O Nick Youngquest δεν ήρθε στην Αθήνα για διακοπές

Είναι Κυριακή απόγευμα. Ο Μαραθώνιος της Αθήνας έχει ολοκληρωθεί εδώ και ώρες, αλλά κάποιοι δρόμοι της πόλης παραμένουν ακόμα κλειστοί. Ο εκθαμβωτικός ήλιος που έλουσε το λεκανοπέδιο με Αττικό φως από το πρωί, έχει αρχίσει να δύει. Έξω από τα παράθυρα του ξενοδοχείου Athens Mariott ο ουρανός έχει πάρει ένα βαθύ κόκκινο χρώμα που ρουφάει μέσα του όλες τις απογοητεύσεις και τις αρνητικές σκέψεις. Κανείς δεν μπορεί να είναι απαισιόδοξος αυτήν την Κυριακή.

Ήταν μια αντικειμενικά καλή μέρα και τώρα που τελειώνει, όλη η πόλη μοιάζει να ρίχνει παλμούς και να απολαμβάνει τη ραστώνη, την πλησμονή και την ευπρόσδεκτη ησυχία που πάντα ακολουθούν τα δυνατά πάρτι. Είναι μια από τις σπάνιες στιγμές που αυτή η αχανής και σκόρπια πόλη μπορεί να γίνει αντιληπτή σαν ένας οργανισμός. Η Αθήνα είναι ένα σώμα που νωρίτερα τα έδωσε όλα και τώρα αναπαύεται. Youngquest

Ο Nick Youngquest δεν έχει ρίξει ακόμα τους δικούς του ρυθμούς και δεν προβλέπεται να το κάνει σύντομα. Το πρωί έτρεξε στη διαδρομή των δέκα χιλιομέτρων και μετά από μια σύντομη ανάπαυση άρχισε να δίνει συνεντεύξεις που θα συνεχιστούν μέχρι το βράδυ. Όταν με υποδέχτηκε, ήταν η ώρα για τον δεύτερο καφέ του. Έβαλε έναν γαλλικό, άδειασε στο φλιτζάνι του ένα φακελάκι ζάχαρη και πριν ξεκινήσουμε τη συνέντευξη φρόντισε να ξεκαθαρίσει τρία πράγματα: Ναι, τρώει ζάχαρη. Όχι, δεν ήταν δική του επιλογή να προβάλλεται συνεχώς στην οθόνη της τηλεόρασης η διαφήμιση του Paco Rabanne στην οποία πρωταγωνιστεί. Ναι, ξέρει λίγα ελληνικά. Το ‘εντάξει’, το ‘έλα’ και αρκετές απαγορευμένες λέξεις. Μεγάλωσε στην Αυστραλία κι ένας από τους κολλητούς του φίλους είναι Έλληνας, γνήσιο τέκνο της μεγάλης ελληνικής παροικίας down under.

Παρόλα αυτά, είναι η πρώτη φορά που επισκέπτεται την Ελλάδα. Ήρθε για να τρέξει στον Μαραθώνιο ως πρεσβευτής του οίκου Paco Rabbane. Όταν τρέχει αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να το συνδυάζει με κάποια φιλανθρωπία, με αυτόν τον τρόπο πιστεύει ότι έχει νόημα. Συνήθως προσπαθεί να βοηθάει ομάδες παιδιών που αντιμετωπίζουν προβλήματα φτώχειας. Στον Μαραθώνιο της Αθήνας η συνεισφορά έγινε σε ένα σωματείο για παιδιά με νευρομυικές παθήσεις. Αυτό κάνει από τότε που αποσύρθηκε από τον επαγγελματικό αθλητισμό (ήταν παίκτης του ράγκμπι): αγωνίζεται σε δρομικούς αγώνες μεγάλων αποστάσεων για να υποστηρίξει ιδρύματα που βοηθούν παιδιά που έχουν ανάγκη από οικονομική, ιατρική, ψυχολογική ή άλλου είδους στήριξη. Και τα κάνει όλα αυτά κρατώντας ένα συγκλονιστικά χαμηλό προφίλ, έχοντας πάντα στο πρόσωπό του ένα συγκλονιστικά ζεστό χαμόγελο και χωρίς να χάνει τίποτα από συγκλονιστική γοητεία που εκπέμπει στις διαφημίσεις του Invictus.

