Ο Παναγιώτης Ετζιάκα βγάζει όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα μόνο με νερό

«Ετζιάκα» είναι ο άνθρωπος που παλεύει σκληρά για τους στόχους και τα όνειρά του, σύμφωνα με την φυλή Igbo της Νιγηρίας και ο Παναγιώτης Φρίμαν Ετζιάκα, έχει βαλθεί να κάνει πράξη το επώνυμό του με το παράδειγμα της στάσης ζωής του. Ο 28χρονος μπασκετμπολίστας και χειροπράκτης, δουλεύει αυτήν την περίοδο εντατικά για να φτάσει ακόμη πιο κοντά στο όνειρό του και να αγωνιστεί στο πρωτάθλημα της Α1 την επόμενη σεζόν, όμως παράλληλα περνά μια δοκιμασία, η οποία τον φέρνει στα όριά του.

Πέρα από ένας χαρισματικός αθλητής, με καριέρα στα γήπεδα της Β’ Εθνικής και της Α2, ο Παναγιώτης είναι ένας ιδιαίτερα πιστός άνθρωπος και για να γυμνάσει την ψυχή του, επιλέγει τα τελευταία δύο χρόνια να εφαρμόσει πλήρη αφαγία κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας.

Από τη Μεγάλη Δευτέρα ως και την 01:00 της Κυριακής του Πάσχα, όπου λαμβάνει η χώρα η Ανάσταση σύμφωνα με το Παλαιό Ημερολόγιο το οποίο ακολουθεί, ο Ελληνονιγηριανός αθλητής πίνει μόνο νερό, δοκιμάζοντας τις δυνάμεις του. Είναι ένα πρότζεκτ που φυσικά δεν προτρέπει κανέναν να ακολουθήσει, το οποίο ωστόσο τον βγάζει κάθε φορά και πιο ισχυρό πνευματικά.

Βρήκα τον Παναγιώτη Φρίμαν Ετζιάκα στον Στίβο της Γκράβας, όπου κάνει τις περισσότερες προπονήσεις του και αφού φωτογραφήθηκε, μου μίλησε για την ιστορία της ζωής του, το μπάσκετ, τις δυσκολίες και φυσικά την βαθιά του πίστη που κορυφώνεται κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας. Αφού λοιπόν βλέπω την τσάντα από την στρατιωτική του θητεία, μέσα στην οποία έχει τα μπασκετικά του, ζητάω στρατιωτικά να μου μιλήσει για τον εαυτό του.

Είσαι ο και λέγεσαι:

Είμαι ο Παναγιώτης Φρίμαν Ετζιάκα, είμαι 28 ετών και έχω δύο καταγωγές. Ο πατέρας μου είναι από τη Νιγηρία και η μητέρα μου Ελληνίδα. Συναντήθηκαν τυχαία σε ένα σπίτι, από ένα λάθος που είχε γίνει και ξαφνικά μετά από λίγο καιρό ήρθα εγώ. Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα μεταξύ Κυψέλης και Ζωγράφου.

Έχεις επισκεφθεί ποτέ τη Νιγηρία;

Στη Νιγηρία δεν έχω πάει ποτέ, αλλά θα ήθελα πολύ να μάθω και να δω τους τόπους που μεγάλωσε ο πατέρας μου. Έζησε στο χωριό Αμίρι και ανήκει στη Φυλή Igbo. Μου έχει πει ότι το «Ετζιάκα» σημαίνει ο άνθρωπος που πρέπει να παλέψει πολύ για να κατακτήσει τους στόχους και τα όνειρά του και από αυτήν την άποψη νομίζω ότι εκπροσωπώ στο 100% το επώνυμό μου.

Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια στην Αθήνα;

Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν μικρός, αλλά δεν μου έλειψε τίποτα μεγαλώνοντας. Μέχρι την ηλικία των 17 η ζωή μου ήταν υπέροχη. Οι γονείς μου διατηρούσαν καλές σχέσεις μεταξύ τους και δεν μου έλειψε τίποτα. Από τα 17 και μετά ωστόσο, που η κρίση είχε αρχίσει να γίνεται πολύ έντονη, ξεκίνησαν και τα δικά μου πολύ δύσκολα χρόνια.

