαν, που κάλυψε 164 χρόνια και 3 γενιές: από το εμπόριο υφασμάτων και βάμβακος στην ίδρυση δικής τους τράπεζας και στη δημιουργία μιας αυτοκρατορίας που κατέρρευσε εκκωφαντικά το 2008 και έδωσε το έναυσμα της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης;
Εμπειρία. Μαγεία. Η τριλογία των Λήμαν Μπράδερς είναι ένα πολυβραβευμένο έργο που γράφτηκε σχετικά πρόσφατα, το 2014 από τον Στέφανο Μασσίνι. Μπορεί θεωρητικά να έχουμε αφήσει πίσω μας την οικονομική κρίση, ζούμε όμως μες στα απόνερά της, τα οποία η πανδημία και τα lockdowns ήρθαν και «φούσκωσαν».
Μίλησες για μαγεία. Τι σε μάγεψε στο συγκεκριμένο έργο;
Ότι είναι ένα σύγχρονο έπος, που μέσα από την ασύλληπτη εξέλιξη των αδερφών Λήμαν, παρουσιάζει την εξέλιξη του καπιταλισμού μακριά από διδακτισμούς.
Θα το χαρακτήριζες πολιτικό κείμενο;
Σε καμία περίπτωση. Όποιος προσπαθήσει να βρει μία Νυρεμβέργη στο έργο του Μασσίνι και κατ’ επέκταση στην παράσταση του Θεοδωρόπουλου, μία δίκη του καπιταλισμού, πάει έχασε, δεν θα την βρει. Από την άλλη, θα έρθει αντιμέτωπος με τον προβληματισμό του πώς γινόμαστε τελικά οι άνθρωποι όταν βάζουμε πάνω από όλα το κέρδος και τους αριθμούς, εκμηδενίζοντας την ανθρωπιά μας.
Τα τρία αδέρφια, που ξεκίνησαν ως Εβραίοι μετανάστες από την Βαυαρία στην Αμερική για να ζήσουν μία καλύτερη ζωή, όσο εξέλισσαν την οικονομική τους αυτοκρατορία ξέχασαν μέχρι και τις ρίζες τους, την παράδοσή τους. Έχασαν τον εαυτό τους, έγιναν κάποιοι άλλοι, άνθρωποι του συστήματος και ως γνωστόν, όσο ενδυναμώνεται το σύστημα, εκμηδενίζεται ο άνθρωπος.
Κάτι θα θυμίσει αυτό σε όσους έχουν δει το Squid Game του Netflix.
Το ξέρω. Μου το έχουν πει κι άλλοι. Είμαι στο πρώτο επεισόδιο όμως, οπότε παρακαλώ, όχι spoilers!
Μίλησέ μου λοιπόν για τον Μάγιερ Λήμαν.
Είναι ο μικρότερος από τα τρία αδέρφια. Ο Χένρι που υποδύεται ο Μάκης Παπαδημητρίου είναι ο μεγαλύτερος και ο Εμμάνουελ του Αργυρή Ξάφη ο μεσαίος. Τα παρατσούκλια των δύο είναι το κεφάλι και το χέρι, αντιστοίχως. Το δικό μου, του Μάγιερ, δηλαδή είναι πατάτα, γιατί έχει ένα πρόσωπο τόσο απαλό σαν πατάτα. Είναι επίσης εξισορροπιστής. Εκείνος που χρειάζεται να υπάρχει ανάμεσα στα δύο για να μην βαράει το χέρι το κεφάλι και το κεφάλι να μην ταπεινώνει το χέρι.
Είναι η φύση σου εξισορροπιστική;
Ναι, κι αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό στοιχείο που μοιράζομαι με τον ρόλο μου. Είμαι αυτός που συμφιλιώνει, που προσπαθεί να βρει μία χρυσή τομή στη ζωή, μεταξύ του άσπρου και του μαύρου. Οι ακραίες απόψεις εξάλλου, που δεν σέβονται τον άνθρωπο και τις ελευθερίες του, δεν με αφορούν.