Ήταν πολύ μεγάλη χαρά για μένα να τρέξω στην Αθήνα, στο μέρος όπου γεννήθηκε ο Μαραθώνιος δρόμος. Αυτή τη φορά έκανα το δεκάρι, αλλά δεσμεύομαι να επανέλθω του χρόνου και να κάνω όλη τη διαδρομή.

Για όλους τους δρομείς ο κλασικός Μαραθώνιος είναι ένας στόχος ζωής. Φαντάζομαι ότι εκτός των άλλων θα είναι και φοβερή συναισθηματική εμπειρία να τρέχεις και να ξέρεις ότι επαναλαμβάνεις τα βήματα που έγιναν εδώ πριν από 2.500 χρόνια.

Νομίζω ότι ήταν μια καλή συγκυρία και για τον οίκο Paco Rabanne, αφού αυτές τις μέρες όλος ο πλανήτης έχει στραμμένα τα βλέμματά του εδώ. Κυρίως, όμως, χάρηκα που έτρεξα για τα παιδιά και βοήθησαν να συγκεντρωθούν χρήματα γι’ αυτά.

Επιπλέον, για μένα που έρχομαι για πρώτη φορά στην Αθήνα, λειτουργεί καταλυτικά το συναίσθημα ότι βλέπω από κοντά όλα όσα διδάχτηκα από μικρός στο σχολείο. Είναι συναρπαστικό να τρέχεις κάτω από τον Παρθενώνα και να σκέφτεσαι πόσο μεγαλειώδη πράγματα πέτυχαν εδώ κάποιοι άνθρωποι που έζησαν πολύ πριν από σένα.

Ο Nick μπορεί να μιλάει ώρες για το τρέξιμο. Για προπονήσεις και τεχνικές, αλλά και για τη φιλοσοφία του δρομικού κινήματος. Το πρόσωπό του, όμως, φωτίζεται κυριολεκτικά όταν μιλάει για τον σκοπό για τον οποίο τρέχει. Είναι μεταδοτικό και διδακτικό αυτό το φως. Το βλέπεις και καταλαβαίνεις χωρίς αμφιβολία ότι εκπέμπεται από έναν άνθρωπο που τα έχει όλα στη ζωή του. Είναι νέος, υγιής, επιτυχημένος, διάσημος, εντυπωσιακά όμορφος, αλλά – κυρίως – είναι ένας άνθρωπος που εχει βρει το νόημα. Έχει έναν σκοπό για να υπηρετεί, που είναι πάνω από εκείνον και πάνω απο τις συμβατικές παραμέτρους της ευτυχίας.

Έχω επιλέξει να τρέχω για φιλανθρωπικούς σκοπούς – για να βοηθάω ιδρύματα που στηρίζουν παιδάκια που δεν στάθηκαν πολύ τυχερά στη ζωή τους. Για μένα, λοιπόν, το τρέξιμο λειτουργεί ευεργετικά σε πολλά επίπεδα. Βοηθάει το σώμα μου, αλλά και τη συνείδησή μου, την ηθική μου υπόσταση.

Δεν έχω ακόμα παιδιά, αλλά τώρα τελευταία μου κάνουν πολύ συχνά αυτήν την ερώτηση – γερνάω μάλλον, γι’ αυτό. Θέλω να κάνω οικογένεια, εννοείται, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός. Θα γίνει φυσικά, όταν βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος και η κατάλληλη στιγμή. Εν τω μεταξύ, κάνω πολλή εξάσκηση…

Από προσωπική εμπειρία, νομίζω ότι η πρώτη δυσκολία που αντιμετωπίζει ένας δρομέας στις μεγάλες αποστάσεις, είναι το να μάθει να διατηρεί τον ρυθμό του. Πρέπει να προπονείσαι με συγκεκριμένο πλάνο και να προσπαθήσεις να το εφαρμόσεις απαρέγκλιτα στον αγώνα.

