O Περικλής Ιακωβάκης θέλει να ξεχάσει για πάντα τους Ολυμπιακούς του 2004

Όπως έχω γράψει ξανά πολύ πρόσφατα, από μικρός ήμουν μεγάλος φαν του στίβου κι ιδιαίτερα των Ελλήνων αθλητών που κέρδιζαν τα μετάλλια στις μεγάλες διοργανώσεις.

Ναι, τέτοιος είμαι, υποστηρίζω τους νικητές και χαίρομαι με τις επιτυχίες κι όχι με την προσπάθεια. Έχω πανηγυρίσει τα χρυσά του Κεντέρη (τον οποίο είχαμε πετύχει με την παρέα μου σε μπαρ της Μυτιλήνης και του ευχόμασταν να σπάσει το ρεκόρ του Τζόνσον, τις αθώες εποχές, πριν καν γίνει καράβι και πέσει με τη μηχανή), έχω μείνει σπίτι για να δω κούρσα της Θάνου.

Του Περικλή Ιακωβάκη όμως, του είχα πάντα μια ιδιαίτερη συμπάθεια. Όχι επειδή κέρδιζε κι αυτός μετάλλια και κούρσες, αλλά επειδή το δικό του επίπεδο τον έκανε να ξεχωρίζει απ’ τους περισσότερους αθλητές της γενιάς του. Δεν έκανε ποτέ τις κλασικές κλισέ δηλώσεις τύπου “κοιτάμε κάθε αγώνα ξεχωριστά” και “βγήκε η προπόνηση στον σημερινό αγώνα” ή τέλος πάντων, είχε να πει πολλά περισσότερα απ’ αυτά. Με δομημένο λόγο που σε έκανε να καταλάβεις σε δευτερόλεπτα ότι έχουμε να κάνουμε με έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο.

Από τις πρώτες φορές που τον άκουσα να απαντάει στις ίδιες ερωτήσεις (συνήθως στον τεράστιο Δημήτρη Χατζηγεωργίου) στη μικτή ζώνη κάποιας διοργάνωσης, πριν καν ακολουθήσω αυτό το επάγγελμα, ήξερα ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο που θα με ενδιέφερε να κουβεντιάσω μαζί του.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

Χάρη σε αυτό το επάγγελμα, μου δόθηκε η ευκαιρία, έστω και με μια δεκαετία καθυστέρηση, να κάτσω στο ίδιο τραπέζι μαζί του για μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης. Πριν καν μπούμε στη συνέντευξη, μοιράστηκα μαζί του την εντύπωση που είχα σχηματίσει ακριβώς απ’ αυτές τις απαντήσεις του στις μικτές ζώνες. Χαμογέλασε και ξεκίνησε με μια ανάμνηση:

“Το 2003, όταν μόλις είχα κερδίσει το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Παρίσι, η πρώτη ερώτηση που δέχτηκα ήταν πώς αισθάνομαι. Πολύ φυσιολογικά λοιπόν απάντησα ότι είμαι πάρα πολύ στεναχωρημένος. Μερικές φορές σου βγαίνει αυθόρμητα, όταν σε ρωτάνε τέτοια πράγματα, τι να πω, με κοροϊδεύετε, πώς να αισθάνομαι δηλαδή, να βάλω τα κλάματα;”

Ήμουν ήδη βέβαιος ότι η κουβέντα θα είναι ωραία. Όπως είμαι βέβαιος ότι τρομερά ενδιαφέρουσα θα είναι κι η ομιλία του στο συνέδριο Game Changer in Sports με θέμα τον αθλητισμό και τη business & marketing πλευρά του, την Δευτέρα 18 Απριλίου 2016 στο ξενοδοχείο Hilton Athens, το οποίο διοργανώνεται από την 24MEDIA σε συνεργασία με την εταιρεία επικοινωνίας SYMEON G. TSOMOKOS. Την ομιλία του Περικλή Ιακωβάκη μπορείς να την παρακολουθήσεις κι εσύ από κοντά, κλείνοντας τη θέση σου στο κορυφαίο αθλητικό συνέδριο.

Πριν απ’ αυτήν όμως, είχαμε να πούμε πολλά.

