Ο πρώτος που τα έβαλε με αυτό το ποτάμι και βγήκε ζωντανός

Οι καταρράκτες Inga βρίσκονται στον ποταμό του Congo. Γνωστό ως Inga Rapids είναι ένα κατέβασμα του ποταμού στο οποίο, μέσα σε μια απόσταση 15 χιλιομέτρων, ο ποταμός «πέφτει» 96 μέτρα. Για εκείνους που δεν είναι ειδικοί σε τέτοιου είδους πληροφορίες, όπως και εγώ, αυτό είναι πολύ απότομο.

Αρκεί να πούμε ότι το συγκεκριμένο πέρασμα, τα Inga Rapids, δεν είχε καταφέρει κανείς να το κατέβει. Μέχρι που το κατέβηκε ο Steve Fisher

Το παραπάνω trailer είναι από το ντοκιμαντέρ που γύρισε ο Fisher για το εγχείρημα αυτό. Το Congo – The Grand Inga Project. Και είναι προφανές (αν δεν το είδες, δες το, αλήθεια) ότι δεν μιλάμε για έναν απλό ποταμό. Και ότι είναι λογική η πληροφορία ότι στην κατάβαση του ποταμού, όλοι σταματούσαν πριν τα Inga Rapids. Όσοι δεν σταματούσαν, έχαναν τη ζωή τους.

Ο Steve Fisher όχι μόνο τα κατάφερε, με τη στήριξη της ομάδας του και με την αρωγή της Red Bull, αλλά δημιούργησε και ένα πολύ ωραίο ντοκιμαντέρ για το εγχείρημα αυτό.

Το ONEMAN μίλησε με τον Steve Fisher λίγα λεπτά πριν την ομιλία του στη σκηνή του TEDx Athens 2013.

Ιδού τι μας είπε:

Θα επέστρεφες στο Κονγκό για άλλη μια κατεβασιά στα rapids εκεί;

Σίγουρα όχι.  Αυτό είναι κάτι που το κάνεις μία φορά στη ζωή σου. Μπορεί να πάει κάποια άλλη στιγμή κάποιος άλλος να το κάνει μία Τρίτη, φορώντας ένα κίτρινο μπλουζάκι και να το κάνει. Και είμαι σίγουρος ότι θα εκτιμήσει πολύ όλες τις πληροφορίες που συγκεντρώσαμε για τους επόμενους. Αλλά σίγουρα δεν θα επέστρεφα.

Έτσι πάει ουσιαστικά; Ο πρώτος σε κάθε διαδρομή χαρτογραφεί τα νερά για τους επόμενους;

Σε ό,τι και να κάνουμε, ποτέ δεν αντικαθιστούμε την ιστορία, απλά την συμπληρώνουμε. Άνθρωποι προσπαθούν να κατέβουν τα Inga Rapids από το 1874. Πολλοί άνθρωποι έχουν πνιγεί σε αυτά τα νερά. Στην τελευταία προσπάθεια εξαφανίστηκε μία αποστολή 7 ανθρώπων. Η δική μας όμως η αποστολή βασίστηκε κατά πολύ στις μαρτυρίες όλων εκείνων που έφτασαν κοντά. Τώρα είναι οι δικές μας πληροφορίες που θα βοηθήσουν τους επόμενους που θα επιχειρήσουν κάτι παρόμοιο.

Είναι τόσο απλό μετά από μία τέτοια εμπειρία να γυρνάς σε μια λιγότερο ενδιαφέρουσα καθημερινότητα; Από τη μία να είσαι μέσα στα rapids και από την άλλη να τρως απλά μεσημεριανό στο σπίτι σου;

Οι περισσότεροι από εμάς που ασχολούμαστε με extreme sports, είμαι αρκετά φυσιολογικοί. Απλά αυτό που κάνουμε είναι πολύ ελκυστικό στο μάτι, κάνει καλή τηλεόραση, κάνει καλές φωτογραφίες. Η ανθρώπινη φύση πίσω από αυτό είναι η ίδια. Αμέσως μετά το τέλος αισθανθήκαμε όλοι περισσότερο ανακούφιση παρά έκσταση.

Και όσον αφορά το μέγεθος του επιτεύγματος, ξέρουμε ότι συνδέσαμε μερικές ακόμα κουκκίδες στο χάρτη της εξερεύνησης ενός ποταμού που έχει διαρκέσει τόσους και τόσους αιώνες. Δεν αλλάξαμε το παιχνίδι, βάλαμε απλά το δικό μας κομμάτι στο παζλ. Οπότε τις ημέρες μετά το εγχείρημα, θέλαμε πάρα πολύ να γυρίσουμε σπίτι και στην καθημερινότητά μας. Αλλά πάντα θα είχαμε δική μας αυτή την αίσθηση ικανοποίησης ότι τα καταφέραμε. Ακόμα κι αν σβηνόταν όλο το οπτικό υλικό, κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να πάρει από εμάς το γεγονός ότι τα καταφέραμε. Και μόνο εμείς ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι αυτό που καταφέραμε.

