Ο μουσικός δρόμος του Θοδωρή Ρέγκλη δεν ήταν καθόλου σιωπηλός

Απόδειξη η εξαιρετική πρωτότυπη μουσική που έχει γράψει για τον Σιωπηλό Δρόμο, τη νέα δραματική σειρά του Mega, σχετικά με την ομαδική απαγωγή των μαθητών δημοτικού ενός ιδιωτικού σχολείου, που κάνει πρεμιέρα την Κυριακή 4 Απριλίου στις 21.00.

«Η μεγαλύτερη πρόκληση για εμένα ήταν ότι είναι η πρώτη τηλεοπτική σειρά για την οποία γράφω μουσική. Αυτό που αλλάζει είναι ότι, πέρα από το κεντρικό θέμα, όπως συμβαίνει σε μια ταινία ή ένα trailer, εδώ έχεις να διαχειριστείς και διάφορες ιστορίες που ξεδιπλώνονται παράλληλα. Ιστορίες που χρειάζονται τη δική τους ταυτότητα αλλά παρ’ όλα αυτά όλα πρέπει να συνδέονται κάτω από μια κοινή αισθητική. Έχει μεγαλύτερο βαθμό πολυπλοκότητας».

Μια μουσική (ατμοσφαιρική, στοιχειωτική, καθοριστική) που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι ο κίνδυνος, για εσένα και την οικογένειά σου, παραμονεύει πίσω από την επόμενη νότα.

«Το score του Σιωπηλού Δρόμου είναι όντως κάπως σκοτεινό. Εκφράζει αυτά που συμβαίνουν. Εκφράζει τους χαρακτήρες και τις συγκρούσεις μεταξύ τους. Αισθάνθηκα ότι είναι αυτό που έχει νόημα. Είναι μια δουλειά που χάρηκα πολύ επειδή ακριβώς με τον Βαρδή (σ.σ. Μαρινάκη, τον σκηνοθέτη), με τον οποίο έχουμε συνεργαστεί ξανά στην ταινία του Ζίζοτεκ, έχουμε αναπτύξει κοινό κώδικα. Αυτό που τελικά θεωρώ ότι είναι και το πιο σημαντικό».

Παρότι εξαιρετικά νεαρός για τα δεδομένα του χώρου (μόλις 35) και παρά το πλούσιο και πολυεπίπεδο βιογραφικό του (έχει γράψει μουσική για κινηματογραφικές, χορευτικές και θεατρικές παραγωγές, διαφημιστικά, trailers και βιντεοπαιχνίδια) έχει καταφέρει να δημιουργήσει ήδη το δικό του, διακριτό και άκρως χαρακτηριστικό στιλ.

«Δεν έχω καμία προτίμηση στο για ποιο είδος γράφω μουσική αλλά έχω μεγάλη προτίμηση στους συντελεστές».

Δεν τολμώ, για να είμαι ειλικρινής, να χαρακτηρίσω γενικότερα το στιλ του με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο γιατί είμαι σίγουρος ότι ο Θοδωρής, που μεγάλωσε ανάμεσα στη Δάφνη και Άγιο Δημήτριο, δε θα εκτιμήσει καθόλου τις ταμπέλες.

«Αγαπημένος μου τρόπος να φτιάξω ένα soundtrack είναι το να ακολουθώ τις οδηγίες του σκηνοθέτη χωρίς να έχω δει τίποτα άλλο, ούτε σενάριο, ούτε τελική εικόνα. Μου αρκεί να μου περιγράψει ο σκηνοθέτης το αρχικό όραμά του».

Μια εκ των οποίων, ταμπέλα εννοώ, είναι και η σύνδεσή του με το Οσκαρικό Parasite, για το trailer του οποίου έγραψε τη μουσική. Παρότι ο ίδιος έχει εξηγήσει ξανά και ξανά πως πρόκειται για μουσική που είχε ήδη γράψει και η οποία απλώς επιλέχθηκε στο πλαίσιο της μακροχρόνιας συνεργασίας του με την Αμερικάνικη εταιρεία Pusher.

«Δεν έχω ιδέα πόσο καιρό θα με ακολουθεί ακόμη η ταμπέλα του Parasite, όπως ρωτάς. Ελπίζω στην πορεία να είμαι ο τάδε που έκανε και τίποτα άλλο πέρα από αυτό. Να μη φτάσω δηλαδή 80 χρονών και ακόμη να το αναφέρουν», μου λέει ο Θοδωρής γελώντας για μια ευκαιρία που προφανώς εκτιμάει που του δόθηκε αλλά, όπως είναι κατανοητό, δεν θα ήθελε να τον ορίζει αποκλειστικά.  

Το αυτοσαρκαστικό του χιούμορ και η παντελή έλλειψη έπαρσης είναι δυο στοιχεία που συνειδητοποιείς, νωρίς στη συζήτησή μαζί του, όταν τον χαρακτηρίζουν. Γιατί για εκείνον σημασία έχει μόνο η ίδια η δουλειά και η διαδικασία της δημιουργίας και όχι τα ξηροκάρπια (συνεντεύξεις, εφήμερη δημοσιότητα) που έρχονται συνήθως μαζί της.

«Ο τρόπος που δουλεύω, και που νομίζω ότι δουλεύει ο καθένας που κάνει αυτό το πράγμα, είναι αυτός της διαρκούς απόρριψης. Δοκιμάζεις πράγματα και ανάλογα την αισθητική και την κατεύθυνση που έχεις, τα απορρίπτεις. Είναι μια αρκετά αφηρημένη διαδικασία για να μπορέσω να την τεμαχίσω».