Ξέρεις, αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που μου δίνουν τέτοιο ρόλο. Στην παράσταση Art του Θοδωρή Αθερίδη που παίχτηκε πριν μερικά χρόνια, υποδύθηκα ξανά έναν εξισορροπητικό χαρακτήρα. Είμαι Ζυγός στο ζώδιο και ίσως, το βγάζω προς τα έξω.
Είπες ότι οι ακραίες απόψεις δεν σε αφορούν. Τι σε αφορά;
Να μάθουμε σαν κοινωνία να ακούμε και να προσπαθούμε να κατανοήσουμε ό,τι είναι έξω από εμάς. Ενσυναίσθηση λέγεται και στην εποχή των social media έχει χαθεί.
Από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο θέμα που ανακύπτει, ο κόσμος ντοπάρεται, πωρώνεται να γράψει τη δική του γνώμη. Δεν θέλει να χάσει ούτε δευτερόλεπτο για να τη μοιραστεί σε Facebook και Twitter, με αποτέλεσμα να μην ακούει τον αντίποδα ούτε στην πραγματική ζωή, να μην δίνει χώρο και χρόνο στον άλλον να εκφραστεί. Το ζητούμενο δεν είναι να αλλάξει γνώμη, αλλά να ανοίξει τα αυτιά του και να ακούσει την άλλη πλευρά, που έχει να παραθέσει κάτι διαφορετικό.
Σε τρομάζει αυτή η διαρκής πόλωση που δημιουργείται;
Με τρομάζει, με θυμώνει, με απογοητεύει. Προσπαθώ να αντισταθώ σε όλο αυτό το πολωτικό κλίμα. Θέλω απλά να αποδεχθούμε τη διαφορετικότητα του άλλου.
Πότε συμφιλιώθηκες με τη δική σου διαφορετικότητα;
Όταν με αποδέχτηκαν οι γονείς μου για αυτό που είμαι. Τότε, γύρω στα 35 μου δηλαδή, άρχισα να μιλάω ανοιχτά για μένα και την ομοφυλοφιλία.
Ανήκω σε μία γενιά που όταν ήμουν παιδί και είχα αντιληφθεί κάτι διαφορετικό στη σεξουαλικότητα μου δεν υπήρχαν όλες αυτές οι αναφορές, η ενημέρωση και η ταύτιση που υπάρχουν σήμερα μέσα από τις σειρές του Netflix για παράδειγμα και τους διάσημους ανθρώπους που εξομολογούνται ότι δεν είναι ετεροφυλόφιλοι. Τότε, θυμάμαι μπορεί να μιλούσε κάποιος στην τηλεόραση για το θέμα της ομοφυλοφιλίας και όλοι έλεγαν «πάλι πούστηδες μας δείχνουν».
Θέλησα λοιπόν να δημοσιοποιήσω τη δική μου ιστορία και να εκμεταλλευτώ την αναγνωρισιμότητα μου, για να κάνω κάτι καλό. Να δώσω λίγη ταύτιση, κουράγιο και δύναμη σε άλλους ανθρώπους που μπορεί να νιώθουν ντροπή, συστολή, στίγμα, να εκφραστούν για να νιώσουν ελεύθεροι, ο εαυτός τους. Γιατί υπάρχουν κι άλλοι σαν αυτούς, που έχουν βιώσει αυτό το συναίσθημα και έχουν καταφέρει να απελευθερωθούν.
Και εσύ όχι μόνο απελευθερώθηκες, αλλά απέκτησες και οικογένεια. Μεγαλώνεις με τον σύντροφό σου, με τον οποίο μόλις υπογράψατε σύμφωνο συμβίωσης, ένα γιο. Πώς είναι για μία ομόφυλη οικογένεια να έχει παιδί στην Ελλάδα του σήμερα;
Το θέμα δεν είναι να «έχει», αλλά πώς θα το αποκτήσει. Αρκεί να σου πω το εξής για να καταλάβεις: δεν υπάρχει στην Ελλάδα νομοθετικό πλαίσιο για υιοθεσία παιδιού από ομόφυλο ζευγάρι. Ο νόμος μάς στερεί το δικαίωμα να υιοθετήσουμε και επιτρέπει μόνο να γίνουμε ανάδοχοι γονείς.