Το τέλος ενός σπουδαίου αθλητή

Ο Περικλής αποσύρθηκε επίσημα απ’ την ενεργό δράση τον περασμένο Ιούλιο. Ακόμα δεν έχει κλείσει καν χρόνο μακριά απ’ τους στίβους και μοιραία η πρώτη ερώτηση αφορά αυτή τη νέα φάση της ζωής του. Έχει προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες;

“Αισθάνομαι μια χαρά γιατί στο μυαλό μου είχα ήδη κάνει αυτή τη μετάβαση. Ουσιαστικά ήθελα να σταματήσω την προηγούμενη χρονιά, όμως λόγω ενός τραυματισμού δεν μπόρεσα καν να αγωνιστώ. Συνέχισα μόνο και μόνο επειδή το Ευρωπαϊκό Κύπελλο εθνικών ομάδων έγινε στο Ηράκλειο της Κρήτης και θέλησα να κάνω μια εμφάνιση ακόμα και να αποχαιρετήσω φορώντας την εμφάνιση της εθνικής ομάδας. Βοήθησαν κι οι συγκυρίες δηλαδή, έγινε εντός έδρας, δεν υπήρξε ανταγωνισμός σε ότι αφορά τη θέση, δεν υπήρχε δηλαδή ένας καλύτερος Έλληνας αθλητής για να του παραχωρήσω τη θέση μου, αν υπήρχε δεν θα έμπαινα καν στη διαδικασία”. Ένας ολόκληρος χρόνος προετοιμασίας για έναν και μόνο αγώνα δηλαδή; Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

“Έκανα το 30% της προπόνησης που έκανα κάποτε, όχι γιατί δεν άντεχα, αλλά επειδή φοβόμουν ένα νέο τραυματισμό. Έχοντας την υποδομή απ’ τα 20 χρόνια πρωταθλητισμού άλλαξα το μοντέλο της προπόνησης κυρίως για να φτάσω υγιής στον αγώνα. Ήξερα ότι δεν είμαι σε καλή κατάσταση, είχα πολλούς τραυματισμούς τα τελευταία χρόνια, χρόνο με το χρόνο έρχεται να προστεθεί η καταπόνηση κι η ένταση της κάθε χρονιάς, ειδικά σε ένα αγώνισμα όπως το δικό μου”. Είχε δηλαδή το τέλος που ονειρευόταν στην καριέρα του; “Το τέλος ήρθε φυσιολογικά, είχα μπει στην ψυχολογία του τέλους και δεν με πείραξε καθόλου. Τελείωσε όμορφα, με έναν πολύ καλό τρόπο, είχα την τιμή να ζήσω μια εκπληκτική βραδιά αποχώρησης με την εθνική ομάδα, σε μια πολύ ζεστή στιγμή, με χειροκρότημα θερμό στο στάδιο, η ομάδα είχε ανέβει, όλα είχαν πάει καλά. Μια εξαιρετική ανάμνηση, με την οικογένειά μου στην κερκίδα, τα παιδιά μου, τα οποία ήταν μικρά όμως κάτι θα θυμούνται πιστεύω, κάτι θα τους έχει αποτυπωθεί”. Ένα ιδανικό φινάλε, σε αντίθεση με άλλους αθλητές της φουρνιάς του Περικλή, οι οποίοι δεν ανακοίνωσαν καν επίσημα τη δική τους απόσυρση.

“Είναι κρίμα που και αθλητές της προηγούμενης φουρνιάς δεν έζησαν αντίστοιχες στιγμές για τον αποχαιρετισμό τους. Αυτό δείχνει πολιτισμό, ότι η ομοσπονδία αναγνωρίζει κάποιες αξίες, μια διαφορετική κουλτούρα. Σε μια συζήτηση που έκανα για να τους ευχαριστήσω ευχήθηκα να συμβεί ξανά και στο μέλλον για αντίστοιχες περιπτώσεις. Είναι πάντως ένα βήμα, μια καλή αρχή για να γίνει κανόνας. Προσθέτει αθλητική αξία στην ίδια την ομοσπονδία αυτό, στο εξωτερικό το βλέπεις συνεχώς και σε άλλα σπορ, γιατί όχι και σε εμάς; Είναι κάτι φυσιολογικό, όμως δυστυχώς έχουμε μάθει στην Ελλάδα το φυσιολογικό να είναι εξαίρεση”. Τους τελευταίους μήνες παρακολουθούμε τις τελευταίες παραστάσεις σπουδαίων αθλητών, όπως ο Διαμαντίδης στην Ελλάδα κι ο Κόμπε Μπράιαντ στο ΝΒΑ. Πότε καταλαβαίνει αλήθεια ένας αθλητής ότι ήρθε πια η ώρα να βάλει ένα τέλος στην καριέρα του;