Κάνοντας μια αναδρομή στις ηχητικές του μνήμες καταλήγουμε σε ένα κασετοφωνάκι και ένα αρμόνιο. Στο πρώτο άκουγε τις κασέτες των γονιών του, με τον αξιωματικό του πολεμικού ναυτικού πατέρα του να παίζει κιθάρα και τη λογίστρια μητέρα του να τραγουδά.

«Τους άρεσε πάντα να εκφράζονται με αυτόν τον τρόπο. Το πρώτο άκουσμα που θυμάμαι να έχω είναι αυτές οι κασέτες στις οποίες οι γονείς μου είχαν ηχογραφήσει τους εαυτούς τους. Μια ήρεμη, απαλή φωνή, συνοδεία κιθάρας».

Και το δεύτερο ήταν το πρώτο μουσικό όργανο που του αγόρασαν, όταν ήταν ακόμη 5-6 ετών.

«Το είχα λιώσει κυριολεκτικά αυτό το αρμόνιο. Δεν το άφηνα από τα χέρια μου. Βλέποντάς με να παίζω ήταν που αποφάσισαν οι γονείς μου να με γράψουν στο ωδείο. Εκεί που γνώρισα την πρώτη δασκάλα μου, μια κλασική φιγούρα που θύμιζε πρωταγωνίστρια στο Downton Abbey, η οποία έπαιξε καθοριστικό ρόλο γενικότερα στη σχέση μου με τη μουσική».

Η απόσταση ανάμεσα σε εκείνο το πρώτο αρμόνιο μέχρι τη βιόλα, το τελευταίο όργανο που αγόρασε και αυτή τη στιγμή μαθαίνει να παίζει, δεν ήταν ούτε γραμμική ούτε αυτονόητη.

Ο Θοδωρής, που ενίοτε παθαίνει εμμονή με το μοτίβο συγκεκριμένων κομματιών τα οποία παίζει non-stop (όπως στην εφηβεία του με το Pyramid Song των Radiohead), έκανε μια σειρά από βιοποριστικές δουλειές (μπουφετζής στα Goodys στη δάφνη, τηλεφωνητής σε online gallery επίπλων, υπάλληλος σε αποθήκη αλεύρων, μοντέρ σε φωτογραφείο) μέχρι να πάρει την απόφαση να κόψει εντελώς το σχοινί προστασίας.

«Η μουσική είναι το μοναδικό πράγμα που έχω κάνει συστηματικά στη ζωή μου. Ήξερα, ωστόσο, ότι είναι επικίνδυνος δρόμος βιοπορισμού. Οπότε βρέθηκα να σπουδάζω στο Τμήμα Ψηφιακών Συστημάτων του Πανεπιστημίου Πειραιά. Εκεί έβλεπα τους συμφοιτητές μου να έχουν την ίδια στάση απέναντι στις σπουδές τους που εγώ είχα απέναντι στη μουσική. Έτρεχαν να πάνε στα εργαστήρια με τον ίδιο τρόπο που εγώ έτρεχα να γυρίσω σπίτι για να φτιάξω μουσική. Εκεί ήταν που πήρα την απόφαση ότι θα προσπαθήσω είτε να κάνω επάγγελμα τη μουσική είτε θα πεθάνω στην προσπάθεια. Αποφάσισα να κόψω αυτό το σχοινί προστασίας και να προσπαθήσω να κάνω αποκλειστικά και μόνο αυτό που αγαπώ».

Τι μένει για το τέλος; Η χαρακτηριστική απάντησή του στην απλή ερώτηση για το πότε συνειδητοποίησε ότι η μουσική είναι και θα είναι η ζωή του. Ότι κατάφερε δηλαδή το στόχο του.

«Η αλήθεια είναι ότι δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμη. Ακόμη και τώρα δε λέω ότι είμαι συνθέτης. Όταν με ρωτάει κάποιος τι κάνω, του λέω απλά μουσικός. Γιατί, ανάλογα ποιος το ρωτάει, θα εξάγει το ίδιο συμπέρασμα ότι και να του πω. Αν του πω συνθέτης, παραγωγός, sound artist, θα ακούσει την ίδια λέξη ανάλογα με την προκατάληψη που ήδη κουβαλάει. Είτε θα καταλάβει όντως τι κάνω είτε θα θεωρήσει ότι είμαι άνεργος. Το έχω και εγώ στο πετσί μου ως βίωμα ότι αυτό που κάνω δεν είναι δουλειά ακριβώς. Είναι δουλειά για κάποιους άλλους, για ανθρώπους που έχουν λύσει τα βιοποριστικά τους θέματα».

Και φυσικά το, κατ’ αυτόν, soundtrack της πανδημίας του τελευταίου χρόνου, ως ο πλέον αρμόδιος να το επιλέξει.

«Είναι ένα πολύ περίεργο και σχεδόν σχιζοφρενικό δίπολο. Περιλαμβάνει από τη μια την ησυχία και τον ήχο των πουλιών που άκουγες βγαίνοντας στο μπαλκόνι, ειδικά στο πρώτο lockdown που ήμασταν όλοι ψαρωμένοι. Και από την άλλη ο ήχος των αναπνευστήρων στις γεμάτες μονάδες εντατικής θεραπείας».

*Ο Θοδωρής έχει επίσης γράψει τη μουσική για τα trailer των Doctor Sleep και Snowpiercer, για τη Λίμνη των κύκνων στην Εθνική Λυρική Σκηνή και το trailer της Ηλέκτρας του Εθνικού Θεάτρου και για ταινίες όπως Ζίζοτεκ και Απόστρατος. Περισσότερα στο site του www.tedregklis.com.