Τι συνέβη τότε;

Άλλαξαν πολλά πράγματα στις δουλειές των γονιών μου και η εφηβεία η δικιά μου ήταν λίγο περίεργη. Τότε άρχισα να δουλεύω τη νύχτα και να πήρα την απόφαση να φύγω από το σπίτι και να μείνω μόνος μου στου Ζωγράφου για να στηρίξω και έναν φίλο μου. Εκείνη η τριετία (17-20 ετών) ήταν πραγματικά πολύ δύσκολη. Ξαφνικά, από εκεί που τα είχα όλα, έζησα περιόδους που δεν είχα να φάω. Είναι πολύ δύσκολο να μεγαλώνεις σαν «βασιλιάς» και ό,τι ζητάς να το έχεις και ξαφνικά από τη μία μέρα στην άλλη, να μην έχεις ούτε για φαγητό. Τότε, πήρα την απόφαση να δουλέψω νύχτα και το πρωί να πηγαίνω σχολείο.

Στα 20 μου μετά από αυτήν την τόσο έντονη τριετία έγιναν μερικά σκηνικά αρκετά περίεργα στη νύχτα. Ήμουν μικρός και δεν γνώριζα πολλές καταστάσεις. Δεν ήξερα πόσο διπρόσωποι μπορούν να είναι οι άνθρωποι, ούτε πώς λειτουργεί η νύχτα. Ουσιαστικά εγώ μέχρι τα 17 δεν είχα βγει στην κοινωνία, ήμουν πολύ κοντά στο σπίτι μου. Έφτασα στο σημείο να μου βγάλουν μέχρι και όπλο και τότε κατάλαβα ότι πρέπει να επιστρέψω στους δικούς μου ανθρώπους. Ήρθα και πάλι κοντά με την οικογένειά μου και επανήλθα πλήρως.

Πώς επανέρχεσαι μετά από κάτι τέτοιο; Πώς γυρνάς στην κανονική ζωή;

Θέλω να είμαι ειλικρινής σε αυτό. Θεωρώ ότι αυτό που με κράτησε τότε, ήταν η πίστη μου. Πιστεύω πάρα πολύ στον Θεό και κατ’ επέκταση σε εμένα. Όταν πιστεύεις πολύ, λες στον εαυτό σου «μπορώ». Είμαι ένας άνθρωπος που θα μπορούσα σήμερα να είμαι νεκρός, ή σε κακές παρέες, αλλά δόξα το Θεό, είμαι καλά.

Αυτό το οφείλω σε μεγάλο βαθμό και στο παράδειγμα που έλαβα από τη στάση ζωής των γονιών μου. Έβλεπα τους γονείς μου και το πόσο μαχητές είναι και έπαιρνα δύναμη. Είναι πολύ δύσκολο ένας άνθρωπος ο οποίος είναι μαύρος, μένει στην Ελλάδα και από εκεί που έχει τα πάντα, ξαφνικά να μένει στον δρόμο και να πουλάει CD. Ένας άνθρωπος που δεν έχει που να μείνει και με σταθερά βήματα αρχίζει να ανακάμπτει μόνος του. Όταν βλέπεις τον πατέρα σου να ανακάμπτει από κάτι τέτοιο, δεν μπορείς εσύ να κάθεσαι και να λες «τελείωσα».

Στα 20 μου σκέφτηκα ότι αν θέλω να καταφέρω κάποια πράγματα στη ζωή μου και να κάνω μια «σωστή» οικογένεια στο μέλλον, θα πρέπει να δράσω. Έβαλα στόχους όσον αφορά το μπάσκετ, σπούδασα νοσηλευτική και εργάστηκα για ένα διάστημα στον Ευαγγελισμό, βλέποντας από κοντά διάφορες δύσκολες καταστάσεις. Είχε τύχει μάλιστα να έχω και τη μητέρα ενός προπονητή μου και αυτή η περίοδος μου δίδαξε πάρα πολλά. Έγινα καλύτερος άνθρωπος, άρχισα να βλέπω τη ζωή με διαφορετικά μάτια. Είδα ότι μπορεί να είσαι τέρμα χαμηλά και ξαφνικά να ανεβαίνεις ή το αντίθετο.