Κάθε σπορ έχει το μέσο όρο ζωής του. Αναλόγως του τι κάνεις αλλά και σε τι θέση παίζεις, άλλη καταπόνηση έχει ένας αθλητής του στίβου κι άλλη ένας τερματοφύλακας. Διάβασα πρόσφατα μια πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα για τους αθλητές του NBA που εξηγούσε ότι μετά τα 30 αλλάζουν μοντέλο προπόνησης, ξεκουράζονται περισσότερο και σηκώνουν λιγότερα βάρη για να έχουν μεγαλύτερο μέσο όρο αθλητικής ζωής. Όσο μεγαλώνεις, το σώμα σου δεν αντέχει το ίδιο οπότε αναλόγως με το πότε σκέφτεσαι να αποχωρήσεις οφείλεις να αλλάξεις κι εσύ τις προτεραιότητές σου. Σταματάς όταν βλέπεις ότι έχεις γεμίσει, είσαι πλήρης αποτυχιών κι επιτυχιών, όταν είσαι σε καλό επίπεδο κι έχεις κατακτήσει κάποια πράγματα που έχεις βάλει στο μυαλό σου.

Το μεγάλο λάθος του 2004

Πριν πιάσουμε τις σημερινές ασχολίες του υπερβολικά δραστήριου Περικλή, αποφάσισα να επιστρέψουμε για λίγο στα χρόνια του ως αθλητής, ξεκινώντας απ’ τον τρόπο με τον οποίο ασχολήθηκε για πρώτη φορά με τον στίβο. Είχε να κάνει με τον τρόπο και το περιβάλλον που μεγάλωσε; Ντιβάνι δεν υπήρχε πρόχειρο, όμως την κλασική ερώτηση για τα παιδικά χρόνια δεν την απέφυγα.

“Γεννήθηκα στην Πάτρα, νηπιαγωγείο και τα πρώτα χρόνια στο δημοτικό ήμουν στην Αθήνα και μετά ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν αξιωματικός στην Πολεμική Αεροπορία πήρε μετάθεση στη βάση της Ανδραβίδας και μετακομίσαμε εκεί, στον οικισμό της αεροπορίας, σχολείο πήγαινα στα Λεχαινά”. Και στα Λεχαινά (γκούγκλαρα για να δω ακριβώς πού είναι) πώς δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για να ασχοληθεί με το στίβο;

“Ήμουν ένα παιδί πολύ ενεργητικό, όλη η φουρνιά εκείνη, τα κάναμε όλα έξω, δεν είχαμε ηλεκτρονικά, ούτε βλέπαμε τηλεόραση. Το γεγονός ότι μεγάλωσα στο προστατευμένο περιβάλλον της βάσης, χωρίς κίνηση στο δρόμο, βοήθησε, δεν είχαν άγχος οι γονείς για το πού είμαστε. Παίζαμε όλη μέρα, μπάσκετ, ποδόσφαιρο, τένις τα πάντα. Ο αδερφός μου ξεκίνησε πρώτος το στίβο, ήταν καλός, είχε συμμετοχές με την Εθνική Παίδων, είδα κι εγώ το εθνόσημο, μου άρεσε όλο αυτό κι είπα να το δοκιμάσω. Ήμουν καλός και το ένα έφερε το άλλο, η μετάβαση στον πρωταθλητισμό έγινε από μόνη της”. Κοιτώντας πλέον πίσω στην καριέρα του κι όλα αυτά τα χρόνια του πρωταθλητισμού, ξεχωρίζει τις καλές και τις κακές στιγμές;

Έχω και καλές και κακές αναμνήσεις, φυσικά. Χειρότερη όλων το 2004, εκείνη η χρονιά ήταν τραγική. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάρω μετάλλιο αν δεν είχα τραυματιστεί. 2 μήνες πριν τους Αγώνες τραυματίστηκα και πήγα στο γιατρό στη Γερμανία να με δει. Μου είπε να σταματήσω για 4 μήνες τα πάντα. Του είπα φυσικά ότι σε 2 μήνες είναι οι αγώνες κι αυτό δεν γίνεται με τίποτα και προχωρήσαμε με μια θεραπεία με ενέσεις, όπου μόλις η επίδραση των ενέσεων περνούσε, πονούσα περισσότερο κι ήμουν σε χειρότερη κατάσταση. Στην ουσία απλά κάλυπτα τον πόνο, την φλεγμονή. Έκανα 4 ταξίδια στη Γερμανία, 2 ημέρες πριν αγωνιστώ ήμουν εκεί κι έκανα ενέσεις.