Ειδικά στους αγώνες, είναι πολύ εύκολο να παρασυρθείς. Έχεις κάνει προετοιμασία, είσαι σε τέλεια φυσική κατάσταση και ο κόσμος σε ξεσηκώνει. Πρέπει, όμως, να συγκρατήσεις τον ενθουσιασμό σου και να κρατήσεις ενέργεια για το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής.

Όταν τρέχεις για 30 χιλιόμετρα είναι σαν να χτυπάς με φόρα σε τοίχο. Το σώμα σου αρχίζει να πονάει, το μυαλό σου θολώνει. Εκεί είναι που χρειάζεσαι δυνάμεις. Στον πρώτο μου μαραθώνιο παρασύρθηκα και μετά τα 35 χιλιόμετρα νόμιζα ότι θα πεθάνω. Σερνόμουν κυριολεκτικά.

Αυτό που λέω στα παιδιά -και το εννοώ- είναι ότι το βασικό είναι να ευχαριστιούνται το τρέξιμο αυτό καθ’ αυτό. Στις μεγάλες αποστάσεις δεν μετράει τόσο η νίκη όσο η εμπειρία. Αν το συνειδητοποιήσεις, θα μπορέσεις να μετατρέψεις αυτήν την εμπειρία σε κάτι πολύ χρήσιμο για τη συνέχεια της ζωής σου.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή για μένα από τη χαρά που αισθάνεται ένα παιδάκι όταν ολοκληρώνει το πρώτο του πεντάρι. Αυτό κάνουμε: μαθαίνουμε τα παιδιά να πιστεύουν στον εαυτό τους και να χαίρονται αυτό που κάνουν. Η νίκη είναι δευτερεύουσας σημασίας.

Τα αγόρια είναι πιο ανταγωνιστικά από τα κορίτσια. Νομίζω ότι είναι στη φύση μας. Τα κορίτσια δεν νοιάζονται τόσο για τη νίκη, ξέρουν να απολαμβάνουν τη συμμετοχή και τη στιγμή. Είναι μια ακόμα απόδειξη ότι έχουμε πολλά να μάθουμε από τις γυναίκες. Και όχι μόνο στο τρέξιμο.

Το τρέξιμο είναι πολύ ‘ανοιχτή’ δραστηριότητα. Δεν αποκλείει κανέναν, δεν κάνει διαχωρισμούς. Αν έχεις ένα ζευγάρι παπούτσια, απλώς βγαίνεις και τρέχεις.

Στον μαραθώνιο της Νέας Υόρκης, το 2016, πλησίαζα στα 40 χιλιόμετρα και συνειδητοποίησα ότι μόλις με είχε προσπεράσει ένας τυφλός δρομέας. Στην αρχή δεν τον είχα προσέξει – έτσι κι αλλιώς με είχαν προσπεράσει πάρα πολλοί αθλητές.

Κάποια στιγμή, όμως, πρόσεξα ότι κρατούσε ένα ραβδάκι και στην μπλούζα του είχε το ταμπελάκι του τυφλού δρομέα. Έβαλα τα κλάματα, ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα πόσο πραγματικά σπουδαίο είναι αυτό το άθλημα

Όπως σίγουρα έχεις προσέξει στη διαφήμιση του Invictus, ο Nick διατηρείται σε τέλεια φυσική κατάσταση. Το απόγευμα της Κυριακής του Μαραθωνίου φορούσε sneakers, ένα μαύρο skinny παντελόνι κι ένα μαύρο T-Shirt. Από κοντά, το σώμα του έδειχνε πιο ογκώδες απ’ όσο φαίνεται στη διαφήμιση του Paco Rabanne. Ο Nick δεν είναι πολύ ψηλός, αλλά είναι αρκετά μυώδης κι εντελώς στεγνός. Το πιο εντωπωσιακό, ίσως, στοιχείο που παρατηρτείς όταν τον βλέπεις για πρώτη φορά, είναι η πλαστικότητα των κινήσεών του. Παρά την επιβλητική σωματοδομή του, είναι πολύ ευλύγιστος. Μέσα στα επόμενα 10 λεπτά θα εξηγήσει πώς το καταφέρνει και θα περιγράψει συνοπτικά την καθημερινή του ρουτίνα, τόσο στην περιποίηση όσο και στην διατροφή και στην προπόνηση. Χαλαρά και με τον ίδιο ενθουσιασμό με τον οποίο νωρίτερα μίλησε για τους στόχους και τις ιδέες του.