Το μπάσκετ και η στοχοθεσία του, πώς σε βοήθησαν;

Το μπάσκετ μπήκε στη ζωή μου πιο έντονα κατά την ενηλικίωσή μου και με βοήθησε πάρα πολύ στην στοχοθεσία. Όταν ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ, όλοι με κορόιδευαν. Είχα πολλά παραπάνω κιλά, ήμουν 120 κιλά και δεν είχα φτάσει ακόμα στο ύψος που είμαι σήμερα (1,93μ.). Τα άλλα παιδιά, κυρίως οι πιο καλοί, με κορόιδευαν συνέχεια και εμένα αυτό άρχισε να με πεισμώνει.

Από τη φύση μου, λατρεύω να βάζω στόχους και να τους επιτυγχάνω και έτσι άρχισα να παίζω και να βελτιώνομαι. Από πολύ μικρή ηλικία, επειδή δεν είχα αρκετά skills ακόμα, είχα πολύ έντονο το αίσθημα του μαχητή. Θα πηδούσα για όλες τις μπάλες, θα βούταγα στο παρκέ και έτσι κέρδιζα τον ρόλο μου. Όταν άρχισα να παίζω σε ανδρικές ομάδες, έθεσα τον μεγαλύτερο στόχο μου. Να παίξω μια μέρα στην Α1. Δεν τα έχω καταφέρει ακόμα, αλλά κάθε χρονιά είμαι και καλύτερος και περιμένω την ευκαιρία μου.

Πέρα από το μπάσκετ πώς αλλιώς βιοπορίστηκες ως σήμερα;

Τα πρώτα λεφτά που μπήκαν στην τσέπη μου ήρθαν από τη νύχτα. PR ήμουν στην αρχή, μετά διοργάνωνα πάρτι με άλλες παρέες και γενικά έχω περάσει από αρκετά πόστα. Αμέσως μετά από αυτήν την εμπειρία, σπούδασα νοσηλευτική και μετά δούλεψα στον Ευαγγελισμό και έκανα κάποια άλλα αποκλειστικά σε σπίτια. Έπειτα, επειδή ήθελα να κάνω κάτι μόνος μου, ξεκίνησα να ασχολούμαι με το κομμάτι των εναλλακτικών θεραπειών (χειρομάλαξη, βεντούζες, βελόνες, χειροπρακτική) και τώρα έχω μια δικιά μου επιχείρηση, η οποία πηγαίνει αρκετά καλά.

Πώς δουλεύεις εκεί; Σε έχει βοηθήσει και το μπάσκετ φαντάζομαι.

Στη δουλειά μας βοηθά πάρα πολύ το στόμα σε στόμα. Αν είσαι καλός και σου αρέσει αυτό που κάνεις, κάποια στιγμή αυτό θα φανεί. Το μπάσκετ εννοείται με έχει βοηθήσει πάρα πολύ, τόσο σε επίπεδο γνωριμιών, όσο και σε επίπεδο ανάπτυξης της δουλειάς. Αν έρθει π.χ. ένας αθλητής και σε εμπιστευτεί και εσύ καταφέρεις γρήγορα να τον βοηθήσεις να επιστρέψει από οποιοδήποτε πρόβλημα, τότε σίγουρα θα το επικοινωνήσει σε έναν άλλον και έτσι δημιουργείται κύκλος. Το πιο σημαντικό από όλα βέβαια, είναι να κάνεις δουλειά παράλληλα με ενσυναίσθηση. Το κομμάτι της υγείας, δεν είναι κάτι που κάνεις απλά για να βγάλεις λεφτά. Αυτό μου το έμαθε η νοσηλευτική. Οτιδήποτε έχει να κάνει με την υγεία είναι λειτούργημα και έτσι πρέπει να το βλέπουμε.