Πονούσε κατά τη διάρκεια των αγώνων δηλαδή; “Το πρωί του ημιτελικού δεν μπορούσα καν να περπατήσω γιατί είχα πρόβλημα στους κοιλιακούς, δεν μπορούσα να κουνηθώ. Την προηγούμενη ημέρα είχα τρέξει εύκολα καλά και το επόμενο πρωί δεν μπορούσα καν να περπατήσω. Αυτό μου στοίχισε πάρα πολύ, έκανα πάρα πολύ καιρό να το ξεπεράσω και το χειρότερο είναι ότι και το 2008 έπαθα μια θλάση ένα μήνα πριν τους Ολυμπιακούς”. Μετανιώνει δηλαδή για την απόφαση να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004; Αν γύριζε το χρόνο πίσω, θα το ξανάκανε;

“Έχασα όλη τη σεζόν του 2005 γιατί ξεκίνησα αργά τις προπονήσεις κι έκανα μόνο δυο κούρσες. Με εκείνα τα δεδομένα θα το ξανάκανα, θα άλλαζα άλλα πράγματα όμως. Κάποιες χρονιές θα τις άφηνα, όπως το 2011 ας πούμε, θα έκανα προπόνηση συντήρησης χωρίς να αγωνιστώ ίσως και καθόλου”.

Το μέλλον του στίβου

Σχεδόν ένα χρόνο μακριά απ’ τη ζωή του αθλητή, με ένα πτυχίο απ΄το τμήμα μάρκετινγκ και επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με τι ασχολείται σήμερα ο Περικλής; Γιατί σίγουρα δεν μου φαίνεται για άνθρωπος που απολαμβάνει τη ζωή του συνταξιούχου.

“Είμαι στην Πολεμική Αεροπορία, στο Ανώτατο Συμβούλιο Αθλητισμού Ενόπλων Δυνάμεων, όπου προσφέρω πια τις υπηρεσίες μου κανονικά. Στον ελεύθερο χρόνο μου, ασχολούμαι πολύ με την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Στίβου, όντας μέλος σε δύο επιτροπές, εκλεγμένος εκπρόσωπος των αθλητών στην αντίστοιχη επιτροπή κι ως εκπρόσωπος των αθλητών είμαι μέλος της επιτροπής αγώνων, η οποία αποφασίζει σχετικά με το καλεντάρι, τα διαδικαστικά των αγώνων, τους κανονισμούς, προτάσεις για το μέλλον του αθλήματος, κριτές, συστήματα χρονομέτρησης, οτιδήποτε έχει να κάνει με τους αγώνες του στίβου”. Πώς αισθάνεται τώρα που άλλαξε στρατόπεδο κι ανήκει σε αυτούς που μπορούν να αλλάξουν το μέλλον του αθλήματος; Σταμάτησε αυτόματα να σκέφτεται σαν αθλητής; Πώς λειτουργεί η διαδικασία αυτή;

“Μπαίνεις με την εμπειρία των 20 ετών, όμως αποκτάς πια μια άλλη εικόνα για το πώς γίνονται τα πράγματα. Από οικονομικής και τεχνικής πλευράς, σκέφτεσαι με έναν πιο ευρύ τρόπο. Εξακολουθώ να σκέφτομαι σαν αθλητής, όμως όσο περισσότερα δεδομένα έχεις, όσο περισσότερα ξέρεις, τόσο καλύτερη εικόνα έχεις. Άλλο να έχεις μόνο ένα κομμάτι του παζλ κι άλλο να έχεις 50. Είναι κάτι που έχει πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, αυτή τη στιγμή ο παγκόσμιος στίβος αντιμετωπίζει μεγάλες προκλήσεις, έχει πολύ μεγάλα προβλήματα να λύσει και βρίσκεται στο σημείο όπου υπάρχουν νέες διοικήσεις τόσο στην ευρωπαϊκή όσο και στην παγκόσμια ομοσπονδία. Βρισκόμαστε σε μια μεταβατική εποχή αλλαγής του σπορ, τώρα τι είδους αλλαγές θα είναι αυτές και μέχρι που θα φτάσουν, θα φανεί, πάντως ο στίβος πρέπει να αλλάξει, το απαιτεί η εποχή”. Ποια είναι δηλαδή αυτά τα προβλήματα που καλείται να λύσει ο στίβος;

