Ο Πολυχρόνης Τζωρτζάκης θα πάει από τα βουνά της Κρήτης στο Παρίσι με το ποδήλατό του

«Η Ολυμπιάδα ήταν το μεγαλύτερο όνειρό μου. Τα πράγματα στο Τόκιο, όμως, ήταν διαφορετικά. Με την πανδημία του κορονοϊού, οι συνθήκες ήταν διαφορετικές. Οι αθλητές ήταν κάπως περιορισμένοι, δεν μπορούσαμε να κάνουμε πολλά πράγματα» επισημαίνει σήμερα. Ο αγώνας, όμως, πήγε πολύ καλά για εκείνον και το όνειρό του είναι να ξανατρέξει, αυτή τη φορά στο Παρίσι και τη Γαλλία. Τη χώρα με τη μεγαλύτερη ποδηλατική παράδοση στον κόσμο και τον ξακουστό της Γύρο.

Ο Έλληνας πρωταθλητής ποδηλασίας έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στα Χανιά. Εκεί είναι η έδρα του μέχρι και σήμερα. «Στα Χανιά και γενικότερα στην επαρχία είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα για έναν ποδηλάτη. Είτε κάνει πρωταθλητισμό, είτε όχι. Ανεβαίνω στο ποδήλατο και ξεκινάω αμέσως την προπόνηση. Στην Αθήνα, όμως, είναι πολύ πιο δύσκολο. Έζησα εκεί ως φοιτητής και το βίωσα. Η κίνηση, η επικινδυνότητα, όλα είναι μεγαλύτερα. Πραγματικά, τους θαυμάζω τους αθλητές που κάνουν προπόνηση στο Λεκανοπέδιο».

«Δεν υπάρχει ποδηλατική παιδεία στην Ελλάδα»

Η ενασχόλησή του με την ποδηλασία ήρθε σε μικρή ηλικία. Ο άνθρωπος που του έβαλε την ιδέα, έστω και άθελά του, ήταν ο μεγαλύτερος αδερφός του. «Ξεκίνησα παίζοντας ποδόσφαιρο. Εκείνη την περίοδο διεξαγόταν το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ποδηλασίας Εφήβων στα Χανιά και έτρεχε και ο αδερφός μου. Είπα να πάω να τον δω. Ενθουσιάστηκα με το πάθος των αθλητών, με τη δυσκολία του. Αποφάσισα, λοιπόν να το δοκιμάσω και μου βγήκε σε καλό. Για την ιστορία, ο αδερφός μου βγήκε δεύτερος. Το έχουμε ταλέντο, όπως φαίνεται στην οικογένεια» προσθέτει γελώντας.

Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, άρχισε ο μεγάλος αγώνας μέχρι την κορυφή. Όταν πια κατάλαβε πως ο μόνος τρόπος για να κάνει πρωταθλητισμό και διεθνή καριέρα ήταν να φύγει στο εξωτερικό, δε δίστασε. Ούτε κι εκείνος ξέρει πως θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα εάν δεν είχε μετακομίσει στη Γαλλία και παρέμενε στην Ελλάδα.

«Δυστυχώς στη χώρα δεν υπάρχει ποδηλατική παιδεία και συνείδηση. Προσπαθούμε εμείς να τα κάνουμε όλα με το ζόρι. Είναι πολύ λίγοι οι αθλητές που έχουν καταφέρει να βιοπορίζονται από την ποδηλασία στην Ελλάδα. Ο εξοπλισμός, τα ταξίδια, τα ποδήλατα, όλα είναι πανάκριβα. Και οι χορηγοί είναι περιορισμένοι. Οι αθλητές, δηλαδή, μπαίνουν σε έναν άτυπο ανταγωνισμό για να εξασφαλίσουν τις χορηγίες» εξηγεί ο Πολυχρόνης Τζωρτζάκης.

