O Παύλος Παυλίδης δεν απογοήτευσε ποτέ τον κόσμο του

Τέτοιες μέρες ήταν, τρία χρόνια πριν, όταν μετά από λίγο ψάξιμο στο google maps και μερικό κουβεντολόι με τη Χρύσα, το τοπ μόντελ του Gagarin 205, έφτανα έξω από το σπίτι-στούντιο του Παύλου Παυλίδη στη Νέα Σμύρνη. Κατά την προσφιλή μου συνήθεια, εντόπισα το σπίτι και έκανα μια βόλτα το τετράγωνο για να βάλω σε μια σειρά αυτά που ήθελα να συζητήσουμε. Στην περίπτωση του σπιτιού του Παύλου, έκανα δύο βόλτες το τετράγωνο, βασικά γιατί δίσταζα να χτυπήσω το κουδούνι.

Δεν είχα ιδέα πώς είναι ο Παυλίδης σαν άνθρωπος, αν και το ‘όχι ο πιο επικοινωνιακός στον κόσμο’ ήταν μια φήμη που τον συνόδευε και φαινόταν δίκαιη, χωρίς μάλιστα να θίγει κανέναν. Και πάλι, δεν νομίζω πως αυτός ήταν ο λόγος που δίσταζα. Εννοώ ότι έχω πάρει συνέντευξη από τον Νικήτα Κλιντ μάλλον την πιο ακατάλληλη για συνεντεύξεις περίοδο της ζωής του, και από δεκάδες μοντέλα (μικρός ήμουν, δεν ήξερα) που οι πιο ψαγμένες απαντήσεις τους ήταν τα “Ναι”, “Όχι” και “Δεν ξέρω”.

“Για μένα δεν υπάρχει νίκη, μόνο ένας φίλος μου χαμένος”

Το θέμα με τον Παυλίδη δεν ήταν αν θα πει πολλά ή λίγα, ενδιαφέροντα ή βαρετά, αλλά ότι ήταν ο μοναδικός πραγματικός παιδικός μου ήρωας, με τον οποίο θα είχα μοιραστεί ως τότε έναν καναπέ και δυο-τρεις ώρες. Δεν ξέρω πόσο ελαφρά αντιμετωπίζεις πια τους παιδικούς σου ήρωες. Βασικά δεν ξέρω καν τι παίζει σήμερα, σε μια εποχή που βρίθει από χιλιάδες μοναδικούς ‘ήρωες’ για κάθε μέρα του χρόνου. Μην στα πολυλογώ, είχα τρομερή αγωνία μέχρι να τελειώσουν οι χαιρετούρες και να τα πούμε σαν άνθρωποι.

Γιατί τέτοια πρεμούρα; Κάτσε να διαλέξω δυο-τρεις από τους πεντακόσιους λόγους:

– Γιατί το ‘Αλλάζει Πρόσωπα η Θλίψη’ έχει σημαδέψει τη μεγαλύτερη χυλόπιτα -και σε συναίσθημα και σε διάρκεια- που έφαγα ποτέ, στην τρυφερή ηλικία των 14.

– Γιατί ο ‘Ένας Κύκλος στον Αέρα’ θα μου θυμίζει πάντα το πώς μύριζαν οι πρώτες μέρες μου μακριά από το σχολείο.

– Γιατί έχω πουλήσει μαγκιά με τους στίχους του ‘Αφού Σου Το ‘Πα’ και γιατί έχω τσακωθεί για το αν ο ‘Βροχοποιός’ (των Σπαθιών) είναι το καλύτερο ελληνικό τραγούδι που γράφτηκε στα 90s.

– Γιατί ο Παυλίδης έχει σκαλιστεί στο μυαλό μου ως ο τύπος που τα άφησε όλα για να πάει στο Παρίσι και μετά μάζεψε ό,τι έφτιαξε εκεί και γύρισε πίσω για να καθορίσει την εφηβεία μας.

Γι’ αυτά και για άλλα χίλια τέτοια.

Μετά χτύπησα το κουδούνι.

“Τώρα για πάντα ευτυχισμένος σε μια γωνιά στη Σαλονίκη”

Λατρεύω τα σκυλιά, αλλά ό,τι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί τη στιγμή που μπαίνεις σε ένα άγνωστο σπίτι και προσπαθείς να συνηθίσεις τη μορφή του Παυλίδη που έχεις δει με τόσους τρόπους αλλά ποτέ από τόσο κοντά, είναι ένα σκυλί που πηδάει πάνω σου και κλαίει αν δεν του δίνεις σημασία. Η Μέλι, το άσπρο τεριέ του Παύλου, με υποδέχτηκε σαν να με ξέρει χρόνια. Ο Παύλος χαμογελούσε αχνά και ένιωθε σίγουρα πιο άβολα από μένα για την επίθεση της Μέλι. Το σκυλί ηρέμησε και καθίσαμε αντικριστά.

