O Μπάμπης Μπατμανίδης είναι ένας υπερήρωας της νυχτερινής ζωής

Τον Μπάμπη δεν τον ήξερα καλά. Ήξερα μερικά τραγούδια του, όπως το ‘Μη μου σπας το αμάξι γλυκιέ μου αναρχικέ’ και ήξερα ότι η μπάντα του, η BBC (Babis Batmanidis Co(m)pany) έχει το δικό της κοινό, που τους ακολουθεί πιστά παντού όπου κι αν εμφανιστούν στην Θεσσαλονίκη. Πάντα διέκρινα έναν πρώην ή νυν μεταλά που τρελαινόταν να φορά τον μανδύα του λαϊκού και να κάνει εμφανίσεις. Δεν ήξερα ότι αυτός ο μανδύας είναι που τον κάνει και υπερήρωα.

Επίσης δεν ήξερα ότι έχει κάνει γκεστ στο ‘Σύνδρομο της Αράχνης’. Να εδώ καμαρώστε τον στο 16.34.

 

(ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ)

Με τον Μπάμπη δεν μπορέσαμε να γνωριστούμε ούτε στον Libero 107,4 καθώς εκείνος έχει αναλάβει το δύσκολο ρόλο του καθημερινού πρωινού (6-9 πμ) και εγώ το πρωινό του Σαββατοκύριακου και έτσι δεν ανταμώσαμε ποτέ. Και κάπως έτσι αποφάσισα να τον συναντήσω, αυτόν και την μπάντα του και να προσπαθήσω να του πάρω συνέντευξη.

Και λέω “προσπαθήσω”, γιατί γελούσαμε διαρκώς κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας. Δεν θα γράψω μετά από κάθε απάντηση ‘(γέλια)’. Γιατί όλη η συνέντευξη κινήθηκε στα όρια του σουρεαλιστικού. Ο Μπάμπης δεν ήθελε με τίποτα να προσαρμοστεί και να κουμπώσει στις σοβαρές αρχικά ερωτήσεις που είχα ετοιμάσει. Μέσα σε λίγα λεπτά, έγινε το αντίθετο. Εγώ άρχιζα να προσαρμόζω τις ερωτήσεις μου πάνω στο χιούμορ του, στο τρολάρισμά του και το αποτέλεσμα ήταν ξεκαρδιστικό. Ευχόμουν από μέσα μου όλη αυτή η συνέντευξη να μπορούσε κάπως να είναι τηλεοπτική, να μπορούσε ο κόσμος να δει το ύφος του κάθε φορά που μου έδινε μια απάντηση.

Δεν ξέρω αν η απομαγνητοφώνηση να μπορέσει να μεταφέρει όλα όσα έζησα τα είκοσι αυτά λεπτά μαζί του.

(Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Τσακαλίδης/SOOC.photos)

H πρώτη ερώτηση αφορά στο καλλιτεχνικό του το ‘Μπατμανίδης’. Δεν μπορούσα να συγκρατηθώ και να μην τον ρωτήσω αν είναι ένας μυστικός συνδυασμός ενός Πόντιου Μπάτμαν.

Δεν το εμπνεύστηκα εγώ αυτό το ψευδώνυμο, οι νονοί μου πριν από χρόνια είδαν τη δράση μου μέσα στην πόλη, ότι λειτουργούσα ως ένας super hero της νύχτας, έσωζα τον κόσμο από τις δύσκολες στιγμές και μου ανέθεσαν αυτήν την αποστολή μαζί με το όνομα. Ταυτόχρονα όπως παλιότερα έσωζα τη νύχτα, σήμερα ήρθα να σώσω και το τραγούδι!

Γιατί Πόντιος όμως;

“Τι να σου πω! Μάλλον στοχεύουμε να γίνουμε νούμερο ένα στο Κιλκίς! Να κατακτήσουμε τα charts στα  temeteron top. Αυτός είναι ο απώτερος σκοπός μας και δυστυχώς μόνο με την κατάληξη –ίδης μπορείς να κάνεις καριέρα! Με οποιαδήποτε άλλη, θα ήσουν καταδικασμένος! Δεν έχουμε ακόμα καταφέρει να παίξουμε καν στο Κιλκίς, ελπίζουμε μετά από αυτήν την συνέντευξη να πάρουμε την Παλαιά Εθνική Οδό και να πραγματοποιήσουμε το όνειρο”.