Στη Γαλλία οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές. Παρά το γεγονός, όμως, πως είχε την ευκαιρία να γνωρίσει μερικούς από τους πιο θρυλικούς ποδηλάτες του πλανήτη εκεί, αυτός επιλέγει να θαυμάζει εκείνους που ξεκίνησαν από χαμηλά. «Είναι αλλιώς, δηλαδή, να ξεκινάς από μια χώρα όπως τη Γαλλία και το Βέλγιο που έχουν τεράστια ποδηλατική κουλτούρα και αλλιώς από την Ελλάδα που βρίσκεται σε πολύ χαμηλότερο επίπεδο».

Το σκασμένο λάστιχο, το οτοστόπ και το τρακτέρ

Ύστερα από μια μακρά θητεία στη Γαλλία, αποφάσισε να επιστρέψει πίσω στα Χανιά. Εκεί βρίσκεται μέχρι σήμερα η βάση του. Όπως επισημαίνει, οι ατέλειωτες βόλτες στα βουνά της Κρήτης είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους για να προπονηθεί κανείς στο ποδήλατο. Τα χιλιόμετρα που κάνει σε καθημερινή βάση είναι αμέτρητα. Ετησίως, αυτά μπορεί να ξεπεράσουν και τις 30 χιλιάδες. Και η ερώτηση που προκύπτει είναι απλή: τι μπορεί να περνά από το μυαλό ενός αθλητή, όταν περνά τόσες ώρες μόνος του μαζί με το ποδήλατο. Η απάντηση του Πολυχρόνη είναι ξεκάθαρη.

«Κάνεις πολλές παραγωγικές σκέψεις, προσπαθείς να τα βρεις με τον εαυτό σου. Σκέφτεσαι πολλά πράγματα για τη ζωή και το άθλημα». Όλα αυτά, βέβαια, εάν τα πράγματα κυλήσουν ομαλά. Γιατί τις περισσότερες φορές, κάποια αναποδιά θα εμφανιστεί.

«Τι να σου πω τώρα. Έχουν συμβεί διάφορα ευτράπελα. Είναι πιο πιθανό δηλαδή να συμβεί κάτι, παρά να μη συμβεί. Το πιο απλό είναι να σπάσει η αλυσίδα του ποδηλάτου και να μην ξέρεις πώς να γυρίσεις. Μου έχει τύχει να σκάσει το τρίτο λάστιχο κατά την προπόνηση, να κάνω οτοστόπ και να γυρνάω με τρακτέρ ή αγροτικό. Να βάζω το ποδήλατο με τα πρόβατα στην καρότσα και εγώ να μπαίνω στην καμπίνα» λέει γελώντας.

Ο στόχος για τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες

Ο στόχος του, λοιπόν, είναι να συμμετάσχει στους δεύτερους συνεχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες για εκείνον. Και γιατί όχι, μια θέση στην 20αδα. «Είναι εφικτό, νομίζω. Ειδικά από τη στιγμή που θα εκκινήσουν 100 και όχι 140 αθλητές όπως συνέβη στο Τόκιο». Για να καταφέρει να λάβει το εισιτήριο, όμως, πρέπει να συγκεντρώσει τους ανάλογους πόντους στα προκριματικά.

Ο ίδιος έχει τρέξει μέχρι στιγμής στη Ρόδο, στο Ντουμπάι και είναι έτοιμος για το L’ Etape Greece, που γίνεται κατά τα πρότυπα του Tour de France σε 22 χώρες και θα πραγματοποιηθεί για πρώτη φορά, το ερχόμενο Σαββατοκύριακο στην Ολυμπία. Η διαδικασία συλλογής πόντων αναμένεται να ολοκληρωθεί τον ερχόμενο Οκτώβριο. Σε 11 μήνες δηλαδή θα έχει προλάβει να τρέξει ήδη 30 χιλιάδες χιλιόμετρα. Η καταπόνηση είναι μεγάλη. «Τα μεγάλα όνειρα, όμως, κατακτιούνται με μεγάλο αγώνα». Και εκείνος είναι έτοιμος να τον δώσει.