Δεν ήθελα να τον φέρω σε δύσκολη θέση. Δεν ήθελα να βαρεθεί, δεν ήθελα να είμαι ακόμα ένας που τον ρωτάει “Και για πες Παύλο, τι να περιμένουμε από το live στο Gagarin;”. Καλύτερα να μ’ έτρωγε η Μέλι.

Ο Παύλος μού μίλησε για τα χρόνια στη Γερμανία και ότι ως παιδί μεταναστών, το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις να λες είναι η έκφραση “δεν είμαι από δω”. Το περίφημο ταξίδι στο Παρίσι ήρθε στα 23. Ήταν ένα δώρο στον εαυτό του, μια θαρρετή ζαριά στη λογική του “φεύγω και δεν ξέρω αν θα ξαναγυρίσω”. Για την ακρίβεια, δεν είχε λεφτά για εισιτήριο επιστροφής.

“Στο Παρίσι αντί να μπω στη μουσική, σχεδόν εξαφανίστηκα από αυτήν. Η ενημέρωση που είχα περί των μουσικών ήταν πληρέστερη στη Θεσσαλονίκη παρά εκεί, αλλά για τον τρόπο που σκέφτομαι και λειτουργώ, το Παρίσι ήταν καθοριστικό γιατί άλλαξε τον τρόπο της ζωής μου. Πήγα με πάρα πολλές μουσικές στο κεφάλι στο Παρίσι. Κάποιες από αυτές τις άκουσε μετά ο κόσμος. Μερικές τις ακούει ακόμα και τώρα. Όταν πήγα εκεί, είχα ήδη μια κασέτα με ιδέες για περίπου ένα δίσκο. Το ‘Δεν Είμαι Από Δω’ υπήρχε σε εκείνη την κασέτα, αλλά βγήκε 15-18 χρόνια μετά”.

Με αφορμή το πρώτο μισό της ζωής του που μοιάζει με ένα συνεχόμενο ταξίδι, θυμάμαι να αναφέρω τη Γενεύη και το πόσο καθοριστική υπήρξε στη ζωή του -προφανώς γιατί κάπου το διάβασα και θεώρησα βολικό να πουλήσω ότι το ξέρω κι αυτό- και η πρώτη εύθυμη μπηχτή για τους δημοσιογράφους έκατσε στο τραπεζάκι ανάμεσά μας.

Κάπου εκεί μου λέει “πάμε λίγο στο στούντιο να ακούσεις τραγούδια” και ξαφνικά βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο με αυτόν και τους B-Movies και ακούμε τραγούδια που είχαν γράψει το προηγούμενο βράδυ. Δεν ξέρω αν αυτή είναι μια καλή εξέλιξη για τη συνέντευξη ή το απόλυτο φιάσκο, αλλά ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ; Είμαι σε ένα στούντιο με τον Παυλίδη και ακούμε τραγούδια που ηχογράφησε πριν δέκα ώρες. ΠΟΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ;

Μετά από 3-4 τραγούδια επιστρέφουμε στο σαλόνι. Συζητάμε το πώς μου φάνηκαν. Προσπαθώ να είμαι ειλικρινής. Μου φάνηκαν ωραία, παυλιδικά, αλλά η αλήθεια έλεγε (και λέει) ότι αν δεν υπήρχαν τα Ξύλινα Σπαθιά, δεν θα ήμουν εκεί να αποκρυπτογραφώ κάθε γωνία στη φάτσα του ή να ζυγίζω κάθε λέξη ή να θέλω να μιλήσουμε για όλους τους στίχους που έχει γράψει. Νιώθω ότι του φαίνομαι αρκούντως συμπαθής για να μη με ξεπετάξει μ’ ένα “Είμαστε ΟΚ, τελειώσαμε;”. Εδώ με έμπασε στο στούντιο, σκέφτομαι. Εδώ με συμπάθησε η Μέλι.

Αναφέρω μερικούς στίχους και τον ρωτάω αν μιλάνε για τα ναρκωτικά. “Να μη σε νοιάζει”, μου απαντάει και φυσάει την κάφτρα του τσιγάρου κινηματογραφικά. Γελάει. Ο πάγος έχει σπάσει και στην περίπτωση του Παυλίδη, ενός ανθρώπου που δεν είναι καμία στιγμή αγενής, αλλά δεν θα ‘ρθει να σε πάρει και αγκαλιά, αυτό ισοδυναμεί με επτά-οχτώ στρώματα πάγου περισσότερα από τον μέσο άνθρωπο.

“Στα σκοτεινά οι θεατρίνοι παίζουνε ρώσικη ρουλέτα”

Τι ισχύει σήμερα; Συνεσταλμένος παρά αντικοινωνικός και πράος παρά σνομπ, ο Παυλίδης συνεχίζει τόσα χρόνια να μην απογοητεύει όσους ταυτίστηκαν με τους στίχους και τα τραγούδια και τη μουσική του.