Σε αναρτήσεις σου μιλάς συγκεκριμένα για προβλήματα και καταστάσεις που έχεις αντιμετωπίσει στο μπάσκετ στις πιο χαμηλές κατηγορίες (Β’ Εθνική, Α2). Είναι τα ζόρια στο μπάσκετ παρόμοια με εκείνα που είχες ζήσει μικρότερος;

Συγκρίνονται ναι. Η κοινωνία μας στο μπάσκετ είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας μας έξω. Θα δεις πολλά πράγματα στον αθλητισμό, τα οποία είτε θα σε ρίξουν, είτε θα σε κάνουν πιο δυνατό και θα σε ανεβάσουν. Υπάρχουν πολλά ζόρια, ειδικά στην Ελλάδα που όλα είναι λίγο αμφιλεγόμενα. Πρέπει να πέσεις στους σωστούς ανθρώπους τη σωστή στιγμή, στη σωστή ομάδα. Και παράλληλα πρέπει να ελίσσεσαι μέσα σε όλα αυτά τα προβλήματα που προκύπτουν.

Ποια είναι αυτα τα προβλήματα που έχει ο ημιεπαγγελματικός αθλητισμός;

Το σημαντικότερο είναι ότι δύσκολα εμφανίζονται άνθρωποι να πιστέψουν στα παιδιά. Δύσκολα θα εμφανιστεί κάποιος να πιστέψει σε εσένα, γιατί όλοι θέλουν το έτοιμο. Ενώ εσύ μπορεί να έχεις ένα διαμάντι μέσα σου, που χρειάζεται χρόνο για να βγει έξω, δεν έρχεται κανείς να στον δώσει. Επίσης παράγοντες εκμεταλλεύονται τις καταστάσεις και αφήνουν συχνά αθλητές απλήρωτους ή προσπαθούν ακόμα και να αποφεύγουν να πληρώσουν την ιατρική περίθαλψη σε αθλητές, για να γλιτώσουν τα χρήματα ενός χειρουργείου. Αυτές είναι καταστάσεις καθημερινές.

Και τα θετικά ποια είναι; Πόσο ρομαντικός πρέπει να είσαι για να συνεχίσεις να προσπαθείς θυσιάζοντας πράγματα από τη ζωή σου;

Στερείσαι πραγματικά πολλά πράγματα από την ζωή σου και για αυτό πρέπει να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά. Πρόσφατα μου έστειλε ένα παιδί στο Instagram και μου έλεγε ότι έχει στόχους και ότι με βλέπει να προσπαθώ. Βλέποντας όλα αυτά που έχω ζήσει στο μπάσκετ, αυτό που απαντάω είναι ότι δεν πρέπει να είσαι μονοδιάστατος σε καμία περίπτωση. Δεν ξέρεις τι γίνεται, επομένως πρέπει να έχεις τις βλέψεις σου και στις σπουδές και στην αγορά εργασίας.

Photo by : Georgia Panagopoulou / Tourette Photography

Η πρώτη επαφή με την πίστη πότε ήρθε;

Οι γονείς που είναι και οι δύο πάρα πολύ πιστοί. Πήγαινα από μικρός στην εκκλησία και καθόμουν δίπλα στον Παπά κρατώντας κεράκια και επίσης κοινωνούσα. Με τη μητέρα μου πήγαινα πολύ πιο συχνά στην εκκλησία. Ακολουθούμε και οι δύο, το Παλιό Ημερολόγιο, το Πάτριο. Δεν θεωρώ όμως ότι έχει να κάνει μόνο με το εάν πιστεύουν οι γονείς σου ή όχι. Κυρίως έχει να κάνει με τον εαυτό σου και με το πώς αισθάνεσαι εσύ μέσα σε αυτό. Εμένα με βοηθά πάρα πολύ η επαφή με τον Θεό και τον Χριστό. Ακόμα και σε στιγμές που είμαι μόνος μου, θα κλείσω τα μάτια και θα κάνω την προσευχή μου και μέσα στη δυσκολία μου, θα πω «πάμε!» και θα πάρω τη δύναμη που χρειάζομαι.

Η εκκλησία σε αγκάλιασε από την αρχή;

Δεν είχα κανένα πρόβλημα με την εκκλησία. Η βαθιά πίστη ωστόσο -και αυτό είναι προσωπική μου άποψη- είναι μέσα σου. Δεν έχει να κάνει με το κτίριο της εκκλησίας, αλλά με τον να μπαίνεις μέσα και να αγαλλιάζει η ψυχή σου. Εγώ πηγαίνω στην εκκλησία γιατί ηρεμώ. Ό,τι πρόβλημα και να έχω εκείνη τη στιγμή, θα δακρύσω και μετά θα είμαι καλύτερα.