“Διάφορες έρευνες έχουν δείξει ότι η διείσδυση του στίβου στα νέα άτομα είναι χαμηλότερη του αναμενομένου και απ’ ότι ήταν παλιότερα, οι φανατικοί του στίβου είναι πια στην ηλικιακή κατηγορία των 40+ κι όλα τα μοντέλα δείχνουν ότι η παραδοσιακή μορφή του στίβου, η οποία είναι 9 ημέρες πρωτάθλημα με 3 ώρες πρωινά και 4-5 απογευματινά συντελεί στο να χάνεται τηλεθέαση. Ο κόσμος κουράζεται ή δεν μπορεί να το παρακολουθήσει αυτό. Πιέζει η τηλεόραση, πιέζουν κι οι χορηγοί προς την κατεύθυνση αυτή, το κόστος είναι ήδη μεγάλο. Αναζητούμε τρόπους να γίνει όλο αυτό πιο ελκυστικό, να μπει σε κάποια απ’ τα σπορ και η τεχνολογία, ίσως να αλλάξουν κάποιοι κανονισμοί ώστε να γίνουν πιο φιλικοί προς το μέσο θεατή”. Βγήκε η είδηση λοιπόν, βρισκόμαστε προ ιστορικών αλλαγών; Τι αλλαγές να περιμένουμε και πότε;

Υπάρχει κι η αντίπαλη πλευρά, η οποία λέει ότι κρατάμε την παράδοση κι ότι οι κανόνες είναι αυτοί, κάποιες φωνές που λένε να καταργηθούν εντελώς οι επιδόσεις και τα ρεκόρ και να έχουμε μόνο θέσεις. Όλα αυτά έχουν προταθεί, άλλος ζητάει να πάμε στα 350 και τα 110 μέτρα, να μην σταματάει η κούρσα όταν γίνονται άκυρες εκκινήσεις και να σε ακυρώνουν στο τέλος, γενικά ακούς διάφορα, σοβαρά και μη. Ιδέες καλό είναι να υπάρχουν πάντα. Απ’ τις πολλές ιδέες θα προκύψει το καλό.

Ο ίδιος, με ποια πλευρά τάσσεται; “Προφανώς κι εγώ με κάποιες συμφωνώ και με κάποιες όχι. Λέω την άποψή μου πάντως, αν και συνήθως ανήκω στην μειοψηφία. Έχω την τύχη να είμαι και σε ένα working group της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας μαζί με πολύ αξιόλογους ανθρώπους, το οποίο αξιολογεί τι έχει προταθεί. Όταν κάθονται 5 experts σε ένα τραπέζι, προφανώς κάτι θα βγει. Αν αναλύσουμε ένα τεχνικό θέμα, μπορούμε να μιλάμε για ώρες και να μην το εξαντλήσουμε. Αυτό όμως δεν θα οδηγήσει πουθενά. Οπότε σεβόμαστε ο ένας την άποψη του άλλου, βλέπουμε τι προτιμά η πλειοψηφία και ακόμα κι αν δεν συμφωνεί κάποιος, κοιτάζει πώς θα το κάνει καλύτερο, όσο κοντά στα δικά του πιστεύω μπορεί. Δεν κάνουμε συζήτηση για τη συζήτηση, θα μπορούσα να σου μιλάω 50 ώρες για το στίβο με τρομερή ευχαρίστηση, το θέμα όμως είναι να προχωρήσει κάτι”. Αεροπορία, διεθνείς ομοσπονδίες, του μένει χρόνος και για άλλα πρότζεκτ;