Δεν μας απογοήτευσε ποτέ όχι απαραίτητα υπό την έννοια του ‘ό,τι βγάζει είναι αριστούργημα’ όσο υπό την έννοια του ότι δεν κάνει αρπαχτές, δεν αλλάζει τη βασική αισθητική του, δεν συναινεί σε άστοχες συνεργασίες και επιμένει ο λόγος του είναι μόνο η μουσική.

Για το τέλος, άφησα μερικές στιγμές του από εκείνη τη συνέντευξη για το Cosmo.gr το 2012 που δυστυχώς δεν μπορείς να βρεις πια στο ίντερνετ. Η παραδοχή ότι οι Τρύπες ήταν πάντα το αγαπημένο του ελληνικό συγκρότημα δεν ήταν ούτε μέσα στις πέντε κορυφαίες στιγμές αυτής της συνάντησης.

Δεν έχω ξανασυναντήσει τον Παύλο από τότε.

“Μου αρέσουν λίγα κομμάτια από τα Σπαθιά. Στα περισσότερα, επειδή εμπλέκομαι, βλέπω ποιο είναι το πρόβλημα. Κάποιες φορές, όταν είμαι σε παρέα, καταφέρνω να μπω στο μυαλό κάποιου που δεν τον απασχολεί το αν τραγούδησα καλά ή αν είναι σπουδαίο αισθητικά αυτό που συμβαίνει, με αποτέλεσμα να πιάνω την ουσία των κομματιών την οποία έχανα κρίνοντάς τα. Κάποια μου αρέσουν, κάποια όχι”

“Στο ‘Ξεσσαλονίκη’, είναι περισσότερα τα αισθητικά προβλήματα που βλέπω. Σαφώς αγαπώ τον δίσκο και όσο περνά ο καιρός μου αρέσει περισσότερο ο ήχος του. Δεν είναι τόσο επεξεργασμένος όπως στον δεύτερο που είναι overprocessed και φαίνεται ότι ψευτίζει εις βάρος του νοήματος”.

“Υπάρχει πολύς κόσμος που βλέπει τη μουσική σαν παυσίπονο. Λες και πρέπει να πάρει ένα χάπι και να του περάσει η μελαγχολία η οποία είναι κάτι εσωτερικό. Υπάρχουν οι παυσίπονες μουσικές και αυτές που σε θεραπεύουν πραγματικά. Μπορείς να διαλέξεις”.

“Δεν ταυτίζω τον εαυτό μου με κάποιου είδους θλίψη. Έχω γράψει κι ένα τραγούδι που λέει πολύ ξεκάθαρα την άποψη μου για αυτήν (σ.σ. το ‘Αλλάζει Πρόσωπα Η Θλίψη’). ‘Σ’ όποιον τη ρίχνει από το θρόνο, εσένα λέει θέλω μόνο’. Είναι ο μηχανισμός των αντιθέτων. Είχα την εντύπωση πως με τόσους Βουδιστές στην Ευρώπη ότι αυτά είναι η αλφαβήτα”.

“Δεν ξέρω γιατί ένα κομμάτι πρέπει να μην ακούγεται. Έχω την εντύπωση ότι το ‘Λιωμένο Παγωτό’ είναι καλό τραγούδι και γι’ αυτό ακούγεται. Τώρα αν μαθαίνεις ότι κυκλοφορεί στις πίστες, λες πως μάλλον δεν έκανες κάτι καλά. Ή ήταν η μοίρα του να πάει κι από κει. Αν έβγαινε σήμερα και το άκουγα, θα έλεγα ότι είναι ένα καλό τραγούδι. Μου αρέσει αυτό που λέει”.

“Πώς να είναι αντίπαλο κάτι σπουδαίο, το οποίο θαυμάζεις; Εξακολουθεί το αγαπημένο μου ελληνικό συγκρότημα να είναι οι Τρύπες με διαφορά. Κι αυτό έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με τους στίχους. Θαυμάζω τον Γιάννη σαν fan από τότε που ήμουν μικρός ως και τώρα. Έχουμε συναναστραφεί κατά καιρούς”.

“Θα ήθελα να είμαι πιο επιεικής ως δάσκαλος με τον εαυτό μου. Καμιά φορά μου θυμίζω κάτι δασκάλους που δεν χώνευα γιατί ήταν υπερβολικοί. Καμιά φορά είμαι παραπάνω αυστηρός απ΄όσο θα ‘πρεπε, αλλά αυτό δεν βοηθάει να μην το ξανακάνω”.

Ο Παύλος Παυλίδης και οι B-Movies ανεβαίνουν ξανά μετά από δύο χρόνια στη σκηνή του Gagarin 205 την Παρασκευή 3 Απριλίου, για ένα live τελείως ροκ εν ρολ.