Η πίστη σου δοκιμάζεται στα δύσκολα;

Σίγουρα δοκιμάστηκε τότε στα δύσκολα χρόνια, όπως δοκιμάζεται και κάθε μέρα. Ακόμη και τώρα. Πριν λίγο καιρό έχασα το πορτοφόλι μου, στο οποίο είχα μέσα 5.000 ευρώ για μια υποχρέωση που έπρεπε να πληρώσω και για ένα επαγγελματικό ταξίδι στη Γερμανία που θα έκανα για το μπάσκετ. Τότε ξαφνικά ένιωσα να χάνω τα πάντα. Εγώ έχω τη φιλοσοφία ότι όλα τα πράγματα στη ζωή συμβαίνουν για κάποιο λόγο και μέσα από αυτά δοκιμάζεται και το εάν η πίστη σου είναι δυνατή και το εάν αντέχεις να μείνεις μέσα σε αυτό που κυνηγάς.

Από πότε ακολουθείς το Παλαιό Ημερολόγιο και πώς δουλεύει όλο αυτό; Σε ρωτάω καθαρά από προσωπική άγνοια.

Και εγώ δεν είμαι ο παντογνώστης που τα ξέρει όλα, οπότε μην αγχώνεσαι (γέλια). Η μητέρα είχε μυρωθεί με το Παλαιό Ημερολόγιο και χωρίς να μου το επιβάλλει (το οποίο είναι σημαντικό γιατί η πίεση πολλές φορές φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα), αλλά έχοντας κάνει απλά μια γενική συζήτηση, πήγα κάποια στιγμή στην Εκκλησία που είχε μυρωθεί και τότε το ζήτησα μόνος μου. Εκείνη την ημέρα δεν θα την ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Ήταν πριν από 5 χρόνια. Εγώ δεν είχα εξομολογηθεί ποτέ στη ζωή μου και μόλις με κοίταξε ο Παπάς στα μάτια, έβαλα τα κλάματα. Ήταν ημέρες που είχα μέσα μου αρκετές σκέψεις και εσωτερικό πόνο και βοηθήθηκα πολύ από όλο αυτό.

Στο πρακτικό κομμάτι τώρα, τόσο στο Νέο, όσο και στο Παλαιό Ημερολόγιο, το Πάσχα γιορτάζεται μαζί. Οι άλλες γιορτές και τα Χριστούγεννα αλλάζουν και πάνε 13 ημέρες μετά. Δηλαδή ο εορτασμός της Παναγίας γίνεται στις 28 Αυγούστου σε εμάς. Εγώ ακολουθώ τις εκκλησίες για το Παλαιό Ημερολόγιο, χωρίς προφανώς να έχω θέμα να πηγαίνω σε εκκλησίες του Νέου. Μια άλλη διαφορά που μου έρχεται τώρα, είναι ότι στο Παλαιό Ημερολόγιο η Ανάσταση γιορτάζεται στη 01:00 τα ξημερώματα.

Ας μην γελιόμαστε βέβαια, όλα αυτά τα κάνουν οι άνθρωποι. Και το Σχίσμα των εκκλησιών, άνθρωποι το έκαναν. Το θέμα είναι για μένα, όποιος πιστεύει πραγματικά, να προχωρά με γνώμονα αυτό. Εγώ ήθελα και θέλω να πιστεύω, αισθάνομαι καλά με αυτό και έτσι συνεχίζω.

Και πότε άρχισες να ακολουθείς και να τηρείς τις παραδόσεις;

Κοινωνούσα από μικρό παιδάκι και ήταν πάντα πολύ σημαντικό για εμένα. Υπάρχουν βέβαια περίοδοι που χάνω τον δρόμο μου. Μπορεί δηλαδή να μην εκκλησιαστώ τόσο συχνά, ή να μην κάνω την προσευχή μου όσο συχνά θα ήθελα, επειδή έχω άλλα προβλήματα.