“Έχω κι έναν στόχο να προχωρήσω ένα πρότζεκτ για τα παιδιά, αυτή την εποχή αναζητώ τη χρηματοδότηση γιατί θα είναι δωρεάν. Πρόκειται για ένα είδος εργομετρικής μέτρησης, αναζητώντας τα γρηγορότερα και αλτικότερα παιδιά στην ηλικία του δημοτικού. Το πρότζεκτ είναι στημένο, έχουν βρεθεί οι τοποθεσίες, θα γίνεται σε πλατείες και ανοιχτούς δρόμους και το κόστος, το οποίο είναι αρκετό λόγω των χρονομέτρων και του ταρτάν, θα πρέπει να καλυφτεί από χορηγούς. Ελπίζω μέσα στο 2016 να ξεκινήσουμε με τα πρώτα”. Με την ελληνική ομοσπονδία θα τον δούμε να μπλέκεται; “Είχα μια συζήτηση με την ομοσπονδία, υπήρξε μια αρχική σκέψη. Για να είμαι ειλικρινής, θα με ενδιέφερε πολύ να βοηθήσω, ειδικά με την εμπειρία που έχω απ’ την ευρωπαϊκή επιτροπή. Προς το παρόν έχουμε μείνει στο στάδιο της συζήτησης και κάποια στιγμή θα το ξαναδούμε. Κι οι δύο πλευρές είναι θετικές, μένει απλά να βρούμε τον τρόπο”.

Κατά καιρούς έχουμε ακούσει πάρα πολλά παράπονα για την έλλειψη στήριξης απ΄την πλευρά της ομοσπονδίας προς τους αθλητές. Ο Περικλής συμμερίζεται αυτά τα παράπονα; “Ο αθλητής ζητάει πάντα το κάτι παραπάνω, κι εγώ σαν αθλητής ήθελα μονίμως τα πάντα. Υπήρχαν αθλητές που γκρίνιαζαν ακόμη και το 2004, όταν το μπάτζετ της ομοσπονδίας ήταν αν θυμάμαι καλά κοντά στα 12 εκατομμύρια ευρώ. Φέτος ο προϋπολογισμός ήταν 2,7 εκατομμύρια, όταν η ομοσπονδία χρειάζεται τουλάχιστον 6 με 7 εκατομμύρια απλά για να λειτουργήσει. Πλέον τα έσοδα αναζητούνται εκτός κράτους, από χορηγίες, μαραθωνίους κι αντίστοιχες ενέργειες. Έχω την αίσθηση ότι η ομοσπονδία θα μπορούσε να τα έχει πάει καλύτερα, θα μπορούσε να τα έχει πάει και χειρότερα. Κινείται πάντως προς μια θετική κατεύθυνση και το λέω αυτό χωρίς να ζω τις καταστάσεις 100% από μέσα”. Όσο για τους μελλοντικούς του στόχους; “Θα ήθελα να κάνω πάντως κάποια στιγμή κι ένα μεταπτυχιακό στη διοίκηση αθλητισμού, μακάρι να βρω το χρόνο”. Περίπτωση να φορέσει ποτέ το κοστούμι του Κουκοδήμου υπάρχει; Θα έμπαινε στα χωράφια της πολιτικής;

Δεν είναι κάτι το οποίο με απασχολεί. Δεν το έχω σκεφτεί, με τρομάζει και λίγο και δεν μου αρέσει το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου αυτή τη στιγμή. Είναι άσχημη η εικόνα την περίοδο αυτή. Κάποιος άλλος μπορεί να το βλέπει ΟΚ, σέβομαι κάθε άποψη, όμως εμένα δεν μου αρέσει καθόλου.

Φάκελος Ντόπινγκ

Πριν τη συνάντηση με τον Περικλή Ιακωβάκη, δεν είχα αποφασίσει αν θα θίξω το ζήτημα του ντόπινγκ. Το όνομα του ίδιου, δεν μπλέχτηκε ποτέ σε καμία κουβέντα σχετικά με το θέμα, όμως κι ο ίδιος υπηρέτησε ένα χώρο στον οποίο το ντόπινγκ ανθούσε και δυστυχώς ανθεί ακόμα, ακουμπώντας και τα δικά μας μέρη. Δεν κατάφερα να αντισταθώ στον πειρασμό κι ο ίδιος χαμογέλασε, σαν να περίμενε την ερώτηση εδώ και πολλή ώρα.