Μου είπες πριν λίγο ότι δεν κατακτήσατε το ποτάμι αλλά επιβιώσατε. Μπορεί κάποιος να κατακτήσει τη φύση;

Τη στιγμή που θα σκεφτείς ότι έχεις κατακτήσει το ποτάμι, είτε θα σε βάλει στη θέση σου ή θα σε σκοτώσει. Το έχω δει δυστυχώς από πρώτο χέρι αυτό. Κανένας άνθρωπος δεν κατακτά κανένα ποτάμι. Αν χάσεις αυτό τον σεβασμό για τη φύση, μια μέρα θα γυρίσει και θα σε τιμωρήσει.

Ποιο είναι το πρώτο ποτάμι που φοβήθηκες;

Χα, δεν μου την έχουν ξανακάνει νομίζω ποτέ αυτή την ερώτηση. Δεν ξέρω. Είχα ακούσει για τον ποταμό Congo σε μικρή ηλικία και δεν το φοβόμουν. Το θεωρούσα απλά αδύνατο. Για δέκα χρόνια δεν το σκεφτόμουν καν. Μόνο μετά από μία αποστολή σε έναν ποταμό στο Θιβέτ, σκέφτηκα ότι για να έχει αποτύχει κάποιος κάπου, δεν σημαίνει ότι θα αποτύχω κι εγώ, οπότε αποφάσισα να ρίξω μια ματιά. Επιστρέφοντας στην ερώτησή σου, δεν υπάρχει νομίζω το να φοβηθώ ένα ποτάμι. Για μένα ένα ποτάμι είναι είτε εφικτό είτε ανέφικτο.

Είσαι μπροστά στην πρόκληση, λίγο πριν τα rapids. Τι είναι αυτό που σε ωθεί; Ποια είναι η κινητήριος δύναμη;

Ήταν πάντα η δίψα για τη νίκη και τη διάκριση. Όταν ήμουν 6 χρονών, ήμουν ο μόνος στην παρέα μου που έκανε καγιάκ. Στη Νότια Αφρική δεν υπήρχε καν το καγιάκ. Και όταν κάτι Αυστριακοί ήρθαν σε μια περιοχή κοντά στο σπίτι μου και έκαναν, αποφάσισα να ασχοληθώ. Πάντα ήμουν ο νεότερος, πάντα διακρινόμουν σε μικρές κατηγορίες, έκανα κάτι στο οποίο ήμουν μοναδικός.

Κατέκτησες την κορυφή του καγιάκ με αυτά τα rapids. Και έχεις πολλές ιστορίες να μας διηγηθείς από την πορεία προς την κορυφή. Τώρα όμως ποιος είναι ο στόχος; Πλέον σε τι προσβλέπεις;

Το να κατέβω τα rapids του Congo ήταν το μεγαλύτερό μου όνειρο όσον αφορά το καγιάκ. Υπάρχουν επίσης δεκάδες άλλα πράγματα στο bucket list μου αλλά το κυριότερο είναι ότι αυτό το εγχείρημα στο Congo ήταν και ένα μεγάλο βήμα προς έναν άλλο στόχο μου, το να φτιάχνω ταινίες. Έχω κάνει διάφορα project κινηματογραφικά άσχετα με το καγιάκ, αλλά το να κινηματογραφήσω τον εαυτό μου σε αυτό το εγχείρημα ήταν πολύ σημαντικό στο να αποδείξω ότι μπορώ να κάνω ταινίες.

Έχουμε δει αρκετούς πλέον σε τέτοιου είδους αποστολές να κινηματογραφούν την προσπάθειά τους. Υπάρχει πλέον βιομηχανία; Είναι αναγκαίο πλέον αυτό για να βγάζετε χρήματα και να χρηματοδοτείτε επόμενες αποστολές;

Σίγουρα. Σε πολλά extreme sports οι αθλητές κινηματογραφούν τους εαυτούς τους κυρίως γιατί υπάρχει πλέον πολύ καλός και εύχρηστος εξοπλισμός για να το κάνεις. Στην περίπτωσή μου όμως, εγώ είμαι ένας κινηματογραφιστής που έγινε αθλητής και τώρα γίνεται και πάλι κινηματογραφιστής. Αυτή τη στιγμή χτίζω τη γέφυρα ανάμεσα στη μία ιδιότητά μου και την άλλη.

Για όποιον θέλει να γνωρίσει τον Steve Fisher από κοντά, μάθαμε ότι θα είναι αύριο, Δευτέρα, 2 Δεκεμβρίου στις 19:00, στο The Wall (Αγίου Αθανασίου 12, Παλλήνη) όπου θα προβληθεί η ταινία του. Η είσοδος είναι δωρεάν.