Αυτό το αισθάνεσαι σαν πρόβλημα;

Εμένα με προβληματίζει όταν συμβαίνει. Αισθάνομαι ότι χάνω την επαφή μου τον Θεό. Θεός για εμένα είναι ο πατέρας σου, ο αδερφός σου, τα πάντα. Οπότε το σκέφτομαι σαν να χάνω την επαφή με τους δικούς μου ανθρώπους.

Να νηστεύεις πότε άρχισες;

Από μικρός. Ξεκίνησα να νηστεύω Τετάρτες και Παρασκευές όταν ήμουν μικρός με τη μητέρα μου και στη συνέχεια άρχισα να νηστεύω και τις Δευτέρες. Πέρα λοιπόν των μεγάλων νηστειών, εγώ έτσι κι αλλιώς νηστεύω από κρέας και ψάρι αυτές τις τρεις ημέρες. Λόγω της σχέσης μου με τον αθλητισμό, τρώω γαλακτοκομικά, αλλά όταν μεγαλώσω και φύγω από το κομμάτι του επαγγελματικού αθλητισμού, έχω σκοπό να νηστεύω και από αυτά.

Η θρησκεία και πίστη στον Θεό δεν πρέπει φυσικά να σου βάζει αλυσίδες. Κάνεις αυτό που αισθάνεσαι και πας εσύ όσο πιο κοντά μπορείς εσύ. Είναι λάθος να σου πει κάποιος άνθρωπος ότι πρέπει να κάνεις κάτι για αυτό, αυτό και αυτό. Αυτό το κάνουν άνθρωποι που τελικά διώχνουν τον κόσμο από την εκκλησία.

Εξοργίζεσαι με πράγματα που συμβαίνουν στην εκκλησία και κάνουν τον κόσμο επιφυλακτικό απέναντί της;

Εννοείται, εξοργίζομαι απίστευτα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και αυτοί είναι άνθρωποι. Όπως δηλαδή υπάρχουν καλοί και κακοί αστυνομικοί, έτσι υπάρχουν και καλοί και κακοί παπάδες. Φυσικά νευριάζω, γιατί οι ιερείς θα έπρεπε κανονικά να είναι ακόμα πιο προσεκτικοί στο τι λένε και τι κάνουν γιατί επηρεάζουν πολύ κόσμο. Εμείς βέβαια πρέπει να μην χάνουμε την πίστη μας και να τους δίνουμε πάτημα. Δεν σημαίνει ότι επειδή αυτοί που φαίνονται πιστοί και κάνουν τέτοια πράγματα, θα επηρεαστεί η δική μας πίστη.

Αισθάνεσαι ότι σε εκθέτουν και εσένα όταν κάνουν κάποια προβληματική δήλωση;

Σίγουρα θα το αισθανθώ, αλλά δεν χρειάζεται να απολογηθείς για κάποιον άλλον. Το σημαντικό είναι να μην χάνουμε την ουσία της πίστης. Δες το και αλλιώς. Εγώ έχω φίλους που μπορεί να βρίζουν τα Θεία π.χ.. Σε αυτές τις περιπτώσεις θα τους πω ότι δεν είναι καλό να το κάνουν αυτό ή αφού δεν το πιστεύουν, δεν υπάρχει λόγος να το βρίζουν. Δεν θα γίνω ποτέ επικριτικός όμως, ούτε θα αποκλείσω κάποιον. Ο καθένας λειτουργεί όπως έχει μάθει.

Το πρότζεκτ αυτό με την πλήρη αφαγία κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας, πώς σου ήρθε;

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς μου ήρθε, ούτε το είδα από κάπου. Δεν υπάρχει προφανώς πουθενά γραμμένο το να μείνεις νηστικός την Μεγάλη Εβδομάδα και επίσης εννοείται ότι δεν προτείνω σε κανέναν να το κάνει. Προέχει η υγεία μας πάνω από όλα. Είναι καθαρά προσωπικό, πνευματικό και ψυχικό ζήτημα δικό μου. Αυτό κάνει πιο δυνατό εμένα, σαν Παναγιώτη. Μπορεί να το μοιράζομαι στα social μου, αλλά εννοείται δεν προτρέπω κανέναν να το κάνει.