Από τότε που αποσύρθηκα από το ράγκμπι και σταμάτησα να προπονούμαι επαγγελματικά με την ομάδα, αναζητώ εναλλακτικούς τρόπους για να παραμένω fit και υγιής. 

Μέχρι το 2012 πήγαινα κατά βάση στο γυμναστήριο και δεν έκανα σχεδόν καθόλου τρέξιμο. Εκείνη τη χρονιά ανακάλυψα τη γιόγκα και ενθουσιάστηκα. Μέσα σε δύο σεζόν πήρα δίπλωμα διδασκαλίας. Τα τελευταία χρόνια, νομίζω ότι δεν έχει πέρασει μέρα της ζωής μου που να μην έχω κάνει έστω και λίγη γιόγκα.

Για μένα πια η γιόγκα είναι τρόπος ζωής, αλλά παραμένει και μια εξαιρετική άσκηση. Συνδυασμένη με το τρέξιμο, μου προσφέρει έναν ολιστικό τρόπο για να φροντίζω το σώμα μου, αλλά και τον εαυτό μου συνολικά.

Σε μια τυπική καθημερινή προπόνηση, αφού τρέξω μερικά χιλιόμετρα θα κάνω ασκήσεις για τον κορμό. Με βοηθάνε στην ισορροπία, στη σταθερότητα, αλλά και στο τρέξιμο αυτό καθ’αυτό. Ο κορμός στηρίζει τα πόδια και τα χέρια τους δίνουν ώθηση. Μπορεί να μην το έχεις στο μυαλό σου, αλλά ισχύει: το τρέξιμο κάνει καλό στους κοιλιακούς και οι κοιλιακοί βοηθάνε στο τρέξιμο. 

Παραδέχομαι, βέβαια, ότι χάρη στο αθλητικό μου background είναι πιο εύκολο να διατηρώ το σώμα μου σε καλή κατάσταση. Ακόμα και στο γυμναστήριο κάνω συντήρηση. Δεν σηκώνω πια βάρη, προτιμώ τις προπονήσεις HIIT (διαλειμματικές υψηλής έντασης).

Η μαμά μου πάντα μου έβαζε τις φωνές επειδή δεν φρόντιζα αρκετά το δέρμα μου. Είχε δίκιο, δεν ήμουν ποτέ πολύ συνεπής σ’ αυτό. Ακόμα και σήμερα, τα προϊόντα που χρησιμοποιώ σταθερά είναι λίγα και συγκεκριμένα. Το άρωμά μου και μία ενυδατική. Τώρα τελευταία έχω αφήσει λίγο τα γένια μου, οπότε χρησιμοποιώ κι ένα trimmer, ενώ μου αρέσουν πολύ τα κοντά μαλλιά. Τα κόβω μόνος μου, δεν χρειάζεται να πηγαίνω σε κομμωτή. Μπαίνω στο ντους και τα παίρνω με την ξυριστική μηχανή.

Το πρώτο στοιχείο που ψάχνω σε ένα άρωμα είναι το πώς αποτυπώνεται στη μνήμη. Αν το σκεφτείς, το άρωμα είναι η οσφρητική μας ταυτότητα. Θέλω, λοιπόν, κάτι αξιομνημόνευτο, ειδικά σε περιστάσεις όπως ένα ραντεβού.

Το Invictus είναι ένα τέτοιο άρωμα. Είναι δυνατό, αφήνει έντονο οσφρητικό αποτύπωμα, αλλά ταυτόχρονα αποπνέει μια αίσθηση φρεσκαδας που μου επιτρέπει να το φοράω σε πολλές και διαφορετικές περιστάσεις.