Πώς ξεκίνησε όλο αυτό; Πώς διαμορφώθηκε αυτή η περσόνα. Μίλησε μου για τα μαθητικά σου χρόνια και τα μουσικά σου ακούσματα.

“Πάντα οι δικές μου μουσικές κατευθύνσεις ήταν το σκληρό κομμάτι του ήχου. Είτε αυτό λέγεται heavy metal, είτε λέγεται «σκυλάδικο». Οτιδήποτε έχει ένα έντονο στοιχείο και συναισθηματικό και ηχητικό. Tο δικό μας θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις και ως μεταλάικο”.

Τι κοινό μπορεί να έχει η heavy metal με τα «σκυλάδικα»;

“Πάρα πολλά κοινά. Καταρχήν είναι η αφοσίωση που έχει ο κόσμος στο καθένα από αυτά τα είδη. Οι φανς δηλαδή, το πόσο ταυτίζεται ο κόσμος με τον καλλιτέχνη και στο heavy metal είναι προσηλωμένοι, για παράδειγμα λένε «Θεός ο Ozzy Osbourne» ή «Θεός ο Καρράς, Θεός ο Γονίδης». Είναι η ίδια ακριβώς λατρεία”.

Όμως οι φανς των δύο ειδών αυτών μουσικής μισιούνται. Οι μεν σνομπάρουν τους δε. Ένας χεβιμεταλάς δεν θα ήταν ποτέ σκυλάς και το αντίστροφο.

“Γι’ αυτό το λόγο ήρθαμε εμείς, σαν ένα καινούριο σχέδιο Ανάν, να φέρουμε τις δύο αυτές κοινότητες εις σάρκαν μία. Γι’ αυτό το λόγο παίζουμε «σκυλάδικα» τραγούδια» σε μέταλ σκηνές και σε ροκάδικα. Δεν έχουμε παίξει ποτέ σε σκυλάδικο, δεν νομίζω ότι θα μας ήθελαν”.

Θα μπορούσατε να παίξετε σε σκυλάδικο, heavy metal…

“Αυτό ναι! Αυτό θα ήταν πάρα πολύ ωραίο! Θα ήταν ωραία πρόκληση και θα γουστάραμε να το κάνουμε”.

Ποια λοιπόν είναι τα αγαπημένα σου heavy metal  ή ροκ συγκροτήματα;

“Πολλά! Δεν θα ήθελα να αδικήσω κανέναν συνάδελφο! Πολλές μπάντες, Metallica, Iron Maiden, Sonic Youth και Πίτσα Παπαδοπούλου!”

Γελάω με την Θεά Πίτσα, και συνεχίζω ακάθεκτη. Πρέπει να τον ρωτήσω και για τους λαϊκούς βάρδους και ποιους προτιμά να διασκευάζει. “Διασκευές κάνουμε βάση το στίχο, τις ιστορίες που πραγματεύονται και πόσο πόνο βγάζουν. Τώρα πώς τα έχουμε καταφέρει και τρεις στις πέντε διασκευές να είναι του Καρβέλα, δεν ξέρω… Eίχαν καταντήσει οι συναυλίες μας tribute στον Καρβέλα. Για τα λαϊκά κομμάτια μιλάω, «Δεν παντρεύομαι», «Αρέσω παιδί μου, αρέσω» κλπ”.

Επιστρέφουμε στην Πίτσα Παπαδοπούλου στην οποία έχει μια μεγάλη αδυναμία. “Μεγάλη αοιδός, φωνή, χροιά, τεράστιο ειδικό βάρος…”

Άντζελα Δημητρίου;

Όχι Άντζελα, η Άντζελα προτείνει είδη υγιεινής, και εμείς ξεκάθαρα θέλουμε πίτσα..

Σε τι φάση γράψατε την τεράστια επιτυχία «Μη μου σπας το αμάξι, γλυκέ μου αναρχικέ»;

 

“Σε φάση απόγνωσης. Ήταν κάποια γεγονότα και καταστάσεις μέσα στη ζωή που υπάρχουν σαν ερεθίσματα και ανά πάσα στιγμή μπορεί να βγουν. Πολλές φορές επηρεαζόμαστε με την άμεση επικαιρότητα”.

