Ο Νικ Καλάθης και η μαγεία του να μην είσαι τέλειος

Βουρκώνει κατά τη διάρκεια του ενός λεπτού σιγής για τον θάνατο του Θανάση Γιαννακόπουλου. Οι οπαδοί φωνάζουν συνθήματα υμνητικά για τον εκλιπόντα. Κανείς δεν δίνει σημασία στο γεγονός ότι ο διαιτητής είχε σφυρίξει για το τζάμπολ. Κι ας ήταν τόσο κρίσιμο το ματς. Την ώρα, λοιπόν, εκείνη, στα πρώτα αναγνωριστικά δευτερόλεπτα του ματς, ο Παπαγιάννης δίνει πάσα στον Καλάθη ο οποίος αποφεύγει το double team της Μπασκόνια και δίνει μια τρομερή πάσα με το ένα χέρι στον Παπαγιάννη, ο οποίος με τη σειρά του βάζει ένα πολύ εύκολο καλάθι. Συνεχίζει με μια εξίσου τρομερή ασίστ και συνολικά με μια τρομερή εμφάνιση. Ο Παναθηναϊκός κλείνει το ημίχρονο εμφατικά.

Ένα τέταρτο μετά, όσο τέλος πάντων κρατάει η ανάπαυλα του ημιχρόνου, ο Καλάθης βγαίνει και γκρεμίζει ό,τι έχτιζε επί ώρα στο πρώτο ημίχρονο. Σαν τον ζωγράφο που χάνει την έμπνευσή του και αρχίζει υστερικά να μουντζουρώνει με μίσος αυτό που είχε ξεκινήσει. Επιχειρεί συνολικά 13 σουτ (3 τρίποντα, 10 δίποντα), βάζει μόνο τα 3. Σουτ από τις ίδιες θέσεις, με τον ίδιο τρόπο, χωρίς κανέναν λόγο να γίνουν. Κάνει και 4 λάθη. Ο Παναθηναϊκός κερδίζει τελικά με τα χίλια ζόρια.

Όταν λέμε ότι ένας αθλητής, σε οποιοδήποτε ομαδικό άθλημα, αποτελεί βαρόμετρο για μια ομάδα συνήθως εννοούμε ότι, όταν παίζει καλά, παρασύρει την ομάδα προς τα πάνω, ενώ όταν δεν παίζει, η ομάδα αδυνατεί να βρει λύσεις. Η περίπτωση του Καλάθη είναι διαφορετική. Όταν ο Καλάθης δεν είναι καλά, η ομάδα διαλύεται. Το ‘Στο μυαλό του Καλάθη την ώρα που σουτάρει’ θα μπορούσε να είναι ένας πολύ όμορφος τίτλος για ένα βιβλίο σχετικό με την ψυχολογική κατάσταση του αθλητή την ώρα που αγωνίζεται.

Πρώτα, λοιπόν, υπάρχει ο Καλάθης που πασάρει. Αυτός ο Καλάθης που κάνει αδιανόητα πράγματα μέσα στο παρκέ, που δίνει σκαστές πάσες των 15 μέτρων, που βρίσκει ελεύθερο παίκτη 5 δευτερόλεπτα πριν τον βρεις εσύ που βλέπεις από την τηλεόραση. Aυτός ο Καλάθης είναι ο αθλητής εκείνος που θαυμάζεις και ο θαυμασμός είναι μια κατάσταση εξιδανίκευσης, μια κατάσταση που τελικά αποξενώνει. Ο Καλάθης που πασάρει είναι εκείνος ο άνθρωπος που φεύγει για λίγο από τα καθημερινά και απογειώνεται. Ο Καλάθης που είναι ρομπότ.

Από την άλλη υπάρχει ο Καλάθης που σουτάρει. Εκείνος που διστάζει για λίγο, όταν του δίνουν το σουτ, που σουτάρει και μια και δύο και τρεις φορές. Πιο ανθρώπινος αυτός, μας θυμίζει τον εαυτό μας πριν τις πανελλήνιες ή την πρώτη φορά που μιλήσαμε δημόσια ή την πρώτη φορά που βγήκαμε ραντεβού. Ο Καλάθης ο λίγο πιο αδέξιος και ο πολύ πιο αγχωμένος. Αυτός που, όταν στραβώσουν τα δύο πρώτα σουτ, θα πάρει επάνω του από πείσμα τα επόμενα πέντε. Και συνήθως δεν θα τα καταφέρει. Γιατί δεν αρκεί να προσπαθείς για να πετύχεις. Δεν είναι το μπάσκετ μικρογραφία μιας διαφήμισης. Δεν έχει η ζωή πάντα happy end. Αυτός είναι ο ανθρώπινος Καλάθης.

Και τελικά υπάρχει ο Νικ Καλάθης που ενώνει αυτές τις δύο πλευρές του. Ένας μπασκετμπολίστας που αγγίζει το τέλειο σε όλα εκτός από το σουτ. Ένας από τους 2-3 καλύτερους guard της Ευρώπης με μια χτυπητή αδυναμία που δεν τον κάνει έναν από τους καλύτερους guard του κόσμου. Όλα τα κρίματα του πλανήτη μαζεμένα. Πώς γίνεται να κάνεις όλα αυτά που κανείς και απλά να μην έχεις καλό στόχο; Κι όμως γίνεται. Αυτός είναι ο Καλάθης του τριπόντου στη Μόσχα.

Τον περασμένο Φεβρουάριο έκλεισε τα 30 του χρόνια. Έχει ακόμα γεμάτα 5-6 χρόνια να τον βλέπουμε στα γήπεδα να μας μαγεύει και να μας τρομάζει, να ανεβοκατεβάζει με την ψυχοσύνθεσή του όλη την ομάδα του Παναθηναϊκού. Να ταλαιπωρείται σαν μια μηχανή τέλεια ρυθμισμένη που έχει όμως μια μόνο ατέλεια. Και μετά, αν όλα πάνε καλά, να κλείσει την καριέρα του δικαίως περήφανος για όσα κατάφερε. Και με ένα μεγάλο ερωτηματικό στο μυαλό του: πόσο ψηλότερα θα έφτανε, αν απλά μπορούσε να σουτάρει; Πόσο ψηλά θα φτάναμε, αν δεν ήμασταν άνθρωποι;

(Κεντρική Φωτογραφία: Eurokinissi)