Στη δική σας περίπτωση έχει γίνει συγγενική αναδοχή. Ο σύντροφός σου είναι συγγενής εξ αίματος με τον γιο σας.
Αυτό έχεις ως αποτέλεσμα, ο ένας από τους δύο γονείς να έχει την επιμέλεια και ο άλλος να είναι πάντα ο αόρατος, ο μη αναγνωρισμένος γονιός από τον νόμο. Ελπίζουμε με την ψήφιση του πολιτικού γάμου για τα ομόφυλα ζευγάρια –επιτρέπεται προς το παρόν μόνο το σύμφωνο συμβίωσης-, να αλλάξει και το πλαίσιο της υιοθεσίας, το οποίο εκτός από το να φέρει ισότητα των δικαιωμάτων όλων των πολιτών πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα, θα προστατεύσει και το ίδιο το παιδί. Θα διαφυλάξει την ενότητα μιας οικογένειας, θα εξασφαλίσει το παιδί και στη ζωή και στην απώλεια.
Έχεις κουραστεί να σε ρωτούν συνέχεια για την προσωπική σου ζωή;
Καταντάει κουραστικό, είναι αλήθεια. Έχω μιλήσει πολύ για όλα αυτά και στην τελική, ok ας μην είναι πια τόσο παράξενο. Καταλαβαίνω το θετικό πρόσημο που υπάρχει όταν βγαίνω και μιλάω για όλα αυτά, από την άλλη, όμως η υπερέκθεση δεν είναι καλή, όχι για μένα, αλλά για την οικογένειά μου.
Είμαστε μία ομόφυλη οικογένεια με τις ίδιες λαχτάρες, άγχη και χαρές, τις ίδιες έγνοιες που έχει κάθε οικογένεια για τα παιδιά της. Δεν είμαστε εξωγήινοι. Μεγαλώνουμε ένα παιδί με αγάπη και θέλουμε να το προστατεύσουμε από ανθρώπους που θα του ρίξουν μία παράξενη ματιά, θέλουμε να καταλάβει μεγαλώνοντας ότι ζει σε μία κοινωνία στην οποία υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να του φερθούν εχθρικά.
Δεν θέλω να σε τρομάξω, ούτε να φανώ περίεργος, αλλά μου έχει λείψει πια να μιλάω για τη δουλειά μου.
Ας μιλήσουμε λοιπόν γι’ αυτήν. Πώς προέκυψε η υποκριτική;
Μεγάλωσα πολύ όμορφα σε μία αγαπημένη οικογένεια. Ο πατέρας μου ήταν καπετάνιος στο επάγγελμα και έλειπε μεγάλα διαστήματα από το σπίτι. Ήταν σαν να περίμενα τον Άγιο Βασίλη κάθε φορά που επέστρεφε. Περνούσα λοιπόν πολύ χρόνο με την μεγαλύτερη κατά τέσσερα χρόνια αδερφή μου. Ήμασταν και είμαστε πολύ δεμένοι. Αυτή μου κόλλησε το μικρόβιο. Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα ασχολείται με την ενδυματολογία και τη σκηνογραφία. Θυμάμαι ότι όποιος ερχόταν στο σπίτι μας, έπρεπε υποχρεωτικά να παρακολουθήσει ένα σκετσάκι μας.
Μεγαλώνοντας, σπούδασα Διοίκηση Επιχειρήσεων και Πληροφορική. Δεν εξάσκησα ποτέ το επάγγελμα και στα 25 μου πέρασα στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και κάπως έτσι, επέστρεψα στο παιδικό μου όνειρο.
Πέρυσι, επέστρεψες για δεύτερη φορά στην τηλεόραση, μέσα από την 1η σεζόν της σειράς της ΕΡΤ1, Τα Καλύτερά μας Χρόνια. Αν δεν κάνω λάθος, η πρώτη σου επαφή με τη μικρή οθόνη ήταν το 2008 με Τα Άγρια Παιδιά στο Mega Channel.
Πράγματι. Εκεί που άρχισα να μπλέκομαι με την τηλεόραση, το 2008 με 2009, ξέσπασε η κρίση και δεν μου δόθηκαν άλλες ευκαιρίες. Γι΄ αυτό είμαι τόσο χαρούμενος που κάνω ξανά τηλεόραση. Και Τα Καλύτερά μας Χρόνια είναι εξαιρετική δουλειά.