Το «Σύριζα μωρό μου, σύριζα» ήταν μία τέτοια αφορμή από την επικαιρότητα;

 

“Το «Σύριζα» ήταν πολύ παλιό κομμάτι, από το 2010, τον καιρό που ο Σύριζα είχε 3% και πάλευε να μείνει στην κατηγορία. Ήταν προφητικό, το γράψαμε στο 3% και τον κάναμε εξουσία”.

Υπάρχει και το άλλο… «Η υποδομή σου είναι το κορμί σου….»

 

“Αυτό ήταν το πρώτο που έγραψα για τα κορίτσια που βασίζονται στην υποδομή και όχι στον εσωτερικό κόσμο, την καλλιέργεια σαν εμάς τους χοντρούς που επενδύουμε στις εσωτερικές χάρες! Όλα τα κομμάτια έχουν μια κοινωνική χροιά, είναι τραγούδια καρμανιόλα”.

Πόσα χρόνια υπάρχει η ΒΒC; Πιο πριν ήσουν μόνος;

“Με αυτή την σύνθεση είμαστε μαζί 3,5 χρόνια. Πιο πριν άλλαζε το σχήμα. Τώρα είμαστε ένα σχήμα σταθερό, έχουμε δέσει”.

Εκτός από το να αλλάξετε το μουσικό γίγνεσθαι αυτού του τόπου, ρεαλιστικά, έχεις κάποιες προσδοκίες; Οικονομικές ίσως;

“Όχι, τίποτα. Αντί να δίνουμε τα λεφτά μας στους ψυχιάτρους, τα δίνουμε στην μπάντα. Kάνουμε  live, ταξίδια, βάζουμε πολλές φορές λεφτά από την τσέπη μας.  Αυτό είναι το δικό μας αγχολυτικό. Εμφανίσεις κάνουμε κυρίως Θεσσαλονίκη, γιατί εδώ έχουμε φίλους και παίζουμε στα μαγαζιά των φίλων μας, κανείς άλλος δεν μας εμπιστεύεται και δεν τολμάει να μας πάρει στο μαγαζί του”.

Στον ελεύθερο σου χρόνο τι κάνεις;

“Είμαι φαν του αθλητισμού, μόνο να βλέπω όμως και είμαι μεγάλος «ΣταΛεγάκιας». Είμαι αυτό που είναι ο μέσος Έλληνας, μου αρέσει να λέω «Στα’ λεγα», άσχετα αν δεν με άκουσε ποτέ κανείς, μέσα μου αισθάνομαι μία δικαίωση, μία επάρκεια, ότι έχω κάνει το χρέος μου. Δεν μου αρέσει να βγαίνω να ξενυχτήσω, παρά μόνο να παρατηρήσω τον κόσμο και να εμπνευστώ. Υποφέρω αν πρέπει να μείνω μέχρι αργά έξω και να μπεκροπίνω, περνάω δύσκολα όταν γυρνάω εφτά το πρωί. Αν με δει κανείς έξω, μη νομίζει ο διασκεδάζω, προσποιούμαι!”

Η παράστασή σας την Πέμπτη (σ.σ. 14/4) είναι λίγο διαφορετική από ό,τι έχετε κάνει μέχρι σήμερα, έχει αφορμή μία ταινία το «Ας περιμένουν οι Γυναίκες». Τι ακριβώς θα παρακολουθήσουμε;

“Είναι ένα εγχειρίδιο αυτή η ταινία για να προχωράς στη ζωή. Έχει πολλές ατάκες που σε κάνουν να ξεμπερδεύεις από δύσκολες καταστάσεις, μπορεί βέβαια ο συνομιλητής να μην την καταλαβαίνει ακριβώς τι λες , αλλά εσύ ρίχνεις την ατάκα και ξαφνικά  μένουν όλοι άφωνοι. Η ταινία αυτή έχει πάρα πολύ μουσική μέσα, όπως οι περισσότερες ταινίες του Τσιώλη. Συνήθως οι μουσικές βοηθούν στην εξέλιξη της ιστορίας. Στην συγκεκριμένη παράσταση  αυτό που θα γίνει θα είναι η  προβολή της ταινίας,  με ταυτόχρονη ζωντανή απόδοση των τραγουδιών που ακούγονται σε αυτήν, από την ορχήστρα μας. Θέλουμε δηλαδή να εμπλουτίσουμε τη θέαση. Σαν ένα λαϊκό μιούζικαλ τελοσπάντων”.