“Είπα κι εγώ, δεν θα κάνει αυτή την ερώτηση. Το έχω πει 500 φορές, το ντόπινγκ υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, όπως υπάρχει η κλεψιά σε όλα τα επίπεδα. Εδώ ο άλλος μπορεί να κάνει τη κλεψιά για να κερδίσει μια θέση πάρκινγκ, είναι στη φύση του ανθρώπου, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για αυτό το επίπεδο. Το ντόπινγκ δυστυχώς λοιπόν υπάρχει, σε χώρες με τεράστια ιστορία στον παγκόσμιο στίβο, η Ρωσία αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι αποκλεισμένη απ’ τις διεθνείς διοργανώσεις, η WADA ακόμα μας έχει υπό προθεσμία γιατί το ΕΣΚΑΝ μέχρι πρόσφατα δεν ήταν εναρμονισμένο με τους διεθνείς κανόνες. Είναι άσχημο, αλλά το έχω αποδεχτεί πλήρως, δεν πέφτω απ’ τα σύννεφα”. Όλή αυτή η ιστορία δεν δηλητηριάζει το ίδιο το άθλημα όμως; Οι αθλητές δεν κοιτάζονται καχύποπτα μεταξύ τους;

“Η καχυποψία έχει ριζώσει, υπάρχει παντού. Καλώς ή κακώς όμως, η παγκόσμια ομοσπονδία στίβου ήταν αυτή που προσπαθούσε να το καταπολεμήσει. Απ’ ότι φαίνεται δεν έκανε καλή προσπάθεια, όμως τουλάχιστον την έκανε. Πιάστηκαν και τιμωρήθηκαν μεγάλοι αθλητές, δεν είμαι σίγουρος ότι έχει γίνει αυτό σε όλα τα σπορ, κρατάω μια επιφύλαξη. Όπου υπάρχει το χρήμα και διακυβεύονται τεράστια ποσά, είναι μοιραίο να υπάρχει κι αυτό. Οι Αμερικανοί λέγανε ‘follow the money’, ο Αλ Καπόνε πιάστηκε για φοροδιαφυγή. Στο στίβο σίγουρα δεν υπάρχει το μεγαλύτερο μπάτζετ, όμως η προσοχή κι η καχυποψία έχει πέσει πάνω του, ίσως επειδή οι επιδόσεις είναι μετρήσιμες. Μπορεί εγώ σήμερα να τρέξω 48 δευτερόλεπτα, την επόμενη 50 και μετά ξανά 48. Σε άλλα σπορ, ομαδικά, δεν μπορείς να μετρήσεις την ατομική επίδοση. Μπορεί η ομάδα να κερδίζει κι εσύ να σέρνεσαι. Δεν φαίνεται όμως, δεν είναι μετρήσιμο, γι’ αυτό κι η καχυποψία πέφτει στο στίβο. Σε αυτή τη λογική πατάει κι η πρόταση που σου είπα πριν  για να μην μετράνε πια οι επιδόσεις”. Ο ίδιος πώς αισθάνεται για την κατάσταση αυτή;

Το έχω αποδεχτεί όμως με στεναχωρεί, κάνει κακό στο σπορ που αγαπώ κι υπηρετώ, καλούμαι να απολογηθώ για το χώρο μου και να τον υπερασπιστώ. Θα μπορούσα να σου πω για τα 200 πετυχημένα ντόπινγκ κοντρόλ που έχω κάνει.

Ο ίδιος αντιστάθηκε, δεν ενέδωσε ποτέ στον πειρασμό και έμεινε καθαρός. Τι είναι αυτό που καθορίζει τον αθλητή που θα ενδώσει και θα μπει στο τριπάκι του ντόπινγκ; Ποιες συνθήκες τον επηρεάζουν; “Η προσωπικότητα, ο τρόπος σκέψης, το γύρω-γύρω, ο τρόπος τον οποίο δέχεται κάποια πράγματα κι αναγνωρίζει την πραγματικότητα. Μπαίνεις ίσως λίγο στη λογική ότι αφού το κάνουν όλοι, θα το κάνω κι εγώ”. Έχοντας μεγαλώσει στο χώρο, θα έβαζε τα παιδιά του στον αθλητισμό και στο στίβο; “Θα τους δώσω σίγουρα την επιλογή, αν το θέλουν σαφέστατα. Ενδεχομένως για το γιο μου να είναι πιο δύσκολα τα πράγματα, διότι αναπόφευκτα θα υπάρξει σύγκριση λόγω του ονόματος, εδώ υπήρχε με τα αδέρφια μου”. Μιας και διανύουμε ολυμπιακή χρονιά, πώς βλέπει το επίπεδο του ελληνικού στίβου σήμερα;