Η 1η σεζόν εκτυλίχθηκε στα χρόνια της Χούντας, μια χρονική στιγμή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας με την οποία η ελληνική τηλεοπτική μυθοπλασία δεν συνηθίζει να καταπιάνεται. Φέτος, η 2η σεζόν που ήδη προβάλλεται, μας μεταφέρει στη Μεταπολίτευση. Εγώ συνεχίζω να υποδύομαι τον Δημήτρη, που έχει ένα μπακάλικο στη γειτονιά και είναι ο κολλητός φίλος του Στέλιου που τον παίζει ο Μελέτης Ηλίας. Είναι ένας τύπος που ψάχνει την γρήγορη ευκαιρία για να εξελιχθεί. Είναι όμως και ο γκομενάκιας της γειτονιάς. Όλο αυτό το παιχνίδι που κάνει με τις γυναίκες είναι τόσο κόντρα σε μένα που είναι γοητευτικό.
Πώς αισθάνεσαι που συμμετέχεις σε αυτή την άνθιση που γνωρίζει τα τελευταία χρόνια η ελληνική, τηλεοπτική μυθοπλασία;
Νιώθω υπερήφανος που βλέπω ότι η μυθοπλασία έχει νικήσει τα ριάλιτι. Ότι το κοινό διψά για να μαγευτεί από ιστορίες που είναι καλογυρισμένες, έχουν ποιότητα και παρουσιάζονται με σύγχρονο τρόπο. Δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά πιστεύω. Ο κόσμος έμαθε μέσα από το Netflix και τις πλατφόρμες streaming να βλέπει τηλεοπτικό περιεχόμενο που συναγωνίζεται το κινηματογραφικό, συνεπώς η στροφή 360 μοιρών των ελληνικών σειρών σε αυτά τα μονοπάτια ήταν μονόδρομος για την επιβίωσή τους.
Από τη σύντομη τριβή σου με την τηλεόραση, τι έχεις αποκομίσει;
Ότι είναι ένα μέσο που κάνει τον ηθοποιό κομάντο. Που εξασκεί την εγρήγορσή του, αν αναλογιστείς ότι μέσα πολύ λίγο χρονικό διάστημα πρέπει να γυριστεί ένας τεράστιος όγκος δουλειάς.
Είναι επίσης και ένα μέσο που φέρνει αναγνωρισιμότητα.
Ισχύει και γι’ αυτό γεννά μελλοντικές ευκαιρίες για δουλειά ξανά στην τηλεόραση, αλλά και στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Όταν την αναγνωρισιμότητα, τη διαχειρίζεσαι με σύνεση και ήθος, χωρίς να ευτελίζεσαι, δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι.
Συνεπώς, πώς ιεραρχείται το τρίπτυχο θέατρο-τηλεόραση-κινηματογράφος στην περίπτωσή σου;
Το θέατρο είναι ο γάμος μου, ο κινηματογράφος ο έρωτάς μου και η τηλεόραση το κάτι μαγικό.
Πώς είναι παίζεις σε μία ταινία, διεθνή παραγωγή για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο;
Τεράστια χαρά. Μόλις απέκτησα τη δική μου στιγμή στο Χόλιγουντ.
Αλήθεια, πώς προέκυψε;
Το Greek Freak, όπως είναι ο τίτλος της ταινίας, που αποτελεί παραγωγή της Disney, γυρίστηκε στην Ελλάδα το καλοκαίρι. Γινόντουσαν λοιπόν κάποια κάστινγκ, έλαβα μέρος και κέρδισα έναν ακόμα κόντρα ρόλο. Παίζω έναν μαγαζάτορα στη γειτονιά των Σεπολίων, που δεν πολυγουστάρει τη διαφορετικότητα. Όταν ήταν παιδιά, τα αδέρφια Αντετόκουνμπο, τα έδιωχνε από το μαγαζί του. Σήμερα, που έχουν γίνει διάσημοι, προσπαθεί να καπηλευτεί τη φήμη τους, διαλαλώντας ότι είναι φίλοι του, ότι τους φρόντιζε και άλλα τέτοια υποκριτικά πράγματα.