Το συγκρότημα αποτελούν οι Μπάμπης Μπατμανίδης (φωνή), Σταύρος Αποστολίδης (μπουζούκι, φωνή), Δημήτρης Μπαρτζώκας (κιθάρα, φωνή), Γιάννης Μπέλλος (μπάσο, φωνή), Θωμάς Κωστούλας (τύμπανα), Γιώργος Δούσος (κλαρίνο), Βασίλης Αβδελάς (πλήκτρα), Στέλλα Γιαλτζή (φωνή), Άρης Κούτελης-Μάθεσης μπουζούκι, Αλεξάνδρα Παπαστεργιοπούλου κρουστά/φλάουτο/φωνή και Σταύρος Πατσίκας ηλεκτρική κιθάρα.

Μετά τη συνέντευξη ξεκινούσε η πρόβα τους για την παράσταση και άρπαξα την ευκαιρία να γνωρίσω μερικά από τα μέλη της και να μου μιλήσουν για την Babis Batmanidis Co(m)pany.

Γιάννης Μπέλλος: “Περνάμε πολύ ωραία κ αυτό βγαίνει προς τα έξω! Η μπάντα ήταν πολύ καλή μέχρι που ήρθα και έγινε τέλεια!”

Σταύρος Αποστολίδης: “Όταν γνώρισα τον Μπάτμαν, δεν υπήρχε μπάντα. Μου λέει μια μέρα, ρε συ, έχω κάτι τραγούδια, να πάμε να τα βγάλουμε, να παίξουμε στα ψέματα που έχω γενέθλια; Τα βγάλαμε το απόγευμα, τα παίξαμε το βράδυ. Την επόμενη φορά που τον είδα μου λέει, βρήκα κι άλλους και πάμε να παίξουμε στο Eightball. Έτσι κάπως έγινε και ξαφνικά ήμουν σε μπάντα”.

Δημήτρης Μπαρτζώκας: “Εγώ μπήκα στην μπάντα με τη λογική ότι τρολάρει πολύ τις σοβαροφανείς μουσικές, βέβαια στην πορεία κατάλαβα ότι δεν  είναι μόνο χαβαλές αλλά και στοργή”.

Αβδελάς Βασίλης: “Εγώ αυτομόλησα στην μπάντα μετά από ένα live που έκαναν τα παιδιά στο «Σπίτι μου». Τους είπα ότι αυτό το πράγμα χρειάζεται ένα ασημί synthesizer, δεν μπορεί να βγαίνει έτσι και με πήραν κι εμένα στην μπάντα”.

Θωμάς Κωστούλας: “Δεν ξέρω πώς βρέθηκα σε αυτήν την μπάντα. Κυριολεκτικά, δεν θυμάμαι. Είναι θολό και δεν ξέρω ακόμα γιατί παίζω εδώ”.

Ο Μπάμπης Μπατμανίδης τελικά δεν είναι τρολ. Τα τρολ κρύβουν και μία κακία μέσα τους, έναν ακατανίκητο πόθο να σου «την» πουν. Ο Μπάμπης έχει αποστολή σε αυτόν τον μάταιο κόσμο. Μια αποστολή που την έχει πάρει στα σοβαρά και της έχει τεράστια αγάπη.

‘Ας περιμένουν οι γυναίκες’

Προβολή ταινίας & Συναυλία – Αφιέρωμα στη ταινία του Σταύρου Τσιώλη με τους Babis Batmanidis Co(m)pany.

Πέμπτη 14 Απριλίου 2016, Πολυχώρος WE, 3ης Σεπτεμβρίου και Γρηγορίου Λαμπράκη, Θεσσαλονίκη, τηλ. 2310-284700

Κάνε like στη σελίδα του ONEMAN στο Facebook και διάβασε πρώτος κάθε καινούργιο μας θέμα