Επιπλέον, είναι ένα αναγνωρίσιμο άρωμα. Όταν μπεις σε έναν χώρο και όταν το μυρίσεις πάνω σε κάποιον, θα ξέρεις ότι φοράει Invictus. Θα αναγνωρίσεις το άρωμα ενός πρωταθλητή.

Δεν βλέπω τον εαυτό μου σαν μοντέλο. Είμαι πρεσβευτής του Paco Rabanne και μιας σειράς φιλανθρωπικών δράσεων.

Η συμμετοχή μου στην καμπάνια του Invictus μου έδωσε την ευκαιρία να ταξιδέψω πολύ και να προσεγγίσω -και σε κάποιον βαθμό να επηρεάσω- κύκλους και ομάδες ανθρώπων πέρα από τα στενά όρια του αθλητισμού, Αυτό είναι πολύ σημαντικό όταν προσπαθείς να επιτελέσεις φιλανθρωπικό έργο. Σε όσους περισσότερους απευθύνεσαι, τόσο το καλύτερο. Ο οίκος Paco Rabanne μου έδωσε αυτήν την ευκαιρία, να μοιραστώ τις ιδέες και το πάθος μου με ένα κοινό πολύ ευρύ, σε παγκόσμια εμβέλεια.

Για να είμαι δίκαιος, τόσο τα μοντέλα όσο και οι αθλητές είναι ευνοημένοι σε σχέση με τις γυναίκες, αλλά υπάρχουν και αντεπιχειρήματα. Κάποιες γυναίκες, πχ, απορρίπτουν συλλήβδην τους αθλητές ή τα μοντέλα, επειδή a priori θεωρούν ότι είναι επιφανειακοί άνθρωποι. Εγώ, πάντως, το απόλαυσα εξίσου και με τις δύο ιδιότητες.

Η πιο σέξι πόλη στον πλανήτη είναι το Ρίο Ντι Τζανέιρο. Για μένα τουλάχιστον, αφού είναι η κοπέλα μου από εκεί. Το Ρίο είναι μια πόλη τρομερών αντιθέσεων. Εκεί βλέπεις την απόλυτη φτώχεια και τον πιο αδιανόητο πλούτο να συνυπάρχουν. Τις φαβέλες και τα μέγαρα τις χωρίζουν ενάμισι – δύο χιλιόμετρα. Αλλά υπάρχει η παραλία, η απίστευτη φύση που περικυκλώνει την πόλη και ο αισθησιασμός των ανθρώπων που αυτό που τους αρέσει να κάνουν είναι να χορεύουν στους δρόμους. Αν διάλεγα μια πόλη για να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου θα ήταν αυτή. Ίσως όχι τώρα αμέσως – δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί στη Βραζιλία μετά τις εκλογές και την ανάδειξη του νέου προέδρου.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτόν τον τύπο τον ψήφισαν και πάρα πολλοί φτωχοί. Ζούμε σε μια εποχή που οι άνθρωποι χρειάζονται απεγνωσμένα λύσεις και απαντήσεις στα προβλήματά τους και, δυστυχώς, τις αναζητούν στα λάθος μέρη και από τους λάθος ανθρώπους. Είναι πραγματικά θλιβερό που οι βραζιλιάνοι στράφηκαν σ΄αυτόν ελπίζοντας ότι θα κάνει τη ζωή τους καλύτερη. Και το τρομακτικό είναι ότι αυτο δεν συμβαίνει μόνο στη Βραζιλία, αλλά παντού στον κόσμο.

Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι την αληθινή αγάπη είναι η λεβάντα. Ίσως επειδή στο σπίτι μας, με την κοπέλα μου, έχουμε πάντα έλαια λεβάντας για να φτιάχνουμε ατμόσφαιρα. Αυτά είναι, λοιπόν, για μένα τα συστατικά του αρώματος της αληθινής αγάπης: λίγη λεβάντα και η κοπέλα μου.