Εκτός από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, τι είναι αυτό που σε κερδίζει στον Γιάννη Αντετοκούνμπο;
Ότι ενώ θα μπορούσε να έχει μνησικακία για τα δύσκολα χρόνια που έζησε, είναι θετικά διακείμενος στους πάντες. Τους αντιμετωπίζει όλους με χαμόγελο, καλοσύνη. Ακόμα και τη φήμη που έχει κερδίσει την εκμεταλλεύεται με θετικό πρόσημο. Αυτή η στάση ζωής του κλείνει στόματα.
Τις αρνητικές κριτικές που έλαβε η ταινία Άνθρωπος του Θεού, στην οποία συμμετείχες, πώς τις εξέλαβες;
Τους προκατειλημένους με τη θρησκεία ανθρώπους που επειδή είναι μία ταινία που μιλά για τη ζωή ενός Αγίου την κατέκριναν, χωρίς να την έχουν δει μάλιστα πολλοί από αυτούς, προσπάθησα να μην τους ακούω.
Οι κριτικές όμως που είχαν να κάνουν με το τεχνικό κομμάτι, τη σκηνοθεσία, τις ερμηνείες, φυσικά και με αφορούν. Δεν έκλεισα τα αυτιά μου.
Πιστεύεις στον Θεό;
Ναι, πιστεύω. Η πίστη με ηρεμεί, μου δημιουργεί εμπιστοσύνη για τα πράγματα που με ξεπερνούν, ότι ακόμα και τα στραβά που συμβαίνουν γύρω μας κρύβουν μέσα τους κάποια πρόνοια.
Πώς περνάς τον χρόνο σου, εκτός δουλειάς;
Προσπαθώ να ξεκουράζομαι και να αφιερώνομαι στον γιο μου. Δυστυχώς, στην καθημερινότητα ο ελεύθερος χρόνος είναι περιορισμένος. Η καραντίνα όμως από αυτή την άποψη ήταν ευλογία. Χόρτασα οικογενειακές στιγμές.
Δύσκολο στοίχημα να συνδυάζεις καριέρα και οικογένεια;
Ε δεν είναι και το ευκολότερο. Από την άλλη, βρίσκεις τρόπο και χρόνο για να κρατάς μία ισορροπία. Για μένα το σημαντικότερο είναι να εκτιμάς και να σέβεσαι τις στιγμές, κι ας είναι και λίγες, που είσαι με την οικογένειά σου. Όταν είσαι μαζί τους, να είσαι 100% εκεί, χωρίς να κάνεις ή να σκέφτεσαι παράλληλα και άλλα πράγματα.
Τι άλλα πράγματα σου αρέσει να κάνεις;
Νιώθω ευτυχισμένος που έχω καταφέρει να κάνω το χόμπι μου, την υποκριτική, δουλειά μου. Αυτό είναι ευλογία. Θα ήθελα όμως να έχω ένα πραγματικό, καθημερινό χόμπι. Έχω παρατήσει τη γυμναστική και δεν μου αρέσει καθόλου αυτό. Μου έδινε ένα μπουστάρισμα, σωματικό και πνευματικό. Θα ξεκινήσω ξανά άμεσα να κάνω mountain bike και hiking. Η φύση, η επαφή με το βουνό, με αναζωογονεί. Στα δύσκολα, εκεί στρεφόμουν πάντα.
***
Info
Η τριλογία των Λήμαν Μπράδερς
Θέατρο Ιλίσια: Παπαδιαμαντοπούλου 4, Αθήνα, 21 0721 0045
Μέρες & Ώρες Παραστάσεων
- Δευτέρα: 20:00
- Τετάρτη: 20:30
- Παρασκευή: 21:00
- Σάββατο: 21:00
- Κυριακή: 17:00
Τιμές εισιτηρίων:
- 20€ κανονικό
- 17€ μειωμένο (ισχύει για φοιτητές, άνεργους, άτομα άνω των 65 ετών, ΑΜΕΑ)
Εισιτήρια για την παράσταση προπωλούνται εδώ.
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 165 λεπτά