“Τρομερά πετυχημένο για την Ελλάδα το Παγκόσμιο Κλειστού Στιβού, έστω κι αν ήταν μια κακή διοργάνωση από πλευράς δομής, λογικής, οργάνωσης, ήταν ένα test event των αλλαγών που συζητιούνται. Κάποια πράγματα εφαρμόστηκαν στο Παγκόσμιο, αυτά θα τα συζητήσουμε και στην επόμενη επιτροπή. Για την Ελλάδα πάντως πήγαν καλά τα πράγματα, αν κι ο δικός μου πόνος είναι ότι δεν υπάρχουν πια σπρίντερς, αυτός είναι ο καημός μου. Έχει να κάνει και με τις φουρνιές αυτό. Ελπίζω τα πράγματα να είναι καλύτερα το 2016 και να λυθεί και το πρόβλημα με τη Ρωσία, η οποία είναι μια τεράστια δύναμη και θα είναι μεγάλη απώλεια απ΄τους Ολυμπιακούς”. Το φαινόμενο μελιδόνιο τα έχει καταστρέψει όλα; “Είναι βλακεία αυτό με το μελιδόνιο, μόνο έτσι μπορώ να το χαρακτηρίσω, έχουμε 200 κρούσματα το τελευταίο διάστημα. Πάντως μπορούμε να δούμε και τη διαφορετική αντιμετώπιση των σπορ. Βγήκε η Σαράποβα, έκανε συνέντευξη τύπου κι όλοι την παραδέχτηκαν, είπαν ‘α το καήμενο το κορίτσι, ο οικογενειακός γιατρός την έκαψε’. Οι στιβικοί καταδίκη κατευθείαν, δύο χρόνια”.

Το Game Changer In Sports

Τη Δευτέρα 18 Μαρτίου, ο Περικλής θα μιλήσει στο συνέδριο Game Changer in Sports με θέμα τον αθλητισμό και τη business & marketing πλευρά του, την Δευτέρα 18 Απριλίου 2016 στο ξενοδοχείο Hilton Athens, το οποίο διοργανώνεται από την 24MEDIA σε συνεργασία με την εταιρεία επικοινωνίας SYMEON G. TSOMOKOS. Την ομιλία του Περικλή Ιακωβάκη μπορείς να την παρακολουθήσεις κι εσύ από κοντά, κλείνοντας τη θέση σου στο κορυφαίο αθλητικό συνέδριο.  Πώς κρίνει ο ίδιος την πρωτοβουλία αυτή;

“Είναι μια εξαιρετική πρωτοβουλία, είναι μια καλή αρχή για να διερευνήσουμε λίγο οτιδήποτε έχει να κάνει με το business of sports. Είναι κάτι που μπορείς να πατήσεις πάνω και να εξελίξεις κάποια πράγματα. Μια τρομερή ευκαιρία για αθλητές οι οποίοι δεν έχουν σκεφτεί τι θα κάνουν στο επόμενο βήμα της ζωής τους, να δουν τι θα κάνουν και να αντιμετωπίσουν το σπορ όχι μόνο με την έννοια του τρέχω, βάζω γκολ, καλάθι, αλλά να δεις τον εαυτό σου διαφορετικά, εντάσσεται στο πλαίσιο του ‘dual career’, υπάρχει διπλή καριέρα, κάτι άλλο από πίσω, μια επιχειρηματική ματιά, μια εμπορική πλευρά. Στην Ελλάδα ειδικά, που ο αθλητικός τουρισμός θα έπρεπε να είναι το πρώτο που θα μπορούσαμε να κοιτάξουμε, οφείλουμε να το εντάξουμε κι αυτό στην κουβέντα, όλος ο κόσμος που έρχεται στην Ελλάδα για τους αγώνες. Όλο αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο με τον οποίο τα σπορ θα μπορούσαν να είναι επιχείρηση. Είναι μια εξαιρετική αρχή, ένας τρόπος να ξεκινήσει η κουβέντα”.

Ο ίδιος σε ποια θεματική θα μιλήσει; “Εγώ θα μιλήσω στη θεματική ‘the future of the game’ και συγκεκριμένα για το μέλλον και την ανάπτυξη του ερασιτεχνικού κι επαγγελματικού αθλητισμού στη χώρα μας”.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα έχει πολλά ενδιαφέροντα να μας πει. Το Game Changer In Sports διεξάγεται τη Δευτέρα 18 Απριλίου στο ξενοδοχείο Hilton.