Το έκανα πρώτη φορά πέρυσι και τότε αγωνιζόμουν στον Μίλωνα, έχοντας αγωνιστικές υποχρεώσεις. Μπαίνει λοιπόν η Μεγάλη Εβδομάδα και λέω ότι θα κρατήσω πλήρη αφαγία. Θυμάμαι ότι είχαμε παίξει και δύο δυνατά φιλικά με τον Πανιώνιο και εγώ είχα χάσει 10 κιλά. Οι προπονητές μου το ήξεραν, δεν το έκρυψα ποτέ. Φέτος δεν ήμουν σίγουρος για το εάν θα το επιχειρήσω ξανά, αλλά φτάνοντας στην Μ. Εβδομάδα αποφάσισα να το κάνω.

Πώς κύλησε πέρυσι;

Η πρώτη μιάμισι ημέρα είναι πολύ ζόρικη. Τα βλέπεις όλα, ειδικά αν έχεις φάει πολύ τις προηγούμενες ημέρες. Κανονικά, χρειάζεται μια προετοιμασία, στην οποία πρέπει να μειώνω τα γεύματα για να μην σκάσει απότομο. Τα βράδια είναι επίσης πολύ δύσκολα γιατί πριν κοιμηθείς υπάρχει έντονα η αίσθηση της πείνας. Εγώ κάνω την προσευχή μου, ξαπλώνω και τελικά καταφέρνω να κοιμηθώ. Μετά τη δεύτερη μέρα θεωρώ ότι είναι όλο στο μυαλό. Σαν άνθρωποι έχουμε τεράστια δύναμη μέσα μας και τίποτα δεν είναι αναπόφευκτο, αν έχουμε πίστη, υπομονή και επιμονή.

Και δηλαδή εσύ τώρα πίνεις μόνο νερό για μια εβδομάδα; Πώς είναι το πρακτικό κομμάτι;

Πίνω μόνο νερό κατά βάση. Μπορεί καμιά φορά στο μεγάλο το μπουκάλι να ρίξω λεμόνι, αλάτι ή ζάχαρη. Αυτό το κάνω επειδή γυμνάζομαι πολύ και υπάρχει ο κίνδυνος να μου πέσει η πίεση.

Και τι θα φας μετά την Ανάσταση;

Ε, θα γίνει χαμός. Πρώτα θα φάω παραδοσιακά την μαγειρίτσα μου για να δοκιμάσω και το στομάχι μου και την επόμενη ημέρα θα γίνει πάρτι. Πρέπει να πάρουμε τα κιλά πίσω, γιατί έχουμε να επιστρέψουμε και στο μπάσκετ.

Πώς συνδυάζεται όλο αυτό με την γυμναστική; Βλέπω ότι δεν σταματάς να γυμνάζεσαι αυτήν την περίοδο.

Κάνω τρεις προπονήσεις την ημέρα. Δεν είναι εύκολο, αλλά εγώ νιώθω ότι τώρα βγαίνω πιο δυνατός πνευματικά. Δηλαδή αυτήν την στιγμή γυμνάζω την ψυχή μου. Και στο μπάσκετ, δεν θεωρώ ότι είμαι υπερταλέντο, αλλά έχω ψυχή. Οι προπονητές μου και οι συμπαίκτες μου, το ξέρουν αυτό. Όταν λοιπόν κάνω αυτές τις τρεις προπονήσεις, χωρίς να τρώω, πίνοντας μόνο νερό, ξέρω ότι όταν φάω δεν θα έχω καμία δικαιολογία.

Αυτό είναι και το νόημα της νηστείας για εσένα;

Το νόημα της νηστείας είναι να συσκευτείς με τον εαυτό σου και να βγεις ισχυρότερος. Νηστεία δεν είναι μόνο το να μην φας. Νηστεία είναι το να μην κρίνεις, να μην έχεις ζήλεια. Ούτε καν να θέλεις να βλάψεις κάποιον που σου έχει κάνει κακό. Η νηστεία είναι μια συνεχής δοκιμασία.